Όποιος περίμενε τους νέβερμορ με το The Obsidian Conspiracy να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, μάλλον είναι αφελής. Άλλο το τι περιμένεις εσύ και άλλο το τι περιμένουν οι “περισσότεροι”. Και τα 5 χρόνια δεν καταλαβαίνω που κολλάνε. Οι περισσότερες πατάτες μετά από 5 χρόνια αναμονής βγήκαν.
Οπως το Lateralus?
A καλά κατάλαβα. Οκ. :lol:
γελάω με τον oddish που έχει ο manos87 για avatar.
παίζει να είναι το καλύτερο εδώ μέσα…
αυτο το and the maiden spoke τι κομματαρα ειναι?για μενα ενα απο τα καλυτερα τους ever…
γιατι το emptiness unobstructed???του χριστου τα αντερα και της παναγιας τα ματια παιζουν σε αυτο τον δισκο οι μαγκες…μπραβο τους!!!
Αν και όπως είπα ο δίσκος μου αρέσει, ο Manos1987 έχει μεγάλο δίκιο στις επναλλαμβανόμενες ιδέες…υπάρχουν σημεία σχεδόν αυτούσια με παλαιότερες δουλειές τους…το Termination Proclamation θυμίζει πχ sound of silence, evolution 169 στο ρεφρέν και ούτω καθ εξής…συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες:)
Πάντως το βράδυ που ξαναέβαλα να το ακούσω, λόγω και της επερχόμενης συναυλίας, ομολογώ ότι σαν σύνολο στέκεται καλά. Απλά λείπουν τα μεγάλα τραγούδια και δεν εννοώ μεγάλα σε διάρκεια μόνο. Και σίγουρα ο δίσκος είναι πολύ κοντά στο Dead Heart… από άποψη ήχου, μελωδίας, τεχνοτροπίας.
Με μία πρώτη ακρόαση στα γρήγορα μου φάνηκε μέτριο για Nevermore. Βλέπουμε με τον καιρό.
Οχι ρε παιδιά…τι χάλια είναι αυτά?απογοήτευση σκέτη ναουμ.Χωρις νεύρο,χωρίς τσαμπουκά,χωρίς έμπνευση και ξαναπαιγμένα από τους ίδιους αλλά καλύτερα.πάω να ακούσω τώρα τα παπάκια στο νερό,να χτυπηθώ λιγάκι μιας και έχει περισσότερο νεύρο
:lol::lol:μ’αρεσε αυτο που ειπες
Tο She Comes In Colors σκοτώνει!!!Το απειλητικό άρπισμα(???) στο 1:33 σε προιδεάζει για το μακελειό που θα ακολουθήσει καi όταν σκάει το riff…
OΛΕΘΡΟΣ
Εντάξει είναι και το καλύτερο του δίσκου!! Επικό σημείο όντως!
πρωτες ακροασεις…και φαινεται καλο…!!
Κυκλοφόρησε, το πήρα, και είναι μια παρηγοριά που δεν θα τους δω σήμερα, καθώς έφυγα εκτάκτως εκτός Αθηνών, αλλά το άκουσα στο ταξίδι, διαβάζοντας και τους στίχους, απ’τα καρποστάλ που έχουν τους στίχους:):!:
Ευκολοάκουστο, όχι απαραίτητα καλό ή κακό αυτό, δεν ξεχώρισα κάποιο τραγούδι,αλλά θα πέσουν κιάλλες ακροάσεις αυτό το σκ…και βλέπουμε:):!:
Μετά το λαηβ, που άκουσα τα κομμάτια πλάι-πλάι στα “παλιά”, έχω να πω ότι ο δίσκος έπεσε πάρα πολύ στα αυτιά μου.
Και γενικά, όλα τα πράγματα μέσα τα έχουν ξαναπαίξει ρε παιδί μου. Κρίμα.
Αφου τα εχουν ξαναπαιξει μπορεις να μας πεις συγκεκριμενα ποια σημεια σου θυμιζουν απο το παλαιοτερα αλμπουμ τους?
Bρε παιδί μου christendom, πρώτα δεν καταλαβαίνεις τη νοηματική διαφορά του “ένα σωρό δίσκοι που βγήκαν μετά από 5 χρόνια αναμονής έτυχε να είναι πατάτες, άρα δε σημαίνει τίποτα το γεγονός από μόνο του” και του “όποιος δίσκος βγήκε μετά από 5 χρόνια αναμονής είναι πατάτα”.
Και τώρα θες τι; Να σου πω ποια μελωδία ποιανού τραγουδιού του Obsidian Conspiracy θυμίζει ποιο δευτερόλεπτο κάποιου παλιότερου τραγουδιού τους;
Ήμαρτον δηλαδή. Το λέω μια τελευταία φορά γιατί έχουμε πρόβλημα κατανόησης. Όλες οι μελωδίες και όλα τα ριφφς και όλα τα σόλο έχουν ξαναπαιχτεί από τους ίδιους στο παρελθόν. Οχι αυτούσια. Πάνω-κάτω. Για να καταλαβαινόμαστε. Είναι τόσο προφανές για οποιονδήποτε ακούει αυτόν το δίσκο και έχει λιώσει τη δισκογραφία τους που θεωρώ ηλίθιο ακόμα και να επιχειρηματολογήσω επ’ αυτού.
Και αν σε κάτι διαφέρει το The Obsidian Conspiracy από τους προκατόχους του, αυτό είναι ότι λείπουν οι φοβερές αρυθμίες στα ντραμοριφς και το πάθος στη φωνή του ουόρελ, το οποίο ήταν και αυτό που συνειδητοποίησα ξεθάβοντας το Dead Heart In A Dead World (που ναι είναι απιστευτη δισκάρα. dude). Το Οbsidian Conspiracy είναι ένας δίσκος όπου λένε: κοιτάχτε αμερικάνοι, αυτός είναι σε μέσες άκρες ο ήχος που έχουμε κατορθώσει να φτιάξουμε αυτά τα χρόνια, πάρτε τον έτσι σε ένα απλοϊκό περιτύλιγμα να μας μάθετε και να γουστάρετε. Το κακό όμως είναι ότι δεν πρόκειται απλά για μια παρένθεση.
Και να διευκρινίσω κάτι τελευταίο, εξακολουθώ και λιώνω κάποια κομμάτια του δίσκου =)
Και εγώ, ψιλοχάλια και η παραγωγή.
Καταλαβαινω τι λες απλα για να σε εκνευρισω το κανω :lol:. Αυτο που λες συμβαινει με ολους τους δισκους των nevermore. Εχουν το δικο τους μοναδικο στυλ και λογικο ειναι τα τραγουδια μεταξυ τους να θυμιζουν κατι. Αλλα επαναλαμβανω αυτο δεν ειναι επιχειρημα για να πεις οτι ο δισκος επεσε στα αυτια σου , γιατι συμβαινει σε ολη τη δισκογραφια τους.
Για μενα το αλμπουμ ειναι καλο. Τιποτα παραπανω τιποτα παρακατω. Στην τελικη για μουσικουλα μιλαμε. Ο καθενας οπως την βρισκει.