τα 2 αγαπημενα μ ειναι Dead heart και Politics of ecstasy…επειδη ομως επρεπε να ψηφισω ενα απο τα 2, ψηφισα Dead Heart…:-k
Dreaming Neon Black!Τρελλαθηκε ολος ο ντουνιας οταν βγηκε!Γενικως μπαντα οροσημο,που καλο ομως θα ηταν να αποσυρθει πλεον γιατι βγαζουν μετριοτητες που πληττουν το μεγαλειο κ την υστεροφημια της μπαντας!
Θυμαμαι σα χτες μια καλοκαιρινη μερα του 96 που ειδα στο Metal Era ενα δισκιο μ ενα μωρο που στο μετωπο του ειχε τη λεξη controlled απ εξω και το ονομα Nevermore απο πανω…Ειδικα ο τιτλος με ιντριγκαρε πολυ…Ρωτησα το Mutilator τι παιζει, και χωρις πολυ σκεψη το τσιμπησα! Το σοκ ηταν ανεπαναληπτο! Στα καπακια αρχες του 97 στο πρωτο μεταλ live της ζωης μου, οπου το εν λογω δημιουργημα ειχε την τιμητικη του, τα ειδα ολα…Απο τοτε η μπαντα ειχε σταθερα συμβολαιο με την ποιοτητα, αλλα οχι με την πρωτοπορια που εμφανισε μ αυτη την κυκλοφορια.
:thumbup: για το Τhe Politics of Ecstasy λοιπον! Manipulate the Media…
Απλα γιατι πολλοι δεν ηξεραν καν τους Nevermore και τους αιφνιδιασε.Το θυμαμαι απο την παρεα μου τοτε. Τους επρηζα να τους ακουσουν, κι οταν βγηκε αυτο ερχονταν να μου πουν ποσο εσπερνε. Πφφ…
Πολυ δυσκολη ερωτηση!Ποιο να πρωτοδιαλεξεις ειναι απο αυτη την γκρουπαρα.Αν πρεπει να ποιο καποιο με βαρια καρδια Dreaming Neon Black.
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Σαν ολοκληρωμενο cd μπορει κανεις να πει το TGE…Αν το επομενο ειναι στα ιδια επιπεδα τοτε τι να πω…Παρα πολυ λιγα συγκροτηματα βγαζουν δισκάρες ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!! Αλλα δεν πιστευω οτι θα ξαναβγεί ποτε αλμπουμ σαν το PoE…Δεν εχω ξαναδει τετοιο ειλικρινές μίσος να βγαινει απο συγκροτημα…Οπως και στο DnB .Ολα δισκαρες ειναι βασικα, τι να πεις.Αλλα ξαναλέω PoE δεν θα ξαναβγεί ποτε…
To επος:
Θα πω με τα χίλια ζόρια το Dead Heart…γιατί όταν βγήκε πέρναγα πολύ καλά! Αλλά όλα είναι φοβερά!
To In Memory σκιζει… ειδικα το ομωνυμο κομματι…
And when there’s nothing more left to dream
And nowhere left to wander
The memories will be there for you
Τα φωνητικα που κανει εδω ο Warrel ειναι…
νομίζω πως κατά κοινή ομολογία ο καλύτερος δίσκος των Nevermore παίζει μέσα στην τριάδα Politics, Dreaming και Dead Heart.
το Politics είναι το πρώτο σοκ, ειδικά για όσους όπως εγώ ήρθαν πρώτη φορά σε επαφή με τους Nevermore και τις ερμηνείες του Dane μέσω αυτού. Η πολυπλοκότητα των συνθέσεων, οι εξωπραγματικοί στίχοι και η αισθητική του το κάνουν μοναδικό.
το Dreaming είναι το προσωπικό πάθος. μοιράζει τόνους συναισθήματος με κάθε ακρόαση. σε πιάνει απροετοίμαστο και σου δείχνει πόσο σκατόψυχο μπορούν να σε κάνουν οι διαπροσωπικές σχέσεις. πόσο μπορεί να σε στοιχειώσει ένας άνθρωπος και δη μια γυναίκα. Από τους λίγους, ελάχιστους δίσκους που σου μεταφέρουν τόσο έντονα συναισθήματα.
Το Dead Heart, είναι επιτομή. Είναι ο άριστος συνδυασμός τεχνικής και συμβιβασμού σε νόρμες. Η σύνθεση έχει τον κυρίαρχο ρόλο, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο δεν περιορίζεται ούτε η τεχνική, ούτε το συναίσθημα σε σημαντικό βαθμό (και τα 2 απλά μειωθήκαν χάριν της εμπορικότητας). Είναι φοβερά δύσκολο να επιτευχθεί αυτό, συνήθως καταλήγει σε αποτυχία και εδώ μιλάμε για αριστούργημα.
Τώρα στο δια ταύτα.
Το Politics μπορείς να το προτιμήσεις γιατί είναι το πρώτο, το σημαντικότερο ίσως βήμα και το πιο τεχνικό, το DHIADW όταν βγήκε το άκουσα τόσες φορές χωρίς να με κουράσει που θα ορκιζόμουνα άνετα ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει από αυτούς. Αλλά στο βάθος χρόνου, αυτό το συναίσθημα που σου προκαλεί το Dreaming Neon Black, αν το έχεις βιώσει αυτό το album δεν σου αφήνει περιθώρια.
Όντως, Politics / Dreaming Neon Black / Dead Heart είναι και τα τρία κορυφαία άλμπουμ και το καθένα κυκλοφόρησε την κατάλληλη στιγμή. Συνολικά το καλύτερο, έστω και με μικρή διαφορά είναι το Dreaming Neon Black γιατί απλά εδραίωσε τους Nevermore μετά από ένα άλμπουμ σαν το Politics Of Ecstasy, το οποίο είναι και αυτό ασύλληπτο έπος. Βασικά όλα τα άλμπουμ τους είναι αξιόλογα, με το Enemies να ρχεται λίγο πίσω λόγω παραγωγής. Ambivalent, Enemies…, Seed Awakening, I Voyager κομματάρες.
Dreaming Neon Black / Politics Of Ecstasy
Dead Heart In A Dead World
Nevermore
This Godless Endeavour
Enemies Of Reality
και το εκπληκτικό EP φυσικά και κείνο πάει στα κορυφαία. Γενικώς πολύ μεγάλη μπάντα, ασχέτως του σπρωξίματος που κατα καιρούς υφίστατο. Αλλά βασικά δεν υπήρχαν και κείνη την εποχή πολλές καλύτερες μπάντες στον χώρο του metal.
Ξέρω ότι είμαι λίγο εκτός χρόνου εδώ αλλά μόλις ανακάλυψα ότι ένας τύπος ανέβασε ολόκληρη συναυλία από το 1999 στην Αμερική, τρεις μήνες αφού τους είχαμε δει εδώ…Τρελή συγκίνηση…Τι ωραία εποχή και τι ΔΙΣΚΑΡΑ που είχαν βγάλει!
Τσεκάρετε και απλά…:bow2:
Τα έχω βάλει με τη σειρά…
Beyond within
Death of Passion
This Sacrament
Next in Line/What tomorrow knows
Future Tense
Dreaming Neon Black
Deconstruction
Silent Hedges
Fault of the Flesh
Poison Godmachine
Battle Angels
Seven Tongues of God
Enjoy!
Νά’σε καλά 
…μαμάτη φάση:):!:
το dvd τους ειναι μαματο κ ο jeff μαμαει κολουs live!
Καλα, το Year of the Voyager σπερνει. Φοβερη κυκλοφορια, παντα τετοια.
είχα πάααρα πολύ καιρό ν ακούσω nevermore, ίσως και χρόνια αλλά σήμερα το πρωί άρχισα να λιώνω δισκογραφία με χρονολογική σειρά (μόνο το dvd δεν έχω γνήσιο). η πορεία του συγκροτήματος στα 90s είναι η τελειότητα η ίδια. το ντεμπούτο το είχα αδικήσει, φοβερές ερμηνείες ο warrel. τα άλλα τα θεωρούσα και τα θεωρώ δισκάρες (και το e.p. προφανώς). στη νέα δεκαετία θα συμφωνήσω με ετούτον που ξέρει από λάδι…
δεν έχω φτάσει ακόμα στα της τρέχουσας δεκαετίας αλλά η γνώμη μου όταν τα άκουγα ήταν ότι ενώ έχουνε τραγουδάρες, κάτι λείπει, ένα κλικ… ίσως φταίει η παραγωγή (και δεν αναφέρομαι στο enemies, γενικά το λέω), ίσως η φωνή του dane. κάτι δε μου καθότανε καλά και μου βγαζε ένα δήθεν. θα επανέλθω.
Ελα οι γεννημενοι στα πρωτα χρονια των 80’s ! :vibrate:
Κωλοπαιδι παω να βαλω και εγω Nevermore…
φλέγον ζήτημα. τι tag ταιριάζει στους nevermore ρε γμτ? σκέτο metal? :-s
Ε ναι.
Plain Metal
[SIZE=“7”]METAL[/SIZE] ίσως…
Μαμάω και δέρνω Metal πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα.