Τώρα που τελείωσε η λάτζα, δημοσιεύθηκε η κριτική του @Outshined και κυκλοφόρησε ο δίσκος να πω και εγώ με τη σειρά μου δύο λόγια:
Αρχικά, πριν από δύο μήνες (πως περνάει ο χρόνος) έχασα ένα κάτι σαν στοίχημα με τον Χρήστο και υποσχέθηκα να ακούσω το άλμπουμ και να διατυπώσω και σχόλιο στην πρώτη ακρόαση, αυθημερόν!
Τότε του είχα γράψει (μάρτυρας μου τα mails) πως αυτός ο δίσκος του έχει προοπτικές για διεθνές μπαμ, μουσικά τουλάχιστον.
Αρκετές εβδομάδες και ακροάσεις μετά, νομίζω υποστηρίζω πιο γερά αυτή μου την θέση.
Οι προηγούμενοι (δύο κατά βάση) δίσκοι τους, δεν με άφηναν να δεθώ μαζί τους, δεδομένου και του ιδιώματος/παραγωγής (όχι επειδή ήταν κακή - επειδή δεν μου έλεγε εμένα κάτι). Καταλάβαινα γιατί ήταν τρομερό, ένιωθες πως σε κάθε αλλαγή ρυθμού ή μουσικού χωρίου, έπαιρναν πάντα την σωστή απόφαση. Δεν είχαν όμως στα μάτια μου, ενός τουρίστα με το ιδίωμα, replay value, σε αντίθεση με το τελευταίο Mother Of Millions πχ.
Ε, το “Norchestrion” τα άλλαξε αυτά και ο Ravaya στην συνέντευξη με τα παιδιά έδωσε την απάντηση. Έγραψε μουσική σκεπτόμενος περισσότερο τα φωνητικά. Πάντα μου έκανε κλικ η χροιά του Βογιαντζή γιατί δεν την θεωρώ τυπική φωνή του σύγχρονου προγκ ως προς την χροιά, είχε μπόλικο hard rock/grunge μέσα της και αυτό πρώτη φορά το παρατηρώ να ξεδιπλώνεται σε αυτό το άλμπουμ.
Μπορεί, ξανά, να μην ενθουσιάζομαι στιχουργικά, αλλά επειδή είναι τόσο προσεγμένο, με βρίσκω να κολλάω με στίχους. Το θεωρώ νίκη της μπάντας.
Οπότε το που και πως τοποθετούνται οι φωνητικές γραμμές είναι που με κέρδισε σε μεγάλο βαθμό και είναι η διαφορά. Η δεύτερη είναι ο ρόλος synths/πλήκτρων. Η τρίτη, τα riffs κάτω από τα refrain. Πολύ Nevermore. Θυμηθείτε τι έπαιζε ο Loomis κάτω από το ρεφραίν του “Born”.
Ε, αυτό οι Need σε αυτόν τον δίσκο το κάνουν συνέχεια. Τέλος, το μετρημένο drumming το οποίο όμως, όταν είναι να αλλάξει ρυθμό, γίνεται ενδιαφέρον.
Και εδώ, είναι η εξήγηση για μένα του πως ένας δίσκος που είναι μαζικός σε κάθε του έκφανση γίνεται αξιομνημόνευτος. Γιατί οι τεχνικές πινελιές είναι συμπυκνωμένη πληροφορία και μετατρέπονται σε κάτι προσιτό. Όχι ευκολότερο, προσιτό. Νομίζω πράγματι πρόκειται για ένα βήμα παραπέρα για την μπάντα. Όχι μικρό ή μεγάλο, αλλά παραπέρα. Και όφειλαν να το κάνουν. Είμαστε σε μια εποχή που τα ακούσματα μπλέκονται, κανείς (ενεργός ακροατής - το τονίζω) δεν δηλώνει οπαδός αυστηρά ενός είδους. Αυτό, αν έχεις το know how και είσαι και ενεργός ακροατής μπορείς να το περάσεις και στην σύνθεσή σου.
Οπότε, θεωρώ πως είναι ο πρώτος τους δίσκος για να πιάσει κάποιον οπαδό του σύγχρονου metal, αν φτάσει στα αυτιά του, που δεν ακούει απαραίτητα prog. Αυτό βέβαια το κρίνω κυρίως από την δική μου οπτική, που το περσινό Caligula’s Horse δεν μπόρεσα καν να το ακούσω μια ολόκληρη φορά.
Όσον αφορά την συνέντευξη και τα όσα θίγονται. Συμφωνώ με τον Χρήστο. Θέλω τους μουσικούς παθιασμένους, είτε μιλάνε για τα είδωλά τους ακόμη και αν τα κρίνουν, είτε για την θέση τους για σήμερα. Αν μπορούν να το αιτιολογήσουν το προτιμώ από μια ασφαλή και ουδέτερη τοποθέτηση. Να μιλάνε την μια στιγμή σαν οπαδοί και την άλλη σαν μουσικοί, και οι Need το έκαναν αυτό. Θα κριθούν και αυτοί με τη σειρά τους αλλά δεν θα έχουν φοβηθεί να “εκτεθούν”.
Τέλος, έχει το “Nemmortal” σηκωμένο riff από το “Theogonia” 
;
