Neal Morse

Δεν είμαι σίγουρος ότι γινόταν διαφορετικά. Στην ίδια φάση είμαστε, αλλά μην το σκέφτεσαι καν. Αξίζει και με το παραπάνω.

Σε μια συναυλία που δεν απευθύνεται σε “ευρύ” μέταλ κοινό ούτε βέβαια είναι το όνομα στο οποίο θα τρέξει και η “κουτσή Μαρία” από το mainstreem νομίζω ότι το να έρθουν 200 - 300 άνθρωποι παραπάνω μπορεί να θεωρηθεί σημαντικό. Και είναι κάτι που κάθε μάνατζερ και εταιρεία που ρισκάρει πρέπει να το λαμβάνει υπόψη της κατά την επιλογή τόσο του χώρου όσο και της ημερομηνίας. Δεν νομίζω ότι αυτά τα 300 άτομα είναι μικρός αριθμός.
Εγώ θέλω πάρα πολύ να πάω αλλά δεν θα τα καταφέρω να είμαι βράδυ καθημερινής Αθήνα.Νομίζω ότι το ίδιο ζόρι τραβάνε και άλλοι εργαζόμενοι από επαρχία.
Πάντως έχω γράψει στο twitter του Mike και περιμένω επιβεβαίωση :wink:

Σημαντικότατο είναι. Αλλά, πίστεψέ με όταν σου λέω ότι δεν υπήρχαν πολλές ελεύθερες ημερομηνίες. Οπότε, από το καθόλου, μια χαρά είναι η Πέμπτη.

Δεν ξέρω πόσο μακριά από την Αθήνα είσαι, ούτε τι δυνατότητες μετακίνησης έχεις, οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά θα σου ξαναπω ότι αν σου αρέσει έστω και ελάχιστα η μουσική του, προσπάθησε να μην τον χάσεις.

p.s. Αυτό το “World Without End” είναι ατελείωτο έπος. Το καλύτερο μεγάλο τραγούδι που έχει γράψει εκτός Transatlantic. Ειδικά αυτό το “Never Pass Away”…

Πολυ καλο live θα ειναι, μακαρι να ισχυει το νεο.

Λετε να δωσει εναυσμα να δουμε και Wilson επιτελους :p;

Η συναυλια των Riverside δεν ηταν επιτυχημενη απο κοσμο και ειναι κριμα, γιατι ηταν εκπληκτικη, μεσα στο top-2 για φετος μαζι με το επος των Swans.

Χωρίς να είμαι fan του Morse (πέραν των Transatlantic) και μην πέσετε να βαρέσετε, απλά δεν έτυχε να ακούσω, συν όλα αυτά τα κολλητηλίκια με τον Portnoy, χμ! :stuck_out_tongue:

Εν πάσει περιπτώσει, προς Outshined και λοιπούς: προτείνετε ένα δύο δίσκους του Morse για να αρχίσει κάποιος. (από τους σόλο εννοώ)

Thanks! :slight_smile:

Αυτή είναι μια απορία που την έχω καιρό τώρα. Και νομίζω ότι παρά το γεγονός ότι δεν έχω εντρυφήσει στον Morse, νομίζω ότι ο Wilson από πλευράς προσέλευσης κόσμου είναι πιο safe επιλογή. Δηλαδή, ως μάνατζερ πουλάς τον Wilson ως Porcupine Tree, Blackfield, παραγωγό, συνεργασία με Alan Parsons, κλπ. κλπ. Τον Morse ως τι θα τον πουλήσεις;

Για να προσελκύσεις ονόματα πέρα από εμάς τους καμμένους (που κακά τα ψέμματα, μόνοι μας δεν μπορούμε να στηρίξουμε συναυλίες) πρέπει να πεις κάτι πιο γνωστό από Spock’s Beard, Flying Colors, Transatlantic, συνεργασίες με Portnoy, κλπ.

Γνώμη μου πάντα… :-k

Αν έχεις χρόνο να ασχοληθείς, με στίχους κλπ ξεκίνα με το “Testimony”.

Αλλιώς, με “Sola Scriptura” και “?”.

τραγουδια απο transatlantic λεει…ΝΑΙΙΙΙΙ!!!:vibrate:

δεν εχω ακουσει τιποτα εκτος transatlantic οποτε ριξτε καμια ιδεα για τα στανταρακια του σετλιστ γιατι δεν προλαβαινω να μελετησω πληρως μεχρι το λαιβ…

Θα παίξει λογικά το “We All Need Some Light” και πιθανότατα κάποια επιμέρους τραγούδια του “The Whirlwind”.

Από τα υπόλοιπα το επικρατέστερο (να παίξει κάποιο μέρος του) είναι το “All Of The Above”.

Γενικά, κάτι μου λέει πως θα πάμε για μια επικής διάρκειας βραδιά…

την τελευταια βδομαδα λιωνω spock’s beard, εχω ξεκινησει απο τα 3 πρωτα, δεν παιζει ρε θα προσκυνησουμε σε ενα μηνα!!!

τι κομματαρα το the light!!!

καλώς ήλθες στην παρέα του senior Valasco… :smiley:

Πιάσε “V” και “Snow” να καείς τελείως.

Σε περίπτωση που μπορεί να βοηθάει, ένας οδηγός που είχα γράψει για τη δισκογραφία του Neal πέρσι, [U]εδώ[/U].

πολυ καλο το αρθρο, ωραιος…
εχω ενα μηνα ακομα να τον μελετησω, πιστευω θα ειμαι ετοιμος…8)

Αφού δεν έκανε ο @Outshined νέο topic όπως με το Similitude, κάνω revive αυτό εδώ.

Το έχει ακούσει κανείς το καινούριο; Δεν είναι ακόμα available for streaming οπότε δεν το έχω ακούσει.

Το προηγούμενο, αν και αποθεώθηκε, δεν αποζητώ να το ακούσω τόσο πολύ πλέον. Προφανώς είναι πολύ ωραίο, μελωδικό, με όλα τα καλούδια του Morse κτλ αλλά φοβάμαι, διαβάζοντας και την κριτική στο rocking, ότι θα ακούσουμε ένα album βασισμένο σε μανιέρα… η οποία δεν είναι κακή, ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον σαν τον Morse, όμως δεν πάει μαζί με τη λέξη “prog”…

2 Likes

Kαραμανιέρα είναι εδώ και χρόνια κακά τα ψέματα. Το ζητούμενο είναι τα τραγούδια, η φόρμα είναι πάντα η ίδια. Είναι εξαιρετικός τραγουδοποιός γιαυτό βγάζει πάντα ψωμάκια με ευχάριστες γεύσεις κάθε φορά, με ελάχιστες διαφορές. Απλά έχουν ίδιο σχήμα καθε φορά και είναι αυτό… μόνο ψωμάκια :P.

Το προηγούμενο το χαντάκωσαν λίγο οι υπερφίαλες δηλώσεις του Portnoy, παραβίασε μια βασική συνθήκη της δουλειάς ενός μουσικού, να αφήνει τον κόσμο να διαμορφώσει άποψη. Επειδή είναι πρωτίστως φανμπόης ακόμη και της ίδιας του της μουσικής όμως, την πάτησε λίγο. Για μένα είχε υπερβολικό ενθουσιασμό και άψογη παραγωγή ο προηγούμενος δίσκος, αυτό τον διαχώριζε από προηγούμενους, επί της ουσίας του όμως μια από τα ίδια. Μείον επίσης και τα ξεπατικώματα από γνωστές μπάντες (Who, Deep Purple, Βeatles και δεν συμμαζεύεται). Κάθε τραγούδι και tribute σε μπάντα.

H μουσική τους παραμένει ψυχαγωγική όμως, αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού της.

2 Likes

Δεν ξέρω ρε παίδες, έχω αρχίσει να την χάνω αυτή τη συζήτηση αναφορικά με το τι είναι μανιέρα και τι όχι. Δεν ξέρω τι περιμένει κάποιος από έναν μουσικό και τι όχι.

Ο Neal Morse είναι πραγματικά σπουδαίος (για μένα ο καλύτερος εκεί έξω) σε αυτό που κάνει. Είναι μια αστείρευτη πηγή μελωδιών και σύνθεσης τραγουδιών και μπορεί να κάνει ένα τραγούδι 30 λεπτών να ρέει σαν να ήταν πέντε λεπτά. Να το πούμε classic progressive rock αυτό που πρεσβεύει; Ας το πούμε όπως θέλετε.

Συνεχίζω να θεωρώ το “TSOAD” αριστούργημα, εφάμιλλο των καλύτερων στιγμών του, τις οποίες έχω πολύ ψηλά. Η συνεισφορά των Hubauer και Gillette έχει δώσει πάρα πολλούς πόντους σε πάρα πολλά επίπεδα και αμφότεροι έχουν προσδώσει κάτι νέο/διαφορετικό.

Το “The Great Adventure” έχει πολλά κοινά με τον προκάτοχό του - δομή, στήσιμο, εμφάνιση χαρακτήρων, επανάληψη θεμάτων, κλιμακώσεις κλπ - αλλά έχει κι έναν σκασμό μελωδίες και απολαυστικά μέρη. Και για μια ακόμα φορά ακούω σχεδόν δυο ώρες μουσικής μονορούφι ξανά και ξανά.

1 Like

Mανιέρα είναι όταν βγάζεις το ίδιο άλμπουμ επί 15 χρόνια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αλλαγής ύφους (Sola Scriptura ή έστω το Flying Colors αν και άλλη μπάντα).

Δεν το κάνανε οι Rush, οι Riverside, o Steven Wilson, καθαρά τυχαίο name dropping από καλλιτέχνες που ακούμε όλοι μας, όπως μου έρχεται…

Όταν ο βαθμός διαφοροποίησης τείνει στο ελάχιστο -πόσο μάλλον όταν μιλάμε για PROG καλλιτέχνη- επέρχεται ένας κάποιος κορεσμός, ένα κατώφλι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί.

Στον αντίποδα, εννοείται πως κανείς δεν αμφισβητεί το αστείρευτο ταλέντο στις μελωδίες και στις συνθέσεις του Neal Morse και ξαναλέω πως και 1000 άλμπουμ να βγάλει θα είναι ψυχαγωγικά. Μοιραία όμως η απουσία της οποιασδήποτε έκπληξης ή εξέλιξης καταντά regression και όχι progression. Ξέρεις τι θα ακούσεις πριν το ακούσεις, κάθε μικρό ή μεγάλο gimmick. Στο τέλος -στα δικά μου αυτιά- αυτό που θα μείνει δεν θα είναι αξιομνημόνευτο ή διαχρονικό αλλα μερικές αρκετά ευχάριστες ακροάσεις. Εννοείται πως κρίνω συνολικά και μακροσκοπικά την καριέρα του με όσα μέχρι τώρα έχει δώσει. Προφανώς και αξιολογούσα κάποια πράγματα διαφορετικά στην αρχή της δισκογραφίας του με πιο λίγα δείγματα μουσικής.

Εξακολουθώ να τρέφω μεγάλο σεβασμό σε αυτά που έχει προσφέρει σε αυτή τη μουσική φυσικά είτε με τους Spock’s είτε με τους Transatlantic, τη ΝΜΒ, τους Flying Colors, you name it.

Σαν υστερόγραφο θα επιμείνω πολύ στο unoriginal του ΤSOAD μια αίσθηση που είχα από την πρώτη ακρόασή του. Οι επιρροές ήταν υπερβολικά προφανείς. Σίγουρα οι τεχνικές δυνατότητες της μπάντας, η πολύ δυνατή παραγωγή και η εμφανής πίστη στο υλικό άμβλυναν αυτή την αρνητική αίσθηση. Αναμένουμε και το καινούργιο.

2 Likes

Κάποιος θα μπορούσε να επικαλεστεί μανιέρα και στις μπασογραμμές του Duda ή κάτι άλλο, δεν ξέρω τι. Γενικά, δεν μου κάνουν πλέον τόσο έκπληξη οι διάφορες απόψεις.

Μπορούμε να πιάσουμε δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, αυτή του Wilson κι αυτή του Morse - που γνωρίζεις πόσο τους αγαπώ αμφότερους. Έχουν αντιδιαμετρικά διαφορετική προσέγγιση, αλλά και οι δυο ορίζουν την κορυφή για το δικό τους μετερίζι. Και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να πρέπει να επιλέξω πλευρά. Ο καθένας μου αρέσει γιατί κάνει καλά - ως τέλεια - αυτό που κάνει.

Μετά θα πιάσουμε την κλασσική συζήτηση που δεν βγάζει πουθενά γύρω από το τι είναι prog. Καλώς ή κακώς, ως prog χαρακτηρίζονται πολλά πράγματα κι όχι ένα, εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα, συχνά κάτι θεωρείται prog για λόγους αναιρούν κάτι άλλο που επίσης θεωρείται prog. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει λύση ή αλήθεια σε αυτό. Απλά, κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν περισσότερο δίκιο από κάποιους άλλους όταν λένε την άποψή τους ή τι τους αρέσει.

Όσον αφορά στο αν είναι αξιομνημόνευτο ή διαχρονικό, επίσης δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε. Μπορώ να σου πω πολλά τραγούδια από όλη την δισκογραφία του Morse, που στα δικά μου αυτιά είναι αειθαλή και με τον χρόνο τα θεωρώ κλασσικά.

Ούτε βλέπω κάτι unoriginal επειδή μπορεί να υπάρχουν κάποιες φωνητικές αρμονίες που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία των The Beatles ή ένα τραγούδι που εσκεμμένα φέρνει στους The Who, σε δυο ώρες μουσικής. Μου θυμίζει κάποιους που βρήκαν να πουν unoriginal τον Wilson λόγω του Rush riff του “3 Years Older”.

1 Like

Outshined, μου φαίνεται ηθελημένα αποφεύγεις να σχολιάσεις το γεγονός ότι αν έχεις ακούσει ένα δίσκο του Morse (κυρίως τις προσωπικές του δουλειές - αλλά όχι μόνο), τότε κατα ένα μεγάλο ποσοστό ξέρεις τι θα ακούσεις και σε έναν άλλον δίσκο του.

Επίσης να πούμε ότι δεν είναι μόνο η άποψη του καθενός του τι είναι progressive και τι δεν είναι. Όταν ένας καλλιτέχνης κατηγοριοποιείται σε αυτό το παρακλάδι, τότε 2 πράγματα συμβαίνουν. Είτε όντως εξερευνά νέα ηχητικά τοπία (με καποιες επαναλήψεις - αυτό πολλές φορές δεν το αποφεύγεις έτσι και αλλιώς αν έχεις προσωπικό ήχο), είτε απλά γράφει πολύπλοκη μουσική από την άποψη της δεξιοτεχνιας των παικτικών ικανοτήτων και της εναλλαγής των μουσικών μερών.
Το ποιόν δίσκο θεωρεί ο καθένας progressive με την μια η την άλλη έννοια να το συζητήσουμε φυσικά, ο προσδιορισμός του μουσικού είδους όμως δεν μου φαίνεται ότι αφήνει πολλά περιθώρια.

1 Like

Μανιέρα στις μπασογραμμές; Έλα ρε μαν, ξέρεις πολύ καλά τι είναι μανιέρα και όχι δεν είναι το χαρακτηριστικό παίξιμο ενός μουσικού. Μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο μουσικό αποτέλεσμα, ένα δίσκο, την πορεία μιας δισκογραφίας κτλ.

Δεν χρειάζεται να επιλέξει κανείς μεταξύ Wilson και Morse, εγώ προσωπικά δεν επιλέγω και κακώς θέτεις τέτοιο δίλημμα. Υπάρχουν και άλλοι κορυφαίοι καλλιτέχνες στην prog μουσικά σε πολλά άλλα πραγματούδια. Αυτοί οι δύο απολαμβάνουν και μια εξτρα δημοφιλία και αναγνώριση και καθόλου άδικα. Ανέφερα παραδείγματα καλλιτεχνών που διαφοροποιούνται. Ήταν καθαρά τυχαία παραδείγματα, απλά επέλεξα ονόματα στα οποία θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι στην κουβέντα καθότι πολύ γνωστά. Με το να αναφέρεσαι σε αυτό το δίπολο φοβάσαι μήπως θεωρώ (ή θεωρεί κάποιος γενικά) ότι το prog είναι χωρισμένο σε δύο πλευρές, την κακή και την καλή; Με τον Μοrse να εκφράζει την πρώτη και τον Wilson την δεύτερη; Ούτε καν, από την δική μου πλευρά τουλάχιστον.

Ούτε για το τι είναι prog ή όχι θα εμβαθύνουμε, δεν είχε τέτοιο σκοπό το ποστ μου. Δεν υπάρχει προοδευτική νοοτροπία, αυτό είναι το point μου. Νοοτροπία έκπληξης σε ύφος, δομή, παραγωγή κάτι. Το ότι ανήκει στο prog η μουσική του Morse δεν θα του το παρει κανείς, δε νομίζω να ανήκει και πουθενά αλλού όπως και να το βαφτίσει κανείς. Δεν παίζουμε με true-ίλες εδώ, ειδικά σε αυτόν τον μουσικό χώρο (όπως θα έπρεπε να αποφεύγεται και η true-ίλα παντού βέβαια).

Θεωρώ πως τα δάνεια στον τελευταίο τους δίσκο ήταν αρκετά εμφανή και πολλά. Και ναι το 3 years older είναι εξαιρετικό μουσικά μεν, αρκετά κοπιαρισμένο και αυτο δε. Όχι η πιο original στιγμή του SW προφανώς. Κρίνω την μεγάλη εικόνα. Όλοι από κάπου ξεκινάνε, το θέμα είναι που καταλήγουνε.

Τέλος γράφω απλά αυτό που πιστεύω και δεν προσπάθησα να επιβάλλω την άποψή μου σε κανέναν, δεν το κάνω ποτέ. Δεν αναφέρθηκα σε άλλους ανθρώπους ή απόψεις παρά μόνο εκρινα μουσική και καλλιτέχνες. Δείχνεις ελαφρώς ενοχλημένος στο ποστ σου (ιδέα μου; μπορεί να λεω και βλακείες τέτοια ώρα) αλλά νομίζω σε καθε τι είναι σωστό να υπάρχει και αντίλογος.

1 Like

Καλά τα λέτε όλοι. Εγώ στο συγκεκριμένο θέμα τάσσομαι στην πλευρά της _ψιλο_μανιέρας, το οποίο δε σημαίνει και κάτι κακό, δεν έγινε και τίποτα, μια χαρά ωραίους και διασκεδαστικούς δίσκους βγάζει ο Morse, απλώς δεν πάει το ιδίωμα παραπέρα. Δεν έγινε και τίποτα, δεν είναι αυτό κάποιο προαπαιτούμενο ζητούμενο, η μουσική μετράει κατά βάθος κι αυτή είναι ωραία.

Και βέβαια, δεν αμελούμε παρακαλώ πολύ όλοι να ταΐζουμε Steven Wilson.

Το χρειάζεται!

2 Likes

Tι εννοείς; Δεν τρώει καλά ήδη; :stuck_out_tongue:

1 Like