Δε μ’αγγίζει η ειρωνεία σου φίλε. Ό,τι είχα να πω το είπα ήδη. 
Δηλαδή τίποτα.
Κι εσύ μ’ενα τίποτα απαντάς. Ίσα για να γίνεις σπαστικός. Οπότε τί έννοια έχει;
Καμία απολύτως, απλά ήταν αργά και δεν είχα τι να κάνω.
Παρολαυτά παραμένει άκυρη η υπόνοια σύγκρισης με το “Turn…”. Τον δίσκο τον συγκρίνεις με αυτούς που έχουν κάνει τα τελευταία 10 χρόνια, όχι με αυτούς που έβγαλαν στο απόγειο της καλλιτεχνικής τους έμπνευσης.
Ναι αλλά πετάς μια ειρωνεία και δεν αφήνεις καν να εξηγήσει ο άλλος τί λέει. Και δεν το θεωρώ ιδιαίτερα ώριμο. Δε συνέκρινα επί τούτου τους 2 δίσκους και ξέρω τη διαφορά της μπάντας με τα χρόνια, τους παρακολουθώ. Είπα απλά ότι άκουσα καπάκι μετά από το Swans το καινούριο με το οποίο (προφανώς) δε συγκρίνεται αλλά δε στάθηκα εκεί. Εννοώντας ότι μάλλον δεν έπρεπε να τ’ακούσω καπάκι γιατί είναι άδικο για τον καινούριο δίσκο. Γι αυτό και θα το ξανακούσω (όπως ανέφερα)
εγω στην αρχη ειχα ενθουσιαστει,αλλα στη συνεχεια ξεφουσκωσε.εμειναν μονο το
The Poorest Waltz και το A Map of All Our Failures.
Η αλήθεια είναι πως και εμένα μου έχει αφήσει μια μέτρια εντύπωση το άλμπουμ. Κάτι λείπει, είναι οι μελωδίες, είναι η ατμόσφαιρα, δεν ξέρω.
Απλά νοιώθω ότι σαν δίσκος χωλαίνει μπροστά στις προηγούμενες δουλειές, δεν έχει αυτό το κάτι που με κάνει να θέλω να ξανακούσω και να χαθώ μες στη μιζέρια του ήχου τους. Δυστυχώς τα περισσότερα κομμάτια με το αργόσυρτο riffing τους αντί να δημιουργούν συναισθήματα μου προκαλούν βαρεμάρα.
Δυστυχώς απογοήτευση, για πρώτη φορά απο το A Line Of Deathless Kings που τους πρωτοάκουσα.
Εγώ θα το θέσω αλλιώς για μένα.
Δυστυχώς απογοήτευση, για ακόμη μια φορά μετά απο το A Line Of Deathless Kings
Αυτο ακριβώς
…εγώ τον ακούω ακόμα ολόκληρο, τα δυο τραγούδια που έγραψες, είναι τα πιο αγαπημένα:):!: