Δηλαδη θυμασαι ημερομηνια που ληκαρε? Ρησπεκτ…
Ενα χρονο λιωσιμο HTSD δηλαδη. Οκ, μπορω να πω και επισημα οτι το τεστ αντοχης στο χρονο το περασε με πληρη επιτυχια, αφου οσο μεστωνει, τοσο καλυτερο γινεται. Στη φαση που ειμαι τωρα, το ακουω νερακι ολοκληρο, και τα 12 τραγουδια, ακομα και τα 2 που μου φαινονται λιγοτερο καλα. Κανω αυτο-quote , γιατι αυτο με εκφραζει σχεδον απολυτα 2 μηνες μετα:
καλα δεν θυμηθηκα και τιποτα . να ειναι καλα το facebook και ενας φιλος που μου το θυμισε.
Τωρα για τον δισκο… και αντοχη στο χρονο εχει και εχοντας ακουσει Live (απο κοντα εννοω) τα 8 απο τα 12 κομματια , καταλαβαινω οτι ο δισκος αξιζει ακομα περισσοτερο .
Επιμενω οτι δεν χρωστουσαν τιποτα σε κανεναν , μονο στο εαυτο τους (καθαρα απο την πλευρα του καλλιτεχνη) και αυτο το στοιχημα το κερδισαν . το οτι αρεσει και σε εμας ειναι διπλο κερδος (εδειξαν οτι δεν πηγαν να κανουν ενα δισκο για τους οπαδους , το προσπαθησαν στην προηγουμενη κυκλοφορια και θεωρω οτι ελειπε αυτη η “φρεσκαδα” που διακατεχει το HTSD).
Μακαρι να κανουν το επομενο βημα σχετικα συντομα και να βρουν περισσοτερο χωρο να αναπτυξουν τις ιδεες τους και ο Rob , αλλα και ο Kirk (με τηλεφωνο ή χωρις , αν και το προβλημα του ηταν μαλλον οικογενειακο).
και επειση καποιοι ειναι και φανς της βαθμολογιας για μενα ειναι 8+.
Είναι επειδή δεν έχεις ακούσει live τα σαπάκια!
δεν πειραζει … ακουσα το Hardwired και το atlas που δεν ηταν και τα αγαπημενα μου απο το δισκο και ανεβηκαν 2 επιπεδα.
Επισης το Confusion στη Γερμανια ηταν μια χαρα (η δευτερη φορα που το επαιζαν) και στην Αγγλια ηταν ακομα καλυτερο και πιο πορωτικο. ΣΙγουρα δεν θα δουλεψουν ολα τα κομματια αψογα στα Live , αλλα σαπακια δεν εχουν … μονο fillers ! 
Εξαιροντας το Revenge 
μην κουραζω τον παντελη. Δεν το θεωρει και κατι σπουδαιο . Δηλαδη σε φαση bside. (δεν εχουν την λογικη των bsides οι Metallica , τι να κανουμε τωρα ; ).
Εμενα το groove του Murder One Μου αρεσει και τωρα που ακουω το Am I savage μια χαρα κομματι μου φαινεται.
Αν εχεις λιωσει τα αλλα 8-9 (αναλογα τα γουστα του καθενος) , ισως τα 2 πριν το Spit να τα βρεις πιο ενδιαφεροντα.
Τελος παντων , υπαρχουν ολες και αποψεις και ειναι σεβαστες. Αλλοι θεωρουν οτι το Spit τραβαει περισσοτερο απο οσο θα επρεπε , το Halo δεν εχει ωραιες αλλαγες , το Moth θα μπορουσε να παει αλλιως, το Atlas δεν ειναι και πολυ ωραιο , το Hardwired δεν ειναι και κατι σπεσιαλ κτλ.
Αλιμονο αν ειχαμε ολοι την ιδια αποψη.
Η ουσια ειναι οτι το HTSD ειναι σπουδαιος δισκος.
Ένα χρόνο μετά και όντως αυτός ο δίσκος είναι διαμαντάκι. Ανώτερος των δύο προκατόχων και φυσική συνέχεια των Load-Reload, αν και πολλά χρόνια μετα. Φρέσκος ήχος με ευχάριστες εκπλήξεις και με υπέροχη παραγωγή. Ούτε επιτηδευμένος, ούτε κουραστικός ακούγεται νεράκι από την αρχή ως το τέλος. Για μένα εκτός από τα υπέροχα Spit, Halo, Dream, Moth, Atlas κορυφαίες στιγμές του είναι και τα outsider Now that we’re Dead, Here Comes Revenge, ManUNkind. To Murder One φόρος τιμής δεν παίζει κριτική.
Επετειακό reposting λοιπόν. Δεν έχω αλλάξει γνώμη γενικά εκτός από εκεί που λέω ότι σίγουρα το Moth δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Μπορεί και να είναι τελικά για μένα.
Ουτε το ManUNkind εχει ακουσει ο Μητσος, και σιγουρα σαπακι δεν ειναι για κανενα λογο, εμενα ανετα απο τα αγαπημενα μου στο δισκο.
Η αποψη μου ταυτιζεται με οσα εγραψε σε μια παραγραφο αυτα που συνηθως γραφω σε 4 εγω, ο @anhydriis
Vic, έκανα account μόνο για εσένα. Τυχαία μπήκα στο φόρουμ, τυχαία σε είδα και σε θυμήθηκα. Είμαι αυτός που σε ενέπνευσε να γράψεις το ξεδιάντροπη ανακοίνωση πριν κάποια χρόνια. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ??? Τα ξαναδιάβασα μονοκοπανιά και ένιωσα την ίδια ξενέρα με τότε που ήθελα να τελειώσω την ιστορία…Για τον Martin λες μέσα αλλά θα τον πιάσεις μου φαίνεται…
!!!
Τώρα με έσκισες, για την ανακοίνωση, που έκανες ακάουντ και διάβασες μέχρι και που μου θύμησες τον Μάρτιν… θα γίνει τηλεοπτική σειρά η συνάντησή μου με τους Metallica και θα βγει το φινάλε πριν το γράψω!
Μου έχουν πει πολλοί για το λάιβ ριπόρτ του 93. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει κάτι συγκλονιστικό να γράψω, για 2.5 ώρες άκουγα τέλεια Metallica, θυμάμαι πολλές στιγμές* και θυμάμαι στο δίωρο πάνω να σκέφτομαι “κουράστηκα αλλά να μην τελειώσει ποτέ!” - και όταν μας ζητήσανε στο Χάμερ να γράψουμε για αγαπημένο μας λάιβ, είπα ότι θέλω να γράψω για το Μετάλλικα. Ο Χάκος μου είπε “αφού έχεις γράψει διήγημα στο μπλογκ!” - “Ναι, εκτός από το λάιβ ριπόρτ! Τώρα είναι η ευκαιρία!”. Τελικά έγραψε ο Μάρκος! Εκεί ένιωσα ότι δεν θα το τελειώσω ποτέ… Σκέφτομαι να βάλω το youtube και να γράψω “να, ήμουν εκεί και άκουγα ΑΥΤΟ” και να τελειώνει το παραμύθι… Δεν ξέρω, είμαι περίεργο ζώο στο γράψιμο, ή πρέπει να έχω υποχρέωση ή πρέπει να μου βγαίνει εντελώς αυθόρμητα, σχεδόν σαν ποστάρισμα στο ίντερνετ (καλή ώρα).
Για πάρτη σου πάντως:
*θυμάμαι να ουρλιάζω Motorbreath, θυμάμαι πολύ έντονα το “BACK TO THE FRONT” στο Disposable Heroes που όλο το κοινό έτρεχε προς τα μπρος (τώρα αναρωτιέμαι τι να νιώθανε αυτοί στο κάγκελο…), θυμάμαι να χοροπηδάω στο ρεφρέν του Four Horsemen που ακουγόταν σαν την εκτέλεση του Metal Hammer Fest στην Γερμανία (85), μετά το choose your fate and dieee που είναι πολύ πιο γκρουβάτο από το δίσκο - και εγώ γούσταρα και πιανόμουν από τους ώμους του μπροστινού μου (που φυσικά δεν ήξερα) για να πετάγομαι πιο ψηλά, θυμάμαι το ίντρο που ο αδερφός μου, ο μεγάλος, η σνομπαρία που ξεπέρασε το μέταλ, είχε μείνει ακίνητος, κάγκελο, με ανοιχτό το στόμα καθώς έτρεχε ο Χέτφιλντ προς τα μπρος, θυμάμαι που δεν μου άρεσε που κοβόταν το Πάπετς (εκεί, ανικανοποίητος) όπως και το ότι έπαιζαν μόνο το μελωδικό σημείο του Orion μετά το σόλο του Newsted (που ήξερα ήδη απέξω από bootlegs), θυμάμαι την δικασίλα στο Whiplash και την πόρωση του Newsted, θυμάμαι τον τελειότερο ήχο που έχω ακούσει ποτέ (και θα ακούσω ποτέ μάλλον, έτσι πάνε οι ιδανικές αναμνήσεις), θυμάμαι τον Μπιγκ Μπομπ να κοπανάει χέρια στο Seek and Destroy και να σκέφτομαι ότι εγώ θα το ΕΣΚΙΖΑ το SEEK AND DESTROY αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν και με έβλεπε ο Τζέιμς (εννοείται θα με ξεχώριζε από το πλήθος γιατί θα με θυμόταν από πριν, μπορεί και να μου έδινε και καμιά πένα τώρα), θυμάμαι να σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να κλείσουν με το Enter Sandman (από τότε τέτοιος ήμουν…να βρω το παράπονο…) και μετά θυμάμαι να είμαι σπίτι μου και να συζητάω με την Μαρία, την μεγάλη μου αδερφή για όλο αυτό που ζήσαμε ενώ τα πόδια μου πονούσαν αφόρητα (πρώτη φορά αυτή η αίσθηση της κούρασης του καλού λάιβ!). Κάπου εκεί θυμήθηκα την κωλότσεπη και τα ιδρωμένα μπλουκλετς (“ΟΧΙ!! ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!”) και ένιωσα ηλίθιος.
Επίλογος δευτέρας δημοτικού:
Αυτό το λάιβ θα μου μείνει αξέχαστο.
Ευχαριστώ πολύ. Θυμάμαι ήμουν 19 χρόνων όταν διάβαζα την ιστορία στο blog τότε το 2012 και είχαν περάσει ~2 χρόνια από το live των big 4. Δεν είχα πάει σε meet & greet αλλά ένιωθα την ίδια εξαψη και διαβάζοντας το blog μου την υπενθυμισε. Εγώ πάντως έπιασα πένα αν και σαν μικρός νουμπας επειδή νόμιζα ότι θα γίνω James αν έπαιζα με τη μαγική πένα την ξεθωριασα ( άσχετο που είχε τη φάτσα του Kirk πράσινη παραμορφωμενη, στο μυαλό μου την πετάξε ο James ). Εκείνο το βράδυ ήταν ασύγκριτο πάντως, παίξανε Ο,ΤΙ ήθελα να ακούσω πλην 4 horsemen, και φυσικά motorbreath αμέσως μετά το breadfan… ακόμη δεν μπορω να αποφασίσω αν τα πρώτα 5 μαζί με τη βροχή ήταν το highlight ( πραγματικά στο for whom δε με θυμάμαι να πατάω έδαφος, ήταν απίστευτο ), ή το ότι παίζουν One, κράτημα της νοτας, κοιταγμα James-Lars και Master, και εκεί που λες δεν πάει άλλο ακούς το ανάποδο σόλο… με τον κολλητό του λυκείου ( που δεν ήρθε γιατί τους είχε δει Ελβετία τον προηγούμενο χρόνο -Ελβετός γαρ- και μου έλεγε μλκ παίξανε Dyers Eve δεν γίνεται αυτό το πράγμα ) είχαμε κυριολεκτικά δει 150 φορές το live στο Seattle και έλεγα μακάρι να παίξουν το Blackened. Δεν υπάρχει ροή στο λόγο απλά είναι αυτό, μια από τις πρώτες σου συναυλίες να είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα σε ηλικία 16-17 χρόνων δεν ξεπερνιεται ποτέ.
Deactivates account 
Δεν ξέρω αν σας το έχω πει , αλλά το Hardwired to Self Destruct ΓΑΜΕΙ !
ναι ναι οτι πεις
Πρώτη φορά το ακούω. Ειδικά από εσένα
Έχω να τον ακούσω καιρό. Βγαίνουν συνεχώς νέοι δίσκοι, αν μείνω σε παλιότερα δεν θα έχω χρόνο να ακούσω τα φρέσκα
Δεν φταίει ο δίσκος δλδ. Αν και ίσως έχει ξεφουσκώσει λιγάκι πλέον σε μένα
Και αυτό συνέβη μάλλον επειδή η περίοδος πριν την κυκλοφορία και η περίοδος που τον ακούγαμε και συζητούσαμε ήταν φοβερά διασκεδαστικη
2 χρόνια μετά είναι και λογικό να μην έχω τον ίδιο ενθουσιασμό
Τότε είχαμε τα ωραία πρώτα δείγματα ανυπομονησία, βγήκε και μας ξετρέλανε. Ηχάρα τραγουδάρες παραγωγή
Τώρα η ανυπομονησία είναι πότε θα τους δούμε στην Ελλάδα
να τον ακουσω και εγω ολοκληρο ειχα καιρο . Κομματια δεξια και αριστερα , ναι και σχετικα συχνα.
Αλλα σημερα επαιξε μονο του απο το Youtube και τον χαρηκα παρα πολυ. Ακομα και τα πιο “μετρια” κομματια οπως το Murder One (εμενα το groove του , μου αρεσει , απλα δεν ειναι κατι εντυπωσιακο σαν τραγουδι ).
Απο καινουργιες κυκλοφοριες εχω προσπαθησει να ακολουθησω αρκετες, σιγουρα εχω χασει καποιες και σιγουρα παιζουν ρολο και τα κεφια.
Αλλά το να γυρνας μετα απο καιρό στην τελευταία κυκλοφορία της αγαπημενης σου μπαντας και να λες “ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΝΑΙ!” , ειναι πολυ ευχαριστο.
Μακαρι να ερθουν . θα εχουν την ευκαιρία πολλά παιδία να δουν απο κοντα το ποσο καλα “αναπνεουν” τα καινουργια κομματια δίπλα στα παλια.
Υ.Γ. επομενη σταση A7X…
Πάντως προχθές το άκουγα και στα καπάκια έβαλα το Dystopia τεράστια άλμπουμ και από τους δυο!!
Και μένα ιδρωμένο ήταν αλλά μετά από τόσα χρόνια καλά κρατεί.
25 χρόνια ρεεεεεεεε…μια που αναφέρθηκες στον κακό χαμό που γινόταν μέσα…εγώ θυμάμαι να βρίσκομαι μαζί με ένα φίλο στα 5-10 μέτρα από τη σκηνή, στο δεξί μέρος, μπαίνει η εισαγωγή, στις πρώτες νότες του Creeping Death αρπάζουμε ο ένας τον άλλον να σωθούμε, προλαβαίνω και βλέπω φευγαλέα Hammet με τη κιθάρα σε στύση σε απόσταση αναπνοής και όταν καταφέρνω να ξαναγυρίσω το βλέμμα μου στην σκηνή είμαστε καταιδρωμένοι και τουλάχιστον 30-40 μέτρα μακρυά Και βέβαια συνεχίζουμε να χτυπιόμαστε για το επόμενο 2ωρο και βάλε…
Επειδη τα post σε αυτο το thread αυξανονται με καταιγιστικους ρυθμους ειχα να ειμαι up to date με το thread κανα χρονο και βαλε. Δεν προλαβαινω καθε μερα να μπαινω στο forum και δεν μπορουσα ποτε να ακολουθησω αυτο το thread, ουτε το thread των Metallica στο Groups & Artists. Τωρα που τα καταφερα ομως θελω να γραψω 2-3 πραγματα.
To Hardwired… To Self-Destruct οντως ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ και μετα απο τοσο καιρο απο την κυκλοφορια του μπορω να πω οτι ειναι ανωτερο απο το Death Magnetic που επισης μου αρεσει παρα μα παρα πολυ. Εχει 3 κομματια-υμνους που στεκουν περηφανα διπλα στα ΘΗΡΙΑ του παρελθοντος της μπαντας τα Moth Into Flame, Halo On Fire και Spit Out The Bone, εχει κομματαρες οπως το Hardwired, το Atlas, Rise!, το Now That We’re Dead και το Dream No More, ενω ωραια ειναι και τα Confusion, Here Comes Revenge και Murder One. Τα 2 που απομενουν το ManUNkind και το Am I Savage? ειναι με διαφορα τα πιο αδυναμα του δισκου και θεωρω οτι αν ελειπαν θα ηταν πιο συμπαγες το αποτελεσμα, ας τα εβαζαν σαν bonus. Εδω να σημειωσω οτι μου αρεσει πολυ και το Lords Of Summer απο το 3ο CD της deluxe εκδοσης και ανετα χωραγε στον δισκο αντι των 2 προαναφερθεντων.
Ειχα καιρο να τον ακουσω τον δισκο και αυτες τις μερες τον λιωνω και δεν εχει ξεθωριασει ουτε στο ελαχιστο για εμενα, κατι που ξεχωριζει τις πραγματικα εκπληκτικες κυκλοφοριες απο τις απλα πολυ καλες κυκλοφοριες. Η διαρκεια στον χρονο… Και κατι που εχουν γραψει πολλοι εδω μεσα και ειναι επιτευγμα για τους Metallica ειναι πως ανυπομονω να τους δω live και να ακουσω τα καινουρια κομματια κατι που δεν συμβαινει συχνα με μπαντες που εχουν τοσα χρονια ιστοριας στην πλατη τους. Ευγε.
Δισκάρα, το έβαλα σήμερα να παίζει ολόκληρο, οκ πέρα από το Am I Savage που από την αρχή δεν μου έκατσε καλά όλα τα άλλα είναι γαμάτα, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο. Στα επίπεδα του Load και ίσως και παραπάνω, αν σκεφτεί κανείς ότι το Load το ακούω και 22 χρόνια. Έλεγα πως δεν θα φτάσουν ξανά κορυφές τύπου Bleeding Me και Outlaw Torn και οι άτιμοι εδώ μας έκαναν 3 τους ύμνους!
όπως τα λέει εδώ ο @angus7pl
Χαλάλι τα χρόνια της αναμονής αν είναι να βγάζουν τέτοια τραγούδια.
