Η εκκλησία είναι αστεία εδώ και 2000 χρόνια περίπου.Διαχρονικό χιούμορ αδιαμφισβήτητα.
Επίσης,δεν θα κάτσω να μετρήσω κιόλας πόσες φορές το χουμε ξαναπεί,ούτε απ όσο ξέρω είναι δω κανάς Neal για να θιχτεί.
Μωρέ δεν το λέω για σένα, αλλά για τον (αρκετό) κόσμο που απαξιώνει ή δεν ακούει τη μουσική του Morse λόγω της εν λόγω στάσης του.
Αυτοί χάνουν.
Η όπως θα έλεγε και ο Νηλ κουοτάροντας τον Τζήζας,“Συγχώρεσε τους,δεν ξέρουν τι κάνουν”.
To video cip του Momentum [B][U]εδώ[/U][/B]. Ο Gilbert ακούγεται στο κιθαριστικό solo (ναι, γαμάει, τι θα 'κανε;) κατά τη διάρκεια του οποίου ο Neal κάνει air guitar!
Γενικά νομίζω πως είναι καλύτερα για όλους (και για τον Neal εννοώ) να τον ακούς και να μην τον βλέπεις. Στο θέμα παρουσία και (εν γένει σκηνική) έκφραση όχι απλά δεν το έχει, αλλά βγάζει και γέλιο (ασχέτως αν εδώ είναι σαφώς πρόθεσή του). Συμπαθέστατος, γλυκύτατος, αλλά προσωπικά πάντα θα μου δίνει την εικόνα κολλητού του Σαμαρά από τα χρόνια της ΜΑΚΙ. Βλέπεις και τον drummer του που είναι η επιτομή του coolness και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Το κομμάτι καλό, αλλά πολύ προβλεπέ και ευκόλως προσπεράσιμο. Είμαι βέβαιος πως το album θα είναι καλό (δεν έχω ακούσει τίποτα άλλο ακόμα), αλλά το κόβω δύσκολο να ξεχωρίσει ανάμεσα στα κορυφαία φετινά του είδους, τα οποία δεν είναι και λίγα. Οψόμεθα βέβαια…
Είναι γεγονός πως ο Neal ειδικά για μουσική (πόσο δε για rock) βιομηχανία έχει τέρμα αντιτουριστική φάτσα. Αυτό ήταν πάντα το πιο ανασταλτικό στοιχείο κατ’εμέ, παρόλο που αν διαβάσεις τη αυτοβιογραφία του, δε μοιάζει να το συμμερίζεται.
Στη σκηνή πάντως που κάθε λίγο αλλάζει μουσικό όργανο και τραγούαει είναι άλλη φάση, μουσικά είναι απόλαυση.
Όσο για το video του Momentum, όπως μου διευκρίνησε, δεν είναι και ακριβώς αυτό που λες videoclip.
Για το άλμπουμ, μην ανησυχείς.
θα συμφωνησω με αυτα που ειπε ο Decay…θα δειξει βεβαια το κατα ποσο καλος ειναι ο δισκος η οχι…
^^ Με “Κ” ρε Storm…πλιζ 8):lol:
Λοιπόν το ακούω συνεχώς το album σήμερα και δεν περίμενα να είναι τόσο άμεσο (για prog αυτιά βέβαια). Πρώτα-πρώτα σεβασμός στον Neal για την παραγωγικότητά του. 17 δίσκοι από το '99 δεν είναι λίγοι, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς πως δεν έχει καμία σχέση με τη νοοτροπία των Acid Mothers Temple. 4-5 από αυτά τα albums μπορούν να χαρακτηριστούν πολύ καλοί δίσκοι για το είδος, χωρίς να εμπλέκονται οπαδισμοί (ασχέτως σεβασμού και στενής παρακολούθησης, προσωπικά δεν είμαι οπαδός). Το Momentum πιθανότατα μπαίνει στην κατηγορία αυτή όντας άξιος συνεχιστής του Testimony 2, χωρίς βέβαια τις απόλυτα δικαιολογημένες ενστάσεις για τους στίχους του τελευταίου.
Το συγκεκριμένο έχει αυτή την ευχάριστη χαλαρότητα του μη-concept album. Όλα τα κομμάτια είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους σε ύφος, παίξιμο και διάθεση και αυτό βοηθάει πολύ στην ακρόαση. Το μόνο στοιχείο που με ψιλοξενερώνει (γενικά και όχι μόνο στο Momentum) είναι το προβλεπέ στοιχείο των συνθέσεων και της έκβασης των κομματιών καθώς και οι παλιομοδίτικες αλα Yes μελωδίες που είναι ειδικότητα του Neal, μαζί με τη ματζορίλα των Kansas βέβαια που ελαφρώς αμερικανοποιεί την υπόγευση. Σε κάθε περίπτωση η μπάντα παίζει τέλεια και ακολουθεί πιστά και ιδανικά το όραμα του Neal.
Από τα κομμάτια ξεχώρισα το Thoughts Part 5 και τα βασικά σημεία του World Without End, το οποίο νομίζω ότι θα ήταν προτιμότερο να έχει (το πολύ) τη μισή διάρκεια και να είχε γράψει κανα δυο κομμάτια ακόμα ο Neal. Μου ακούγεται ξεχειλωμένο το συγκεκριμένο. Το Smoke And Mirrors ξεκινά ακουστικά και κλιμακώνεται μελωδικότατα σε καθαρά neo-progish φόρμες. Απ’ την άλλη το Weathering Sky είναι κατά βάση ένα έξυπνο hard rock κομμάτι με τη χαρακτηριστική ενορχήστρωση και φωνητικές μελωδίες του Neal. Συνολικά μου θύμισε Jelly Jam το συγκεκριμένο (για καλό το λέω). Όσο για το Freak, αυτό δικαιολογεί τις αδιαμφισβήτητες ιδεολογικές καταβολές του δημιουργού. Το συγκεκριμένο θα μπορούσε να παίζει σε πάρτυ της ΔΑΠάρας, όπου τα παιδιά με τα γαλάζια πουκάμισα θα γιορτάζουν μία ακόμα νίκη στην Ιατρική Αθήνας. Σε περιμένω να 'ρθεις και πάλι γτΠ (το “τ” είναι “την” και όχι “τον” :-s)
Πέρα απ’ την πλάκα, μια χαρά είναι το album. Ακούστε το.
ναι αλλά από την άλλη δε μας αφήνει κι αυτός να “αγιάσουμε”, πας στο live και σου αραδιάζει πριν τα κομμάτια για το μαγικό θεϊκό φως που έσωσε την κόρη του, το πόσα ζεστά νιώθει στην αγκαλιά Του κτλ
sorry ημουν σε “αποσυνθεση”
Mε 2 ακροάσεις το βρήκα απολαυστικό, τέλειο.
Έχω πλέον καταλήξει ότι ο καλύτερος Neal είναι ο πιο “άμεσος” Neal. Πλάι με τα Question Mark και Sola Scriptura καρφωτό.
To “Freak” το αγαπάω. Στο ipod μόνο δείχνει ότι έχει παιχτεί 42 φορές. Οπότε πρέπει να εξηγηθείς τι εννοείς με αυτά περί ΔΑΠ (που δεν έχω καταλάβει γιατί δεν τα καταλαβαίνω ούτως ή άλλως αυτά τα αστεία με κόμματα κλπ).
Σκεφτόμουν κάτι σήμερα που είναι σε άμεση συνάρτηση με τον Neal Morse.
Μια άποψη για μένα καλό είναι να εκφράζεται μετά από πολλές ακροάσεις, ειδικά όσο πιο απόλυτη δείχνει.
Σε μουσικές σαν αυτές του Neal Morse - όσο κι αν έχεις ακούσει γενικότερα - δώσε λίγες παραπάνω ακροάσεις. Ειδικά στο “World Without End”.
To έχω ακούσει ήδη καμιά 10αριά Χρήστο, αλλά don’t worry. Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας το ποστ μου παραπάνω, μάλλον δε φαίνεται πόσο μου άρεσε (αρκετά δηλαδή). Ωραίο είναι το World Without End, αλλά νομίζω θα ήταν ασύλληπτο αν έμενε στα 15-17 λεπτά. Το ακούω μια χαρά, δε βαριέμαι, αν αυτό φάνηκε. To καλό prog δεν παύει ποτέ (μα ποτέ) να είναι ένα γλύκισμα στα αυτιά μου (οk, τώρα που το σκέφτομαι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά όχι ο Neal).
O Neal κάνει αυτό που λέμε prog τραγουδοποιίας (είναι εξ’ορισμού πιο catchy δλδ από τη μέση προγκ μπαντάρα), είναι αστείρευτος μελωδός, πιάνει τα καλύτερα κομμάτια των Yes, Genesis, Kansas και τα εκτελεί τέλεια, με μεγαλύτερη απλότητα και πιο εμπορική χροιά. Αυτό που κάνει θέλει πιο πολλά αρχίδια απόσο φαίνεται. Μπορώ να σκεφτώ εκατομμύρια άλλους μουσικούς που θα γελούσαμε μαζί τους με το εγχείρημα. Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τον κύριο Morse…
Το καινούργιο θα πω υπερβολή αλλά νομίζω (θα το δείξει ο χρόνος) πάει για το καλύτερό του. Τα σημαντικότερά του θα είναι τα Testimonies πάντως (αν και τα τραβάει χρονικά και κουράζουν που και που).
Καταλαβαίνω απόλυτα πως το εννοείς το προβλεπέ DeKay, αυτή είναι η μουσική ταυτότητά του, επανέρχομαι στα περί τραγουδοποιίας. Όσο μεγάλα και να είναι τα κομμάτια του, και με όσους αυτοσχεδιασμούς, τα κάνει να φαίνονται σαν τραγούδια.
Ναι μωρέ πες οκ, εδώ είναι και ένα φόρουμ και έρχεσαι μετά από 10 μέρες και λες “μαλακίες έλεγα” που λέει ο λόγος. If you know what I mean… Πάντως όταν κόλλησα με τις μελωδίες του “World Without End” δεν ξεκόλλησα…
Αν το έχεις ακούσει 10 φορές ήδη, είσαι τίμιος καμμένος Νιλμορσικός και άσε τα ψόφια περί prog γενικότερα.
Στη συνέντευξη που έχουμε κάνει με τον Neal έχουμε ουσιαστικά track by track ανάλυση του δίσκου, αλλά λόγω άλλων προτεραιοτήτων θα αργήσει μερικές μέρες ακόμα…
Double post.
Να με συγχωρείτε, αλλά ξαναπορώθηκα : http://www.youtube.com/watch?v=pa_xpVKkc5E
“To a world that I never pass away”. Μιλάμε για μελωδία επιπέδου Transatlantic στο εν λόγω μέρος.
Δεν παίζει από τη μεριά μου αυτό μαν. Ούτως ή άλλως πολύ καλό και άμεσα εύληπτο είναι, δεν υπάρχει καμία λογική στο να αλλάξει αυτό σαν εντύπωση.
Πάλι δε με κατάλαβες. No worries.
Αλήθεια, το “Freak” δεν κατάλαβα αν σου άρεσε ή όχι…
Όχι για να είμαι ειλικρινής. Ο λόγος για αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Αντίστοιχα, δε μου αρέσουν οι ELO, if you know what I mean. Αυτή η “προκλητική” καθαρότητα, ευθύτητα και (γνήσια, καμία αντίρρηση) αθωότητα δεν είναι ακριβώς προτιμητέα από τη μεριά μου. Και όσον αφορά το στοιχείο ΔΑΠ, αυτό είναι από τα κομμάτια που το ορίζουν. 
Αυτό δε θα το έλεγα για τον καθένα, μην το πάρεις στραβά. Στο δικό μου μυαλό ο Neal είναι ένας ακούραστος στρατιώτης του αγαπημένου μου rock παρακλαδιού. Οπότε respect σε κάθε περίπτωση, αλλά όχι Σαμαρά…
Δεν είναι αρνητικός ο χαρακτηρισμός ΔΑΠ για ένα τραγούδι. ο ορισμός του ΔΑΠίτη μουσικού είναι ο Paul McCartney. υπάρχει κανείς που να μην γουστάρει beatles??