Ο Μαρκ έπαιζε σχεδόν σε όλο το live δεύτερη κιθάρα. Μόνο στο τέλος του κανονικού set την άφησε για μερικά κομμάτια. Κι εδώ το 2006 έπαιζε.
Πιστεύω πως όσοι πάνε ανυποψίαστοι, απλώς για να τους δουν επειδή θα βρίσκονται στο Plissken για να δούνε άλλα συγκροτήματα, θα πάθουν πλάκα.
Ας επαναφέρουμε στην ζωή το θρεντ της μπαντάρας.
Έβαλα να παίζει η συλλογή March to Fuzz σημερα και συνήθως άκουγα μόνο το πρώτο σιντί με τα “χιτς” τους, ΚΑΚΩΣ! γιατί και το δεύτερο με τα rarities είναι σκέτη απόλαυση και αυτό.
Έπεσα πάνω και στο παρακάτω βίντεο με τον Cobain να γουστάρει τόσο πολύ παιζοντας μαζί τους
Δεν θέλει και πολύ να μπει κάποιος στο μουντ χα! Γνωρίζω τα άλμπουμς τους μέχρι και το Tomorrow Hit Today. Εν ολίγοις, δεν έχω ακούσει νότα από το 2000 και μετά.
Καλοδεχούμενες οι προτάσεις 
Under A Billion Suns αμεσα. Παρα πολυ ωραιο. Μετα Vanishing Point. Δυνατο και αυτο. Ωραιο και το Since We’ve Become Translucent του 2002. Δεν εχω εντρυφησει στο Digital Garbage. Τους ειχα δει μονο την πρωτη φορα που ηρθανε. Σοκ. Τρομερη λαιβαρα στο Γκαγκαριν, ειχαν σπασει χορδες, ειχαν καψει ενισχυτες και στο τελος ειχαν βγει για απρογραμματιστο δευτερο ανκορ, ειχαν γουσταρει και οι ιδιοι παρα πολυ οπως εμαθα μετα.
Ωραίος! Θα ξεκινήσω με under a billion suns.
Ζηλεύω που τους είδες, πρέπει να είναι ξεχωριστή εμπειρία να τους δει κάποιος στην σκηνή.
Ναι ρε είναι καλή φάση να τους δεις, άσε που συνήθως παίζουν σε clubs και η ατμόσφαιρα είναι τρομερή. Στο Under A Billion Suns έχει θυμάμαι το τρομερό αργόσυρτο Hard-On for War, το χειμαρρώδες It Is Us, ενώ μου είχε αρέσει πολύ και το δεύτερο μισό του δίσκου και ειδικά τα On Τhe Move και Blindspots. Πιστεύω θα σου αρέσει, έχει επανεκδοθεί και σε βινύλιο (η πρώτη έκδοση ήταν δυσεύρετη). Από το Lucky Ones να πω τη μαύρη αλήθεια δε θυμάμαι τα κομμάτια τώρα, όμως θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει, όπως και το Since We’ve Become Translucent. Το Vanishing Point του 2013 είναι το δεύτερο καλύτερό μου μετά το Under A Billion Suns, έχει το I Like It Small, το Chardonnay, το The Only Son of the Widow from Nain. Γενικώς οι Mudhoney είναι μια μπάντα που εξακολουθεί να βγάζει καλούς δίσκους και τώρα στα γεράματα, έχουν τον τρόπο να φαίνονται ακόμα νέοι στον ήχο τους, δεν μπορώ να το περιγράψω κάπως καλύτερα.
Όσο για το live που σου λέω, θυμάμαι το Gagarin να είναι πίτα και να πηγαίνουμε πάνω-κάτω σε όλα τα κλασσικά. Μου είχαν αρέσει τρομερά και τα κομμάτια του πρόσφατου τότε Under A Billion Suns. Ήταν τελευταία συναυλία της περιοδείας και οι δύο από τους τέσσερις είχαν μείνει Αθήνα για μερικές μέρες, ο μπασίστας είχε σκάσει ένα βράδυ στο μαγαζί που έπαιζε μουσική ένας φίλος μου (με τον οποίο ήμασταν μαζί στη συναυλία) και του έλεγε ότι είχαν πάθει πλάκα με τον κόσμο και ότι αυτός ήταν ο λόγος που είχαν βγει για δεύτερο encore. Και λογικά ήταν αλήθεια, γιατί σε όλη την περιοδεία έπαιζαν 80 λεπτά με ένα encore κι εδώ είχαν παίξει 100 με δύο. ΕΥΤΥΧΩΣ είχα κλάσει γιορτές και επισκέψεις και είχα πάει στο live 
, ήταν 21 Μαΐου. Που 21 Μαΐου έχουν όλες οι χρονιές, Mudhoney είχε μόνο το 2006 .
Ωραία ζήλεψα ακόμα παραπάνω! Και Βερολίνο και white hills ρε; 
Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία σε φάση «είναι αδικημένη μπάντα κλπ». Πρώτον ποιος είμαι εγώ που θα ορίσω κάτι τέτοιο και δεύτερον πως μετριέται κιόλας;
Πιστεύω όμως ότι η επιρροή τους ήταν μεγαλύτερη στην ίδια την σκηνή, παρά προς το κοινό.
Με αυτά που διάβασα και με αυτά που έχω δει σε βίντεο, σε μια υποτιθέμενη συναυλία των mudhoney και supersuckers άνετα πεθαίνεις από feel good overdose 
(μην βάλω και τους Hellacopters) 
Ναι. Και μετά έμαθα ότι αυτό το club έχει την πιο σκληρή “πόρτα” του Βερολίνου 
, είναι, λέει, πολύ δύσκολο να μπεις μέσα κανονικά. Είναι πάρα πολύ γνωστό nightclub που συνήθως είναι ανοιχτό από Σάββατο βράδυ μέχρι Δευτέρα πρωί σερί , καταλαβαίνεις για τι Σόδομα και Γόμορρα μιλάμε, φαντάσου ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες .
Supersuckers τους χάσαμε για λίγο στην Αθήνα ρε γαμώτο, Πέμπτη νομίζω έγινε το lockdown τον Μάρτιο, Παρασκευή θα παίζανε στο An Club, παίζει και να είχαν προλάβει να έρθουν Αθήνα.