Θέλει δεν θέλει κάποιος με τα Loads άνοιξαν το δρόμο για νέα πράγματα . Άσχετα αν προ υπήρχαν.
Έκαναν φοβερή δουλειά και έδωσαν μασημένη τροφή σε πολλούς μουσικοφιλους .
Τωρα παντως ακουω το Attitude (κομματαρα!!) και ακουσα ηδη και το Prince Charming και εχω να πω οτι ο ηχος του HTSD ειναι πιο κοντα στο Reload απο οτι σε οποιοδηποτε αλλο αλμπουμ. Εχει ηδη παρουσιαστει το φαινομενο (πιο πολυ στα official forums) να το αρνουνται πολλοι αυτο, γιατι δεν παραδεχονται οτι μπορει να τους αρεσει το νεο αλμπουμ τοσο πολυ και ταυτοχρονα να εχει αρκετα κοντινο ηχο σε ενα αλμπουμ που το θεωρουν κακο και βαρετο. Ωραια παιχνιδια παιζει στο μυαλο η προκαταληψη… 
ΥΓ. Where The Wild Things Are… ανετα χωρουσε ΑΥΤΟΥΣΙΟ στο HTSD…
1 Like
Αυτό φέρνει και σε Alice in chains πολύ οπότε σου φέρνει στο νου το Dream no more…
Γενικά ο δίσκος έχει στοιχεία σχεδόν από ότι έχουν κάνει
3 Likes
άλλη μια προκατάληψη που ( κατά την ταπεινή άποψη ) υπέπεσες κι εσύ, είναι ότι ο όρος heavy rock ή hard rock ή stoner, σημαίνει “light” . Όλο το ροκ και το μεταλ είναι υβρίδια διάφορων μουσικών. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και δεν αξίζει τον κόπο να αναλύονται . Ταμπέλες φτιάχτηκαν για τα δισκάδικα και για συζητήσεις “περί ανέμων…” σαν αυτή που κάνουμε
Τα Loads Έχουν στοιχεία από πάρα πολλές “σχολές”.Κάποιες στιγμές στονερίζουν και έχουν μια heavy rock αύρα , σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν αυτός ο όρος .Το λέμε σα να είναι κακό.
όλη η αύρα του Load/Reload είναι σκοτεινή, χεβυ κλπ . Δεν είναι θέμα distortion / gain . Αλλά πιο πολύ groove για μένα, δομής τραγουδιών, παραγωγής ίσως, ενορχηστρωσεων
1 Like
Dream No more. Αν εξαιρέσεις τα The thing that should not be και sad but true , θυμίζει τόσο πολύ και τα devil’s dance , 2x4 , the house that jack built , the cure …
Και thorn within ακούς στο confusion και γενικά πολύ Loads να πούμε στο Hardwired.
Αν δεν ήταν τόσο κολλημένοι κάποιοι τύποι και δεν έμεναν στα κουρέματα και στα βαμμένα νύχια θα μίλαγαν από τότε για δισκάρες . Δεν θα περίμεναν να περάσουν 20 χρόνια για να το γουστάρουν πλαγίως .
Επίσης με τη φετινή δουλειά τους δείχνουν πόσο πολύ γούσταραν αυτό που έκαναν στα 90s και ας λέει ο Hetfield για το Look που οκ ήταν κάπως υπερβολικό αλλά that was the point .
Ολα σχετικα ειναι, δεν φτιαχνω εγω τις ισορροπιες ε, don’t blame the messenger! 
. Συνηθως ο κοσμος οταν λεει hard rock, οσο σκοτεινη αυρα και να εχει, θεωρει οτι ειναι πιο light (ή λιγοτερο heavy αν προτιμας) απο το metal. Αν παρω 30 φιλους μου που δεν ακουνε metal και τους βαλω να ακουσουν διαφορα απο ολο το φασμα, οι περισσοτεροι θα βρουν τον metal ηχο πιο ακραιο και βαρυ απο οτι τον hard rock ηχο.
Για stoner εγω προσωπικα δε μιλησα, και να σου πω την αληθεια δε βρισκω σε κανενα τραγουδι των Metallica stoner ηχο, ουτε νοοτροπια… Επισης, οχι, εγω δεν το λεω σα να ειναι κακο, γιατι οπως εγραψα, δε με απασχολουν καθολου οι ταμπελες. Εδω ο matia επιμενει οτι επαιζαν φολκορλορλκροκρροκ επι ποσες βδομαδες τωρα, λες και ειναι κατι κακο αυτο (ασχετα αν ειναι ανακριβες).
Αφαίρεσε Don’t Tread On Me και The Struggle Within, είναι fillers.
Εεεεεεεεε ΟΧΙ !
Τα μονα fillers που εχουν υπαρξει στη λιστα μου στο winamp ποτέ, ειναι ολοκληρη η δισκογραφια των Pearl Jam εκτος απο το Black.
Και το κουραδοRonnie.
1 Like
Που κάνει γλυκό έρωτα σε όλη την δισκογραφία των Pearl Jam .
Τόσο άχρηστοι που πρέπει να κάνουν 4-5 Project για να μείνουν με κάποιο τρόπο στη επικαιρότητα.
Επίσης άλλο ένα κομμάτι που θέλω να παίξουν οι metallica στο σπίτι μου μαζί με το st Anger !
Ρε μαλάκες, δεν τους έχω τίποτα τους Pearl Jam, δεν πα’ να τους θάβετε όσο θέλετε , την αλήθεια θα την τρώτε στη μάπα 
. Εκπληκτικό το Black Album, ο σημαντικότερος δίσκος των '90ς στον σκληρό ήχο. Fillers τα Don’t Tread On Me, Struggle Within. Μάπα το Ronnie, παραφωνία στο Load. Βλέπω St.Anger δεν έβαλες στην playlist, πάλι καλά 
.
Αν και δεν γράφω πολύ συχνά, θα ήθελα να καταθέσω και τις δικές μου απόψεις για τον καινούργιο δίσκο των Metallica. Σαραντάρης πλέον, με ελάχιστο χρόνο για μουσική λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, καραευχαριστήθηκα όλη τη διαδικασία της προώθησης του νέου δίσκου. Ξέκλεψα αρκετό χρόνο για να είμαι updated στο πότε βγαίνουν τα νέα τραγούδια, να διαβάσω τα νέα του συγκροτήματος και να δω τα video clips. Βέβαια σημαντικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε η συνεχής ροή που είχε το forum και ένιωσα μια γλυκιά αναμονή για το νέο δίσκο που είχα να νιώσω από το γυμνάσιο. Εντάξει με κούρασε η κόντρα για το αν τα Load/Reload/St. Anger είναι καλοί δίσκοι, καθώς αυτές τις κόντρες τις είχα βαρεθεί από το λύκειο και εν τέλει ο καθένας έχει την άποψη του και είναι σεβαστή. Τα λέω αναλυτικότερα στα posts μου 99 και 102.
Στα του Hardwired, εμένα ο δίσκος με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς δεν τον περίμενα τόσο καλό. Είχα την εντύπωση ότι τέσσερις πενηντάρηδες εκατομμυριούχοι θα έχουν στερέψει από έμπνευση και θα έβγαζαν κάτι του στυλ «ότι και να βγάλουμε θα μοσχοπουλήσει λόγω του παρελθόντος μας». Τελικά είδα ότι οι Hetfield/Ulrich έχουν ακόμα έμπνευση και μπορούν να γράψουν καλά κομμάτια τόσο σε thrash όσο και σε πιο μελωδικές φόρμες. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να ξαναβγάλουν κάτι όπως τα πέντε πρώτα τους, γιατί δεν μπορούν και δεν είναι πλέον εικοσάρηδες. Περίμενα όμως έναν αξιοπρεπή δίσκο που να με κάνει να τον ακούσω πολλές φορές και όχι να τον στείλω άκλαυτο.
Ξεχωρίζουν με διαφορά τα Moth, Spit, Halo, Dead αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια ακούγονται άνετα χωρίς να με κουράζουν. Ως αδύνατες στιγμές θα έβαζα το Here comes revenge και Am I savage. Πάντως σε αυτό που τους βγάζω το καπέλο, είναι ότι ακόμα και στα μέτρια κομμάτια, πετάνε μια γέφυρα, ένα riff ή ένα solo και τα ανεβάζουν πολύ. Επίσης με τους στίχους δεν έμεινα πολύ ικανοποιημένος, αλλά αυτό θέλει άλλο αναλυτικό post. Για βαθμολογία θα έβαζα ένα 7.
Και λίγο παρελθοντολογία: Θυμάμαι που βρίζαμε στο σχολείο το Ride the lightning γιατί είχε το Escape και λέγαμε τι βλάκες χάλασαν το δίσκο με αυτό το κομμάτι. Αν έβγαζαν τώρα το Escape θα είχαμε αποθεώσεις. Με αυτό θέλω να πω, ότι τα κριτήρια μου (φαντάζομαι και των περισσότερων 40+) ήταν τότε πολύ αυστηρότερα σε σχέση με τα τωρινά. Τότε έζησα την κυκλοφορία από πολλές δισκάρες που έχουν μείνει διαχρονικές, ενώ τώρα τα περισσότερα άλμπουμ αναλώνονται σε λίγες ακροάσεις. Επίσης είναι πολύ συνηθισμένο, η κάθε νέα κυκλοφορία να δέχεται πολλές αρνητικές κριτικές και να συγκρίνεται με παλιότερους δίσκους που είναι κλασικοί. Αν όμως υπάρχει ποιότητα, θα καταφέρει με τον καιρό να εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό δεν ντρέπομαι να πω ότι μόλις έβγαλαν το Black album, είχα ψιλοαπογοητευτεί και βρήκα παρηγοριά μόνο στο Struggle within. Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι οι δημιουργοί του thrash, έβγαλαν αυτό το πράγμα. Στη συνέχεια ανέβηκε στην εκτίμησή μου, αλλά ποτέ δεν έφτασε στο ύψος των 4 πρώτων.
Το 1996, μετά από αναμονή 5 χρόνων, έφτασε η ώρα για το Load. Παίζει για πρώτη φορά το βίντεο του Until it sleeps στο Mtv, λέω εντάξει, προϊδεασμένος από τη φάση με το Black και τη γενικότερη μόδα του grunge στη μουσική. Μόλις όμως πήρα το δίσκο στα χέρια μου, ένιωσα μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις ως ακροατής αυτής της μουσικής. Οι σκέψεις που περνάγανε από το μυαλό μου ήταν: αυτό δεν ακούγεται με τίποτα, δεν υπάρχει ένα σημείο να ακουμπήσεις, τι προσπαθούν να κάνουν οι Metallica, πάνε να πάρουν τη θέση των Nirvana και άλλα τέτοια. Με αυτά ο δίσκος έμεινε στο ράφι μέχρι την κυκλοφορία του Reload, όπου υποψιασμένος για τη νέα μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος κόλλησα με το Unforgiven II, μέχρι που αγόρασα και το σιγκλάκι. Ο υπόλοιπος δίσκος δεν μου είπε τίποτα με εξαίρεση τα Fuel και Memory remains.
Όταν ήρθε η ώρα για το St. Anger δεν είχα πλέον καμία προσδοκία και ας είχε πει ο Ulrich, ότι το album θα μοιάζει με το Kill em all. Όντως πέρα από το ομώνυμο κομμάτι δεν μου έκανε κλικ κάτι άλλο και πήγε στο ράφι άκλαυτο.
Γενικά θεωρούσα τους Metallica χαμένη υπόθεση από κει και πέρα, την ώρα που οι Maiden έβγαζαν αξιοπρεπείς δίσκους όπως το BNW, DOD και το AMOLAD που είχαν και κομματάρες. Η κατάσταση άρχιζε να αλλάζει μετά τη συναυλία στη Μαλακάσα το 2007. Ένας φίλος μου με παρότρυνε να ξανακούσουμε το St Anger, αλλά και πάλι δεν μου άρεσε. Βγαίνει λοιπόν το Death Magnetic και μου δίνει τα μυαλά στο χέρι με τα 5 πρώτα κομμάτια. Επιτέλους μετά από 12 χρόνια, επανήλθαν. Πραγματικά το έλιωσα, πήγα αγόρασα το σινγκλάκι του Nightmare και πήγα 3 φορές εξωτερικό για συναυλία.
Τώρα με την ευκαιρία του νέου δίσκου και με την τόση υποστήριξη που έχουν τα load reload από εσάς εδώ μέσα, έκατσα και τα ξανάκουσα ολόκληρα μετά από 20 σχεδόν χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα δεν μου λένε κάτι ιδιαίτερο και προτιμώ να διαθέσω το λίγο χρόνο που έχω για να ακούσω το Hardwired.
Για να κάνω μια σύνοψη (και να προκαλέσω λίγο) θα βάλω βαθμολογίες σε όλη τη δισκογραφία: 10 σε RTL, AJFA, KEA, MOP αλλά με αυτή τη σειρά προτίμησης, 9,5 BLACK, 8DM, 7HTSD, 4 RELOAD, 3 LOAD, 2 ST.ANGER
Θανάσης
ΥΓ1: Sorry για το τεράστιο post, αλλά αφού γράφω μια φορά στο τόσο, προσπάθησα να πω την άποψή μου για τα περισσότερα θέματα που έχουν σχολιαστεί εδώ.
ΥΓ2: Μιας και έχουν αναφερθεί πολύ οι Maiden σε αυτό το thread, οι δίσκοι που δεν μπορώ τώρα να ακούσω με τίποτα ολόκληρους είναι: Killers (και το 1989 που τον πρωτοάκουσα, τον παράτησα γρήγορα), Χ-factor (πραγματικά αυτό μόνο αλυσοδεμένος) και Final Frontier (μόνο το Avalon που το έχω σε μια playlist). Αν και έχω χρόνια να ακούσω τα No prayer και Virtual XI, δεν θα ήμουν αρνητικός να τα ακούσω ολόκληρα.
ΥΓ3: Όσοι είστε ακόμα νέοι και χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, ακούστε όσο περισσότερο μουσική μπορείτε, γιατί μετά ή θα ακούς στο αυτοκίνητο όταν πηγαίνεις στη δουλειά ή θα κάτσεις να ξενυχτάς, όπως κάνω εγώ τώρα.
5 Likes
Ποια αληθεια ρε ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ
Κομματαρα το Struggle Within, με γαματη εισαγωγη, με ενα απο τα καλυτερα riff του James ever, το πιο πωρωτικο GO του κοσμου, και ενα απο τα 5 καλυτερα σολο του Hammett. Πολυ καλο το Don’t Tread On Me, σιγουρα απο τις πιο αδυναμες στιγμες του δισκου, αλλα επ ουδενι filler. Αυτη ειναι η δικη μου αληθεια, με την οποια ευτυχως συμφωνουν πολυ περισσοτεροι απο οτι με τη δικη σου “αλήθεια”. Το Ronnie ειναι σιγουρα το χειροτερο τραγουδι τους απο ολα τα 90s, αλλα οσο περισσοτερο γκρινιαζεις για το Ronnie, τοσο περισσοτερο δεν το βγαζω απο τη λιστα και θα το ακουω ξανα και ξανα γιατι ειναι ευχαριστο ακουσμα.
1 Like
Ενώ ας πούμε αν πεις ότι είναι filler το ένα ή το άλλο εμείς θα κάνουμε χαρακίρι.
Filler δεν είναι . Και αν είναι ( που δεν είναι ) γίνεται να βγάλουν ένα δίσκο 79 λεπτών μόνο με τέτοια fillers ;
Άντε να βγει το επετειακό Black Album μήπως και μας δώσουν κανά τέτοιο ακόμα ( που δεν νομίζω αλλά λέμε τώρα ) .
Το st Anger γαμεί και τους Pearl Jam και τους Tool και τους Rush ! Σου αρέσει πολύ και κανά άλλο συγκρότημα ; και αυτό το άλλο λοιπόν !
Ρε Θανάση, εγώ πολύ τα ευχαριστιέμαι τέτοια posts, να είσαι καλά. Για τις συναυλίες, εγώ παιδιά τους έχω δει 5 φορές. Τρεις στην Ελλάδα (δεν ήμουν το '93), μία στο Wembley το 2007, λίγο μετά τη Μαλακάσα και μία στη Νέα Υόρκη το 2011. Το έχχω ξαναπεί: οι τρεις ελληνικές ήταν οι καλύτερες ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ. Όσον αφορά στις δύο της Μαλακάσας, το 2007 είχε γαμήσει το κοινό και το 2010 είχαν γαμήσει οι Metallica. Τεράστιες συναυλίες και οι δύο.
Άντε, γιατί έχω εδώ τους φανμπόηδες και θα καραφλιάσω χειρότερα κι απ’ τον Ulrich με αυτά που μου λένε .
Drenie, μου αρέσει κι ο Steven Wilson πολύ, αλλά αρέσει και στον Quintom - τα παλιά όμως, εκεί ο Quintom υποφέρει από το “σύνδρομο matia” . Εντάξει, τον συγκεκριμένο μπορεί να τον γαμούνε κιόλας, δεν παίρνω και όρκο 
.
1 Like
Σε ευχαριστώ φίλε Παντελή, Εγώ το 1993 δεν πήγα γιατί έδινα Χημεία την επόμενη μέρα, αλλά στην Ελλάδα πήγα σε όλες τις συναυλίες τους. Εξωτερικό πήγα στο Παρίσι το 2009, στο Μπέλφαστ το 2010 και στη Ρώμη το 2014. Έρθουν, δεν έρθουν Ελλάδα, θα πάω πάλι κάπου να τους δω.
Οταν ξεπερασεις το συνδρομο “αν κατι δεν αρεσει σε μενα αλλα αρεσει σε αλλον, τοτε αυτος πρεπει να ειναι fanboy, δεν εξηγειται αλλιως”, θα μπορουμε να μιλησουμε και σοβαρα. Εισαι απο τους ελαχιστους που δε γουσταρουν το Struggle Within, τι να κανουμε τωρα. Ειλικρινα οταν γραφεις τετοιες παπαριες (γιατι το ξερεις κι ο ιδιος οτι περι παπαριας προκειται) με ξενερωνεις γνησια… γινεσαι Θανασης (οχι αυτος εδω μεσα, ο αλλος, ο γνωστος)
ΥΓ. Αστειος ο Steven Wilson αφοτου διελυσε τους Porcupine Tree
Πολύ καλά έκανε, με τέτοιο τελευταίο δίσκο που κυκλοφόρησαν.
Αν δεν έρθουν Ελλάδα, ψήνομαι κι εγώ να πάω έξω να τους δω. Τους Μετάλλικα.
1 Like
Hetfieldαρας !
3 Likes