πως φαίνεται ο άνθρωπος που είναι χωμένος στα βιβλία…
Χαχα, you rascal, you!
Όχι, δεν είναι αυτό το υπερποστ που θέλω να κάνω κάποια στιγμή, θα αργήσει ακόμα, αλλά ρε γαμώτο. Τι απίστευτη υπερκομματάρα είναι το [U]Flamenco Sketches[/U]??
Απο τα πλέον ταξιδιάρικα και φεύγα και απογειώσου στο σύμπαν και στους πέρα γαλαξίες κομμάτια που έχω ακούσει στη ζωή μου, ανεξαρτήτως μουσικής αυτό. Άσε που ενδείκνυται αν θες απλά να αράξεις, να κλείσεις τα μάτια και να χαλαρώωωωωσειςςςς…
ελλανορ , θα γουσταρεις στανταρ τα κλασικοειδη τζαζ αλμπουμ του - αλλα δεν νομιζω οτι θα σε ακουμπησει κατι περαν του bitches απο τα καμμενα που εβγαλε στα 70s
επισης ακουσε το [B]in a silent way[/B] μιας κ αποτι καταλαβα εισαι της μελωδιας (κ πολυ καλα κανεις.)
Στη φάση αυτή έχω καταπιαστεί με τα πιο κλασικά jazz του, mid-50s με mid-60s, θα φτάσει και η ώρα των πειραματικών του στα '70ς κάποια στιγμή… Δε ξέρω πως μπορεί να μου φανούν, θα δείξει… Πάντως ένα απ’τα αγαπημένα μου Floyd albums ήταν πάντα το Ummagumma, επομένως δε λέω απαραίτητα όχι σε καμμένους πειραματισμούς. 
(αν και εκείνη η περίοδος του Miles απ’ότι ξέρω θεωρείται αρκετά αμφιλεγόμενη)
To In a Silent Way αν δεν κάνω λάθος πρέπει να ήταν το πρώτο απο τα “ηλεκτρικά” του άλμπουμ, σωστά? Δεν το έχω ακούσει ακόμα αλλά είμαι βέβαιος πως θα μου αρέσει.
Aμφιλεγόμενη μόνο από κολλημένους, μη σε επηρεάζει ο Marsalis που λέγαμε! 
Άκου άφοβα.
Σωστά. Και είναι απίστευτη δισκάρα! Τέτοιες στιγμές έμπνευσης -όχι μόνο από τον Miles αλλά από όλη την μπάντα που αποτελούνταν από κολοσσούς- δεν έχουν ηχογραφηθεί πολλές φορές στηνιστορία της μουσικής.
To “In A Silent Way” είχα την τύχη να το ακούσω πριν λίγους μήνες και,πέρα από τον τίτλο μου μου φάνηκε αινιγματικός,με ξετρέλανε.
Είχα διαβάσει μάλιστα ότι αυτό ο δίσκος του αποτέλεσε και πεδίο μάχης για τους “ροκ” και “τζαζ” φαν της εποχής.
Mule μιας και ανέφερες για την μπάντα του,κιθαρίστας στον δίσκο αυτό ήταν ο McLaughlin(στην πρώτη του συμμετοχή κιόλας) ή κάνω λάθος;:-s
Πολύ ωραίο το θέμα που έχει ανοίξει για τον Miles Davis. Για αρχή παραθέτω τα άλπμπουμ που έχω απ’ αυτόν καθώς και προσωπικήι βαθμολόγηση με λίγα σχόλια. Με άριστα το 10 έχουμε και λέμε:
[B]Birth of the Cool/Capitol 1956[/B] (9)
Λίγο παλιομοδίτικος για τα γούστα μου, η αρχή της cool με ηχογραφήσεις από το 1949 και μετά. Πρώιμος Miles, αρχίζει να αυτονομεί το στυλ του.
[B]Miles Ahead/Columbia 1957[/B] (8)
Πειραματικός δίσκος με κομμάτια που παίζονται από μεγάλη ορχήστρα. Ακούγεται συγκεκριμένη ώρα, όταν βαριέμαι να ακούσω τα ηλεκτρικά του.
[B]Milestones/Columbia 1958[/B] (8,5)
Κλασσικός δίσκος της δεκαετίας του 50’, περιλαμβάνει από hard bop, post-bop μέχρι και ψήγματα από modal. Οτι πρέπει για όποιον θέλει να μάθει πως έφτασε ο Miles Davis στο Kind of Blue.
[B]Kind of Blue/Columbia 1959[/B] (10)
Το αριστούργημα !!! Η ολoκλήρωση της modal και μια νέα περίοδος για τον Davis στο ρόλο του σταρ της τζαζ. Συμμετέχει και ο John Coltrane στο σαξόφωνο για τελευταία φορά στην καριέρα του, από δω και πέρα ακολουθεί ο καθένας το δρόμο του.
[B]Sketches of Spain/Columbia 1960 /B
Σύνθεση της τζαζ με flamenco και γενικότερη ισπανική παροδοσιακή μουσική. Για πολλούς θεωρείται αριστούργημα, για μένα η απόλυτη βαρεμάρα.
[B]Nefertiti/Columbia 1968[/B] (10)
Τεχνικό παίξιμο με ακαδημαικό στυλ και συνέχιση της προσπάθειας του Miles Davis να εντρυφήσει σε πιό ελεύθερα χωρίς φόρμες μονοπάτια. Επηρεασμένο ιδιαίτερα από τη free-jazz του Ornette Coleman και την avant-garde του Coltrane.
[B]Miles in the Sky/Columbia 1968[/B] (9)
Ο πρώτος ελαφρώς μισό-ηλεκτρικός δίσκος του Miles Davis. Συμμετέχει και ο George Benson παίζοντας κιθάρα στο “Paraphernalia”.
F[B]illes de Kilimanjaro/Columbia 1968[/B] (9)
Ο δεύτερος ελαφρώς μισό-ηλεκτρικός δίσκος του Miles Davis.
[B]In A Silent Way/Columbia 1969[/B] (10)
Η αρχή της ηλεκτρικής τζαζ. Η αποθέωση της μελωδίας και της ατμοσφαιρικότητας στην κατάλληλη δόση, τόση πολλή για να προκαλεί ευχαρίστηση και τόση λίγη για να μην κουράζει. Σκέτη πανκ ! Υπεραπαπαραίτητος για όποιον ακούει μουσική.
[B]Bitches Brew/Columbia 1970[/B] (10)
Είναι το αντίστοιχο Kind of Blue της ηλεκτρικής περιόδου του Miles Davis. Πολύπλοκες συνθέσεις και μπερδεμένα παιξίματα. Όλα τα όργανα σολάρουν μαζί. Σε αντίθεση με τον προηγούμενο δίσκο, αυτός είναι progressive κανονικό. Οι μουσικοί που παίζουν εδώ είναι ονόματα επιπέδου “Dream Team 1992” και δεν είναι και λίγοι. Δίσκος φετίχ μαζί με τον επόμενο.
[B]A Tribute to Jack Johnson/Columbia[/B] 1971 (10)
Εδώ μέσα θα ακούσεις Jimi Hendrix, Sly & the Family Stone και James Brown. Μπλουζ ροκ, ψυχεδελική σόουλ και φανκ, ανακατεμένα με δημιουργικό τζαζ αυτοσχεδιασμό και εγένετο ο “Jack Johnson”. O Miles είναι σε μεγάλη φόρμα και ροκάρει κανονικά με τη μπάντα του, προσπαθώντας να δείξει πως είναι η ροκ όταν παίζεται από μουσικούς που ξέρουν “που παν τα τέσσερα”. Απλά respect.
[B]Live-Evil /Columbia 1971[/B] (9,5)
Κομμάτια από τη ζωντανή εμφάνιση στο Cellar Door τις 19 Δεκεμβρίου 1970 και κομμάτια παιγμένα στο στούντιο. Τα ζωντανά βγάζουν ένα δυναμισμό που ξεσηκώνει. Ελαφρώς άνισος δίσκος φτιαγμένος στη λογική του Bitches Brew. Χάιλάιτ το “Inamorata” με την στουντιακή απαγγελία του Conrad Roberts στο τέλος με την μουσική υπόκρουση του “ζωντανού” κομματιού.
[B]On the Corner/Columbia 1972[/B] (10)
Το deep funk μπλέκεται με τη φιούζιον και ο Miles Davis προλογίζει τον ερχομό της επαναληπτικής μουσικής και του drumm 'n bass καμιά εικοσαριά χρόνια πριν την εμφάνισή τους στα 90’s. Εδώ η μπάντα είναι καινούργια και με εξαίρεση τον Al Foster στα ντραμς όλοι υπόλοιποι προέρχονται κυρίως από τον χώρο του R&B. Πρωτότυπος δίσκος (τι κοινότυπο για τον Davis!!!) με th δυνατή rythm section να γίνεται το σήμα κατατεθέν.
[B]In Concert: Live at Philharmonic Hall/Columbia 1972[/B] (9,5)
Το πρώτο live της acid funk/jazz-rock περιόδου και κάτι σαν να λέμε το On the Corner ζωντανό. Η αρχή απο τα μεγαλειώδη live που έκανε ο Miles Davis από τις αρχές μέχρι τα μέσα του 70’. Παρα πολύ καλό.
[B]Dark Magus/Columbia 1974[/B] (10)
Το δεύτερο live της acid funk/jazz-rock περιόδου. Η αφρικανική μουσική παράδοση γίνεται όλο και περισσότερο μέρος της αυτοσχεδιαστικής δημιουργίας της μπάντας, η rythm section δυναμώνει ακόμη πιο πολύ και ο Miles Davis παραδίδει μαθήματα στη διεύθυνση ορχήστρας με ταυτόχρονα κοφτά παιξίματα στην τρομπέτα. Άπαιχτη και η ηχογράφηση των Γιαπωνέζων.
[B]Big Fun/Columbia 1974[/B] (7,5)
Περιέχει ηχογραφήσεις που έμειναν έξω από το Bitches Brew και από το A Tribute to Jack Johnson. Για μένα κυρίως αξίζει για το τρίτο 28λεπτο κομμάτι (“Go Ahead John”) που βαδίζει στα χνάρια του “Right Off” για την τεχνική του,όχι όμως για τον δυναμισμό του. Μόνο για τους μεγάλους φαν της ηλεκτρικής περιόδου.
[B]Get Up with It/Columbia 1974[/B] (8)
Επιστροφή στις μπλουζ ρίζες καθώς και επιρροές από το progressive rock της εποχής. Ο τελευταίος στούντιο δίσκος πριν την πενταετή αποχώρηση.
[B]Agharta/Columbia 1975[/B] (10)
Το τρίτο live της acid funk/jazz-rock περιόδου. Είναι το απόλυτο live του Miles Davis, τα κομμάτια και ο τρόπος που ακούγονται αποτελούν το απόσταγμα της δημιουργικότητας του από το 1969 και δώθε. Ο δυνατός φανκ ρυθμός ανακατεύεται με την τρέλλα της ψυχεδέλειας, η αλητεία του ροκ με τη θλίψη του μπλουζ και ο πειραματισμός του κράουτ(ροκ) με το μινιμαλισμό της τζαζ. Και η αφρικανική ζούγκλα να παραμένει πάντα στο προσκήνιο. Άμα κολλήσεις με αυτόν το δίσκο δεν υπάρχει επιστροφή.
[B]Pangaea/Columbia 1975[/B] (9,5)
Το τέταρτο και τελευταίο live της acid funk/jazz-rock περιόδου και δίδυμο αδερφάκι με τον προηγούμενο (Agharta). Εδώ ισχύει ότι και για το προηγούμενο αλλά σε μισή κλίμακα λιγότερη. Μπορεί να χάνει λίγο σε δυναμική αλλά κερδίζει σε μελωδικότητα ιδίως κατά το δεύτερο μισό του. Υπεραπαραίτητος.
[B]We Want Miles/Columbia 1982[/B] (9)
Επιχείρηση “Miles: Η επιστροφή” και τα μυαλά στα κάγκελα. Δυνατό live από τα τέλη του 81 με ωραία μελωδικά περάσματα και κιθαρίστικα σόλο απο τον Mike Stern. Το “πουλί” φυσάει σταθερά σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1975 και μας παραδίδει έναν από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε τη δεκαετία του 80’. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά ο Miles Davis ανατρέχει στα μπλουζ για να μεταδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το όραμά του για την σύγχρονη τζαζ.
[B]Live at the Fillmore East (March 7, 1970)/Columbia 2001[/B] (9)
Εδώ ακούμε για πρώτη φορά τη “χαμένη” μπάντα του Miles Davis από τις αρχές του 1970 που αποτελούνταν από τους : Wayne Shorter (σαξόφωνο), Chick Corea (πιάνο Fender), Dave Holland (ηλεκτρικό μπάσο), Jack DeJohnette (ντραμς) και Airto Moreira (κρουστά). Τα κομμάτια πάιζονται στο στυλ του Bitches Brew αλλά με πιο σκληρό και ακατέργαστο ήχο.
[B]Bitches Brew Live/Columbia 2011[/B] (9,5)
Παραστάσεις από τα τα φεστιβάλ του Newport και του Isle of Wight τα καλοκαίρια του 1969 και 1970 αντίστοιχα, με υλικό από το Bitches Brew παιγμένο ζωντανά. Έχει ενδιαφέρον για το πως αλλάζει το στυλ παιξίματος της μπάντας τους Miles Davis μέσα σε ένα χρόνο παίζοντας σχεδόν το ίδιο υλικό. Πολύ καλό,συμπλήρώνει τέλεια το στουντιακό Bitches Brew.
Αυτά και ελπίζω περισσότερα στη συνέχεια. Από όλα τα παραπάνω άλμπουμ προτεινόμενα για αγορά είναι όλα εκτός από το Sketches of Spain.
εκεί που φαίνονται οι φάτσες η βαθμολογία είναι οχταράκι!
country joe εισαι πολυ ωραιος
(κ θα οσυ δωσω κ τρελο δωρακι να γουσταρεις μιας κ εισαι δικος μου καμμενος miles fan)
pm’ed
pm : και lotus avatar νταξ λεμε εισαι χαμενος αδερφος !!!
Από τις αρχές του 1970 υπάρχουν και τα “Miles Davis at Fillmore: Live at the Fillmore East/Columbia 1970” και “Black Beauty: Miles Davis at Fillmore West/Columbia 1970”. Τα έχω βάλει στο μάτι και ψήνομαι να τα πάρω. Αν τα έχει κανένας, ευπρόσδεκτη μια κριτική-παρουσίαση για να ξέρουμε που κινούμαστε. Όχι ότι φοβάμαι μην προκύψει μάπα το καρπούζι, έτσι να γίνεται συζήτηση.
υ.γ. Ο McLaughlin, σίγουρα συμμετέχει για πρώτη φορά στο “In A Silent Way” (ερώτημα του Floydized).
Ε όχι και 6 το Skethces Of Spain!
Σε κάθε περίπτωση, Jack Johnson και Pangaea παραμένουν τα αγαπημένα μου οπότε εκεί ψιλοσυμφωνούμε.
Κατά τα άλλα με αυτό το ψευδώνυμο και την υπογραφή από κάτω, καλά θα τα πάμε, καλώς ήρθες. Electric Music For The Mind And Body…
Υ.Γ. Αν επιτρέπεται, καθαρά από περιέργεια, τι σε έφερε στο φόρουμ μας;
Καλώς σας βρήκα mandrake. Το φόρουμ το βρήκα κατά τύχη πριν από κανα μήνα και μάλιστα μέσα από αυτό το θέμα (περί Μάιλς), είδα ότι έχει και άλλα ωραία πράγματα και κόλλησα. Το ενδιαφέρον μου είναι κυρίως εστιασμένο προς τζαζ και κλάσσικ ροκ ακούσματα, από μέταλ έχω μαύρα μεσάνυχτα.
Το “sketches of Spain” το έχω εδώ και τέσσερα χρόνια και κάθε φορά που βάζω να το ακούσω, νομίζω ότι είμαι στην εκκλησία στον ακάθιστο ύμνο, πλήξη και βαρεμάρα.:lol:
Και πολύ καλά κάνεις, είμαστε πολλοί μη μεταλλάδες εδώ μέσα, άλλο αν δε φαινόμαστε
Να διαβάζεις και το site, θα βρεις και εκεί ωραία πράγματα, ε!
pangaeagharta.
μεγιστο καψιμο.
Καλώς ήρθες στο φόρουμ και σε ευχαριστώ που πρόλαβες να απαντήσεις πριν να δώ εγώ το ερώτημα του “ανηψιού”
Προφανώς συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο. Πρόκειται για δισκάρα απίστευτης έμπνευσης.
Μας κρύβουν τα μαλλιά των υπολοίπων… :roll::p:lol:
:lol::lol:
Να 'σαι καλά ρε θείε Mule,βοήθησε ο Country Joe!
Με την σειρά μου να πω και εγώ “καλώς όρισες” στον Country Joe,φαίνεται να ξέρει πολύ μπαλίτσα και θα φτιάξει δυνατό team με τους υπόλοιπους ώστε και εμείς οι μικροί να διδασκόμαστε!
Προς Mule και Floydized:
Καλώς σας βρήκα παίδες, καλά να είμαστε να συζητάμε για τις μουσικές που μας αρέσουν.
Θα ήθελα να κάνω μία ερώτηση,μιας και είστε και μεγαλύτεροι.
Τι ξέρουμε σχετικά με την τότε επικείμενη συνεργασία Davis-Hendrix;
Σίγουρα τους γνώρισε η τότε κοπέλα του Davis και ο ίδιος ήταν σε μία διαφορετική φάση της καριέρας του όπου τον γοήτευε αυτό το blues rock(όπως και παλιότερα).
Λέγεται ότι θα τον έπαιρνε στην μπάντα του για να ηχογραφήσει είτε το In A Silent Way είτε το Bitches Brew.
Γνωρίζουμε κάτι;:-k
Ο Miles Davis γνωρίστηκε με τον Hendrix στα τέλη του 1968 μέσω της νέας γυναίκας του Betty Mabry. Θεωρούσε ότι επειδή προέρχονταν και οι δύο από τα μπλουζ θα ήταν πολύ εύκολο να συνυπάρξουν σε μια πιθανή μελλοντική συνεργασία. Την περίοδο 1969-70 (δεν ξέρω ακριβή χρονική περίοδο) ήταν στο παραπέντε να ηχογραφήσουν έναν δίσκο με παραγωγό τον Alan Douglas αλλά τελικά κόλλησαν στα λεφτά ή δεν είχαν χρόνο για να το κάνουν σύμφωνα με την ομολογία του Miles Davis στην αυτοβιογραφία του, δική μου άποψη είνα ότιι μιλησε ο αμείλικτος νόμος του χρήματος, κάτι λογικό όταν έχουμε να κάνουμε με δύο σούπερσταρ της μουσικής βιομηχανίας εκείνη την εποχή όπως ο Miles Davis και ο Jimi Hendrix. Η πιο σοβαρή ευκαιρία να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο χάθηκε το Σεπτέμβρη του 1970 αμέσως μετά τo φεστιβάλ στο Isle of Wight στο οποίο συμμετείχαν με τις μπάντες τους και οι δύο, όταν συμφώνησαν να συναντηθούν στο Λονδίνο, αλλά την πρώτη φορά ο Davis δεν παραβρέθηκε λόγω της κίνησης στη διαδρομή από το Isle of Wight μέχρι το Λονδίνο και τη δεύτερη λίγες μέρες αργότερα λόγω του αιφνίδιου θανάτου του Jimi Hendrix από αναρρόφηση στον ύπνο του (μείξη αλκοόλ με υπνωτικά=θάνατος)!!!
Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω που θα κατέληγε όλη αυτή η ιστορία σε περίπτωση που γινόταν πραγματικότητα, αλλά παίρνω το ρίσκο να υποθέσω ότι το τελικό αποτέλεσμα που θα προέκυπτε θα έμοιαζε από μουσικής απόψεως με κάτι που θα κινούνταν στο πλαίσιο του A Tribute to Jack Johnson και του On the Corner από την πλευρά του Miles Davis και του Band of Gypsys από την πλευρά του Hendrix. Απ’ ότι καταλαβαίνεται μιλάω για όνειρα θερινής νυκτός καλή ώρα.
Επίσης να αναφέρω ότι ο Davis είχε δηλώσει ότι προτιμούσε το φανκοειδές μπλουζ παίξιμο της κιθάρας του Hendrix από την περίοδο της “μπάντας των γύφτων” παρά εκείνο από την “Jimi Hendrix Experience” που στηριζόταν κυρίως στο “αξιοθρήνητο” hillbilly πάντα κατά τον Miles. Να πω την αλήθεια, τους έχω και τους τρεις δίσκους από αυτή την περίοδο και πουθενά δεν μπορώ να διακρίνω ουτό το υπόγειο κάντρι στοιχείο που αναφέρει ο Miles, αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει είμαι όλος αυτιά. Εν πάση περιπτώσει το υποκατάστατο του Jimi Hendrix βρέθηκε και λεγόταν Pete Cosey. Η ιστορία λέει ότι με αυτόν ηχογραφήθηκαν όλα τα αριστουργήματα του Davis από το 72 και μετά, μέχρι το 75 και το θεικό Agharta.
Για όποιον θέλει να γνωρίσει καλύτερα αυτόν τον υποτιμημένο για μένα κιθαρίστα προτείνω τα παρακάτω διαμαντάκια στα οποία συμμετείχε σε συνεργασία με έναν άλλο παραγνωρισμένο στο ευρύ κοινό κιθαρίστα, τον Phil Upchurch :
Electric Mud…Muddy Waters/1968
This is Howlin’ Wolf’s New Album…Howlin Wolf/1969
Funky Skull…Melvin Jackson/1969
Γουσταρω με τα 1000 [B]country joe [/B]που ξερει κ γνωριζει κ ανανεωνει ψυχικα κ εμενα εδω μεσα
Pete Cosey ειναι μεγαλη μορφαρα - ο ιδιος ο Robert Fripp (KC) εχει δηλωσει οτι του εχει ‘κλεψει’ τα tunings που εκανε - κ αν αυτο δεν ειναι μεγιστο ‘pay my respect’ δεν ξερω τι ειναι
Country κανε κλικ στην υπογραφη μου κ μεινε μαλακας απο τα οσα κανουν miles&co
ακουγα σημερα παλι το [B]dark magus[/B] - οκ οι τυποι παιζουν voodoo ambient…τι δισκαρα !!!
[B]dark magus - agharta - pangaea[/B]
οπως λεμε [B]πατηρ - υιος - αγιο πνευμα [/B]