Μη μιλάς για παραγωγές εσυ, στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί 
4 Likes
Γιατί ρε; Μια χαρά παραγωγικός είναι…
2 Likes
Έχω ακουστικά που τονίζουν κατά 666% τις μεσαίες εγώ
6 Likes
Για αυτό ακούς κάτι μεσαιωνικές μουσικές;
3 Likes
Πολλά ωραία σχόλια και πραγματάκια διαβάζω εδώ… Ένα πράγμα συμπεραίνω: πρέπει να ακούσω Nevermore!
-
Στα του δίσκου, όμως, δεν νομίζω ότι οι προηγούμενες δουλειές τους ήταν λιγότερο προσιτές, ή ότι αυτή τη φορά οι φωνητικές γραμμές ήταν πιο ευκολομνημόνευτες. Τo Orvam εξακολουθεί να είναι το άλμπουμ που κατάφερα με την πρώτη να κρατήσω, και το Norchestrion μέχρι στιγμής ήταν το πιο ‘‘δύσκολο’’, σε σημείο που έπρεπε να σκέφτομαι σε αυτό το τραγούδι συμβαίνει αυτό, σε αυτό συμβαίνει εκείνο ώστε να μπορέσω να κάνω έναν σκελετό.
Και ναι, οι στίχοι δεν λένε πάρα πολλά, αν και ποτέ δεν θα τους έλεγα κακούς - απλώς δεν είναι κάτι που με αγγίζει. -
Oι Caligula’s Horse είναι λίγο τετριμμένοι στο Bloom, αλλά τους το συγχωρούμε γιατί είναι σκέτη ποιότητα (καλοί στίχοι στο prog + πολύ ιδρώτα στις φωνητικές μελωδίες; I’m sold). Και για όσους γουστάρουν Jim Gray και δεν έχουν ακούσει ακόμη τους Arcane, προλάβετε, έχει διπλό δίσκο από το 2015 που σας περιμένει με ερμηνείες ζωής.
-
Το παίξιμο του Ravaya καταλαβαίνω γιατί μπορεί να κουράζει, αλλά προσωπικά νομίζω ακολουθεί τις δυναμικές του τραγουδιού, οπότε εμένα δεν με κουράζει. Παίζει όπως κάποιος που γουστάρει το όργανο που κρατάει αλλά σέβεται και την ροή του κομματιού.
-
Mother of Millions αγαπάω τρελά. Καμία σχέση με Need, βέβαια.
1 Like
Οφτόπικ τώρα, αλλά αν κατάλαβα για τί πράγμα μιλάς, δεν σε χάλασε έτσι;
Ω ναι!
Το Orvam κάπως και εγώ το διαχωρίζω, δηλαδή δεν μπορώ (και δεν είμαι ο κατάλληλος να) συγκρίνω/κατατάξω τους δίσκους τους. Απλά μου έκανε εντύπωση που πρώτη φορά έπειτα από ακροάσεις θυμόμουν φωνητικές γραμμές σε κάθε σχεδόν τραγούδι. Σε προηγούμενους δίσκους, χωρίς να είναι μέτρια ή βαρετά, τουναντίον, ένιωθα πως εξυπηρετούν κατά βάθος τη σύνθεση. Εδώ σαν να αυτονομούνται, τουλάχιστον στα τουριστικά μου αυτιά.
Ξαναλέω, το ηχόχρωμα είναι φοβερό, απόλυτα ταιριαστό, αλλά πραγματικά ο ήχος στα μπουκώματα της κιθάρας, μπουκώνει. Εκεί δεν είναι θέμα γούστου, είναι πρόβλημα του ήχου, αντικειμενικό. Mε λίγα λόγια το κομπρέσαρε στο φουλ. “You had one job”
Το Politics για μένα είναι μνημείο από όλες τις απόψεις. Είτε από συνθέσεις, είτε από (τρομακτικές) κιθάρες, είτε από ερμηνείες, είτε από ήχο.
edit: βλέπετε ότι δεν έχω πεί λέξη τόση ώρα για Caligulas Horse, έτσι? 
1 Like
Για να σε τσιτώσω όπως ο Andy Sneap κάθε δίσκο που πιάνει (ιεροσυλια, ξέρω), και το DNB και το DHIADW και το TGE έχουν DR 6. Απλώς εκεί το μπάσο δεν μπλεκόταν με τις κιθάρες όπως στο DNB, για αυτό και το μπούκωμα. Συμφωνώ όμως πως ανά σημεία μπουκώνει. Απλώς έχει και την αφελή του χάρη αυτό.
Συμφωνώ για το politics.
2 Likes
Αχαχαχαχ
Το περίεργο πάντως είναι πως δεν μπουκώνει το Dead Heart που τα χει όλα στο θεό, αλλά μπουκώνει το Dreaming.
Ωραίος ειναι ο ήχος, αλλά λίγο να σου peakάρει ευκολα η πηγή ακρόασης, σε γαμάει.
1 Like
Συμφωνώ με Sevek. Μα γιατί δεν αναφέρεστε στο πρώτο που έχει την καλύτερη παραγωγή απ’ όλα; Ούτε μπουκώνει όπως τα δύο που προαναφέρθηκαν, ούτε έχει αυτήν την πιο generic-γυαλί παραγωγή του “Dead heart in a dead world”. 90’s καθαρή ξεραΐλα, με τρομερό ήχο στις κιθάρες και τα τύμπανα.
Δεν ήξερα πού να το γράψω. Άκουσα και τους 2 πρώτους δίσκους κι είναι επίσης παρά πολύ ωραίοι.
Σε αυτούς διακρίνω για κάποιον λόγο έντονα στοιχεία Machine Head, κυρίως στα φωνητικά που καμιά φορά ήταν ίδια με του Flynn
Κοινός παρονομαστής και στους 5 δίσκους η αγάπη τους στους Nevermore και στους Fates Warning
Ευτυχώς που δεν γίνεται ακόμα καταιγισμός κυκλοφοριών γιατί δεν το έχω χορτάσει τον καινούργιο… Πιστεύω ότι θα μεγαλώσει κι άλλο όσο τον ακούς
4 Likes
Ας γράψω κι εγώ το σεντονάκι μου…
Βαθιά υπόκλιση στους Need. Τους είχα ψιλοτσεκάρει στα πρόχειρα, αλλά αυτό που άκουσα χθες με ισοπέδωσε
Αυτό το σχόλιο είχα γράψει ακριβώς 4 χρόνια πριν, για την εμφάνιση των Need στο Gagarin, όταν άνοιξαν τη συναυλία των Fates. Eκτίμησα δεόντως το Hegaiamas και περίμενα το καινούριο, σίγουρος ότι θα βγάλουν κάτι πολύ καλό.
Διαψεύστηκα πανηγυρικά.
Έβγαλαν ένα αριστούργημα.
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, αρκετές από αυτές σερί με τα προηγούμενα. Η αίσθησή μου είναι ότι οι τύποι ήξεραν από την αρχή τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν. (Μπορεί να κάνω λάθος. Πέντε και έξι χρόνια μετά, αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολα.) Σε κάθε περίπτωση, οι Need μας παρέδωσαν μία μνημειώδη τριλογία, μη συγκρίσιμη σε πολλά επίπεδα. Έμπνευσης, εκτέλεσης, ατμόσφαιρας, ποιότητας και, θέλω να πιστεύω, αποδοχής.
Και φτάνουμε στο Norchestrion. Εθιστικό από την αρχή ως το τέλος. Μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό, παίξιμο μεγατόνων, φωνή με τσαμπουκά και συναίσθημα που ξεχειλίζει από παντού. Έχω μουρμουρίσει όποια πιθανή και απίθανη στιγμή του άλμπουμ, με αποκορύφωμα να με κοιτάζουν στο γραφείο να τραγουδάω: “τις μέρες που θα’ρθουν καρτερώ” Τι να τους εξηγήσω τώρα…
Τι να πρωτοαναφέρουμε; Τη Fates αισθητική, που, ενώ είναι διάχυτη, δεν είναι “κλεμμένη”; Την εισαγωγή του Beckethead που θυμίζει Subdivisions, πριν μπουν στην κιθάρα οι Theater; To σεβασμό και τις ματιές στους Nevermore; Τα ελληνικά-ανατολίτικα στοιχεία, με την εισαγωγή ρυθμών και ήχων, μελωδιών που “κάτι μας θυμίζουν, κάπου τους έχουμε ακούσει”; Ελάτε τώρα, δεν το τραγουδάτε-ψιθυρίζετε-φτύνετε κάποια στιγμή " I’ve become so dark and sinister"; To εθιστικό ρεφρέν του Circadian; Tη δυάδα V.a.d.i.s.-Norchestrion, που, ενώ ξέρεις τι περιμένεις, αυτό που έρχεται είναι ακόμα καλύτερο;
Υπάρχουν στιγμές αδυναμίας; Ναι. Δικές μου. Που νομίζω ότι ο ήχος είναι τόσο γεμάτος και βαρύς, που νιώθω ότι θα με πνίξει. Και την ίδια στιγμή, απογειώνεται και με παρασέρνει…
Επίτηδες άφησα εκτός το Ananke. Eδώ η μουσική υπερβαίνει τα στεγανά του prog-metal-rock-βαλτεοτιδιαολοθέτε. Είναι ένα αριστούργημα μόνο του (άντε να το πω…είναι το καλύτερο κομμάτι που (δεν) έγραψαν οι Fates)
Το Νorchestrion πάει φουλ για δίσκος της χρονιάς, εννοείται. Είναι ελληνικό progressive, παγκόσμιας εμβέλειας. Κυκλοφορία ανώτερη από πολλές πολλών που έχουμε (δικαίως ή αδίκως) θεοποιήσει.
…για πάντα λίγο ακόμα…
11 Likes
7 Likes