τσιμπα οπως εισαι
[B]dark magus
agharta
pangaea
get up with it[/B]
μη το σκεφτεις καν.οπως εισαι…
Μιας και ο hopeto ρώτησε πιο πάνω για το Workin’…
Όταν έψαχνα μες τον ωκεανό των κυκλοφοριών του Miles Davis για να βρω τίποτα που δεν είχα, επεκτείνοντας τη δισκοθήκη μου, έπεσε το μάτι μου στα albums Walkin’, Cookin’, Relaxin’, Workin’, Steamin’.
Μου έκανε εντύπωση αυτή η σειρά των τίτλων οπότε και τα κατέβασα.
ΦΟΒΕΡΑ albums και θα έπρεπε να μνημονεύονται συχνότερα.
Προσωπικά αυτή η πρώτη περίοδος του Miles μου αρέσει πολύ.
Τις προάλλες όμως που τα ξανάκουγα, διάβασα κάτι που δεν είχα προσέξει.
Το υλικό που αποτελεί τα 4 τελευταία από τα πιο πάνω ηχογραφήθηκε λέει σε δύο ημέρες συνολικά (!!!), στις 11/05 και 26/10 του '56 ! 8O
Τι κάνανε τότε οι τύποι ρε, ασύλληπτη έμπνευση και παραγωγικότητα !
Όταν έχεις τόσους τόνους μουσικής μάλλον το τελευταίο που θα σε απασχολήσει είναι τα ονόματα που θα δώσεις στα albums και η πρωτοτυπία τους…χαχα
Ακούστε τα!
[I]MILES DAVIS QUINTET 1965-68[/I] Εδω ειναι το απολυτο ριγος! Με Shorter,Hancock,Carter,Williams, η πιο εσωτερικη, modal , εκλεπτυσμενη και μεστη φαση του miles. προτεινω τα (ολα):
Ε.S.P.
MILES SMILES
SORCERER
NEFERTITI
MILES IN THE SKY ή
[I]The Complete Studio Recordings of The Miles Davis Quintet 1965?1968[/I]
το box set που εχει ολα τα sessions της εποχης!:bow2: 
Πες τα!
Απίστευτη περίοδος του αυτη,νομίζω αυτο το δευτερο κουϊντέτο ξεκινά περίπου το 1964 όπου μονο τα ονοματα να δεις σε πιάνει ίλιγγος.Ο Hancock πχ στα 70ς έλυσε την fusion το παλικάρι.
Επίσης ολοι αυτοι ηταν αρκετά πιτσιρίκια και η δουλειά τους δίπλα στον Miles ήταν κομβικής σημασίας , ο Williams πχ παίζει να μην ηταν καν 20 οταν ξεκινούσε δίπλα του8O8O
Συν οτι εχω την εντύπωση πως ολοι αυτοι επαναπροσδιόρισαν τελείως το rhythm της τότε τζαζ
αυτος o williams, πρεπει μετα απο καθε δισκο να περνουσε ΚΤΕΟ και service τα ντραμς του!Εφτιαξε με McLaughlin και larry young τους lifetime (αργοτερα προστεθηκε κι ο jack bruce) 8O O δε Shorter μετα μαζι με zawinul , vitous και τ’αλλα παιδια στους weather report (αλλοι θεοι κι αυτοι)! Ζωη να’χουμε να τους ακουμε:thumbup:
1972…?
Φοβερή περίοδος, όμως παρότι αυτός ξεκίνησε την όλη φάση με τη modal πριν ακόμα το Kind of Blue (αν και με αυτό έθεσε τα υψηλότερα στάνταρ), νομίζω ότι ποτέ δεν την έφτασε στο επίπεδο του Coltrane ειδικά εκεί γύρω στο πρώτο μισό του '60. Τα αντίστοιχα modal του Coltrane από την ίδια περίοδο μου φαίνονται (καθαρά προσωπική γνώμη) λίγο ανώτερα και αυτό σε καμία περίπτωση σε επίπεδο τεχνικής αλλά περισσότερο σε αυτό της έμπνευσης και του αυτοσχεδιασμού.
γιατι οχι? αν και πιστευω οτι davis & coltrane επωφεληθηκαν σαν bandleaders τα credits! Στην πραγματικτητα απο την μια μερια το modal ηταν ουσιαστικα δημιουργημα του bill evans (οσο αφορα την αισθητικη,την εσωτερικοτητα και το συναισημα) και απο την αλλη ο tyner (την πληθωρικοτητα, τον αυτοσχεδιασμο,την πνευματικοτητα).
Οπως και να’χει , davis & coltrane ηταν ‘‘μανουλες’’ στο να εντοπιζουν ταλεντα και να δημιουργουν ασυλληπτα συνολα, συμφωνειτε? :thumbup:
Magma, πολύ σωστές οι λέξεις που χρησιμοποίησες όσον αφορά τα διακριτά χαρακτηριστικά που έβγαζε η μουσική του Coltrane (και της μπάντας του φυσικά). Πληθωρικότητα και πνευματικότητα σε αντιδιαστολή με το πιο αυστηρό ύφος, το σχεδόν ακαδημαϊκό (πάρτε στη μούρη στυλ και τεχνική για να μαθαίνετε εσείς οι άσχετοι… λευκοί( :-k )που έβγαζε διαχρονικά, θα έλεγα, ο Davis και ακόμη περισσότερο την περίοδο 64-69. Το Nefertiti είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός του δίσκος με το συγκεκριμένο σχήμα και νομίζω ότι αποτελεί το αποκορύφωμα του στο modal style. Πραγματικό σεμινάριο…
Και με το τελευταίο που γράφεις εννοείται οτι συμφωνώ 100% 
Εκτός από σπουδαίοι παίχτες ήταν και κορυφαίοι “κυνηγοί” ταλέντων. Αν κοιτάξεις την καριέρα που έκαναν στη συνέχεια, όσοι έπαιξαν έστω και για λίγο μαζί τους, δεν χρειάζεσαι περισσότερες αποδείξεις. Ένας τρόπος για να μάθει κάποιος την ιστορία της μοντέρνας τζαζ και γιατί όχι να φτιάξει και φοβερή δισκοθήκη, είναι να αρχίσει να ψάχνει με βάση αυτή τη λογική. Σιγουράκι που λένε και οι μπούκ!
Άσχετο. Τα αφεντικά τρελάθηκαν και ξεπουλάνε.
Έχει κυκλοφορήσει από τις αρχές του ‘13 το [COLOR=“RoyalBlue”]Miles Davis Quintet: Live in Europe 1969, the Bootleg Series Vol. 2[/COLOR] (box set 3cd, 1dvd). Πρόλαβα και πήρα χθες το ένα και μοναδικό που υπήρχε στο γνωστό φαρμακείο του Συντάγματος στην χαμηλή -παραδόξως- τιμή των 24 ευρώ, πιο φτηνό κι από το αμαζον απ’ οτι είδα.
Το παράξενο είναι οτι την προηγούμενη εβδομάδα είχα χτυπήσει και το [B]The Cellar Door Sessions 1970[/B] στο μετρόπολις σε τιμή τουλάχιστον 30% λιγότερο από αυτές που προσφέρονται στο ίντερνετ!!!
Με αφορμή αυτά που έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο (για τις διαφορές που μπορεί να διακρίνει κάποιος όταν μπαίνει στη διαδικασία σύγκρισης της μουσικής ταυτότητας του Ντέιβις σε σχέση με αυτή του Κολτρέιν), αναρωτήθηκα αν υπάρχει καμία περίπτωση μουσικού από αυτούς που επηρεάστηκαν από το έργο τους, που να μπήκε συνειδητά και προγραμματισμένα στη δύσκολη διαδικασία να συνδυάσει αυτά τα στοιχεία σε τέτοιο βαθμο, ώστε να είμαστε σε θέση σήμερα να μιλάμε για ένα αποτέλεσμα που θα είναι ακροάσιμο και επιτυχημένο, όχι μόνο για τα προχωρημένα ακούσματα ενός εκκεντρικού κριτικού τέχνης/μουσικής όπως αυτά του Πιέρου του Σκαρούφη ή τα αλλοπρόσαλλα γούστα του ανεκδιήγητου Ροβέρτου κριστΓκάου. Ένα όνομα που μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό είναι αυτό του [B]Gary Bartz[/B]. Σαξοφωνίστας της γενιάς που βγήκε στο προσκήνιο τη δεκαετία του ?60, έχει ενσωματώσει στο παίξιμό του σε μεγάλο βαθμό καθαρά και ακομπλεξάριστα, τις καινοτομίες που εισήγαγε στη χρήση του οργάνου ο Κολτρέιν, ενώ ταυτόχρονα πειραματίστηκε και με τον ηλεκτρικό ήχο προσπαθώντας να πιάσει το κλίμα που έβγαλαν όλες οι μπάντες του Μάιλς Ντέιβις από το καλοκαίρι του 1969 και μετά. Άλλωστε και ο ίδιος υπήρξε για ένα διάστημα ενεργό μέλος της όλης φάσης, αφού είχε το ρόλο του σαξοφωνίστα σε αυτές τόσο στο φεστιβάλ του Isle of Wight όσο και στις θρυλικές εμφανίσεις στο κλάμπ Cellar Door τον Δεκέμβρη του ?70. Είμαι σχεδόν σίγουρος, χωρίς βέβαια να μπορώ να το αποδείξω ?όχι ότι χρειάζεται κιόλας- , ότι ο Ντέιβις τον επέλεξε για την τεχνική του ομοιότητα του με τον Τρέιν και τους λογικούς συνειρμούς που του προκαλούσε αυτή στο συνθετικό σκεπτικό του. Εν πάση περιπτώσει, ο ίδιος ο Bartz από την πλευρά του, σίγουρα αυτούς τους δύο είχε κατά νου όταν δημιουργούσε τους NTU Troop (όπου NTU στη γλώσσα των [COLOR=“RoyalBlue”]Μπαντού[/COLOR] σημαίνει το αδιάσπαστο, το συγκεχυμένο, αυτό που κινείται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, το είναι και το μη είναι).
[SPOILER]
[/SPOILER]
Σε πρακτικό επίπεδο αυτή η ιδέα πήρε σάρκα και οστά με την κυκλοφορία του [B]I?ve Known Rivers and Other Bodies [/B][Prestige 1973], μιας σούπερ λάιβ ηχογράφησης της συμμετοχής των [B]Gary Bartz NTU Troop [/B]στο τζαζ φεστιβάλ του Montreux το καλοκαίρι του ?73. Πέρα από την προφανή και προαναφερθείσα επιρροή των δύο μεγάλων της τζαζ (100% το σπιρίτσουαλ ύφος του [B]A Love Supreme [/B]από τον Τρέιν), διακρίνουμε επίσης την στιχουργική ικανότητα του Marvin Gaye κατευθείαν από την συνειδητοποιημένη [B]What?s Going On [/B]περίοδό του καθώς και το βαθύ φανκ των Sly & the Family Stone κυρίως από την δυσδιάκριτη αρχή της παρακμής τους ([B]There?s A Riot Going On[/B]) που έτσι κι αλλιώς ενυπάρχει ήδη ως βασικό συστατικό σε αυτό που ονομάζεται ?ηλεκτρική περίοδος του Μάιλς Ντέιβις?.
Στο youtube βρήκα μόνο τα παρακάτω κομμάτια, αν και η χρονική διάρκειά τους είναι ικανή για να δώσει μια ικανοποιητική δόση του θέματος για το οποίο μιλάω:
[COLOR=“RoyalBlue”]Ju Ju Man[/COLOR]
[COLOR=“royalblue”]Don?t Fight That Feeling[/COLOR]
Δισκος-σταθμος για την cool jazz! Σπουδαιες ενορχηστρωσεις απο τον μεγαλο Gill Evans
και συμμετοχες απο μια πλειαδα μουσικων οπως Max Roach, Lee konitz,Gerry Mulligan,John Lewis με μπροσταρη παντα τον μεγαλο Miles!
BIRTH OF THE COOL - 1957 (ηχογραφημενος μεταξυ 1949-50)
full album: