Mike Portnoy's The Shattered Fortress @ Irving Plaza, NYC 09/24/2017

Συναυλίες
#1

Εχοντας την τυχη να δω τους Dream Theater ολες τις φορες που εχουν επισκεφτει την Ελλαδα (1998, 2000, 2002, 2005, 2007, 2011) αλλα και μια φορα στη Νεα Υορκη πριν 3 χρονια, λιγα πραγματα εχουν μεινει που θα ηθελα να δω απο αυτην τη μπαντα live… ενα εκ των οποιων ειδα πριν μια βδομαδα, αλλα οχι απο τους Dream Theater.

Πριν καμια 15αρια χρονια, ο Mike Portnoy ειχε ενα οραμα για ενα αφιερωμα στις περιπετειες του με τον αλκοολισμο, και το πως μπορεσε να ξεφυγει απο αυτες, το οποιο ειχε ηδη ξεκινησει θεματικα απο το Awake το 1994. Το 12 Step Suite ξεκινησε με το καταπληκτικο Glass Prison απο το Six Degrees of Inner Turbulence του 2002, και ολοκληρωθηκε με το The Shattered Fortress απο το τελευταιο αλμπουμ των Dream Theater στο οποιο συμμετειχε ο Mike Portnoy, το απροσδοκητα καλο Black Clouds & Silver Linings του 2009. Ο στοχος ηταν παντοτε να παιχτει ζωντανα ολοκληρο το concept, συνολικης διαρκειας περιπου μιας ωρας, αλλα η φυγη του Portnoy απο τη μπαντα το 2010 σημαινε πως κατι τετοιο μαλλον δε θα συνεβαινε ποτε, τουλαχιστον οχι με τους Dream Theater.

Ευτυχως ο Mike ειναι ανησυχο πνευμα, και εκτος των περιπου 25 projects στα οποια εχει συμμετασχει τα τελευταια 7 χρονια, οργανωσε μια μινι περιοδεια για την εκτελεση του συγκεκριμενου επους, με αφορμη τα 50α γενεθλια του στα οποια επιχειρησε για πρωτη φορα κατι τετοιο νωριτερα φετος.

Μαζεψε τους HAKEN (εκπληκτικη μπαντα), πηρε και τον Eric Gillette απο τη μπαντα του Neal Morse, και αυτο που οργανωσαν ειναι απλα φοβερο. Ολοκληρη η συναυλια ειχε μια δοση concept, με την εισαγωγη του Scenes From A Memory (Regression) να ακουγεται απο τα ηχεια, και 2 λεπτα μετα τη μπαντα να ξεκιναει απο τις πολυ γνωριμες και αγαπημενες νοτες του Overture 1928, συνεχιζοντας με το ιστορικο πλεον Strange Deja-Vu, και ολοκληρωνοντας το πρωτο κομματι της συναυλιας με το παντοτε πολυαγαπημενο και σκοτεινο The Mirror (μαζι με το σολο στο τελος του Lie). Οι πρωτες εντυπωσεις ειναι πως ο Mike Portnoy παραμενει στα 50 του ενας απο τους πιο εντυπωσιακους ντραμερ των εποχων μας, με το δικο του χαρακτηριστικο στυλ, τον ηχο του, και μια τεραστια προσωπικοτητα. Ενας πραγματικος Μουσικος. Επισης, οι HAKEN το καταδιασκεδαζουν, παιζοντας ολοι αψογα και με παθος ολα τα τραγουδια, τα οποια μαλλον αποτελουν και πολυαγαπημενα τους τραγουδια, αφου οταν βγηκε το Scenes From A Memory και το Awake ολοι αυτοι ηταν 12-16χρονα πιτσιρικια που θα ειχαν βαψει κατασπρους ολους τους τοιχους του δωματιου τους με αφισες της Cameron Diaz, φωτογραφησεις της Pamela Anderson στο Playboy και βιντεο των Dream Theater να παιζουν live τραγουδια τους απο τις χρυσες εποχες των 90ς (και ολοι μας δηλαδη). Τελος, τι να πει κανεις για τον Eric Gillette… ο ανθρωπος ειναι 33 χρονων και απλα επαιξε ΟΛΑ τα σολο του Petrucci χωρις να χασει την παραμικρη νοτα, αλλα πιο σημαντικο απο αυτο ηταν το οτι εβαζε και ολο το συναισθημα στα σολος.

Μετα το τελος του The Mirror, ο Mike πηρε το μικροφωνο και εδωσε ενα μικρο λογυδριο, το οποιο προσωπικα μου φανηκε 100% ειλικρινες και συναισθηματικο, και κατα τη διαρκεια του οποιου συνειδητοποιησα ποσο καλα εκανε που εφυγε απο τους Dream Theater, κι ας ηταν το εργο ζωης του και η μπαντα που αυτος ξεκινησε (μαζι με αλλους 2).

Aκολουθησε το κυριως μενου, με την αψεγαδιαστη εκτελεση των παρακατω τραγουδιων:

  1. The Glass Prison (from Six Degrees Of Inner Turbulence)
  2. This Dying Soul (from Train Of Thought)
  3. The Root Of All Evil (from Octavarium)
  4. Repentance (from Systematic Chaos)
  5. The Shattered Fortress (from Black Clouds & Silver Linings)

Τα φωνητικα τα ειχε αναλαβει ο τραγουδιστης των HAKEN στα περισσοτερα τραγουδια, με τον Eric Gillette να αναλαμβανει επισης καποια σημεια σε καποια τραγουδια, ενω ο Mike Portnoy τραγουδησε ολο το Repentance, αλλα φυσικα και παμπολλα backing vocals σε ολα τα τραγουδια.

Στο τριτο και τελευταιο κομματι της συναυλιας ειχαμε τη συνεχιση του Scenes From A Memory, με τις εκτελεσεις των Home, The Dance Of Eternity και τελος του συγκινητικου και μοναδικου Finally Free, στο οποιο ο Mike τα εδωσε ολα προς το τελος.

Νιωθω τυχερος που ειδα αυτο το event, αφου για μενα οι Dream Theater ειναι δυστυχως πλεον μια πεθαμενη μπαντα, η οποια αναλωνεται σε μουσικη για 15χρονα, με τους πιο χαζους και απλοικους στιχους που θα μπορουσε ποτε να εχει μια μπαντα τετοιου βεληνεκους. Θεωρω πως η αρχη του τελους δημιουργικα εγινε με την προσληψη του Jordan Rudess, ο οποιος οσο καλος και να ειναι τεχνικα, δε θα πιασει ποτε το συναισθημα του Derek Sherinian με τη μπαντα, ποσο μαλλον του τρισμεγιστου Kevin Moore. Εδω ακουμε και 2 λεπτα γεματα ατακες απο Derek και Mike, στην πρωτη τους συνεργασια μετα την απολυση του Derek απο τους Dream Theater. Πολλες αληθειες μεσα σε 2 λεπτα.

Οσο και να ηταν συγκινητικη μια επανενωση των Dream Theater με τον Mike Portnoy και πιθανοτατα θα ερχοταν και με την κυκλοφορια πολυ καλυτερου υλικου απο αυτο που εχουν βγαλει στα τελευταια τους 2 αλμπουμς, μαλλον θα προτιμουσα να μη γινει ποτε κατι τετοιο, αφου δεν αξιζει στους Dream Theater αυτος ο ντραμερ και μουσικος :sunglasses:

ΥΓ. Απλα εντυπωσιακος ο Eric Gillette, θα το πω μια ακομα φορα. Στην αρχη της συναυλιας πραγματικα απορουσα γιατι εχουν 3 κιθαρες στη σκηνη (πληρως αχρειαστες), αλλα μαλλον ο λογος ειναι πως κανενας απο τους HAKEN δε θα μπορουσε να παιξει τα σολο οπως τα παιζει ο Eric.

7 Likes
#2

Σπουδαία τα λες, τίμιο το review σου, ένα κλικ καλύτερος ο Μέσι από τον Ρονάλντο!

2 Likes
#3

Δε θα διαφωνησω καπου, απλα το κλικ που αναφερεις μεταξυ Μεσσι και Ροναλντο ειναι μαλλον με αυτην εδω την καμερα:

1 Like
#4

Είναι με αυτό εδώ το ποντίκι.

1 Like
#5

Ξερω οτι σε ενοχλει, αλλα τι να κανουμε τωρα…

Μεσσι >>>>> Ροναλντο.

Πολυ ανωτερος σε ολα. Μαθε μπαλιτσα και μετα τα λεμε στο σωστο τοπικ. Εδω μιλα για Portnoy αν θελεις.

1 Like
#6

Ζηλεύω ειλικρινά. Χαζεύω βιντεάκια από τις πρώτες κιόλας εμφανίσεις και ενώ περίμενα συμπαθητικά πράγματα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Και ξέρω ότι μπορούσαμε να είχαμε την ευκαιρία να το δούμε στη χώρα μας (όπως και τους Theater που σε λίγες μέρες παίζουν σε Ισραήλ και Τουρκία), αλλά εδώ έχουμε συγκεκριμένες λογικές. Προτιμούμε δεύτερη φορά Fates Warning σε ένα χρόνο. Δεν το λέω επικριτικά, απλά καταγράφω μια πραγματικότητα (με την οποία δεν συντάσσομαι, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει). Βέβαια, άλλη η τιμή του Portnoy και των Theater κι άλλη των Fates, οπότε αν μαζεύουν τον ίδιο κόσμο, η επιχειρηματική επιλογή είναι μια…

Μακάρι να μην κρατήσει τον λόγο του ο Mike, μπας και έχουμε κάποια ευκαιρία να το απολαύσουμε κάπου κι εμείς αυτό το σόου.

Να συμφωνήσω απόλυτα σε όσα λες για τον Gillette. Ο τύπος είναι ο νέος Petrucci, αλλά δύσκολα θα πάρει την αναγνωρισιμότητα που του αξίζει, καθώς είναι low profile τύπος και δεν πουλάει ιδιαίτερα το να λέει ότι είναι ο κιθαρίστας της Neal Morse Band. Αν ξαφνικά τον έπαιρναν οι Megadeth, ο κόσμος θα μίλαγε για τον καλύτερο κιθαρίστα στον κόσμο όπως κάνει τώρα για τον Kiko.

Τέλος - μιας και μόλις ολοκλήρωσα το review μου για το άλμπουμ των Sons Of Apollo - να σου πω ότι η πρώτη συνέργια των Del Fuvio Brothers μετά από 20 χρόνια, είναι κατώτερη των προσδοκιών.

Επίσης, όσο κι αν πάντα πίστευα ότι η συνεισφορά του Sherinian στους DT δεν εκτιμήθηκε δεόντως, ο Ruddess στις δύο πρώτες του δουλειές με τους DT (SFAM & SDOIT) έκανε τεράστια διαφορά και μέχρι το “Octavarium” ήταν εξαιρετικός. Μετά, ναι, μπορεί να γίνει πολλή κουβέντα, αλλά κι ο Derek ουδέποτε υπήρξε σπουδαίος συνθέτης από μόνος του.

#7

Δεν περιμενω πολλα πραγματα απο τη συνεργασια Portnoy - Sherinian, για τον απλουστατο λογο οτι πρωτον, κανενας απο τους δυο δεν ειναι στην κορυφη τους δημιουργικα, και δευτερον γιατι αλλη η χημεια των δυο με εναν απιστευτα πολυδιαστατο και πολυεπιπεδο κιθαριστα οπως ο Petrucci, κι αλλη με τον Bumblefoot, ο οποιος στα 2 τραγουδια που εχουν κυκλοφορησει ως τωρα, μου ειναι πραγματικα πληρως αδιαφορος.

Κατα τα αλλα, ο κορμος του Scenes From A Memory ειναι γραμμενος με τον Sherinian, ηδη απο πριν κυκλοφορησει το Falling Into Infinity, σε μια περιοδο που για μενα ειναι η πιο δημιουργικη των Dream Theater (1994-1999). Σε αυτην την περιοδο κυκλοφορησαν το A Change Of Seasons (ισως το καλυτερο τους τραγουδι?), το σουπερ αδικημενο για μενα Falling Into Infinity, και το magnum opus τους Scenes From A Memory. Ωραιες οι δισολιες του Petrucci με τον Jordan, αλλα δε νομιζω οτι εκει βρισκεται η μαγεια του SFAM.

Συμφωνω απολυτα μαζι σου οτι ο Jordan Rudess προσεφερε πολλα στο Six Degrees και στο Octavarium ειδικοτερα, αλλα στα υπολοιπα αλμπουμ των Dream Theater… πραγματικα ειναι μια απογοητευση. Στο Train Of Thought σχεδον κομπαρσος, ενω στα υπολοιπα ακουγεται τοσο ανεμπνευστος και κενος, δεν ξερω… εχω δυστυχως πολυ αρνητικη αποψη για τον Rudess ως συνθετη και οσον αφορα το συναισθημα που βγαζει. Το να ειναι αψογος τεχνικα δε μου λεει πολλα. Ουτε σε κλασικο πιανο προτιμω τις συνθεσεις του, ουτε σε fusion ηχο, ουτε οταν δινει βαθος και ογκο, το μονο στο οποιο τον προτιμω ειναι τα σολιδια (και σε αυτα οχι παντα), το οποιο ειναι νομιζω το λιγοτερο σημαντικο κομματι στα πληκτρα των Theater διαχρονικα.

Οσον αφορα τα προσωπικα τους αλμπουμ, επειδη εχω ακουσει τα παντα και απο αυτον αλλα και απο Sherinian, προτιμω τον δευτερο πολυ περισσοτερο. Πλεον δεν κανει κατι αξιολογο, αλλα εβγαλε παρα πολλους καλους δισκους τα πρωτα 10 χρονια αφου εφυγε απο τους Dream Theater. Εγω γενικα λατρευω και το παιξιμο και το στυλ του Sherinian, οποτε ειναι και πολυ πιθανο να προτιμουσα τις μουσικες που θα εβγαζαν οι Dream Theater αν ειχε μεινει τελικα στην μπαντα αυτος, και οχι ο Jordan Rudess. Και ναι, πιστευω οτι το SFAM θα ηταν το ιδιο επος που ειναι τωρα, κυριως γιατι ο οδηγος ειναι ο Petrucci, ο οποιος εχει κανει μοναδικα και απιστευτα πραγματα σε αυτον το δισκο (αλλωστε δε με τρελανε ποτε το Spirit Carries On :stuck_out_tongue: , αντιθετα το Anna Lee το γουσταρω τερμα)

1 Like
#8

Από όσα γνωρίζω, η επιρροή/συνεισφορά του Sherinian όσο δούλευαν τα demo του SFAM δεν ήταν και πολύ μεγάλη και θεωρώ σημαντικότερα τα όσα τελικά προσέφερε ο Rudess στο τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, το “A Change Of Seasons” δεν είναι απλά το αγαπημένο μου κομμάτι από Dream Theater, αλλά γενικώς (οκ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο). Και είναι χρωματισμένο με τους ήχους και το παίξιμο του Derek, άσχετα αν είχε ξεκινήσει να γράφεται πριν την έλευσή του στη μπάντα.

Κι εμένα μου αρέσουν οι Planet X, αλλά είναι άλλο πράγμα να γράφεις fusion/instrumental συνθέσεις κι άλλο “κανονικά” τραγούδια.

Το ότι σου αρέσει περισσότερο το “Anna Lee” από το “The Spirit Carries On” είναι μια αποδεκτή μεν, ιδιοτροπία σου δε… :stuck_out_tongue:

#9

Οπως ακριβως ειναι και το αντιθετο μια ιδιοτροπια :stuck_out_tongue:

#10

Το Anally κερδιζει επαξια τον τιτλο του χειροτερου τραγουδιου του FII και γενικως ειναι μαπα.

1 Like
#11

Λες μαλακιες, ειναι φοβερο τραγουδι βασικα.

#12

Ειναι το χειροτερο τραγουδι του δισκου βασικα.

#13

Δε λεει και παρα πολλα αυτο σε εναν δισκο με 11 διαμαντια, οποτε οπως νομιζεις

#14

Μεγάλο ντέρμπι Anna Lee vs Just let me breathe για χειρότερο του FII

#15

Ασσος απο ημιχρονο

1 Like
#16

Καπου εδω να πουμε οτι μια χαρα σας παιρνει anally το falling into infinity. Ολοκληρο.

1 Like
#17

Φοβερος δισκος.

#18

Για εναν οπαδο του ΜΕΤΑΛ το χειροτερο (δηλαδη το λιγοτερο καλο γιατι ολα γαμανε) του Falling Into Infinity ειναι αυτοματως και χωρις καμια αμφιβολια καποια απο τις “μπαλαντες”.

Οσον αφορα τον Παντελη, μιλαμε για ανθρωπο που βρισκει filler το Space Dye Vest, ενα απο τα καλυτερα τραγουδια των Dream Theater. Δεν ειναι των πληκτρων ο φιλος μας, τι να γινει, τον αγαπαμε κι ετσι.

Παντως το Just Let Me Breathe ειναι μαλλον το πιο αδυναμο του δισκου. Μικρη σημασια εχει σε εναν δισκο με τοσα διαμαντια μεσα. Και με τοσα διαμαντια απεξω κιολας, οχι μονο μεσα:

Raise The Knife
Where Are You Now
The Way It Used To Be
Cover My Eyes
Speak To Me

5/5 υπεροχα b-sides και 16/16 υπεροχα τραγουδια συνολικα, απλα κι ομορφα. Προφανως δεν μετραω το Metropolis pt2 γιατι ειναι πολυ πρωιμη εκδοση (μπηκε και παραπανω αλλωστε).

ΥΓ. Προτιμω το You Not Me απο το You Or Me αλλα και τα δυο γαματα ειναι.

#19

Τα b-sides είναι πολύ καλύτερα από τραγούδια που μπήκαν στον δίσκο (ακριβώς από κάτι κακομοίρικα Anally και Just Let Me Breathe), αλλά αυτό φαντάζομαι έγινε για λόγους ίσως και πέρα από τη μπάντα. Το εκπληκτικό The Way It Used To Be έχει κάτι από U2 και είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν πει ποτέ. Στο υπέροχο Where Are You Now ο Labrie δίνει ρέστα. Speak To Me παρομοίως υπέροχο και Cover My Eyes δυναμίτης. Εντάξει, τον δίσκο τον είχες ακούσει μικρός και σε σημάδεψε, τους είδες και live τότε, αλλά μερικά πράγματα ας μπαίνουν στη θέση τους :sunglasses:.

Πατάμε stop στο Awake μετά το δέκατο κομμάτι. Σε αυτό που εσύ πατάς skip, ναι :grin:.

Btw και για το Trial Of Tears δε συμμερίζομαι τον γενικότερο ενθουσιασμό, μου αρέσουν ορισμένα μέρη του, αλλά όχι ολόκληρο.

Πες και για το κλείσιμο του Images!

#20

το space dye vest ειναι το αγαπημενο μου κομματι απο theater :stuck_out_tongue: