12 χρονια κλεινουν σημερα απο την κυκλοφορια του The Resistance.
Ενας δισκος που εμενα μου αρεσει παρα πολυ, και μαλλον περισσοτερο απο οτι στον μεσο φαν των Muse, αλλα επισης ενας δισκος που εν τελει θεωρω οτι χανει σε ενα μικρο απροσδιοριστο “κατι” σε σχεση με τα 3 προηγουμενα τους, και ενω τον προτιμω απο το 2nd Law, σιγουρα θεωρω το Drones (αρκετα) καλυτερο κι απο τα δυο. Οποτε 5ος καλυτερος δισκος των Muse αλλα και παλι εξαιρετικος? Κατι τετοιο.
Οταν βγηκε το The Resistance, προσωπικα εκλεινα 30 μερες στην πρωτευουσα του κοσμου, και επειδη το πρωτο μου τριμηνο ειχε παρα πολλες και εντονες εμπειριες (και μερικες πολυ περιεργες), αυτος ο δισκος μαζι με το Faith Divides Us - Death Unites Us των Paradise Lost και το Black Way Gives To Blue των Alice In Chains, αποτελεσαν το soundtrack για το τελευταιο 1/4 του 2009 στις απειρες βολτες μου, ειτε αυτες ηταν με τα ποδια, ειτε με το μετρό ή με το Long Island Rail Road (αντιστοιχος προαστιακος), και αρα εχουν ξεχωριστη θεση στην καρδια μου. Ειναι εκπληκτικο το πως μεχρι και σημερα οποιοσδηποτε απο τους 3 αυτους δισκους με ταξιδευει 12 χρονια πισω και στο νεο ξεκινημα που εκανα τοτε στην ζωη μου.
Το Uprising αποτελει πλεον anthem για την μπαντα, και πολυ σωστα κατα την γνωμη μου, αφου περιεχει ολα τα στοιχεια που εκαναν τους Muse αυτους που ειναι, και παντρευει πανεμορφα τον κλασικο ηχο τους και τα χαρακτηριστικα εφφε τους, με εναν πιο προσιτο στο ευρυ κοινο ηχο, και εμφαση στο ποσο πιασαρικο ειναι, με πολλα υπεροχα lead-ακια.
Το ομωνυμο The Resistance αξιζει επισης ξεχωριστη αναφορα. Αποτελει ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια απο Muse και θα το εβαζα σε οποιαδηποτε must hear λιστα για εισαγωγη στην μπαντα. Δεν χρειαζονται πολλα λογια, τραγουδι 11 στα 10 ακατεβατο, και δεν δεχομαι και καμια ενσταση απο κανεναν και για κανεναν λογο, σε καμια χρονικη στιγμη. Υπεροχο ιντρο, φοβερο χτισιμο, ρεφρεναρα, και καταπληκτικο τελειωμα.
Το Undisclosed Desires ειναι κατι σαν προπομπος των Panic Station και Dead Inside στα επομενα αλμπουμ, και μαλλον μεταξυ αυτων το 2ο αγαπημενο μου, με το Dead Inside να ειναι στην 1η θεση. Τωρα που το ακουω βεβαια, μπορει να παιρνει και την 1η θεση… Παντως το μονο σιγουρο ειναι οτι μου αρεσει αρκετα περισσοτερο απο το Panic Station. Ολα αυτα θυμιζουν αρκετα Queen, μια συνδεση που μπορει να γινει και για αρκετα κομματια των Muse ακομα, οπως για παραδειγμα το United States Of Eurasia, που ειναι ισως ΟΤΙ πιο Queen-like εχουν συνθεσει οι Muse.
Δε θα πω ψεματα, το Resistance ειναι ενας δισκος στον οποιο το πρωτο μισο ειναι αισθητα καλυτερο απο το δευτερο μισο και αυτο ειναι το μονο “αρνητικο” που εχω να του προσαψω. Τραγουδια οπως το Guiding Light, Unnatural Selection και I Belong To You ειναι μαλλον μισο επιπεδο πιο κατω απο αλλα του δισκου, παρολα αυτα εχουν πολυ δυνατα redeeming qualities, οπως για παραδειγμα το καταπληκτικο σολο και η μπασογραμμη στο πρωτο, και η νοσταλγια τυπου Origin of Symmetry στο τελευταιο. Sorry not sorry για το Unnatural Selection, αλλα τρωει skip καθε φορα…
Απο την αλλη, το MK Ultra ειναι Muse στα καλυτερα τους, το υπερλατρευω, και θα ηθελα να το ακουσω και live. Με καποιον περιεργο τροπο μου βγαζει Dream Theater vibes (στα καλα τους), ειδικα στο κοψιμο στην μεση, κατι σε Scenes From A Memory βασικα.
Ο δισκος τελειωνει με μοναδικο τροπο, αφου για πρωτη (και τελευταια?) φορα οι Muse πειραματιζονται με ηχους και δομες κλασικης μουσικης σε τοσο εντονο βαθμο, βαζοντας φυσικα στο μιγμα και τα δικα τους στοιχεια, με την Exogenesis Symphony, χωρισμενη σε τρια μερη. Το μονο μου παραπονο ειναι οτι θα ηθελα αυτα τα τρια μερη να ειναι εν τελει ενωμενα σε ενα track στον δισκο, γιατι θα ενιωθα οτι πρεπει να το ακουσω ολοκληρο αν το ξεκινουσα, και θα μου εδινε ενα πιο αφομοιωμενο και ομογενες συνολο στο ακουσμα. Χωρις να αποτελουν φαντασμαγορικα και κοσμογονικα τραγουδια, τα τρια μερη της συμφωνιας αυτης ανεβαζουν για μενα τον δισκο.
Συνολικα ενας δισκος με πολυ υψηλες κορυφες αλλα ανισος στο συνολο του για μενα, που θα μπορουσε να ειναι πιο συμπαγης με 1-2 τραγουδια δυναμιτες ακομα. Η μουσικη και το ποσο μας αρεσει, ειναι αρρηκτα συνδεδεμενη (και) με προσωπικες εμπειριες, κι ετσι αν και ψιλο-καταλαβαινω γιατι καποιοι ριχνουν λασπη στο Resistance, για μενα εχει και θα εχει παντα ξεχωριστη θεση στην καρδια μου και θα με πηγαινει παντοτε πισω στο φθινοπωρο του 2009, το πρωτο μου σε αυτην την χωρα ως ενηλικος, με το πρωτο μου Halloween, το πρωτο μου Thanksgiving, τα πρωτα μου BBQs σε ταρατσες και μπακγιαρδες με αμερικανακια και απειρο φαγητο και μπυρες, τις πρωτες μου βολτες στο Manhattan με τα φυλλα να πεφτουν στο Central Park, και μια περιοδο της ζωης μου που εχει συνδεθει με παρα πολλη ευτυχια και πολλες εντυπωσεις. Ασχετα απο τον υποκειμενικο παραγοντα βεβαια, ο δισκος αυτος ειναι αντικειμενικα γεματος με μπολικο συναισθημα και ψυχη απο τους Muse, και ειμαι σιγουρος οτι ο Bellamy τον λατρευει οπως και καθε αλλον δισκο αλλωστε.
Ενα χρονο μετα τους ειδα και με 2 φιλους που ειχαν ερθει επισκεψη απο Ελλαδα, στο βρωμερο New Jersey, και ειναι μια απο τις καλυτερες συναυλιες που εχω δει στην ζωη μου, αν οχι η καλυτερη, απο πλευρας θεαματος, αφου γενικα το στησιμο ηταν κατι τετοιο:
Ηταν η πρωτη φορα που τους εβλεπα (2η στο Ejekt Festival 2016 και 3η στο Central Park καλοκαιρι 2017) και ειχα ενθουσιαστει γιατι επαιξαν ΟΛΕΣ τις αδυναμιες μου, δηλαδη Map Of The Problematique, New Born, Starlight, Supermassive Black Hole, Plug In Baby και Resistance
Χρονια πολλα λοιπον στην δισκαρα, κι ας μην ειναι οσο εξωφρενικα υπεροχο οσο αλλοι τους δισκοι.
