εμενα το καινουριο nevermore μπορω να πω οτι μου αρεσε…
βεβαια δεν ειμαι και ο κλασσικος nevermore fan…
δεν τρελαινομαι τοσο για τα κλασσικα politics…και dreaming…
μαρεσουν διαφορα σημεια απο δαυτα αλλα μεχρι εκει…
προσκινω dead heart…
ισως για αυτο να μαρεσε και το obsidian…
τωρα για το μελλον time will tell…
γιατι ειναι αναγκη να κραζετε καθε καλλιτεχνη για καθε νεο CD που βγαζει? 
[-X
αυτη την εντυπωση μου εχετε δωσει να μην παρεξηγηθουμε… 
το ακουσα χτες, ολο το Obsidian Conspiracy, και μπορω να πω οτι ειναι ενα καλο CD με το πρωτο ακουσμα. ομως πιστευω στην συνεχεια θα το αγαπησω οπως και ΟΛΑ τα αλλα CD των Nevermore.
Λοιπόν.
Ο δίσκος φανερώνει ότι η μπάντα έχει εγκλωβιστεί στον ήχο της. Πολλές επαναλαμβανόμενες ιδέες που έχουμε ακούσει στο παρελθόν και κάτι μας θυμίζουν, είτε μιλάμε για τα ριφφ του Λούμις είτε για τις φωνητικές γραμμές του Ντέην. Δεν υπάρχουν ούτε αυτά τα μικρά περίεργα “κολπάκια” που σε ξάφνιαζαν όταν άκουγες προσεκτικά τους προηγούμενους δίσκους τους.
Επίσης ο δίσκος δεν είναι αρκετά σκοτεινός (το σημαντικότερο), αλλά ούτε “αγριεμένος”. Σε αυτό φταίνε ξεκάθαρα οι ερμηνείες του Ντεην, οι οποίες δεν είναι σε καμία περίπτωση οι παθιασμένες ερμηνείες του παρελθόντος. Όταν ακούμε Ντεην, θέλουμε πάθος, απόγνωση και μίσος. Όχι τζενερικ μεταλ πράγματα.
Με άλλα λόγια, αντικειμενικά είναι ένας μέτριος δίσκος για τα επίπεδα των νέβερμορ, ΟΜΩΣ εγώ προσωπικά τον γούσταρα επειδή αυτόν τον ήχο στον οποίον έχει εγκλωβιστεί η μπάντα, εγώ τον έχω αγαπήσει στο παρελθόν. Εντάξει δε βρίσκεται στο ζενιθ της έμπνευσής του, αλλά κομμάτια όπως το Emptiness Unobstructed και το And The Maiden Smoke δεν μπορώ να μην τα γουστάρω, παρόλο που αν μάθαινα με αυτόν το δίσκο τους νέβερμορ δε θα μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Δε με νοιάζει να θέτω υψηλά στάνταρ στη μουσική μου και να αφορίζω ό,τι δε συνάδει με τα “μουσικά μου πιστεύω” (πχ αντιγράφουν τους εαυτούς τους; στον καιάδα. βγάζουν πιο σεηφ δίσκο, λιγότερο εμπνευσμένο; στον καιάδα). Με νοιάζει να γουστάρω αυτά που ακούω. Και με τους νέβερμορ -όπως και με κάθε μπάντα που έχω αγαπήσει κάποτε- πρέπει να βγάλουν κάτι πολύ κακό για να το θάψω.
Τέσπα, αν έπρεπε να δώσω έναν χαρακτηρισμό, αυτός θα ήταν αναμενόμενος. Ήταν αναμενόμενο ότι αυτός ο δίσκος θα ήταν “έτσι”. Όπως και να ‘χει, θα αργήσει να σταματήσει να ακούγεται απ’ τα ηχεία μου.
φταιει η εποχη…
Διαφωνω. Οι περισσοτεροι μετα απο 5 χρονια περιμεναν κατι διαφορετικο και γιαυτο απογοητευτηκαν. Αρα δεν τον λες αναμενο.
εγω τον περιμενα περιπου σαν το godless αλλα ενταξει δεν ειναι και τοσο ασχημος τελικα
ενταξη ειναι nevermore και περιμεναμε κατι απιστευτο αλλα φαινετε ενας πολυ καλος δισκος!!
Όποιος περίμενε τους νέβερμορ με το The Obsidian Conspiracy να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, μάλλον είναι αφελής. Άλλο το τι περιμένεις εσύ και άλλο το τι περιμένουν οι “περισσότεροι”. Και τα 5 χρόνια δεν καταλαβαίνω που κολλάνε. Οι περισσότερες πατάτες μετά από 5 χρόνια αναμονής βγήκαν.
Οπως το Lateralus?
A καλά κατάλαβα. Οκ. :lol:
γελάω με τον oddish που έχει ο manos87 για avatar.
παίζει να είναι το καλύτερο εδώ μέσα…
αυτο το and the maiden spoke τι κομματαρα ειναι?για μενα ενα απο τα καλυτερα τους ever…
γιατι το emptiness unobstructed???του χριστου τα αντερα και της παναγιας τα ματια παιζουν σε αυτο τον δισκο οι μαγκες…μπραβο τους!!!
Αν και όπως είπα ο δίσκος μου αρέσει, ο Manos1987 έχει μεγάλο δίκιο στις επναλλαμβανόμενες ιδέες…υπάρχουν σημεία σχεδόν αυτούσια με παλαιότερες δουλειές τους…το Termination Proclamation θυμίζει πχ sound of silence, evolution 169 στο ρεφρέν και ούτω καθ εξής…συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες:)
Πάντως το βράδυ που ξαναέβαλα να το ακούσω, λόγω και της επερχόμενης συναυλίας, ομολογώ ότι σαν σύνολο στέκεται καλά. Απλά λείπουν τα μεγάλα τραγούδια και δεν εννοώ μεγάλα σε διάρκεια μόνο. Και σίγουρα ο δίσκος είναι πολύ κοντά στο Dead Heart… από άποψη ήχου, μελωδίας, τεχνοτροπίας.
Με μία πρώτη ακρόαση στα γρήγορα μου φάνηκε μέτριο για Nevermore. Βλέπουμε με τον καιρό.
Οχι ρε παιδιά…τι χάλια είναι αυτά?απογοήτευση σκέτη ναουμ.Χωρις νεύρο,χωρίς τσαμπουκά,χωρίς έμπνευση και ξαναπαιγμένα από τους ίδιους αλλά καλύτερα.πάω να ακούσω τώρα τα παπάκια στο νερό,να χτυπηθώ λιγάκι μιας και έχει περισσότερο νεύρο
:lol::lol:μ’αρεσε αυτο που ειπες
Tο She Comes In Colors σκοτώνει!!!Το απειλητικό άρπισμα(???) στο 1:33 σε προιδεάζει για το μακελειό που θα ακολουθήσει καi όταν σκάει το riff…
OΛΕΘΡΟΣ
Εντάξει είναι και το καλύτερο του δίσκου!! Επικό σημείο όντως!