προφανώς και δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα…ημικρανίες και τέτοια δεν στέκουν για μένα. Μια χαρά μου ακούγεται ο δίσκος…τι να πω…
Ta drums πως είναι?
Τα drums ίσως να είναι το μόνο ψεγάδι για μένα (είναι όπως και στα mp3 που ακούσαμε, απλά στο CD ακούγονται όλα πιο καθαρά) και ίσως αυτά παίρνουν στον λαιμό τους την ακουστική του δίσκου. Επαναλαμβάνω εμένα μου άρεσε και πολύ μάλιστα…δεν σημαίνει όμως ότι τα παιδιά από πάνω δεν λένε αλήθειες…απλά ο καθένας το αναλύει λιγότερο ή περισσότερο
Οντως φιλε μου,τι να πεις…
Αφου εχουν μαθει ολοι και συγκρινουν με παραγωγες Maiden,Iced Earth kai Manowar.
Ακου εκει ημικρανιες!!!
Για το digipack δεν λέμε τόση ώρα?
Αυτά περί άθλιας παραγωγής κλπ γι αυτό δεν απευθύνονται?
Έχει κανείς παράπονα για την απλή έκδοση?
Το δισκάκι μένει ίδιο, νιώστε.
200 σελίδες για ένα τόσο μούφα δίσκο… Τη στιγμή που πηγαίνουν χαμένα τόσα διαμάντια ακόμα και σήμερα. Φευ!
ούτε ο mustaine δεν θα έλεγε το death magnetic μούφα. στην χειρότερη “μέτριο” κ πάλι, αν είσαι hater
Και παίζει να μην τον έχει ακούσει ακόμα…
Δηλαδη στο ντιτζιπακ ο ηχος ειναι χαλια κ στο απλο ειναι καλος?? Μονο σε μεταλλικα δισκο γινονται και λεγονται αυτα#-o
Αν το ακούσει θα “ανακαλύψει” δικά του ριφ και θα τους καταγγείλει για κλεψιά :lol:
γίνονται όμως ? πρώτη φορά στην ιστορία το ακούω αυτό … μήπως κάποιοι υπερβάλλουν ? μήπως ?
#-o
Ρε παιδιά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!!! Έλεος κάποιος πέταξε μια μ@λ@κί@ και κάθεστε και ψαρώνετε!!!
Τι?Το απλο δεν εχει στιχους?Δεν νομιζω ρε φιλε,εισαι σιγουρος?Εγω παντως το ψιλομετανιωσα που πηρα το digipack γιατι εχει αυτη η κωλοτρυπα στη μεση μου την ψιλοσπαει.Τεσπα…
Αι σιχτιρ με τις παπαριες που καθομαι και διαβαζω εδω μεσα…
Ναι ρε,και το βινυλιο θα εχει αλλες εκτελεσεις των κομματιων απο τα CD!!!
Παω τωρα να δω την πρωτη video tape DANZIG (σε DVD παρακαλω) μπας
και συνελθω
Κριτική με το Digipack:
That Was Just Your Life:
Τι μυστήρια εισαγωγή. Θρίλερ. Τρομακτική θα έλεγα καθώς περιμένει με αγωνία το αναπόφεκτο. Και εκεί που περιμένεις με όλο και περισσότερη αγωνία μπαίνει στο 1.27 ένα riff και πέφτει τρελό ξύλο. Αίμα παντού. Μπουνιές, κλωτσιές, αγκονιές. Ανταλάσεις και δυο βαριές κουβέντες στο refrain. Βρισίδι και κατάρες καθώς το παίζει κάπως ζόρικος που τα ξέρεις όλα με μια υπεριφάνια ότι γαμείς και δέρνεις. Συνεχίζει η μάχη και η βιά. Είναι άραγε ένα βίντεοπαιχνίδι ; Είναι άραγε οι American Gangsters ; Είναι μήπως η καθημερινότητα που σε χτυπάει κάτω από την μέση ; Ο φόβος που ζεις να τριγυρίζεις μοναχός ; Ισως μια κακιά ανάμνηση που έπεσες θύμα ληστείας και έφαγες τουλόυμι ξύλο. Ίσως πάλι να έσπασες έσυ κάποιον στο ξύλο. Πολλές ερμηνείες για τον καθένα. Το σίγουρο όμως είναι, ότι είναι σίγουρα ένα γαμάτο ριφφάτο, δομημένα σωστά, με παπσπάλισμα κλασσικών στίχων που παίζει με τον ομώνυμο τίτλο. Metallicash new modern style στο Heavy.
Τhe end of the line:
Γενικα βλεπουμε τιτλους που σχετίζονται με το όνομα του album. Πράγμα αρκετά καλό, που δείχνει την έμπνευση της μπάντας γύρω από ένα θέμα σαν τον θάνατο. Καλά για το κομμάτι, κομματάρα. Ριφάρες στην εισαγωγή. Πάρα πολύ έξυπνος ο τρόπος που τραγουδάει και σκάει η lead κιθάρα στην άρση (το ίδιο έκανε περίπου όμως, όχι ίδιο στο Ride The Lightining). Το κεντρικό riff μου έμεινε στο μυαλο από την 3η περιπου φορά ακρόασης και τώρα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό. Και όποτε μου λένε "σου αρεσει το TEOTL ; " τότε μου έρχετε στο μυαλό αμέσως για κομμάτι μιλάνε, καθώς ο τίτλος επαναλαμβάνεται διαρκώς στο refrain. Το σολάκι πιασάρικο, δεν με χάλασε γιατί έδεσε αρκετά όμορφα με το υπόλοιπο τραγουδί αν και παίζει πάλι τα κουλά του ο Hammet (στοιχημα ότι δεν μπορει να ξανα παίξει το ίδιο πράγμα έτσι όπως το έπαιξε στο album, σίγουρα θα παίξει κάτι διαφορετικό στο live). Μετά μπαίνει η clean, να καθαρίσει λίγο την βρωμία που άφησε το σόλο και ο Hetfield παίζει με τα νεύρα μας λέγοντας The Slave Becomes The Master, και γενικά περιμένει να ακούσεις το εισαγωγικό ριφ του Master Of Puppets. Που και μόνο που στο φέρνει στο μυαλό, ανατριχιάζεις. Χαχα, καλή φάση αυτό, αρκετά έξυπνο κολπάκι για να δυναμώσεις ένα κομμάτι. Πολύ καλά ξεκίνησε ο δίσκος.
Broken Beat & Scared:
Πολύ ριφάρα στο 0.46 . Αυτά είναι καθαρά Metallica. Και μετά στο you rise, you fall and then you rise again πολύ γαματό και ακομα πιο γαμάτο που λέει μελωδικά το ίδιο πράγμα χωρίς το you. Το refrain με χαλάει γιατί φαίνεται κάπως πρόχειρο. Δηλαδή αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικό του ότι ακούσαμε μέχρι τώρα. Κάληστα θα μπορουσε να μπει σε ένα οποιοδηποτε κομμάτι των Metallica κάπου στην μέση. Στην ουσια η δύναμη του Broken Beat & Scarred βρίσκεται στα λόγια πριν το refrain. Καλή φάση κ αυτή, λίγο ξενέρωτη αλλά μετά μπαίνουν κάτι riffs και πιστεψτε με θυμίζουν Metallica και ο Hammet θυμίζει τον Hammet του TBA. Πολύ καλά πάμε, η γέφυρες είναι πολύ heavy οι άτοιμες. Δηλαδή τα σημεία που ενώνουν την δομή είναι πολύ καλά δουλεμένα. Ενα κομμάτι δηλαδή, που έχει ένα αντισυμβατικό χαρακτηρα. Πρόχειρο (αν θελετε) refrain αλλά πολύ heavy όλο το υπόλοιπο. Δυστυχως όμως, έτσι δεν έχει κάτι να σου μείνει, εκτός από το We Die Hard. Οκ το πιάσαμε. Αρκετά καλό κομμάτι κ αυτό.
The Day That Never Comes:
Χαλαρά η καλύτερη εισαγωγή που έχω ακούσει από metallica από την εποχή του Fade To Black. Τόσο ταιριαστή. Τόσο μελωδική. Πραγματικά είναι τέλεια. Και ο James τραγουδάει αρκετά ωραία. Οι στίχοι βγάζουν νόημα πως πρόκειται για γκόμενα η δουλειά… Ασχετο βίντεο είναι πολύ ό,τι να ναι η σκηνοθεσία. Σαν σεναριο είναι καλό το concept. Το κομμάτι χωρίζεται σε δυο μέρη. Στο πρωτο που είναι μπαλάντα και στο δευτερο που είναι heavy solo jamming. Το πρώτο είναι πολύ ωραίο και αν τελείωνε εκεί χωρίς το δεύτερο θα ήταν χαλάρα ίσως το διαμαντάκι του album καθώς η μπαλάντες πάντα ξεχωρίζουν. Μετά όμως ενώ έχει αρκετές ωραίες μελωδίες κάπου έχασαν την μπαλά ειδικά ήθελαν να παίξουν κάτι σαν μείγμα από τα Welcome Home (Sanitarium), One (κάνει μπαμ το ριφφ του) και Fade To Black. Το μόνο τέλειο που άκουσα είναι το 5.25 η δισολία από James και Hammet. Είχαμε καιρό να ακούσουμε τέτοια πράγματα από metallica. Επιτελους ο Hammet δεν παίζει με Wah τα σόλο. Α γεια σου βρε άνθρωπε, σωστός. Πολύ ωραίο τραγούδι και σίγουρα περνάει το απλός καλό και φτάνει στο πολύ καλό. Απότομο τέλος όμως είχε. Καλό θα ήταν να θύμιζε την αρχή λίγο και να κλείσει πιο ολοκληρωμένα.
All Nightmares Long:
Εισαγωγή ανατολίτικη με clean. Οχι μην βγαλεις τις χορευτριες. Βαλε δερματινα. Παρε καρδιά. One , two, φύγαμε!
To πιο heavy metal κομμάτι του album. Στο Luck Runs Out είναι του στιλ “Την γαμησαμε φίλε”. Και όντως το τραγούδει σπέρνει. Πιστεύω ότι σε αυτό το κομμάτι πρέπει να βγάλαν πρώτα τους στίχους και την μελωδία με κάποιο αρμονιο (που είδαμε στο missionmetallica) γιατί παρατηρώ όστα σημεία που τραγουδάει ταιριάζει τονικά πολύ η κιθάρα. Δηλαδή το έχει προσέξει πολύ το πράγμα και παρόλο το heavy του τραγουδιου, ταυτότοχρονα είναι μοντέρνο γιατί φροντίζει τα riffs να έχουν μελωδία παρά δύναμη. Ο hammet σωστός και αρκετά ωραίος και τα σολο του ταιριάζουν με το χάος που γίνεται στο κομμάτι. Πολύ δυνατό αλλά ταυτόχρονα και μελωδικό κομμάτι, δηλαδή είναι κάτι που δεν σου μένει για το riff του (πχ στο Master of Puppets έχουμε πολυ δύναμη στα riffs). Εδώ έχουμε ναι μεν δυναμικά riffs αλλά βασίζονται στην μελωδική γραμμής της φωνής του hetfield.
Cyanide: Ίσως το πιο Metallica style κομμάτι του album. Μετά από αρκετές ακροάσεις μου θύμισε την νοοτροπία των Load Reload και TBA. Αν ακούσατε προσεχτικά μερικά σόλο και σηκώματα που παίζει ο Hammet είναι impro στα παλιά. Βάζει έξυπνα το Wah-Wah σε σημεία αφήνοντας την υπογραφή του στο κομμάτι. Τα κεντρικά riffs είναι απίστευτα για το πόσο απλά, ευκολομνημόνευτα και δυναμικά είναι. Τρομερό κομμάτι που αγγίζει τα στάνταρτ ενός μέτριου->καλού Μεταλλικα δίσκου. Το κακό είναι οι άσχετοι στίχοι.
The Unforgiven III:
Πανεμορφη εισαγωγή. Το πιάνο δεν παίζει κάτι ιδιαίτερα τεχνικό αλλά ένα χιλιοπαιγμένο άρπισμα. Στην συνέχεια όταν μπαίνει το distortion μέρος χαλάει όλη την μελωδία. Η αμερικανίλα βρωμάει αρκετά, πράγμα που κάνει τα αυτιά μου να νομίζουν ότι βρίσκομαι σε καμιά καφετέρια που παίζει σκουπιδοροκ. Όταν γαληνεύει όμως και αρχίζει το μελωδικό πάλι μέρος το σώζει κάπος. Ο καημένος ο James αν δεν έγραφε και τόσο όμορφους στίχους το κομμάτι θα ήταν αποτυχία. Το σόλο είναι παπαριά, απλά έπαιξε κάτι για να λέει οτι παίζει, μου εβαλε ο κουλός ο Hammet το wah wah και παιζει χιλιοπαιγμένα lick σε πεντατονική. Δυστυχώς, λυπάμε που το λέω, αλλά το σφάξαν το κομμάτι. Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο αν το πρόσεχαν λίγο στο distortion μέρος. Κριμα, γιατί έχει ωραιές μελωδίες μέσα… Σε καμία περίπτωση αντάξιο του ονόματος του όμως. Δηλαδη, οκ στιχοι ταιριάζουν αλλά το Unforgiven για μένα είναι συναίσθημα.
The Judas Kiss:
Το αγαπημενο μου του album. Heavy Metal λοιπόν με στοιχεία alternative στις γέφυρες. Το ρεφραιν σπέρνει, χύνει, γαμάει. Το έχω βαλει στο κινητο να χτυπάει. Τοση πόρωση. Το φαντάζομαι live. Φοβερό. Η κιθάρες γενικά είναι αρκετά καλές παρόλο που nu metal-ίζει σε σημεία. Τα ντράμς είναι πολύ όμορφα καθώς ο Λαρς αντί να παίζει πάνω στο μπάσο, παίζει σύμφωνα με τις κιθάρες. Αλλά το γεγονός ότι σε μερικές στιγμές ακούγεται σαν κατσαρόλα με εκνευρίζει αφάνταστα. Το σόλο του Hammet είναι πίπα. Παίζει γρήγορα έχοντας το Wah Wah. Αυτο το μισώ ρε παιδιά. Δηλαδή ρε φιλε δεν μπορεις να βγαλεις σολο, ΟΚ δεκτόν. Μην μου κοπανάς το Wah Wah και ανεβοκατεβάζεις την ταστιέρα 24 φορές και κρύβεις τα λάθη σου με το πεταλάκι… Δε λεω, έχει ωραία σημεία ο Hammet κ αυτος στο κομμάτι. Αλλά για σόλο πολύ ξενέρωσα. Περιμενα κάτι τόσο απογειωτικο οσο και το ρεφραίν. Φαντάζομαι θα είναι από τα σόλο που ξεκουράζεσαι από το χτύπημα μετά το ρεφραίν (αντί να γίνει το ανάποδο). Παρόλα αυτά ενώ το κομμάτι κάνει μια κοιλιά στην μέση, παραμένει αρκετά δυνατο . Bow down λοιπόν και τα μυαλά στα κάγκελα. Τραγουδάρα.
Suicide & Redeption:
Η εισαγωγή με στέλνει στο Justice. Καλα εντάξει τρομερό αυτό το πισωγύρισμα στο χρόνο. Μου έφερε εικόνες hetfield με μακρύ μαλλί και άφθονη μπύρα. Το riff είναι τόσο διεστραμένο που σε κάνει να κουνάς το κεφάλι σου σύμφωνα με την μουσική. Και ο hammet απο πίσω πολύ έξυπνες μελωδιες που συνοδεύουν. Ο Lars γνωστός μικρός Δανός, ξέρει την δουλειά του. Οχι τεχνικά καλός αλλά ως μουσικός είναι τρομερός. Αυτό είναι metallica ρε… Τι ωραια μελωδια ο Hetfield στην μεση. Ανατριχιάζω καθε φορα που την ακούω. Τωρα που σας γραφω την ακουω και πραγματικά με έχει συγκινίσει. Είναι αυτό το “κάτι” που έχουν οι Metallica και που έχει λέιψει από τα τραγούδια τους. Αυτό το κάτι που δεν καταφέρνει να πιάσει το άμοιρο το Unforgiven III. Μάλιστα να πώ ότι ίσως είναι το μόνο κομμάτι που φαίνεται ότι ο Rob είναι πολύ παιχτούρα και αυτό μας παραπέμπει σε Cliff μνήμες. Καμία σύγκριση δεν κανω με τους δύο παίχτες μπάσσου για μένα ο Cliff ήταν καλύτερος και τρομερός μουσικός με μια έμπνευση από ένα άλλο συμπαν (μην ξεχνατε τι δισκαρες έβγαζαν τότε και σε πόσα κομμάτια είχε υπογράψει ο αείμνηστος Burton). Το σόλο του Hammet τα πηδάει όλα που μου βάζει Wah Wah… Βρε άνθρωπε, έχουμε ένα τόσο ωραίο τραγούδι που θυμίζει Μεταλλικα μόλις βγήκαν από τον τάφο τους και εσύ μου την μαγνητίζεις ξανά μέσα ; Αχ… Απλά ένα σόλο με απλο παλιό distortion όπως αυτό που παιζει ο James στην μέση θα ήταν πολύ πιο όμορφο και θα ταίριαζε αρκετά περισσοτερο στον χαρακτήρα του κομματιού, καθώς Hammet+Wah = μοντέρνο πράγμα. Δεν μπορώ να πω ότι το κομμάτι μπορεί να συναγωνιστεί τα Orion ή No Leaf Clover. Απλά μπορώ να πώ με χαρά ότι με ενθουσίασε αυτό που άκουσα και γούσταρα που το άκουσα το 2008.
My Apocalypse:
Πολλοί λέτε ότι είναι μαλακία. Οκ ρε παιδιά δεν σας αρέσει το thrash. ή μπορεί να μην σας αρέσει για άλλους λόγους. Όλες οι γνώμες είναι δεχτές, δεν παίρνουμε κεφάλια. Κ εγω την γνώμη μου λέω τώρα άλλωστε. Για μένα είναι πολύ δυνατό κομμάτι γιατί έχει την ταχύτητα και την παλιά συνταγή του Whiplash. Οι στίχοι άν ξέρετε καλά αγγλικά είναι πολύ θανατηφόροι. Δηλαδή μιλάμε για τρελό σκότωμα και θάνατο. Το ριφ παραμένει κορυφή όχι για την τεχνική του άλλα γιατί ταιριάζει απόλυτα σε ένα τέτοιο κομμάτι. Το ρεφραίν είναι σπάσιμο γιατί εκεί που παίρνει φόρα άντι να σε κολλήσει στον τοίχο, σε ηρεμει λίγο από την όλη έξσταση. Παρόλα αυτά έχει μερικά σημεία που σε στέλνουν αδιάβαστο, και αυτό δεν νομίζω να μπορεί να το αμφισιστήσει κάποιος, πχ το σημειο πυο λεει Spin Spin Spin Out κλπ και μετα μπαινει το σόλο (copy απο το battery), είναι τρομερό.
Ήχος: Ότι χειρότερο έχω ακούσει στην ζωή μου σε ποιότητα CD. Ειναι ντροπή και αίσχος που πουλάνε αυτό το πράγμα στον κόσμο για τους ίδιους. Σκάβουν τον λάκο τους με τα φτυάρια τους. Τα ηχεία μου μπουκώνουν και έχω καλά ηχεία ρε παιδιά 400 ευρώ έδωσα να τα πάρω. Ότι και να πώ είναι λίγο μπροστά στην ξεφτίλα ηχογράφιση που έκαναν οι Μεταλλικα. Ισως να κρύβεται ο Lars απο πίσω, αλλά δεν καταλαβαίνω το εξής: Δεν ακούνε ρε γαμώτο πόσο χάλια είναι ο ήχος τους ; Δηλαδή όταν ο James βάζει το album στο αμάξι του, δεν βουίζουν τα ηχεία του ;
Το album δεν έχει καθολου δυναμικη. Ειναι σκέτη μαλακία από ήχο. Τα ακούς όλα στο peak. Με αποτέλεσμα να βαριέσαι τρελά και στο τέλος να μην το απολαμβάνεις και να έχεις και πονοκέφαλο. Κατεστρεψαν το album. Γιατί δεν παίζει ρόλο μονάχα να έχεις καλή μουσική αλλά το πρώτο πράγμα που ακούει ο άλλος είναι ο ήχος. Μπορεί να είσαι MensHealth αλλά το πρώτο πράγμα που θα κοιτάξει η γκόμενα είναι η φάτσα σου. Αν ειναι χάλια δεν πάει παρακάτω. Ε, το πρώτο πράγμα που ακούς είναι η μουσική, ο ήχος. Όταν ακούς λοιπόν ένα πράγμα που θυμίζει μετάλλικα, με τσίτα τον ήχο, μπουκώνοντας τα ηχεία σου, μην έχοντας δυναμική πουθενα σε κανένα σημείο και έχεις πληρώσει 20 Ευρώ για να ακούσεις ποιότητα. Τοτε τρελένεσαι. Πόσο μάλλων όταν οι μπάντα λέγεται Μεταλλικα. Δεν πιστεύεις ότι μπορεί να έκαναν τόσο χάλια ηχογράφιση. Από τον ήχο και μόνο προδικάζω και μειώνω την βαθμολογιά του album από 7/10 σε 4/10. Είναι απαίσιος ο ηχος. Μα τόσο απαίσιος… αίσχος τελείως!
To ειδα ρε συ πολυ ψεύτικο. Δεν νομιζω να εχουν και στιχους μεσα.
Λίγο υπερβολικός μου φαίνεσαι πάντως… Πόσο χάλια μπορεί να είναι ο ήχος εν έτει 2008?:-k Και να το θες δλδ, δε σε αφήνει η τεχνολογία που λέει ο λόγος.
Και αυτό με τους στίχους, ας μας διαφωτίσει κάποιος με την απλή έκδοση.
Έχει στίχους και η απλή έκδοση, απλά με την τρύπα στη μέση…το φέρετρο στον τάφο
Μα αυτο ειναι που με τρελαινει φιλε μου. Ειναι δυνατον το Death Magnetic να εχει χειροτερο ήχο απο το πρωτο τους album πριν 30 χρόνια ;
Δηλαδη τοσα καλα μηχανηματα hardware και τοσα ακριβα και τελεια Software και βγαζουν τοσο μα τοσο μα τοσο μα τοσο χάλια ήχο. Ολα τα ακους στο τέρμα. Ακου το The Day That Never Comes ειναι απολυτα χάλι μαύρο εκει.
Δεν ξερω παιδια, ο καθενας εχει δικα του αυτια και κρινει. Αλλος ειναι πιο ευαισθητος αλλος δεν τα ακουει αυτα τα πραγματα. Εμενα μου την έσπασε και με χάλασε πολύ. [-X