Τι λες ρε man, μια χαρά είναι ο ήχος του Sneap ειδικά στο Dead Heart.
Στο δε Enemies η τεράστια ικανότητα του Dane στην ερμηνεία θάβεται ουσιαστικά από τα πολλαπλά layers των φωνητικών, για να μη μιλήσω για κιθάρες και τα ρέστα…
ε, διαφορετικά αυτιά έχουμε, τι να κάνω. δλδ lucretia my reflection, patterns, this old man, πατάνε κάτω dead heart 
enemies εμένα μ αρέσει ο ήχος. ναι, μιλάω για την πρώτη έκδοση, δεν έχω ακούσει την φτιαγμένη. i, voyager >>> ολο το godless. ο σνηπ μου βγάζει τρελή πλαστικούρα, τόσο πολύ που μου βρωμάει. δλδ ξεσπάει η μπάντα και δε μου βγαίνει στον ήχο. μαλακώνει, μια απ’ τα ίδια. λες και τους πέρασε από εξομαλυντή τάσεως και συχνοτήτων.
Το Enemies δεν το έxω ακούσει καθόλου, γιατί ενώ λατρεύω Godless & Dead Heart δεν θέλω να ακούσω τον ίδιο ήχο πάλι.
Πόσο στο καινούργιο.:?
στο dead heart ειναι οκ ο ηχος
βοηθανε πολυ και οι συνθεσεις
αλλα απο την αλλη οταν
βγηκε ο δισκος
ο ηχος του sneap δεν ειχε τυποποιηθει πολυ
τωρα και ο ηχος του sneap εχει τυποιηθει πολυ
και το this godless endeavour (προσωπικα) μου ακουγεται
λες και μια συγχρονη μπαντα τυπου as i lay dying πχ
(με εξαιρεση τα φωνητικα του dane και κατι χαρακτηριστικα σολο του loomis)
διασκευαζει παλια κομματια nevermore
επισης μου χει λειψει
το στοιχειο της εκπληξης
απο καποια γαματη αλλαγη ή ένα ενα ριφφ ή γενικα ένα ξεχωριστο κομμάτι όπως το ομώνυμο του dreaming ή… ή…
και οχι απο ενα υπεργαματο σολο
Τα φωνητικά στο born δεν ήταν στοιχείο έκπληξης; Ή ολόκληρη η ομότιτλη κομματάρα, This Godless Endeavour;
το ενεμιζ ειναι για εκλεκτα αυτια. ισως ειναι το αγαπημενο μου, αυτη η ολσκουλ ντεθιλα που βγαζει ο ηχος ειναι πραγμα το οποιο δεν το περιμενες μετα το Dead Heart, και τα λαθη της παραγωγης κυριως στα φωνητικα εγιναν εσκεμμενα, αλλο οτι αυτο δεν αρεσε στον κοσμο. ουτε γω εχω ακουσει το ριμαστερ και ουτε προκειται.
λιγο που ακουσα απ’ τα σποιλς μιλαμε για ανουσιοτητες. και το Godless Endeavour εδω που τα λεμε ανουσιοτητα ηταν.
δεν θα μπορουσε να το θεσει καλυτερα ο μανος 87!
…και χειρότερα ο NoMisterakiς.
Ε σόρρυ κιόλας αλλά, για εκλεκτα αυτiά η τραγική παραγωγή τους enemies?
Ρε παιδιά γούστα είναι αυτά. Και μένα το enemies μ αρέσει όπως έχει. και οι ιδέες στα περισότερα κομμάτια, είναι κλάσεις πάνω από το τζούφιο (όχι σε όλα του τα σημεία, μην ισοπεδώνο κιόλας) this godless
κοιτα, ναι μια τραγικη παραγωγη μπορει να δωσει το κατι παραπανω, απο ενα καλογυαλισμενο ηχο. οταν τα παντα στις μερες μας ειναι ψηφιακα μεχρι και ο ηχος της κιθαρας, αυτο το πραμα κατανταει κουραστικο και οι καλες συνθεσεις χαντακονονται απ’ το συνοθυλευμα των πολλων ιδεων. θα μου πεις τοτε που βγηκε το ενεμιζ δεν υπηρχε αυτη η οριτζινιλα-σολοριφφ που πλεον ολα τα ντεθο-ειμαι-τεκνογκρουπ την χωνουν κατα κορων. γι’ αυτο και το ενεμιζ ειναι μοναδικο. και για να κλεισουμε με την παραγωγη οταν μαθει το αυτι σου στα δυσκολα, το ενεμιζ σου φαινεται καλογυαλισμο σε σχεση με αλλα πραματα που κυκλοφορουν. πλεον μπορεις να δεις καταμουτρα τις συνθεσεις. ας γουι σπικ παιζει ξεθαβιν στο ενεμιζ και πραγματικα συγκινιεμαι.
Δεν διαφωνώ με αυτο που λες. Μόνο που η “τραγική” παραγωγή πρεπει να είναι και στο σωστό συγκοτημα και απο τον “σωστό” παραγωγό. Το είχε πει ο και Fenriz η “τραγικη” παραγωγή είναι τέχνη. Και δεν νομιζω πως ο Kelly Gray θεωρειται απο τους καλλιτεχνες τους είδους. Ασε που πάντα πιστευα πως σε έναν καρατεχνικό κιθαριστα σαν τον Loomis του πηγαιναν οι πιο καθαρες παραγωγές του dead heart. Γνωμη μου πάντα βεβαια.
Πάντως το remaster/ remixed η τι διαολο ήταν η άλλη έκδοση του άλμπουμ που κυκλοφόρησε δεν το άκουσα ακομα μεχρι και σήμερα.
Δεν μπορω να μην συμφωνησω κ με τα δυο τελευταια ποστς σου.Θυμαμαι εποχες ενεμιζ οπου λιγοι παραπονεθηκαν για την παραγωγη.Μετα απο συνεντευξεις κ δηλωσεις παραπονεθηκαν κ ολοι οι αλλοι(πλην εξαιρεσεων).Δεν υποννοω πως ειμασταν αμπαλοι.Απλα γνωμη μου ειναι οτι το αρνητικο του ενεμιζ ηταν καθαρα συνθετικο κ δεν θελαμε να το παραδεχτουμε υστερα απο δυσκαρες των nevermore(ναι βαζω κ dead heart μεσα).
Το this godless… μ’αρεσει περισσοτερο απο το ενεμιζ.Αλλα ειμαι περιεργος κ λεω πως η παραγωγη του δεν με χαλασε.Το remix το ακουσα κ δεν προσφερε τιποτα…
Οσο για τα τεσσερα κομματια που λεακαραν ουτε κρυο ουτε ζεστη.
το Dead Heart εχει ομορφη γυαλισμενη παραγωγη. χωρις να φαινονται το παντα πλαστικα, οπως συμβαινει με το Godless σε μεγαλο ποσοστο και οπως φαινεται στο Obsidian η πλαστικουρα χτυπαει κοκκινο.
αυτο που λες με τον Kelly Gray ισχυει, αλλα η μπαντα εδωσε το οκ, που σημαινει οτι αυτο ηθελε. το κακο ειναι οτι περιμεναν τις αντιδρασεις. το ριμαστερ δεν αξιζει να το ακουσεις για τον εξης λογο. οταν το ενεμιζ γραφοταν ειχε παθος και καυλα. οταν επαναηχογραφεις(αν ισχυει κατι τετοιο, μην διαβασεις την συνεχεια) κατι, το οποιο εχεις χιλιοπαιξει σε λαηβ και σε προβες ειναι περισσοτερο υποθεση ρουτινας και οχι καυλας. το πραμα τοτε σπαρταρουσε.
-
Ήταν και συνθέτικο συμφωνώ απόλυτα, μάλιστα είναι ένας από τους λόγους που δεν έψαξα ποτέ να βρω την νεα έκδοση του που κυκλοφόρησε αργότερα.
-
Πότε λικαραν τα κομμάτια και που είναι αυτά τα κομμάτια, ένα λινκ απο κάποιον ευγενικό συμφορουμιστή θα εκτιμηθεί δεοντως, ευχαριστώ πολύ
Φλέημ/μαλλιοτράβηγμα/μπάχαλο χωρίς εμένα δεν παίζει, οπότε.
Οι Nevermore ήταν μέχρι και το “Dreaming Neon Black” να ξέρετε.
Συνεχίστε. 8)
Η άλλη έκδοση του ενεμις είναι καινούργια ηχογράφηση?? Νόμιζα ότι ήταν απλά ένα ριμάστερ από τον Sneap.
για μένα που μετά το politics και το dreaming ήθελα να πάνε σε πιο ακραία μονοπάτια, μια χαρά ήχο έχει το enemies. και οι συνθέσεις μια χαρά γαμάνε, μην ακούω αηδίες. κατα τ’ άλλα σφωνάω με νομιστέριον παραδόξως.
Αν κρίνω απο δηλώσεις που έκαναν εκείνο τον καιρο πάντως δεν νομιζω πως ήξεραν τι τους περίμενε όταν συνεργαζονταν με τον Gray. Το Godless έδειξε πόσο ήθελαν να επαναλάβουν τον ήχο του dead heart ο οποίος κατα την γνωμη μου τους ταιριάζει πιο πολύ. Εμενα δεν μου φάνηκε και τόσο πλαστικουρα, πάντως σε αυτό είμαι μάλλον μειοψηφια απο ότι έχω καταλάβει. Θα επανέλθω αυτές τις μέρες μιας και θα ξεθαψω και θα λιωσω δισκογραφία τους.
BAN σε Bleedin που σνομπαρει dead heart
Το Godless από την ημέρα που το είχα πρωτοακούσει και για πολύ καιρό το θεωρούσα το καλύτερο Album τους. Μετά το άφησα για αρκετό καιρό και όταν το ξανάπιασα έφαγα τρελό άδειασμα. Ακόμη το λατρεύω και δύσκολα μπορώ να με φανταστώ να μη μου αρέσει δίσκος Nevermore αφού οι άμυνες μου με αυτό το συγκρότημα είναι πολύ μειωμένες. Και έτσι όμως κάποια πράγματα στα δικά μου αυτιά χτυπάνε άσχημα. Άνισος δίσκος, από τη μια έχεις κομματάρες σαν το Bittersweet Feast και Sentient 6 και από την άλλη αρκετά κατώτερα κομμάτια(που τα λατρεύω και αυτά παρόλαυτά). Πολλά πράγματα μου ακούγονται ότι έγιναν γιατί έπρεπε να γίνουν. Επίτηδες τα κομμάτια ηχούν πιο τεχνικά από του Dead Heart, επίτηδες υπάρχει η μπαλάντα στα χνάρια του Believe In Nothing, επίτηδες το χάος του Enemies έφυγε για να καθαρίσει ο ήχος και να φαίνεται ξεκάθαρα τι παίζει σε κάθε σημείο και πάνω απόλα συνηδειτοποιημένα υπάρχει και το μεγάλο λοξοκοιτάζων στο Politics κομμάτι στο τέλος προορισμένο να πάρει τον τίτλο του έπους των Nevermore(κομματάρα μεν αλλά οι Nevermore έχουν γράψει κομμάταρες που παίρνουν τον τίτλο του έπους και χωρίς να βαράει το κοντέρ πάνω από 7 λεπτά). Ο Andy Sneap δεν ήταν για τους Nevermore πλέον, τους κάνει να ακούγονται πολύ κοινοί και αν στο Dead Heart τους βοήθησε να διαφοροποιηθούν από τον ήχο του Kernon στην αμέσως επόμενη παραγωγή του κατάφερε να τους ταυτίσει με τη δική του τυποποίηση. Γενικά έχω καταλήξει να το θεωρώ μάλλον το λιγότερο αγαπημένο μου από Nevermore και κατά πάσα πιθανότητα μέσα στην ατσουμπαλιά του το Enemies να είναι το αγαπημένο μου των 00s. Τραγικός ήχος και σε αντίθεση με Nomister δε θεωρώ ότι το απότέλεσμα του ήταν κάποιο κομψοτέχνημα κακού ήχου αλλά στην τελική ακόμα και άθελα του έβγαζε την οργή και την απόγνωση μιας προσωπικότητας που σπάει την πλαστική γυάλα που τον περιβάλλει κάνοντας το έτσι και το φωτεινότερο Album των Nevermore
Αυτό το τελευταίο ήταν επιρρεασμένο από τους τραγικούς ποιητικούς στίχους του νέου μεγάλου Έλληνα ποιητή Cradleofmaiden:D:D
Γενικά πάντως αυτό που θα ήθελα αυτή τη στιγμή από αυτούς δεν είναι συνθετική αρτιότητα και νηφαλιότητα αλλά τη διάθεση να τα σπάσουν. Κάποια άτομα δεν πρέπει να κόβουν τις καταχρήσεις τους. Ίσως αν κάποια γκόμενα των ξανακαταστρέψει να το έχουμε. Δεν έχω ακούσει τα Samples γιατί θεωρώ ότι είναι ηλίθιο και σε προκαταβάλει ώστε στο τέλος να μην είσαι έτοιμος να δεχτείς αυτό που είναι να δεχτείς και να το αδικήσεις. Για πρώτη φορά πάντως φοβάμαι νέα τους κυκλοφορία.
Το τελευταίο πραγματικά ΤΙΤΑΝΙΟ άλμπουμ των Nevermore είναι το “Dreaming Neon Black” και όσο και να προσπάθησαν να το πλησιάσουν έστω με το “Dead Heart”, δύσκολα θα ξανα προσεγγίσουν (συνθετικά) εκείνα τα στάνταρντς του '94 - '99.
Όσον αφορά το “Enemies…”, σίγουρα είναι ένα ειλικρινές άλμπουμ και η παραγωγή του και όλα τα υπόλοιπα βγήκαν σαφώς όπως ήθελε η μπάντα και όχι ο Gray. Το λάθος το καναν μετά και το επανακυκλοφόρησαν καλογυαλισμένο και με τα πρότυπα κυκλοφοριών του σωρού (βλ. arch enemy και πλαστικούρα). Αυτό δείχνει οτι δεν εμπιστεύτηκαν το υλικό τους, όπως αποφάσισαν να το παρουσιάσουν και ότι αναγκαστικά πιέστηκαν από τους οπαδούς τους να το ξαναβγάλουν. Και εξαιτίας αυτής της… παραχώρησης, η πορεία της μπάντας οδηγήθηκε σε ένα ομολογουμένως αρκετά ενδιαφέρον άλμπουμ, αλλά για τους Nevermore των 90’ς, τετριμμένο και επαναλαμβανόμενο. Είναι το αποτέλεσμα μιας μπάντας, η οποία έχει συμβιβαστεί. Δεν είναι άσχημος δίσκος, όπως κανένας δίσκος επί της ουσίας των Nevermore δεν είναι αυτό που λέμε, πατάτα. Είναι όμως ένα άλμπουμ, το οποίο δίπλα στα μεγαλεία του Politics Of Ecstasy πχ, φαίνεται ένα ακόμα άλμπουμ.
Τα previews κτλ του Obsidian Conspiracy ακούγονται έτσι κιέτσι, αλλά σ’αυτό μάλλον συμβάλλει και το χάλια εξώφυλλο.