Αυτό το λάιβ στο Βερολίνο το 73 ξέρεις αν υπάρχει σε επίσημη εκδοση; Ή ξέρεις αν υπάρχει γενικά;
Μου φαίνεται ότι κάπου το είχα πετύχει, νομίζω στο amazon uk αλλά δεν είμαι σίγουρος…
υπαρχει μια εκδοση του 30’ σε bootleg απο γερμανικη τηλεοραση με τελειο εικονα/ηχο
το εχω αν θυμαμαι καλα μαζι με μερικα ακομα απο 71-74 που ειναι απο τηλεοραση με καλη εικονα/ηχο
αμα τα θες κ μπορεις να σκασεις μετρο πανορμου στα κανω μια κοπια σε dvdr 8)
Εννοείται οτι τα θέλω. Ευκαιρίας δοθείσης θα ειδοποιήσω για τη συνάντηση, ευχαριστώ πολύ για την προσφορά.
Country Joe, είναι χαρά να έχουμε χρήστες με τις γνώσεις και τα ψαξίματα σου στο φόρουμ. Καλωσήρθες (έστω και αργά) και απο μένα and keep up with the good posts!
Πριν δυο μέρες, και έχοντας ασκήσει πολύ τ’αυτιά μου στις κλασικές τζαζιές του τους τελευταίους 2-3 μήνες, έβαλα να ακούσω για πρώτη φορά το [I]Bitches Brew[/I].
Mα την αλήθεια, τώρα καταλαβαίνω προς τι ο ντόρος που είχε γίνει τότε. Με το πρώτο μου άκουσμα του πρώτου cd η έκφραση στο πρόσωπο μου ήταν κάπως τέτοια: :?
Με το δεύτερο cd γλύκαναν κάπως τα πράγματα. Ισορρόπησαν. Το γούσταρα πολύ, ήδη απο την πρώτη ακρόαση. Το πρώτο είχε επίσης σημεία που έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτομαι “ω, γαμάει εδώ”, αλλά… θα χρειαστεί κι άλλα ακούσματα σίγουρα.
Πραγματικά, έχοντας ακούσει διάφορα άλλα fusion albums, το Bitches ΔΕΝ ήταν αυτό που περίμενα ηχητικά! Κάπου είχα διαβάσει μια πρόσφατη κριτική ενός ακροατή που έλεγε “δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραξενευτείς ακούγοντας αυτόν τον δίσκο, γιατί δε θυμίζει αυτά που ήξερες ως τώρα”. Ακόμα και τώρα, τόσο καιρό μετά.
Άκουσα επίσης το “In a Silent Way” και ήταν αντάξιο των προσδοκιών, δισκάρα.
Ευχαριστώ πολύ Country Joe για την βοήθεια!!
Εγώ είχα ακούσει ότι όντως θα έπαιζε συνεργασία απλώς τον Hendrix τον πρόλαβε ο θάνατος,κάτι που αναφέρεις
[B]Black Beauty: Miles Davis at Fillmore West / Columbia 1970[/B]
Το αγόρασα πριν από ένα μήνα και μετά από συνεχείς ακροάσεις, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, μου φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να εκφράσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις. Καταρχήν αυτή η ηχογράφηση της 10ης Απριλίου του 1970 είναι η δεύτερη ημερολογιακά από τα τρία σετ που έπαιξε ο Miles Davis στα δύο Fillmore (East και West), καθώς επίσης κα η δεύτερηι ηχητικά/ποιοτικά. Οι άλλες δύο είναι το[B] It’s About that Time[/B] (7 Μαρτίου 1970) και το [B]Miles Davis at Fillmore[/B] (Ιούνιος του '70).
Η αντικατάσταση του Wayne Shorter στο σαξόφωνο από τον νεαρό τότε Steve Grossman αποτελεί τροχοπέδη για το είδος της μουσικής που ήθελε να παίξει η μπάντα του Miles εκείνη την ημέρα. Το παίξιμο του Grossman στο σοπράνο είναι πεζό, ανέμπνευστο χωρίς καμία ιδιαίτερη φαντασία με αποτέλεσμα όποτε προσπαθεί να σολάρει , να ωθείται ασυνείδητα ο ακροατής (στην προκειμένη εγώ)στην εστίαση της προσοχής στο ρυθμικό κομμάτι της μουσικής που παράγεται από το ηλεκτρικό μπάσο του Dave Holland, τα ντραμς του Jack DeJohnette και τα κρουστά του Airto Moreira. Αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό μιας και η rhythm section δίνει ρέστα όπως στα περισσότερα λάιβ άλλωστε του Miles Davis. Ο Steve Grossman “πήρε το αίμα του πίσω” τον επόμενο μήνα στις ηχογραφήσεις του [B]A Tribute to Jack Johnson[/B] με τα δύο υπέροχα σόλο που μας χάρισε στο “Right Off”.
Το κύριο χαρακτηριστικό που φαίνεται εξαρχής με ένταση και οπωσδήποτε συνειδητά από την πλευρά της μπάντας στο σταδιακό ξεδίπλωμα της μουσικής είναι τα εντελώς free σόλο του Grossman (ανεπιτυχώς) και του Corea στο πιάνο Fender (επιτυχώς) που σε κάνουν να νομίζεις ότι στο player παίζει ένα cd του Ornette Coleman παρά του Miles Davis. Και αυτό γιατί είναι γνωστή η απέχθεια του Davis για τη Free Jazz παρότι οικοιοποιήθηκε κάποια στοιχεία από αυτήν, από την περίοδο ακόμα του δεύτερου κουιντέτου του, πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα στα [B][B]Miles Smiles[/B][/B]/1967 και [B][B]Nefertiti[/B][/B]/1968. Παρόλ’ αυτά το παίξιμο του ίδιου του Miles Davis είναι εξαιρετικό και δεν χάνει καθόλου σε μελωδικότητα όπως φαίνεται στα “Willie Nelson” και “Sanctuary”. Στο δεύτερο μέρος ίσως να χάνει σε κάποια σημεία το ενδιαφέρον του, υποστηρίζει όμως με συνέπεια το βαρύ σχεδόν κιθαρίστικα μεταλικό (τύπου Hendrix) παίξιμο του Chick Corea. Αυτό το τελευταίο ήταν κάτι που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα.
Το τελικό συμπέρασμα που βγαίνει έιναι ότι το [B]Black Beauty[/B] αποτελεί ένα δυνατό λάιβ άλμπουμ που απευθύνεται όμως στους λίγους που αφού έχουν ακούσει αρκετά από Miles Davis, θέλουν να ακούσουν τα πάντα χωρίς να τους ενδιαφέρει η ποιότητα του ήχου και το στυλ της μουσικής ακόμα κι αν αυτό δεν αποτελεί το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη (στην συγκεκριμένη περίπτωσή Free Jazz και Miles Davis). Επίσης η τελευταία και πιο δυνατή εντύπωση που μου δίνεται είναι η προσπάθεια από μέρους των μουσικών να αναπαραστήσουν την εμπειρία και την ατμόσφαιρα του [B]Bitches Brew[/B] δίνοντας έναν πιο free και ψυχεδελικό τόνο σε σχέση με οποιοδήποτε λάιβ είχε κάνει μέχρι τότε ο Miles Davis μετατρέποντας έτσι τη συναυλία σε πραγματικό freak-show στα πρότυπα των ψυχεδελικών ροκ συγκροτημάτων εκείνης της περιόδου. Το στοιχείο της ψυχεδέλειας γίνεταιι ακόμα πιο βασικό στοιχείο στη μουσική του Miles, κυρίως από το '73 και μετά στους ογκόλιθους Dark Magus, Agharta και Pangaea. Όμως εδώ μου φαίνεται ότι ενυπάρχουν τα πρώτα σπέρματα της αλλαγής.
υ.γ.1 Εκείνο το απόγευμα η μπάντα του Miles Davis άνοιγε το πρόγραμμα για τους Grateful Dead.
@ ellanor ευχαριστώ για το καλωσόρισμα (έστω και αργά:)).
Bump γιατί σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο του! (πως πέρασαν έτσι γρήγορα… :roll:)
http://www.youtube.com/watch?v=KrmQwreKssw&feature=player_embedded#!
Χθές πέρασα μια βόλτα από το Public στο Σύνταγμα και βρήκα αυτό:
Complete On the Corner Session [Box Set]
στα 74 ευρώ! (Οι τιμές στο Amazon com. κυμαίνονται από 150 μέχρι 200+ δολάρια)…Παράξενα πράγματα.
Πράγματι τόσο το βγάζει το Amazon…:-k
Το πήρες; Είχε και άλλα κομμάτια;
Είχε 5-6 κομμάτια στα πάνω ράφια. Να πω την αλήθεια δεν το πήρα, το ψιλοφοβήθηκα-ψιλοτσιγκουνεύτηκα.
Το ίδιο είχε κάνει και πέρυσι με τα 2 Genesis box sets τα οποία στα amazon κτλ είναι ακατέβατα και το Πάμπλικ τα είχε 30 ευρώ και όποιος πρόλαβε πρόλαβε.Δεν ξέρω τον λόγο αλλά υποθέτω πως κάποιος προμηθευτής τους έκανε καλή τιμή.Κατά καιρούς το χω προσέξει αυτό στο Public.Βέβαια μετά τα παίρνουν απ αλλού,γιατί βαράνε αλύπητα τις τιμές(και δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους και άλλα όμορφα…)
Kαι με το κουτί των Big 4 πέρυσι είχε γίνει το ίδιο!
Πόσο δισκαρα το [B]bitches brew[/B]??
εχω πωρωθει ασχημα λεμε,ολη μερα στο ρηπητ!!
γενικα τους τελευταιους μηνες εχω λιωσει μαιλς
απιστευτος8O
λεω ακουω μηνες και φανταστειτε ακομα δεν εχω ακουσει ουτε τα μισα
prοφανως αρχισα με [B]kind of blue[/B], ιδανικο ακουσμα για καποιον μη εξοικειωμενο οπως εγω
[B]birth of the cool[/B] επειτα, εχει ωραιες στιγμες αν και δεν τρελαθηκα περα απο καποια σημεια
[B]on the corner[/B] κι η πωρωση χτυπησε κοκκινο!!!το ολο σκηνικο μου θυμισε καπως mars volta που επισης λατρευω, μεχρι κι οι 2 αφανες π χορευουν δεξια θυμιζουν ομαρ και σεντρικ:lol:
[B]in a silent way[/B] -->ομορφια απλα!
[B]Sketches of Spain[/B] δε το χω πολυακουσει αν και οποτε το βαζω δεν τρελαινομαι κιολας, καποιες καλες στιγμες ξεχωριζω
[B]a tribute to jack johnson[/B] καταπληκτικο, σε καποια σημεια μ θυμιζει το silent way
τον τελευταιο μηνα ακουω κυριως τα 3 πρωτα της columbia περιοδου [B]round about midnight, miles ahead , milestones[/B] πολυ καλα, στο υφος του kind of blue περιπου.ειδικα στο τελευταιο ομως το ομωνυμο μου χει παρει τα μυαλα:D
ριξτε μια αυτια αξιζει: http://www.youtube.com/watch?v=BeZomqLM7BQ
Από το Sketches και μέχρι το Filles τι παίζει στην δισκογραφία του…?
To Miles smiles και το Sorcerer σίγουρα, το Someday my prince will come, δεν θυμάμαι και βαριέμαι τώρα να ψάχνω 
και ποιοί άλλοι δίσκοι βγήκαν το διάστημα πριν το '68.
Η περίοδος '59 - '69 είναι η αγαπημένη μου. Αλλο περισσότερο άλλο λιγότερο είναι αριστουργήματα.
Τα υπόλοιπα αλμπουμ του, προγενέστερα και μεταγενέστερα δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα.
Πολύ καλή περίοδος αυτή του δεύτερου μεγάλου κουιντέτου από το 1964 μέχρι το 1969, ίσως η μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου την εποχή εκείνη (άντε μαζί με τα φλωράκια από το Λίβερπουλ). Όπως λέει κι ο Mule, τα Miles Smiles και Sorcerer ξεχωρίζουν. Το απόλυτο με τη συγκεκριμένη σύνθεση όμως επιτυγχάνεται στο Nefertiti. Ο τελευταίος καθαρά modal δίσκος του Ντέϊβις και για μένα ο καλύτερός του μετά το Kind of Blue όσον αφορά πάντα την ακουστική modal περίοδο. Με αυτή την τριάδα είσαι καλυμένος. 8)
Ωραίοι!
Το Filles ε’ιναι το πρώτο χρνολογικά με ηλεκτρική μπάντα?
Ετούτο εδώ είναι καλό?
Working With the Miles Davis Quintet
Βασικά σίγουρα είναι καλό αλλά έτσι για καμιά γνώμη.
Επίσης. Αυτό το έπος υπάρχει σε κάποια ηχογράφηση???