Δυστυχώς έχω πληροφορηθεί τα χαΐρια του, εννοούσα το πραγματικό φαγητό όμως σε αυτή την περίπτωση!
1 Like
@amazing_journey Μητσάρα, ούτε καν ενοχλημένος ρε συ, ειδικά με σένα και δεν χρειάζεται να λες αν προσπαθείς να επιβάλεις κάποια άποψη. Αντίλογο έκανα σε πράγματα που βλέπουμε διαφορετικά. Και ξέρεις εδώ και χρόνια πόσο σέβομαι τις απόψεις σου. Μην λέμε τα προφανή για να τα βλέπουν τρίτοι 
Sevek, δεν προσπαθώ να αποφύγω κάτι. Απλά, το κάπως γενικευμένο “αν έχεις ακούσει ένα δίσκο του Morse (κυρίως τις προσωπικές του δουλειές - αλλά όχι μόνο), τότε κατα ένα μεγάλο ποσοστό ξέρεις τι θα ακούσεις και σε έναν άλλον δίσκο του”, χωρίς να είναι απαραίτητα λάθος, είναι για μένα λίγο απλοϊκή προσέγγιση και μάλλον άδικη.
Προφανώς και η παραπάνω πρόταση έχει έναν βαθμό αλήθειας, αν συγκρίνεις την συνθετική προσέγγιση του Morse με αυτή του Wilson. Επίσης, μπορεί να σου δοθεί αυτή η αίσθηση αν ακούσεις μια φορά κάθε δίσκο του (που με τόση “πληροφορία” που έχουν οι δουλειές του δεν είναι και επαρκές δείγμα ακροάσεων). Αλλά αυτό συχνά ερμηνεύεται λάθος πως παίζει τα ίδια πράγματα, κάτι που δεν ισχύει. Και έχω δει να γίνεται συχνά επιχείρημα ανθρώπων που κρίνουν κάπως επιφανειακά (σίγουρα ο amazing δεν είναι σε αυτούς).
Αντιλαμβάνομαι ότι ακούσια μάλλον παίρνω μια αμυντική/προστατευτική στάση προς τις μουσικές του Morse. Θα υπάρχουν λόγοι φαντάζομαι.
1 Like
Προφανώς υπάρχουν λόγοι. Ότι τον θεωρείς έναν από τους εξέχοντες prog δημιουργούς.
Βέβαια κανείς δεν σχολιάζει αυτό το κομμάτι, μου φαίνεται δεν χρειάζεται να αναλύσουμε ότι όντως μπορεί να θεωρηθεί κορυφαίος prog αντιπρόσωπος.
Περισσότερο μου φαίνεται η “κριτική” έχει να κάνει με το ότι έχει προσκολληθεί σε έναν trademark ήχο και δεν πάει ιδιαίτερα παραπέρα, το οποίο δεν το λες ιδιαίτερα “progressive” προσέγγιση σύνθεσης (αντιστοιχο παράδειγμα οι Theater, αλλά με το δεδομένο ότι πλέον κινούνται σε ρηχά νερά, σε αντίθεση με τον Morse).
Τώρα όσων αφορά την “πληροφορία” και τον αριθμό ακροάσεων, θα συμφωνήσω εν μέρει μόνο.
Γιατί ναι μεν, μπορεί 2 ώρες μουσικής να έχουν εξαιρετικά πολύ πληροφορία, ειδικά αν μιλάμε για prog, αλλά η προσεγγιση που χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης, ειδικά όταν δεν διαφοροποιείται τραγικά, παραμένει σταθερή. Σίγουρα για παράδειγμα από την στιγμή που ήρθε ο Gillette, υπάρχει μια πιο σκληρή αίσθηση στα κομμάτια του, το οποίο πρόσθεσε λίγο πιπέρι στην συνθετική παλέτα του(όχι λόγω του σκληρού, αλλά λόγω του ελαφρώς διαφορετικού), αλλά παρολαυτά μπορεί να σου βάλουν άσχετα σημεία του δίσκου και να πείς “αυτό είναι Morse!”. Αυτό ξαναλέω δεν είναι κακό, καθώς το να έχει trademark ήχο είναι μεγάλο κατόρθωμα, αλλά σίγουρα δεν ειναι ιδιαίτερα προοδευτικό στην λογική της σύνθεσης.
Οπότε απλά μένουμε στο ότι το prog συνθετικό στην μουσική του, αντιπροσωπεύει περισσότερο τον προσδιορισμό του τεχνικού και των δαιδαλωδών συνθέσεων, παρά του προοδευτικού, με το συνεχές ψάξιμο των ήχοχρωμάτων και των ιδιαίτερων εναλλαγών των ιδεών.
2 Likes
@Outshined Koίτα ομολογώ ότι σκάλωσα γιατί μόνο μαζί κάναμε διάλογο και θα σου πω ότι όντως τηρείς μια αμυντική/προστατευτική στάση (χωρίς λόγο φρονώ εδώ), στο λέω πολύ καλοπροαίρετα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να σε ενοχλούν οι απόψεις που εξέφρασα όχι ότι είχα κακή πρόθεση ή οτι ήταν προσωπική “επίθεση” -Θεός φυλάξοι. Ο αλληλοσεβασμός υπάρχει χρόνια και το χαίρομαι αυτό :).
Για να ξεφύγουμε λίγο από τον όρο progressive για το τι θα έπρεπε σώνει και καλά να είναι, όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται γενικά με την τέχνη, είτε είναι χορός, λογοτεχνία, μουσική, θέατρο, κινηματογράφος κτλ κτλ όταν παρουσιάζουν έργα, προσπαθούν καθε φορά να διαφοροποιούνται και να μην επαναλαμβάνονται, λες κατι όταν όντως έχεις να πεις κατι, without deviation from the norm, progress is not possible και αλλα τέτοια χαριτωμένα. Δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του progressive δλδ μόνο αυτο το ζητούμενο, απλά στο progressive από την ίδια του τη γένεση και τα χαρακτηριστικά του η διαφοροποίηση, η εξέλιξη, οι μουσικές επιμιξίες, η ελευθεριότητα έγιναν η σημαία του, αυτά που το χαρακτηρίζουν.
Θα μου πεις ρε παιδί μου και ντε και καλά ο Neal Morse αποτυγχάνει εδώ, δεν πληροί αυτή την συνθήκη; Ντε και καλά, όχι. Αλλά η άποψή μου η προσωπική την οποία φροντίζω να ντύνω με κάποια επιχειρήματα είναι ότι δεν το πετυχαίνει αυτό το πράγμα (ενώ φυσικά αναγνωρίζω ότι πετυχαίνει άλλα).
Ακούγεται φορμουλαϊκός, αν και μέσα σε αυτή τη φόρμουλα τα συστατικά είναι επιτυχημένα. Όταν σε 15 χρόνια δισκογραφίας, από το Testimony του 2003 μέχρι και στο σήμερα μετράμε καμιά 11 δίσκους μόνο Neal Morse/Neal Morse Band με άπειρη μουσική στο καθένα και η στιχουργική θεματολογία παραμένει η ίδια, το ύφος παραμένει αθεράπευτα ματζόρε ακόμη και στα μελαγχολικά σημεία, ο ήχος ακούγεται samey, τα chops, η δομή των τραγουδιών σχεδόν ίδια και απλά αλλάζει το φορματ παρουσίασης του δίσκου (μικρές διάρκειες που εναλλάσσονται άμεσα στο ?, διπλά κόνσεπτ, πιο compact songwriting με 1-2 μεγάλα επικ στο Momentum κτλ) τότε στην γενική εικόνα ξαναλέω κάτι προβληματίζει. Με λίγα λόγια δυσανάλογη προσφορά μουσικής ως προς αυτό που έχεις να πεις.
Προφανώς και κάποιος μπορεί να βλέπει αυτόν τον “συντηρητισμό” στην προσέγγιση του Morse, αυτό το κλειστό φάσμα επιρροών -περιχαρακωμένο από άποψη ήχου- ως μια ιδανική φόρμουλα, ώστε κάποιος να παρέχει ωραία τραγούδια και τίποτα περισσότερο. Ναι μαζί σας, αρκεί ίσως. Είναι μια πιο pop προσέγγιση (και το λέω τελείως απενεχοποιημένα) και μπορεί για κάποιους να λειτουργεί μια χαρά. Στο τέλος το’χω ξαναπεί είναι πως ο καθένας βλέπει τη μουσική, τι ζητά από αυτήν και κρίνει ανάλογα. Το πρόβλημα έγκειται μόνο στον χλευασμό και στην απαξίωση του καλλιτέχνη ή της διαφορετικής άποψης, σε αυτά είμαι φοβερά αλλεργικός. Δυστυχώς αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν σε μερίδα ανθρώπων που ασχολούνται και με αυτή τη μουσική, οι ελιτισμοί δεν λείπουν από πουθενά. Εδώ όμως όλοι κάνουμε όμορφο διάλογο και δεν βλέπω καμιά ανάγκη για υπερπροστατευτισμό, φυσικά αν θες να χώσεις αποθέωση δεν θα βρεις κανέναν να στην πει, μόνο να αντιπαραβάλλει την γνώμη του.
Αυτά με πολλή αγάπη.
3 Likes
Δεν μου φαίνεται ότι μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια γενίκευση. Υπάρχουν οι καλλιτέχνες που αυτό ψάχνουν, υπάρχουν και οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουν μια απλή νέα έκδοση του εαυτού τους.
Όσο γίνεται πετυχημένα, δεν είναι κακή καμία από τις 2 περιπτώσεις.
Δες τον wilson από την μια(μιας που έχει αναφερθεί ήδη), που έχει κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά συγχρόνως μπορείς να ξεχωρίσεις τις φωνητικές του μελωδίες ακόμα και αν επαιζε grindcore, δες του clutch από την άλλη που παρουσιάζουν κάθε φορά έναν λίγο διαφορετικό εαυτό τους (και ενίοτε τον ίδιο), αλλά κατάφεραν να βγάλουν στον 10ο τους δίσκο, έναν από τους καλύτερους στην καριέρα τους.
Σε άλλες τέχνες αυτό είναι λίγο διαφορετικό βέβαια, γιατί η τέχνη που παράγεται είναι διαφορετικής μορφής και αφομοιώνεται σε διαφορετικούς χρόνους. Πχ στην ζωγραφική, ένας πίνακας μπορεί να έχει κάνει να δημιουργηθεί έναν χ χρόνο, η αφομοίωση του(έστω και επιδερμικά) όμως (σαν θεατής) παίρνει σημαντικά λιγότερο χρόνο, σε σχέση με τον χρόνο που θες να αφομοιώσεις ένα βιβλίο ή έναν δίσκο(καλά, ανάλογα τον δίσκο ).
O Esher για παράδειγμα είναι γνωστός για τα optical illusions του, δεν έχει δημιουργήσει μόνο αυτά, o Dali για τα ρολογια του κλπ κλπ.
Σε αυτή την μορφή τέχνης από την άλλη, η διαφοροποίηση έρχεται με διαφορετικό τρόπο, καθώς η ίδια η τεχνη απαιτεί διαφορετικούς χρόνους για να αφιερωθείς σε αυτή σαν δημιουργός(είναι μονότονο ένας ζωγράφος 30 χρόνια να ζωγραφίζει μόνο τοπία - φαντάζομαι βέβαια ότι θα υπάρχει και αυτός ).
Edit: να προσθέσω εδώ ότι είναι διαφορετικό να δείς 10 πίνακες απο έναν ζωγράφο στο ίδιο ύφος και άλλο να ακούς έναν μουσικό να είναι στο ίδιο ύφος για 10 δίσκους.
Εκτός της ίδιας της τέχνης είναι τα γύρω-γύρω που παίζουν τον ρόλο τους.
Αλλη ζωή θα κάνει ένας συγγραφέας, άλλη ζωή ένας ζωγράφος και άλλη ζωή ένας μουσικός.
Τέχνες είναι όλες, μη συγκρίσιμες σε καμία περίπτωση καθώς ικανοποιούν διαφορετικά αισθητήρια η κάθε μια.
Επίσης το deviation from the norm,δεν το βρίσκω αναγκαία συνθήκη για δημιουργία. Αναγκαία συνθήκη είναι όμως η ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφράσει κάποια συναισθήματα με αυτό που δημιουργεί.
2 Likes
Πω πω πως την πατήσαμε έτσι; Ο Neal απέσυρε το The Great Adventure απ όλες τις streaming υπηρεσίες και πλέον το δίνει (σε streaming) μόνο από τη δικιά του application, το Waterfall Radiant Music με το οποίο μπορείς να ακούσεις όλη του τη δισκογραφία (Solo, Spock’s Beard, Transatlantic, Flying Colors κτλ) με… 6 ευρώ το μήνα! Βέβαια όλη του η δισκογραφία (σχεδόν) είναι ήδη διαθέσιμη σε άλλες streaming πλατφόρμες.
ΟΚ καλή κίνηση επιχειρηματικά και βάζει φρένο (από εδώ και πέρα έστω) στα ψίχουλα που του δίνει η Apple, το Spotify και οι άλλοι, αλλά ως ακροατές δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει το να βγάλουν όλες οι μεγάλες μπάντες το δικό τους app και να χρεώνουν μηνιαία συνδρομή. Να δίνουμε δλδ 5 ευρώ στον καθένα το μήνα. Βέβαια έτσι ενισχύονται οι πωλήσεις δίσκων γιατί μετά μπορείς μάλλον να τον στριμάρεις απεριόριστα, αλλά… Πάντως μπράβο που έκατσε και το κατέστησε δυνατό (βέβαια δεν ξέρω ποσο λειτουργικό θα είναι και με ποια εταιρεία ΙΤ συνεργάστηκε) αλλά δούλεψε επειδή έχει τη δικιά του δισκογραφική. Ίσως αυτός να είναι ο δρόμος για κάθε μπάντα που μπορεί να το κάνει afford, δλδ άνοιγμα δισκογραφικής, συνεργασία με εταιρεια ΙΤ για app development και όλα τα έσοδα από streaming πάνε στους ίδιους.
1 Like