Τα έχετε πει όλα οι από πάνω. Καρδούλες μόνο…
Ε
Π
Ο
Σ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ συνέντευξη.
Ευχαριστούμε πολύ!
Όπως λέμε και στον πρόλογο, δεν θέλουμε να προσποιηθούμε ότι ήταν μια τυπική συνέντευξη. Μας βγήκε μια ωραία αυθόρμητη κουβέντα, μέσα στη ροή της οποίας θέλαμε να μάθουμε και κάποια πράγματα για την μπάντα, το νέο άλμπουμ κοκ.
Και - ανεξαρτήτως του αν και πόσο κάποιος συμφωνεί με όλα όσα λέγονται - νομίζω ότι λέγονται ωραία πράγματα.
Το έχει πει πολλές φορές και δεν θα βαρεθώ να τα λέω. Όλα παίρνουν ακόμα ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν πίσω από τις ωραίες μουσικές βρίσκονται ανάλογα ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι. Τα παιδιά από τους Need είναι σίγουρα τέτοιοι.
Επίσης, να πω ότι χαίρομαι πολύ από το πόσο αρέσει το άλμπουμ (εντός κι εκτός συνόρων). Το αξίζει και το αξίζουν πραγματικά.
Μέχρι στιγμής, αν με ρωτήσεις καλύτερα ελληνικά prog συγκροτήματα, θα πω Mother of Millions και Need. Εκτός τους Tardive, έχετε να προτείνετε άλλο ελληνικό prog; Τα ονόματα που αναφέρθηκαν στο αφιέρωμα ‘‘Prog 2020’’ τα ξέρω, δεν έχω εντρυφήσει, όμως ακόμη.
Edit: A, και μπράβο σας για τη συνέντευξη, αυτό το παρεϊστικο ήταν πολύ καλό φορματ για να βγουν οι σκέψεις γύρω από το άλμπουμ, αλλά και να είναι πιο αυθόρμητη η συζήτηση!
Σε πιο prog rock φόρμες, οι Verbal Delirium και (ειδικά) οι Mother Turtle είναι φανταστικοί!
Σε παραδοσιακό prog metal, οι δυο που ανεφερες και οι Poem ειναι σαν να παιζουν μπαλα μονοι τους.
Ναι, σωστά! Oι Poem έχουν επισκιαστεί (μέσα μου) από τους ΜοΜ, αν και το ντεμπούτο τους το έχω λιώσει. Και οι Mother Turtle στο ΙΙ μου άρεσαν πολύ. Άσχετο, μου ήρθαν και οι September Code τώρα που το λες…
Verbal Delirium ομολογώ δεν έχω ψάξει καθόλου! Θενξ! 
Θα σου έλεγα να τσεκάρεις και τους Major Denial.
Δεν τους ξέρω, αλλά θα τους ψάξω αμέσως!
Ωπ, πιαστηκα αδιαβαστος!
Eρώτηση: είναι edited version η συνέντευξη; 
Tελευταία βλέπω ότι εσκεμμένα τις ξεχειλώνετε, δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν μου αρέσει ή όχι . Σε κάθε περίπτωση βοηθάει στο να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τη φυσικότητας μιας παρεϊστικης κουβέντας, από την αλλη λυπάμαι τον επιμελητή κειμένου 
Ωραία τα παιδιά και λογικό, πως να μην είναι γαμώ τα παιδιά κάποιοι που δεν έχουν τίποτα να περιμένουν απο τη μουσική τους, απλώς τα δίνουν όλα και κάνουν την καύλα τους;
Θα αναφέρω μόνο ένα πράγμα που με χάλασε (λίγο εννοείται) και δεν το προσωποποιώ με τους Need, απλά αφορμής δοθείσης γιατί το έχω δει πάρα πολλές φορές από πάρα πολλούς. Με χαλάει να μιλάνε στις συνεντεύξεις για συγκροτήματα που πολυ λογικά αγαπάνε και να μιλάνε είτε για δίσκους είτε για τραγούδια…ειδικά όταν υπάρχουν και οι αντιστοιχες επιρροές στη μουσική. Καλό θα ήταν να επικεντρώνεσαι στο να μιλάς για σένα, να πιστεύεις γενικώς σε σένα και να το δείχνεις. Σε φάση παρέας πες ότι θες αλλά οι συνεντεύξεις είναι για να μιλάς για σένα και για τη δουλειά σου και όχι να κανεις name dropping και να σε επαναφέρει ο συνεντευξιαστής…
Φυσικά και είναι edited! Και μη λυπάσαι τον επιμελητή. Αντέχει!
Κοίτα, δεν πιστεύω πως το να μιλάς για άλλους μουσικούς ή για τις επιρροές σου, αναιρεί ή υποβαθμίζει το πόσο πιστεύεις στην δική σου μουσική. Εγώ πάντα εκτιμούσα τους μουσικούς που είναι οπαδοί και ενεργοί ακροατές. Δηλαδή, κάπου εκνευρίζομαι με μουσικούς που σου λένε ότι δεν έχουν ακούσει νέα μουσική τα τελευταία χρόνια. Δεν απαιτώ κάτι, αλλά όταν ο ίδιος δεν ενδιαφέρεσαι να έχεις επαφή με νέα μουσική, γιατί περιμένεις να ακούσουν τη δική σου;
Gilden-γκουχ-low
Mαζί σου, καλά αυτό που γράφεις είναι το άλλο άκρο και είναι και αυτό αν μη τι άλλο αξιοπερίεργο. Δεν ξέρω Χρήστο, μπορεί να είμαι περίεργος σε αυτό, ίσως είναι το πως ξεκινάς να μιλάς για άλλους και τι λες…προφανώς και δεν λέω να μην γίνεται αναφορά καθόλου και ποτέ, για όνομα…αλλά το φανμποηλίκι -αν μπορώ να το πω έτσι- ενώ είναι κάτι κατανοητό και επόμενο, όταν είσαι μπάντα που θέλει να παίξει Μουντιαλ και όχι Ιντερτότο καλό είναι να γίνεται με πολλή φειδώ.
Κι ο Ravaya λέει ότι ακούει κυρίως παλιά μουσική. Δεν νομίζω ότι για να ακούσω κάποιον πρέπει να έχω την απαίτηση να ακούει κι αυτός σύγχρονα πράγματα. Ο καθένας ακούει ό,τι θέλει, ειδικά με τόση μουσική που υπάρχει εκεί έξω, και ειδικά σε έναν κύκλο που δεν υπάρχει το ‘‘αν είναι περσινό είναι παλιό’’.
Ισχύει. Αν και είναι μάλλον ο πιο ενδιαφέρων και ιδιαίτερος καλλιτέχνης με τον οποίο έχω κάνει συνέντευξη. Έχει πολλά να πει για διάφορα θέματα και έναν καταπληκτικό τρόπο σκέψης τις περισσότερες φορές. Αλλά, το να μιλήσεις για μουσικές άλλων καλλιτεχνών μαζί του δεν είναι η καλύτερη ιδέα… 
Και πάλι δεν συμφωνώ. Π.χ. αν ο Portnoy δεν μίλαγε τόσο πολύ και με τόσο ζήλο για τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, ενδεχομένως να μην είχα ανακαλύψει (ή να αργούσα να ανακαλύψω) πολλούς που έγιναν δικοί μου αγαπημένοι στην πορεία.
Σε κάθε περίπτωση, ας συμφωνήσουμε ότι κάθε μέτρο καλό είναι να υπάρχει.
Αντίστοιχα οι Wilson/Akerfeldt για καμμένους prog rockάδες, αν και νομίζω το point του Amazing_journey είναι σε προώθηση δίσκου, σε αντίθεση με συνεντεύξεις που είναι πιο χαλαρές, ή που μπορεί να στοχεύουν συγκεκριμένα στις γνώσεις σου (βλ. What’s in my Bag σειρά στο YT)
Εμένα πάντως, αυτό που μου έμεινε από τη συνέντευξη, είναι ότι ο Ravaya έβγαζε συνεχή μηδενισμό για τη σημερινή εποχή, τους νέους, τις σύγχρονες τάσεις σε μουσική/ταινίες κτλ.
Πολύ δογματισμός και ισοπέδωση, προσωπικά μου βγάζουν μεγάλη αντιδραστικότητα τέτοιες απόψεις… ίσως υπάρχει υποχόνδρια πικρία για κάποια πράγματα, τι να πω.
Δεν επηρεάζει τη γνώμη μου για το άλμπουμ αυτό, όμως (τα λεγόμενα του δημιουργού). Πολύ καλό, είναι το πρώτο άλμπουμ Need που δε με έχασε γρήγορα (χωρίς όμως να έχω ξαναδώσει χρόνο στα παλιότερα, πράγμα που ελπίζω να το κάνω τώρα, με αφορμή αυτόν τον δίσκο).
Θέλω κάμποσες ακροάσεις ακόμα για να αφομοιώσω τι υπάρχει μέσα αλλά σίγουρα είναι ο πιο “σαλονάτος” δίσκος τους και νομίζω ότι η γνώμη μου έχει σημασία, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή όπως προανέφερα δεν μπορούσαν να με κρατήσουν για παραπάνω από 1-2 τράγούδια παλιότερα, δείγμα του ότι με αυτόν τον δίσκο έκαναν κάτι καλύτερα (ήχος; συνθέσεις; προσέγγιση;)