πρωτοφανής κούραση οι απόψεις περί του Death Magnetic.
τις περισσότερες φορές (όταν αντέχω να διαβάσω) τα κείμενα μου δίνουν την εντύπωση μιας προαποφασισμένης κρίσης που δημιουργεί μια ιδιομορφία στις ακροάσεις.
Εννοώ ότι οι περισσότεροι έχουν αποφασίσει από πριν τι ΘΕΛΟΥΝ να ακούσουν, επικεντρώνονται σε αυτό και ουσιαστικά διαμορφώνουν την κρίση τους ακούγοντας αυτά που ήθελαν.
Κάποιοι ακούν τα καλύτερα solos του Hammet, κάποιοι ακούνε τις καλύτερες μπασογραμμές, κάποιοι ακούνε τα πιο γρήγορα riff, ενώ από την άλλη κάποιοι ακούνε επιτηδευμένες συνθέσεις, άνευρα τραγούδια, δεν ακούνε το μπάσο, δεν τους αρέσει η φωνή του James κ.ο.κ.
Ελάχιστες τεκμηριομένες απόψεις έχω διαβάσει, ελάχιστες με ουσία. Οι περισσότεροι από τους χρήστες, των οποίων η άποψη έχει συνήθως μια, ας το θέσω, σοβαρότερη (και όχι τόσο συχνή) υπόσταση (όπως του Dyingfreedom) δεν αναλώνονται σε ανούσιες αντιπαραθέσεις.
Ξαναλέω ότι καλά κάνετε και κρατάτε όποια στάση θέλετε. Προσωπικά, μου αρέσει να περιμένω για να εκφραστώ και δεν λαμβάνω σοβαρά ακραίες απόψεις.
Μέχρι στιγμής το album μου αρέσει και αρκετά θα έλεγα.
Αυτό που μου αρέσει στο Death Magnetic είναι πως δεν χρειάζεται να ακούγεται όπως επιβάλλουν οι ταμπέλες και οι μόδες του metal σήμερα κάτι που προσπάθησαν να κάνουν με κάπως ιδιόμορφο και σίγουρα αποτυχημένο τρόπο στο St. Anger. Δεν ακούγεται επιτηδηυμένα ακραίο, προβληματισμένο, περίεργο.
Έχει riffάρες, έχει μερικά ωραία solos, έχει groove, έχει feeling, τα τραγούδια είναι μεγάλα σε διάρκεια αλλά δεν κουράζουν, που σημαίνει ότι έχουν ενδιαφέροντα στοιχεία.
Από την άλλη υπάρχουν και πράγματα που με προβληματίζουν. Το ένα αφορά τη φωνή του James. Είναι πιο αδύναμη, τραγουδάει διαφορετικά. Δεν έχει τη δύναμη του Black Album ούτε την ωριμότητα του Load. Δεν είναι κακή, αλλά μάλλον επίτηδες προσπάθησε να ακουστεί πιο άτεχνη. Επίσης, μερικές φορές “πατάνε” σε παλιότερες συνταγές. Π.χ. στο End Of The Line το κουπλέ είναι λίγο Creeping Death, ενώ το riff είναι λίγο Fuel. Στο The Day… ακούμε λίγο το solo του Fade To Black, το refrain του Unforgiven III πατάει στο I Disappear αλλά είναι σαφώς πιο ολοκληρωμένο, ενώ το κλείσιμο με το My Apocalypse είναι μια μικρή προσπάθεια επανάληψης του κλεισίματος του …And Justice με το Dyers Eve. Επίσης, το drumming του Lars δεν λες ότι δίνει και το κάτι παραπάνω…δεν ενοχλεί πάντως.
Συνολικά, περιμένω την κανονική κυκλοφορία. Το άκουσα αρκετά να βγάλω κάποια αρχικά συμπεράσματα, περιμένω να το απολαύσω με την κανονική παραγωγή του (ελπίζω να είναι πραγματικά καλή, φοβάμαι λίγο), με το booklet, με την ησυχία μου.
Δεν περίμενα κοσμογονίες. Δεν περιμένω από κανέναν να είμαι ειλικρινής. Αλλά ξέρω τι θέλω από τους Metallica. Να το ακούω και να γουστάρω. Να έχει feeling, attitude, riff, solos, βλαχο-James. Γιατί να μπω σε διαδικασία να το συγκρίνω με το Master, το Black Album ή ακόμα το Load? Δεν μπορεί να πλησιάσει καν τη συναισθηματική αξία που έχουν αυτοί οι δίσκοι. Τότε μεγάλωνα μαζί τους. Τότε μπορεί να άκουγα για 1-2 μήνες αποκλειστικά το εκάστοτε album.
Δεν είναι ΤΟ αριστούργημα του σημερινού rock/metal, αλλά το γουστάρω πολύ.
Το σκοπό του το Death Magnetic τον επιτυγχάνει. Βάζει ξανά (δισκογραφικά) στο χάρτη το θηρίο. This monster lives.