πρωτες ακροασεις…και φαινεται καλο…!!
Κυκλοφόρησε, το πήρα, και είναι μια παρηγοριά που δεν θα τους δω σήμερα, καθώς έφυγα εκτάκτως εκτός Αθηνών, αλλά το άκουσα στο ταξίδι, διαβάζοντας και τους στίχους, απ’τα καρποστάλ που έχουν τους στίχους:):!:
Ευκολοάκουστο, όχι απαραίτητα καλό ή κακό αυτό, δεν ξεχώρισα κάποιο τραγούδι,αλλά θα πέσουν κιάλλες ακροάσεις αυτό το σκ…και βλέπουμε:):!:
Μετά το λαηβ, που άκουσα τα κομμάτια πλάι-πλάι στα “παλιά”, έχω να πω ότι ο δίσκος έπεσε πάρα πολύ στα αυτιά μου.
Και γενικά, όλα τα πράγματα μέσα τα έχουν ξαναπαίξει ρε παιδί μου. Κρίμα.
Αφου τα εχουν ξαναπαιξει μπορεις να μας πεις συγκεκριμενα ποια σημεια σου θυμιζουν απο το παλαιοτερα αλμπουμ τους?
Bρε παιδί μου christendom, πρώτα δεν καταλαβαίνεις τη νοηματική διαφορά του “ένα σωρό δίσκοι που βγήκαν μετά από 5 χρόνια αναμονής έτυχε να είναι πατάτες, άρα δε σημαίνει τίποτα το γεγονός από μόνο του” και του “όποιος δίσκος βγήκε μετά από 5 χρόνια αναμονής είναι πατάτα”.
Και τώρα θες τι; Να σου πω ποια μελωδία ποιανού τραγουδιού του Obsidian Conspiracy θυμίζει ποιο δευτερόλεπτο κάποιου παλιότερου τραγουδιού τους;
Ήμαρτον δηλαδή. Το λέω μια τελευταία φορά γιατί έχουμε πρόβλημα κατανόησης. Όλες οι μελωδίες και όλα τα ριφφς και όλα τα σόλο έχουν ξαναπαιχτεί από τους ίδιους στο παρελθόν. Οχι αυτούσια. Πάνω-κάτω. Για να καταλαβαινόμαστε. Είναι τόσο προφανές για οποιονδήποτε ακούει αυτόν το δίσκο και έχει λιώσει τη δισκογραφία τους που θεωρώ ηλίθιο ακόμα και να επιχειρηματολογήσω επ’ αυτού.
Και αν σε κάτι διαφέρει το The Obsidian Conspiracy από τους προκατόχους του, αυτό είναι ότι λείπουν οι φοβερές αρυθμίες στα ντραμοριφς και το πάθος στη φωνή του ουόρελ, το οποίο ήταν και αυτό που συνειδητοποίησα ξεθάβοντας το Dead Heart In A Dead World (που ναι είναι απιστευτη δισκάρα. dude). Το Οbsidian Conspiracy είναι ένας δίσκος όπου λένε: κοιτάχτε αμερικάνοι, αυτός είναι σε μέσες άκρες ο ήχος που έχουμε κατορθώσει να φτιάξουμε αυτά τα χρόνια, πάρτε τον έτσι σε ένα απλοϊκό περιτύλιγμα να μας μάθετε και να γουστάρετε. Το κακό όμως είναι ότι δεν πρόκειται απλά για μια παρένθεση.
Και να διευκρινίσω κάτι τελευταίο, εξακολουθώ και λιώνω κάποια κομμάτια του δίσκου =)
Και εγώ, ψιλοχάλια και η παραγωγή.
Καταλαβαινω τι λες απλα για να σε εκνευρισω το κανω :lol:. Αυτο που λες συμβαινει με ολους τους δισκους των nevermore. Εχουν το δικο τους μοναδικο στυλ και λογικο ειναι τα τραγουδια μεταξυ τους να θυμιζουν κατι. Αλλα επαναλαμβανω αυτο δεν ειναι επιχειρημα για να πεις οτι ο δισκος επεσε στα αυτια σου , γιατι συμβαινει σε ολη τη δισκογραφια τους.
Για μενα το αλμπουμ ειναι καλο. Τιποτα παραπανω τιποτα παρακατω. Στην τελικη για μουσικουλα μιλαμε. Ο καθενας οπως την βρισκει.
Το καινούργιο Nevermore στη σύγκριση με τους παλιότερους δίσκους ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΧΑΝΕΙ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ…
και δεν είναι μέτριο μόνο για τα δεδομένα των Nevermore, αλλά και για ολόκληρη τη σκηνή…
Εμενα παλι μετα τη συναυλια ανεβηκε αναπαντεχα στα ματια μου ο δισκος. Με μερικες ακροασεις τον θεωρουσα μετριο (για nevermore οχι γενικα) και τωρα εχω ψιλολιωσει να πω την αληθεια. Νταξει godless δεν ειναι ουτε φυσικα τιποτα απο τα υπολοιπα αλλα ειναι ισως και κατι παραπανω απο μετριος.
με κέρνον θα ταν 3 σκαλιά πάνω ο δίσκος όμως. μην αρχίσουμε πάλι την ίδια κουβέντα ε. ο,τι βγάλαν στα 90s νικάει ό,τι βγάλανε στα 00s.
επίσης, στα 00s οι καλύτερες νέβερμορ κυκλοφορίες είναι το enemies και το praises 
τέλος
Φυσικά αφού έχουμε να κάνουμε με ένα Nevermore δίσκο, αυτός δεν θα μπορούσε να μην περιέχει και μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως τα “Moonrise”, “And The Maiden Spoke”, “Emptiness Unobstructed”, “The Blue Marble And The New Soul”, “Without Morals”, “She Comes In Colors” και “Your Poison Throne”
ψιλολολ :lol:
Διαβασα το review για τον δισκο του ροκινγκ και δεν θα κρυψω οτι μου φανηκε πολυ ρηχη η αντιμετωπιση. Δεν ειναι κακος ο δισκος αλλα δεν ανταποκρινεται στην ποιοτητα που εχουν θεσει οι παλιοι. Οκ δεκτο αλλα τοτε ολοι οι νεοι δισκοι ολων των συγκροτηματων ολων των εποχων του μεταλ και οχι μονο δεν θα πρεπει να αρεσουν στον συντακτη. Εγω τον δισκο τον βρισκω πολυ καλο κοντα στα επιπεδα που μας εχουν συνηθισει. Υπαρχει πραγματι μια ανακυκλωση σε ιδεες και ριφ γιαυτο και ο δισκος δεν ειναι κορυφαιος. Αλλα απο εκει ως την υπερβολη
“Γι’ αυτό και το “The Obsidian Conspiracy” κρίνεται ανεπαρκές, αδυνατώντας να ικανοποιήσει τις υψηλές μας απαιτήσεις, που στο κάτω κάτω οι ίδιοι μας δημιούργησαν. Ιδέες “Dead Heart…” μέσα από πρίσμα “This Godless Endeavor” για διαβητικούς είναι η γεύση που αφήνει μετά από αρκετές ενδελεχείς ακροάσεις.”
μου φαινεται μεγαλο το διαστημα. Αν ακουσει προσεκτικα αλλα μεγαλα συγκροτηματα και μεγαλυτερα απο τους νεβερμορ σε απηχηση καποιος θα δει τις ιδιες και χειροτερες αντιγραφες μουσικης ρυθμων κτλ παλιοτερων δικων τους τραγουδιων η και αλλων. Τωρα στους νεβερμορ που βγαλαν μια αξιοπρεπη δουλεια με τοση μεγαλη προσφορα μουσικη καλλιτεχνικη κτλ μας επιασε ολους ο πονος.
Καταρχάς ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες να διαβάσεις το κείμενο και να γράψεις και κάτι πάνω σε αυτό.
Να τονίσω ότι πρόκειται απλά μια προσωπική άποψη.
Με το bold συμφωνείς ή όχι;
Δεν ξέρω αν φαίνεται ξεκάθαρα από το κείμενο ότι ο δίσκος ναι μεν μου άρεσε, αλλά (μπορεί και να διαφωνήσεις μαζί μου) δεν είχε αυτό το “κάτι” που είχαν παλιότεροι δίσκοι των Nevermore. Ρηχή θα ήταν η αντιμετώπισή μου, αν τον δίσκο τον είχα ακούσει 4-5 φορές, γιατί σε αυτές είχα ενθουσιαστεί.
Και σε καμία περίπτωση αυτή η μπάντα δεν ανακυκλωνόταν. Γι’ αυτό θεωρώ και τη σύγκριση με άλλες μπάντες άστοχη. Τέτοιες τάσεις τους έπιασαν στο “This Godless Endeavor”, αλλά μιας και ήταν πρώτη φορά, το αποτέλεσμα βγήκε καλό. Αλλά δεύτερη φορά πάει πολύ…
Επίσης πολύ πιθανόν για να μπορούν να τα παίζουν live, τα κομμάτια δεν έχουν το στίγμα του Dane. Όπως διαπιστώσαμε ζωντανά, δυστυχώς, η απόδοσή του σταδιακά χειροτερεύει.
Δε διαφωνώ ότι οι Nevermore έχουν προσφέρει πολλά και το “The Obsidian Conspiracy” είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος, αλλά σκέψου πόσα από τα προηγούμενα άλμπουμ τους ήταν απλά αξιοπρεπή για να μπορέσει να σταθεί δίπλα τους;
Σιγουρα σεβομαι το γεγονος της αποψης σου και το οτι δεν σου αρεσε ο δισκος σε συγκριση με τα παλια . Ισως η εκφραση ρηχη που χρησιμοποιησα να ηταν λαθος. Δεχομαι απολυτα οτι ο δισκος δεν ειναι ισαξιος με τους παλιους. Οχι ομως οτι ειναι ανεπαρκης. Το να εχεις καποια πραγματα trademark στον ηχο σου κατα την αποψη μου ειναι καλο και σε ξεχωριζει απο τους υπολοιπους γιατι δινει ξεχωριστη ταυτοτητα. Αυτα προσπαθησαν να ξαναβαλουν οι νεβερμορ. Εχοντας βγαλει καποιους πολυ καλους δισκους και γνωριζοντας επιτυχια και αποδοχη θελησαν να χρησιμοποιησουν αυτα τα στοιχεια για να χτισουν κατι νεο. Ετσι κι αλλιως και παιρνοντας παραδειγμα απο πολλα αλλα συγκροτηματα στο παρελθον φτανοντας στο σημειο που εχεις κανει επιτυχια και εχεις κυκλοφορησει καποια σπουδαια αλμπουμ ερχεται η κρισιμη ωρα για το επομενο βημα. Πολλα συγκροτηματα κανουν μια αποτομη αλλαγη στυλ η γενικα αλλαζουν κατι. Πολλες φορες κατακρινονται γιαυτο. Οι νεβερμορ θελησαν να “ανακυκλωσουν” το δικο τους στυλ. Γιαυτο και αργησαν κατα την αποψη μου χρονικα να τον βγαλουν. Για να εχει περασει καποιο διαστημα απο τους προηγουμενους και να ειναι πιο ευκολοχωνευτος και πιο καλοδουλεμενος στα σημεια . Σιγουρα στην προσπαθεια τους αυτη χρησιμοποιησαν καποια παλια τους ριφ και ιδεες. Και αυτο εχει προκαλεσει ισως στους οπαδους οπως και σε σενα αν καταλαβα καλα μια μικρη απογοητευση. Πραγματι ομως αν το καλοσκεφτεις ολες οι μεγαλες μπαντες (με καποιες εξειρεσεις ισως) εχουν ανακυκλωσει κατι και πολλες φορες με ακομα πιο εμφανη και “ξεδιαντροπο” αν θες τροπο. Γιαυτο νομιζω οτι η συγκριση με αλλες μπαντες δεν ειναι αστοχη (αφου το εχουν κανει και αλλοι). Απο κει και περα στη προσπαθεια να εμφανισουν κατι το διαφορετικο εδωσαν χωρο στην φωνητικη ερμηνεια ωστε να οδηγησει τα τραγουδια. Εγω προσωπικα σαν ιδεα την βρισκω καλη και σαν αποτελεσμα με ικανοποιησε. Δεν νομιζω οτι τα τραγουδια δεν εχουν το στιγμα του βαρελ. Το αντιθετο μαλιστα. Εχω την εντυπωση πως οι νεβερμορ οπως και παλια ετσι και εδω επενδυουν σε αυτο. Τωρα για το οτι η αποδοση του λαιβ εχει πεσει αυτο δεν το ξερω . Δεν βρεθηκα στην συναυλια εκεινη την μερα λογω αλλων υποχρεωσεων . Παντως απο γνωστους και φιλους που πηγαν ακουσα καλα λογια. Και καταληγοντας καταλαβαινω οτι σε σχεση με τα παλια τους αριστουργηματα ο νεος ειναι ενας απλα πολυ καλος δισκος. Και δεν στεκεται αν θες και ισαξια. Εκτος των death των morbid angel και των kreator (κατα την προσωπικη μου γνωμη καποιοι μπορει να μην συμφωνουν ουτε και με αυτους) εγω δεν βρισκω αλλη μπαντα που ολοι της οι δισκοι να με ικανοποιουν το ιδιο η να ειναι ολοι αριστουργηματα (ακομα ομως και σε αυτους μπορεις να βρεις κατι ανακκυκλωσιμο). Γι αυτο και οι νεβερμορ δεν ειναι ξεχωριστη περιπτωση απλα ο κανονας. Εγκειται στους οπαδους να δειξουν ποσο τους αγαπησαν πραγματικα η οταν εβγαλαν εναν απλα πολυ καλο δισκο τους γυρισαν την πλατη.
Θα σταθώ στο τελευταίο που λες. Φυσικά και δεν θα τους γυρίσουμε (τουλάχιστον εγώ προσωπικά) την πλάτη. Δε μιλάμε για δίσκο αδιάφορο ή κακό. Και το “Enemies” δεν μου είχε κάνει τρελή εντύπωση αν και ήταν μεγάλη αλλαγή στον ήχο τους, αλλά το “Godless” που ακολούθησε είχε πολλά να πει. Ίσως το ότι σπατάλησαν πολλές καλές ιδέες στα προσωπικά τους άλμπουμ να έριξε ένα δυο επίπεδα την ποιότητα του “Obsidian”.
Όπως είχα πει… πήρα το σιντί και έχω πλέον αποψη… περίμενα κάτι παραπάνω 
Δεν είχατε και πολύ αδικο στην κριτική… Δεν θα μπώ στην διαδικασία να το κατατάξω, αλλά μόνο θα πώ οτι και το Godless καλύτερο ήταν… Τέσπα υπάρχουν μερικά τραγούδια που αξίζουν αλλά σίγουρα δεν ακούγετε μονοκόματο.
Μερικά τραγούδια αν και μικρά για τα δεδομένα μου τα έκανα fast forward…pfff…
Emptyness unobstracted, Obsidian Conspiracy,Crystal Ship(αν και περίμενα δυναμική επανεκτέλεση στυλ Silence) :thumbup:
Λοιπόν τελικά νιώθω πως κατέληξα στο πως να χαρακτηρίσω το δίσκο μετά από 3-4 ακροάσεις. Πρόκειται για έναν από τους πιο πιασάρικους δίσκους Nevermore, το δικό τους Black Album. Εθιστικές μελωδίες, που παρόλο που δεν ακούω τον Warrel στις εξάρσεις του παρελθόντος, ακόμα ανατριχιάζω.
Αγαπημένα κομμάτια:
She Comes In Colors, The Obsidian Conspiracy, Emptiness Unobstructed, Moonrise (Through Mirrors Of Death), Your Poison Throne
Αν είναι πιασάρικο αυτό, τότε το “Dead Heart…” τι είναι;
Από τα τελειότερα άλμπουμ τους. Το γεγονός ότι το The Obsidian Conspiracy είναι ένα κλικ κατώτερο των θεικών παλαιότερων άλμπουμ τους δεν του αφαιρεί κάτι, παρα μόνο εαν θές απλά να τα συγκρίνεις. Το οποίο είναι σημαντικό κατα τη γνώμη μου για να θυμίζει στην εκάστοτε μπάντα τις απαιτήσεις που υπάρχουν αλλά είναι και άδικο όταν το παρατραβάμε. “Δε βγάλαν το νέο Dead Heart οι Nevermore αρα τους στέλνουμε στο Καιάδα”. Ε όχι ρε μάγκες δε πάει έτσι. Ούτε φανμποϋλίκια, ούτε όμως και άμεση καταδίκη. Παν μέτρον άριστον.
Από κει και πέρα, σεβαστή η άποψη του καθενός.
Κανείς δεν θα ήθελε ένα νέο Dead Heart, το οποίο στην τελική, αν έβγαζαν, θα λέγαμε καλός, χρυσός ο δίσκος, αλλά κάπου τάχουμε ξανακούσει.
Εκτός αν εννοείς δίσκο ποιότητας Dead Heart.
Αυτό ακριβώς εννοώ jester. Είναι ίδιας ποιότητας με Dead Heart αλλά χάνει στα σημεία όπως αναμένεται. Γαμάει κατα τα άλλα.8)