Απάντηση του Ted Jensen (ο τύπος που έκανε το mastering του δίσκου - όχι κάποιος wannabe sound engineer που τι βρίσκει να γκρινιάζει #-o) σχετικά με την παραγωγή του album:
"Thanks for writing.
I?m certainly sympathetic to your reaction, I get to slam my head against that brick wall every day. In this case the mixes were already brick walled before they arrived at my place. Suffice it to say I would never be pushed to overdrive things as far as they are here. Believe me I?m not proud to be associated with this one, and we can only hope that some good will come from this in some form of backlash against volume above all else."
Λοιπόν, το άκουσα μόνο μία φορά με ακουστικά. Αυτά που διάβαζα για τον ήχο νόμιζα ότι ήταν υπερβολές, αλλά εμένα προσωπικά με ενόχλησε σχεδόν η παραγωγή του album. Πολύ δυνατά, και άκουγα πολλά ‘‘φυσήματα’’ στα ακουστικά (όχι, δε φταίνε τα ακουστικά). Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκαναν αυτό.
Με μία πρώτη ακρόαση: ανώτερο μόνο του ‘‘St. Anger’’. Δυστυχώς πουθενά σε όλο το C.D. δεν υπήρξε ένα σημείο που να με ανατριχιάσει και να πω ‘‘πω, μαλάκα, τι έγραψαν!’’. Γενικώς τα κομμάτια σαν συνθέσεις ήταν ευχάριστες, αλλά τίποτα συγκλονιστικό. Αυτά με μόνο μία ακρόαση, θα επανέλθω όταν το λιώσω και έχω μία πιο εμπηρεστατωμένη άποψη.
Παντως αυτο που εχουμε παρατηρησει αρκετοι και νομιζω οτιι συμφωνουμε ειναι πως κατι λειπει απο το δισκο,δλδ οτι κατι δεν ειναι στο επιθυμητο επιπεδο για να κανει το δισκο καλυτερο,ειναι η παραγωγη?,ειναι οι στιχοι? ειναι η φωνη του hetfield?δεν ξερω τι ακριβως αλλα ειναι φανερο πως κατι λειπει απο το death magnetic.:-k
Εχω την αισθηση οτι καποια κομματια επρεπε να δουλευτουν περισσοτερο,μπορει να κανω και λαθος βεβαια και ετσι να μου φαινεται εμενα.
Ο δισκος μαρεσει σαν συνολο εαν εξαιρεσουμε 2-3 κομματια που λογικο ειναι σε εναν δισκο να υπαρχουν και μετρια και κακα κομματια.
λοιπον τα κομματια απο το cd που ακουω πολυ σε φαση να τα εχω λιωσει πλεον ειναι:
judas kiss:το ρεφραιν ειναι ολα τα λεφτα
unforgiven III:απιστευτο σολο
suicide & redemption:ειδικα μετα το 3:40,με το εκπληκτικο για μενα riffακι,το κομματι τα σπαει με απιστευτο σολο που μπαινει γαματα
Υ.Γ το cyanide στην αρχη δε μου πολυαρεσε αλλα εχει κατι το κομματι που και να μη σου αρεσει σου μενει το riff
Κυρίως η παραγωγή φταίει φίλε. Στο Broken, beat and scarred π.χ. έχει 4 γαμάτα riffs μέχρι να μπουν οι στίχοι. Φυσιολογικά θα έπρεπε η ένταση να αυξάνεται λίγο σε κάθε riff, να κορυφώνεται, διαφορετικά σε κάνει και βαριέσαι. Με γαμάτη παραγωγή θα χτυπιόσουν σε όλο το κομμάτι, χωρίς να το σκέφτεσαι…Ο Bob Rock μπορεί να τα σκάτωσε στο St. Anger αλλά ήταν μάστορας σε αυτό. Ήξερε να κορυφώνει τα κομμάτια, ήξερε να αναδεικνύει τα ωραία σημεία των συνθέσεων βάζοντας τα σε πρώτο πλάνο. Προσέξτε τα solo στο black album για παράδειγμα. Στο death magnetic έχεις την αίσθηση λόγω της έντασης ότι δεν χωράει να μπεί το solo. Και φυσικά μια τέτοια παραγωγή σκοτώνει τα πιο ήρεμα κομμάτια του album, π.χ. το Unforgiven 3. Πως θα αποδωθεί μια λυρική, ατμοσφαιρική σύνθεση όταν το πιάνο στην αρχή βρίσκεται τοσο δυνατά στη μίξη? Μπαίνει μετά το distortion και η ένταση παραμένει ίδια…έλεος. Τα λέω όλα αυτά γιατί ξέρω ότι με καλύτερη παραγωγή ο δίσκος θα ήταν ΠΟΛΥ καλύτερος. Αυτά.
Ο δίσκος απλά γαμάει! Θέλει βέβαια μερικές ακροάσεις για να τον εκτιμήσεις δεόντως και να καταλάβεις τί ακριβώς γίνεται, πιστεύω όμως ότι πραγματικά δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις πρώτες κυκλοφορίες τους… Φοβερή κιθαριστική δουλειά, ο hetfield σε μεγάλα κέφια (και ερμηνευτικά και συνθετικά), τα τραγούδια ακούγονται φρέσκα και όχι απλό αναμάσημα του παρελθόντος (το διαβάσαμε και αυτό). Τί άλλο να ζητήσει κανένας?
Η παραγωγή ναι μεν δεν είναι τέλεια αλλά δεν δικαιολογείται ο τόσος θόρυβος που έχει δημιουργηθεί
η αληθεια ειναι οτι μετα απο 3-4 ακροασεις αρχισε να μ αρεσει το cd .all nightmare long,broken,beat & scared,cyanide,the judas kiss …ειναι ολα τραγουδια για Live .μετα απο μερικα χρονια θα ειναι σιγουρα στα κλασσικα τραγουδια των metallica που θα θελουμε να ακουσουμε σε καποια συναυλια.
METALLICA performed no less than five tracks off its new album, “Death Magnetic”, during its record-release party earlier tonight (Friday, September 12) at O2 World in Berlin, Germany.
Λοιπόν, το καναν το θαύμα τους πάλι και έβγαλαν πολύ μεγάλη δισκάρα.
Τώρα οκ, οι επικριτές πάντα θα υπάρχουν και όσο περισσότερο συσχετίζουν τους Metallica του '08 με τους Metallica του '88, απλά όσες φορές και να ακούσουν το άλμπουμ, θα βρίσκουν κάτι που να μην τους αρέσει.Όσο και να σας φαίνεται δύσκολο, έχουν περάσει 20 χρόνια και καμμιά 15αριά από τότε που ο Newsted κουρεύτηκε στην περιοδεία του Black Album (ένα από τα διαδοχικά βήματα προδοσίας!!!) και πολλοί συνεχίζουν να εκφράζουν άποψη για την αλλαγή στο Load και τις γούνες του Ulrich και τις ποζεριές της εποχής από τον Hammett.
Είναι και αυτά μέρος της ιστορίας των Metallica, όπως και το Napster ή η εμφάνισή τους στο Simpsons και το Some Kind Of Monster. Όλα αυτά όμως επ’ουδενί έχουν σχέση με την γαμημένη τη μουσική που προσέφεραν όλα αυτά τα χρόνια. Και το Load και το ReLoad είναι δισκάρες με ορισμένα κομμάτια που άλλο συγκρότημα δε θα μπορούσε καν να διανοηθεί να γράψει, είτε εξαιτίας της απλότητάς τους, είτε εξαιτίας του χάρντι γκάρντι στο Low Man’s Lyric. Τέλος πάντων, όταν ένα συγκρότημα της εμβέλειας των Metallica (και ιδίως μετά την κατακόρυφη άνοδο στο Black Album), πουλάει τόσο πολύ, λογικο είναι να πουλάνε και οι παράμετροι που δεν έχουν άμεση σχέση με την μουσική. Αρκετά με την παρελθοντολαγνεία.
Το “Death Magnetic” είναι η επιστροφή σε ήχους γνώριμους, με τον Hetfield να αντιλαμβάνεται επιτέλους οτι ο ρόλος του σε αυτόν τον πλανήτη είναι Τα Riffs. Αποστολή εξετελέσθη. Ναι, σε αρκετά σημεία γίνονται συνειρμοί με ένδοξες στιγμές τύπου Blackened και Motorbreath κτλ κτλ, αλλα δεν είναι πισωγύρισμα που απωθεί με την έλλειψη παντελώς σύγχρονων στοιχείων και φιλτράρισμα της γνήσιας Metallica συνταγής που είναι “προχωράμε μπροστά, με λίγες ματιές πίσω”. Και το St. Anger, το οποίο θεωρώ έναν τίμιο δίσκο γιατί καταρχάς η μπάντα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης και εκτός αυτού είχαν τα παπάρια να το κυκλοφορήσουν με μια τόσο χάλια παραγωγή, η οποία ήταν εξαρχής σίγουρο οτι θα προκαλούσε όλα αυτά τα σχόλια που προκάλεσε.
Εν ολίγοις, επειδή με το συγκεκριμένο συγκρότημα ισχύει το εξής: Συναίσθημα > Λογική , το νέο άλμπουμ μόνο και μόνο για τα συναισθήματα που προκαλεί κάθε φορά που μπαίνει το ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ riff του Broken, Beat & Scarred για παράδειγμα ή το σόλο του Judas Kiss, έχει κερδίσει ήδη τη θέση του στο πάνθεον των heavy κυκλοφοριών.
οταν ειχε βγει το load μετα απο την τεραστια επιτυχια του black album ειχε ανοι3ει το rock city σαββατο απογευμα και ειχε γινει χαμος ,παιρναμε τα cd /lp απο τις κουτες μαζι με δωρο ενα metal comics !!!τωρα παραπανω απο τους μισους που μπαινουν εδω μεσα απλα 8α κατεβασουν το cd!!!
εχει χαθει η μαγεια να πας σπιτι και να βαλεις το cd με τους φιλους σου οπως παλια.
