Πιστεύω όλο το ΝΒΑ τους είχε στη μπούκα 
2 Likes
Μα την ανταλλαγή του Πιπεν την έψαξε αλλά δεν του βγήκε. Και δεν ξέρω τι αντιδράσεις είχε ο Τζόρνταν, οι οπαδοί ακόμα και η λίγκα που θα έχανε ίσως το πιο θρυλικό (aka εμπορικό) δίδυμο σταρ του πρωταθλήματος ίσως όλων των εποχών. Κι ο Τζάκσον μήπως δεν θα αντιδρούσε και θα έβρισκε ευκαιρία να φύγει? Harper ο οποίος ήταν στο πρωινό τρίο με τους άλλους δύο σούπερ σταρ και προπονούνταν πως θα του φαινόταν? Και μιλάμε για ομάδα και παίκτες που έχουν ήδη δύο τουλάχιστον τίτλους στο παλμαρέ τους σε ηλικία κοντά ή πέραν των 30 και που ίσως τους ένοιαζε πιο πολύ η υστεροφημία και οι σχέσεις με τους λοιπούς συμπαίκτες - συναγωνιστές - φίλους.
Reinsdorf στο απυρόβλητο γενικά και μάλλον βολεύοταν πολύ με τον Κραουζε για πολλούς λόγους.
Επίσης, πέραν από τη σεζόν 1993/94 όπου οι Μπουλς είχαν 3 ποιοτικοτατες προσθήκες (Κούκοτς, Άρμστρονγκ, Μάγιερς) συν το βασικό περσινό κορμό πλην Τζόρνταν (δεν είναι και λιγο συμφωνώ), με φόρα και αέρα τριών σερί πρωταθλημάτων, υπάρχει και η σεζόν 1994-1995 όπου οι Μπουλς ήταν πολύ μέτριοι καθώς είχαν φύγει πολλοί βετεράνοι ( Παξον), υπήρχε ήδη μια αποτυχημένη χρονιά και ο Τζάκσον δεν έκανε και πολλά.
Να πω την αλήθεια αν και σέβομαι και αναγνωρίζω την αξία του Jackson δεν είναι ο προπονητής που θα άρχιζε κάτι καινούριο.
Παίζει να ισχύει κι αυτό. Ποιος θα πήγαινε να τσακώνεται με τον Air σε κάθε προπόνηση? Τρελό Ρόντμαν τελειώσαν
Τον BJ τον είχαν από παλιά ρε (τον άφησαν απροστάτευτο στο expansion draft όταν μπήκαν οι δύο Καναδικές), τον Kerr πήραν το '93. Ο Pete Myers ήταν μέτρια προσθήκη, όχι και τίποτα φοβερό. Γυρολόγος (πόσο γαμάει αυτή η λέξη!!) σε ευρωπαϊκές ομάδες ήταν. Ο Harper ήταν καλή όμως, την επόμενη χρονιά, τον πήραν ελεύθερο από Clippers αν θυμάμαι καλά.
Δεν είναι όλοι καλοί σε όλα. Ο Jackson απέδειξε με την πορεία του στο ΝΒΑ ότι είναι τέλειος διαχειριστής. Αυτό ακριβώς που ήθελαν τόσο οι Bulls όσο και οι Lakers για να γίνουν αυτό που έγιναν. Στο ΝΒΑ πάντως τον μεγαλύτερο λόγο στις μεταγραφές τον έχει ο GM.
1 Like
Έχεις δίκιο για Άρμστρονγκ. Ίσως και για Μαγερς αν και ήταν καλός παίκτης.
Harper νομίζω ήρθε 1995/96 σεζόν.
Συμφωνώ για Τζάκσον γενικά.
Καταπληκτικά τα επεισόδια 3 και 4. Ουσιαστικά λέει πώς δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα από την αρχή, αλλά και πώς έφτασε στην κορυφή μετά τα στραπάτσα που έφαγε. Εμφανίζονται κι άλλοι πρωταγωνιστές, όπως ο B.J.Armstong, ο Horace Grant (πώς πάχυνε έτσι!!!), ακόμα και η Carmen Electra 
. Το 3ο έχει πολύ Rodman, το τέταρτο έχει πολύ Phil. Πώς καταφέρανε ο Jordan και ο Pippen να παίξουν μαζί με τον Rodman μετά από το τόσο άγριο ξύλο που είχαν φάει όλες τις φορές που βρεθήκανε με τους Pistons (και σχεδόν πάντα χάνανε), είναι απορίας άξιο. Ο Salley και ο James Edwards που είχαν επίσης πάρει κάποιες από τις χρονιές του δεύτερου threepeat είχαν δευτεραγωνιστικό ρόλο στους Pistons, ο Rodman όμως έριχνε χοντρό ξύλο, όχι αστεια. Δείχνει επίσης και τον μετασχηματισμό των Bulls από ομάδα του ενός σε ομάδα, ενώ ο Krause παίρνει μέρος του credit που δικαιούται για τη δημιουργία αυτής της δυναστείας. Πώς σκατά κατέληξαν έτσι με τον Phil Jackson…
Άντε, να βγούνε όλα τα επεισόδια να μαζευτούμε να κάνουμε κάνα binge watching της προκοπής 
!
5 Likes
Όντως, τα επεισόδια απολαυστικότατα.
O MJ εντελώς εκτός εαυτού με τους Pistons, ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Υπάρχει, άλλωστε, και η παραφιλολογία ότι με δικό του βέτο δεν συμπεριελήφθη ο Thomas στην Dream Team του 1992. Λέγεται ότι είχε πει: “'Η αυτός, ή εγώ!”.
O Grant, πώς έγινε έτσι, ρε 'συ;
Για τον μουρλό τον Salley, να θυμίσω και το πέρασμα που έκανε από τον Παναθηναϊκό, επί Μάλκοβιτς, για έναν μήνα! Κόντεψε να στείλει τον Μπόζα στο ψυχιατρείο, ενώ “θρυλική” παραμένει η άφιξη του Αμερικανού στο γήπεδο, πριν από αγώνα, με ελικόπτερο. Αν δεν κάνω τεράστιο λάθος, υπήρχε μία ακόμη ιστορία με τον Salley να παριστάνει ότι κολυμπάει, πεσμένος μπρούμυτα στο κέντρο του γηπέδου, κατά τη διάρκεια προπόνησης.
Back to Bulls, έχεις δίκιο Παντελή. Επιτέλους, αρχίζει να πιστώνεται και ο Krause μέρος της επιτυχίας, καθώς στα 2 πρώτα επεισόδια είχε δεχθεί έντονη κριτική.
2 Likes
Πολύ αντιπαθής μου είναι πάντως ο Isiah Thomas. Από τον τρόπο μου μιλάει μέχρι και το στήσιμο μπροστά στην κάμερα, βγάζει κάτι ψεύτικο. Και αν ισχύουν οι φήμες για τους λόγους της κόντρας του με τον MJ, τότε μιλάμε για μέγα κομπλεξικό άτομο. Και η δικαιολογία για τη μη χειραψία της ομάδας είναι απλά τραγική.
Ο Isiah Thomas είναι γέννημα-θρέμμα του Chicago. Και στην ίδια του την πόλη, μισείται, φαντάσου. Πάντως ανεξάρτητα του αν είναι αντιπαθής ή όχι, ήταν τρομερός παικταράς.
5 Likes
Βρε παικταράς ήτανε δεν αντιλέγω. Βλέποντας το last dance και κάποια βίντεο που κατά καιρούς σχολιάζει διάφορα μου βγάζει κάτι απωθητικο. Και ανθρώπους που χαμογελάνε συνέχεια χωρίς λόγο, τους θεωρώ ψεύτικους και διπροσωπους.
1 Like
Μπορεί να θέλει να δείχνει τα δόντια του. Πιο άσπρα έχω δει να έχει μόνο ο Αλέξανδρος Πετρίδης!
5 Likes
Το μόνο κακό με αυτή τη σειρά είναι ότι οι δημοσιογράφοι του πληκτρολογίου και των social (της πλάκας δλδ) ανεβάζουν άρθρα που μας “αναλύουν” και μας γράφουν με δικά τους λόγια αυτά που βλέπουμε και μόνοι μας
4 Likes
χαχα ισχύει, έγιναν όλο εξπερ.
Για τον Πίπεν που λέτε παραπάνω ότι την πάτησε με το 6χρ συμβόλαιο, εγώ καταλαβαίνω ότι, προερχόμενος από φτωχή οικογένεια με τόσα αδέρφια και 2 άτομα σε καρέκλα αναπηρίας, ήθελε να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν πιο πολλά χρόνια, μια ρευστότητα. Εκείνη τη στιγμή τα χρήματα φαίνοταν πολλά για ένα φτωχό παιδί.
Επομένως μπορεί να την πάτησε αλλά είχε λογική η απόφασή του… Για την ακρίβεια κι εγώ ίσως το ίδιο θα έκανα.
4 Likes
Όντας είτε αγέννητος η μπέμπης εκείνα τα χρόνια, αρα μην έχοντας ζήσει κάπως διαφορετικά από το όπως ζούμε τώρα (και σε γενικές γραμμές από τα τέλη των 00s να καταλαβαίνω το γίνεται) θα πω μόνο ένα πράγμα που πάντα μου έκανε εντύπωση και είναι και αρκετά προφανές και στο ντοκιμαντέρ: Ποσό μπροστά είναι στο μάρκετινγκ οι Αμερικανοί. Είναι τυχαίο ας πούμε που ένα χρόνο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ στείλανε την dream team? Οι τύποι είναι γαματοι
1 Like
Επίσης, υπάρχει και κάτι ακόμα. Και ο ίδιος ο Jordan, είχε συμβόλαιο του τύπου 3-4 εκατομμύρια ετησίως μέχρι το 1996. Τα τελευταία δύο χρόνια έκανε μονοετή συμβόλαια με τεράστιες αμοιβές, γιατί υπήρχε εξαίρεση για υπέρβαση του salary cap με τη λεγόμενη “Larry Bird exception”, όταν δηλαδή υπέγραφες δικούς σου παίχτες και όχι free agents. Απλώς όλοι αυτοί οι παίχτες ατύχησαν στο ότι τα έσοδα του NBA γιγαντώθηκαν ακριβώς εκείνα τα χρόνια και κανένας ιδιοκτήτης δεν πήγε να τους κάνει αναπροσαρμογή συμβολαίου για να τους δώσει περισσότερα. Όταν έληγαν τα συμβόλαια, τότε έπαιρναν τα παραπάνω λεφτά.
Btw, εκτός του marketing, στο οποίο φυσικά και είναι δεκαετίες μπροστά οι Αμερικανοί, το salary cap στα επαγγελματικά αθλήματα βρίσκω ότι είναι μια πολύ καλή ιδέα που βοηθάει, έστω και όχι σε απόλυτο βαθμό, στο να υπάρχουν σχετικά ισορροπημένες ομάδες και να μη δημιουργούνται “δυναστείες”. Νομίζω ότι το μπάσκετ δεν είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, έχω την αίσθηση ότι στα άλλα επαγγελματικά σπορ των ΗΠΑ τα πράγματα είναι ακόμα πιο μοιρασμένα.
5 Likes
Ολες αληθινες προτασεις με εξαιρεση την τελευταια. Ενα ακομα σημαδι του ποσο σαπια ειναι η κοινωνια τους ειναι το ποσο καλοι ειναι στο marketing. Ολα ειναι show εδω περα. Παντου δινεται τοσο μεγαλη σημασια στο πως θα πουλησεις και πως θα παρουσιασεις κατι, αντι για την ουσια. Δεν βρισκω απολυτως τιποτα γαματο σε αυτο.
Πηγα σε ενα event το καλοκαιρι το οποιο ηταν “Greeks in Tech” σε μια ταρατσα ενος κτιριου με 70 οροφους ξερω γω, γιατι με καλεσε ενας φιλος, και για το προφανες, δηλαδη για τα δωρεαν φαγητα και ποτα. Πριν παω με τον φιλο μου συζητουσαμε για τη νεα μοδα που ειναι το data science φυσικα. Και λεω στον φιλο μου “θα παω και θα συστηνομαι ως data scientist, αλλωστε εχω background σε science, θα το πουλησω με ενα σωρο μουφες που μαλιστα θα σκεφτομαι επιτοπου, μονο και μονο για να δω αντιδρασεις”. Τελειωσε το event κι εγω ειχα παρει 3 τηλεφωνα απο τυπους ελληνοαμερικανους στα 55-60 τους που χεζονται στο χρημα, και εψαχναν κοσμο να κανει data science, και μαλιστα ο ενας με πηρε τηλεφωνο απο το αυτοκινητο του οπως οδηγουσε σπιτι του να με ρωτησει ποτε θα βρεθουμε να μου δωσει δουλεια. Κι οταν λεω ειχα παρει τηλεφωνα, εννοω πως με παρακαλουσαν να μου δωσουν καρτα και τηλεφωνο για να με προσλαβουν.
Σε παρα πολλες περιπτωσεις, εισαι πραγματικα αυτο που θα δηλωσεις σε αυτην την χωρα.
Και για να ειμαι και ον τοπικ, καπως ετσι εχει πεισει και καποια μεριδα κοσμου ο υπερεκτιμημενος πως ειναι ο καλυτερος παικτης στον κοσμο και αλλα τετοια αστεια πραγματα. Το δηλωνει επανειλημμενα μετα απο νικες, μετα απο ηττες, μετα απο ξεφτιλες, μετα απο νικες με super teams στις οποιες τον κουβαλησαν και οπου σταθει και βρεθει. Το marketing εχει πετυχει κι εκει… προσωρινα. Σε βαθος χρονου, δεν.
5 Likes
Απολαυστικό σχόλιο. Και ον τοπικ τώρα (ας πούμε), προφανώς και δεν ήταν πολύ μπροστά η απόφαση για συμμετοχή επαγγελματιών στην πρώτη και μοναδικη ντριμ τιμ. Οι συνθήκες κατω από τις οποίες λήφθηκε η απόφαση αυτη άλλωστε γνωστές.
Και για τον κύριο υπαίτιο, την εσσδ, μια απολαυστική εισαγωγή για νεότερους
1 Like
Ισχύει απόλυτα. Άλλωστε μπορεί με ένα τραυματισμό να φαίνονταν μαλακας ο Κραουζ που του έδωσε κλειστό 6ετες. Τα πράγματα εξελίχθηκαν στο να είναι ο Πιπεν ένας παίκτης τοπ-10 και τα χρήματα φαίνονταν λίγα σε σχέση με την αξία του.
Ο ίδιος βέβαια είπε ότι με αυτά τα χρήματα αγόρασε σπίτι και συντηρουσε την οικογένεια του, πράγμα που του ήταν αρκετό.
Εγώ βλέποντας το επεισόδιο με το Ροντμαν, σκεφτόμουν ότι ο MJ δεν ήταν απλά ο κορυφαίος εντός των 4ων γραμμών, αλλά και τεράστιος ηγέτης εκτός παρκέ. Το ότι πήγε και τον μάζεψε από το Las Vegas Πχ δείχνει ότι δε σταματούσε πουθενά, ήταν άρρωστος με τις νίκες.
Το δεύτερο είναι πως οι σημερινοί σταρ αν είχαν να αντιμετωπίσουν άμυνες σαν αυτές των 90s θα ηχαν 10 πόντους μ.ο λιγότερους. Δε μιλάω μόνο για τα bad boys, αλλα γενικα. Βλέπεις NYK Bulls, Bulls Pacers κοκ και έπεφτε ξύλο κανονικό. Καμία “προστασία” με την κακή έννοια, για τους σταρ, regular season ανταγωνιστικη κοκ.
4 Likes
Συμφωνώ. Θα γίνω κουραστικός γράφοντάς το σε αυτό το τοπικ για πολλοστή φορά αλλά οι άμυνες τότε δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτές της RS της εποχής μας.
Προφανώς και πρέπει οι κανόνες του παιχνιδιού να εξασφαλίζουν τη σωματική ακεραιότητα του παίχτη και να ευνοούν την επίθεση αλλά εν τη απουσία πραγματικά ξεχωριστών stars/προσωπικοτήτων, το “παιχνίδι” έχει πάει στην αποθέωση/προβολή των στατιστικών που δημιουργούνται κυρίως κατά τη διάρκεια της Regular Season.
Α και κάτι ακόμα… Μόνο εγώ γούσταρα τους Detroit Pistons του McCloskey; Ναι, έπαιζαν παραπάνω ξύλο από τους υπόλοιπους (αλλά όλοι έπαιζαν ξύλο τότε) αλλά η άμυνα που έπαιζαν και οι παγίδες, ήταν χρόνια μπροστά.
Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε γίνει αν οι Πιστονς δεν ήταν από το άσημο και μικρό Detroit αλλά πχ από το Los Angeles.
3 Likes
Θυμάμαι κάποια συγκεκριμένα ποστς εδώ μέσα που έλεγαν ότι ο Τζόρνταν τότε δεν είχε να αντιμετωπίσει κανέναν σοβαρό αντίπαλο και ότι οι άμυνες ήταν για γέλια, και —> 
6 Likes