Eγώ με το Politics τους πήρα πρέφα, αλλά ολοκληρωμένη δουλειά τους που άκουσα πρώτα είναι το Dreaming. Ωστόσο…
Το καλύτερο τους για εμένα αν και αλλάζει συχνά θέση με Dreaming Neon Black και This Godless Endeavor αναλόγως καιρού.
Το καλύτερο τους για εμένα αν και αλλάζει συχνά θέση με Dreaming Neon Black και This Godless Endeavor αναλόγως καιρού.
1 Like
Εγώ σαν οπαδός άκουσα το Dead Heart πρώτο.
Άντε ας πω κι εγώ
-
The Politics of Ecstasy
-
This Godless Endeavor
-
Dead Heart in a Dead World
-
Dreaming Neon Black
Αυτά τα 2-4 είναι ουσιαστικά τρικάβαλο στη θέση 2 γιατί πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να διαλέξω κάποιο από τα 3 έναντι των άλλων, απλά είπα να μην το αφήσω και να αιωρείται τελείως.
-
Nevermore
-
Enemies of Reality
-
The Obsidian Conspiracy
7 Likes
Πρώτη επαφή με τους Nevermore ήταν το 1997 όταν διάβασα την ανταπόκριση του λάιβ τους στο Ρόδον, όπου άνοιγαν για τους Iced Earth. Θυμάμαι να διαβάζω ότι είχαν φάει μπουκάλια από το ανυπόμονο κοινό του Τζον του Σάφερ 
. Μου κίνησαν την περιέργεια και έψαξα λίγο για αυτούς, αλλά δε θυμάμαι αν κατάφερα να ακούσω κάτι, μέχρι που βγήκε το Dreaming Neon Black, που ήταν και το πρώτο άλμπουμ που πρόλαβα την πρεμιέρα του.
Παρεμπιπτόντως, το Dead Heart είχε πάρει δεκάρι στο Metal Hammer (2000) κι ο Χάκος έσπρωχνε πολύ την μπάντα. Επίσης άσχετο, αλλά θυμάμαι τη συνέντευξη του Dane στο ΜΗ εκείνου του μήνα (το έχω ακόμα το τεύχος) κι ο Warrel είχε αναφέρει ως το αγαπημένο του άλμπουμ για εκείνη τη χρονιά, το Clayman.
Edit: Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε πώς ήταν λάιβ οι Nevermore, σχεδόν 30 χρόνια πριν, και πόσο πιο γαματο ακούγεται το ντεμπούτο (εδώ το CBF, το What Tomorrow Knows και το Optimist or Pessimist του EP) με 2 κιθάρες (με τον Pat O Brien):
9 Likes
Όχι 9.5? Νομίζω το Dreaming είχε 10.
Δεκάρι θυμάμαι κι εγώ.
Επίσης θυμάμαι στις πρώτες ακροάσεις (όταν το αγόρασα, ή τέλη του 2001 ήταν ή αρχές του 2002) να σκέφτομαι “αυτοί οι Nevermore πολύ υπερτιμημένοι ρε παιδί μου”. Προφανώς δεν είχα ακούσει τίποτα σαν κι αυτούς μέχρι τότε… Εννοείται ότι όταν εξοικειώθηκα συμφώνησα 100%.
2 Likes
όταν αγόρασα το dead heart και πάτησα το play, τα πρώτα 10-15 δευτερόλεπτα του δίσκου μου έριξαν τέτοια σφαλιάρα, που όμοιά της δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει σε τέτοια κατάσταση πρώτου κομματιού…
4 Likes
Εγώ τους έμαθα στο Dreaming Neon Black και μου φάνηκε απίστευτο ότι μέσα σε έναν χρόνο έβγαλαν το Dead Heart…που ναι μεν είναι πιο εύκολο στο αυτί αλλά είναι τόσο ποιοτικό που είναι να απορείς.
Μετά πήγα στο Politics που αρχικά μου φάνηκε αρκετά “progressive” και δύστροπο αλλά και τόσο βαρύ και σκοτεινό.
Όταν βγήκε το Enemies αρχικά ένιωσα μια απογοήτευση αλλά, λόγω και της μικρής του διάρκειας, το έλιωσα, και γενικά το θεωρώ πάρα πολύ καλό δίσκο και φουλ αδικημένο αλλά όταν βγήκε το Godless πίστεψα ότι υπάρχει θεός! Μιλάμε για απίστευτη έμπνευση, η μία κομματάρα μετά την άλλη, που κορυφώνεται στο επικό τελείωμα του ομώνυμου …welcome to the end my friend the sky HAS OPEEENED και την ριφφαρα που θα μπορούσε να κρατήσει κανένα 5λεπτο ακόμα και να μην με κουράσει.
Ε με το τελευταίο η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάστηκα και όταν τους είδα και στην περιοδεία φαινόταν ότι δεν πάει καλά το πράγμα
6 Likes
Ας πω και το δικό μου best
- The Politics of Ecstasy
- Dreaming Neon Black
- Dead Heart in a Dead World
- Nevermore
- This Godless Endeavor
- Enemies of Reality
- The Obsidian Conspiracy
To Dreaming μου το είχαν πάρει δώρο όταν είχε κυκλοφορήσει ,κάτι συμμαθητές στο σχολειο , ωραίες εποχες
1 Like
Το μακρινό 1995 (17 χρονών τότε) η λίστα με τα CD προς αγορά έχει γίνει κυριολεκτικά κουρέλι από το γράψε σβήσε. Το χαρτζηλίκι δεν φτάνει για όλα και η λίστα περιλαμβάνει Draconian Times, Burnt Offerings, Imaginations From the Other Side, Land Of The Free, Forth Dimension, και δεν ξέρω και εγώ πόσα ακόμα σε μία χρονιά όπου το ένα έπος διαδέχεται το άλλο. Μέσα σε αυτά είναι και το ντεμπούτο των Nevermore από το οποίο έχω ακούσει μόνο τα What Tomorrow Knows και The Hurting Words. Η μοίρα ήθελε το χαρζιλίκι να πηγαίνει σε πιο safe αγορές τύπου Gamma Ray και Blind Guardian και το Nevermore μένει απ έξω για αργότερα. Ήδη έχω στη κατοχή μου τα 2 Sanctuary, διατηρώντας τους Nevermore ψηλά στη λίστα μου.
Πριν προλάβω να τους γνωρίσω καλύτερα, σκάει το Politics Of Ecstasy την επόμενη χρονιά. Μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο άλμπουμ βρίκσεται στη προσωπική top-5 metal albums list όλων των εποχών. Αν μου πείτε να διαλέξω 5 άλμπουμ για να ζήσω το υπόποιπο της ζωής μου σε ένα ερημονήσι (*), σίγουρα το ένα θα ήταν το Politics. Ίσως ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ των 90s. Παραγωγή, φωνητικά, ήχος στις κιθάρες, τύμπανα, στίχοι, όλα είναι τέλεια σε αυτό το άλμπουμ.
edit
(*) Για την ιστορία, τα υπόλοιπα θα ήταν , Transcendance, Epicus Doomicus Metallicus, Somewhere In Time, Extreme Aggression
5 Likes
Το πρωτο το αγαπω και εχει μαλλον και το αγαπημενο μου Nevermore τραγουδι, το Sanity Assassin.
Τα 4 πρωτα γενικα παιζουν αναλογα την διαθεση και ολα μου αρεσουν παρα πολυ.
Ακολουθει το Enemies. Τα αλλα 2 τα εχω ακουσει πολυ λιγο και δεν εβρισκα κατι να μου προσφερουν.
Απο τραγουδια:
Sanity Assassin
What Tomorrow Knows
Garden of Grey
The River Dragon
The Seven Tongues of God
Deconstruction
Dreaming Neon Black
I, Voyager
Live καταπληκτικοι. Ειδικα στο Ροδον. Απο το δραμα σαν support στους Iced Earth στην επομενη που ηταν καθηλωτικοι. Επος
6 Likes
Ναι αλλά ποιοι άλλοι ήσαστε στην κλασμένη συναυλία του 2003, στο ένεμιζ τουρ;
4 Likes
Επίσης μου κάνει εντύπωση να μην αναφέρει κανείς (νομίζω) το the learning. Μιλάμε για αριστούργημα.
8 Likes
Μοιαζει σε καποιο βαθμο με την σειρα ακροάσης, οχι πολυ ομως:
DNB (οταν βγηκε)
Politics (αμεσως μετα το σοκ του DNB)
Nevermore (αμεσως μετα το σοκ του DNB και του Politics)
Dead heart (όταν βγήκε, θυμαμαι ακομα τον εφηβο τοτε Παργαλατσο να το παιζει αμετρητες φορες σε οσο πιο δυνατη ενταση αντεχε το ηχοσυστημα)
Enemies (όταν βγήκε, ψιλοαπογοητευση για νεβερμορ, αρκετα καλο αν ηταν αλλη μπαντα)
ΤGE (όταν βγήκε ή λιγο πιο μετα)
Obsidian (όταν βγήκε ή λιγο πιο μετα)
Το (καταπληκτικο) In memory EP το ακουσα αρκετα αργοτερα, πιθανως μετα και το Obsidian, μου ειχε διαφυγει.
(Απαντώ για εμένα προσωπικά).
Έγραψα προηγουμένως για το Politics Of Ecstasy ότι το βάζω στη προσωπική μου all time top-5 list of metal albums. Ένα πραγματικό αριστούργημα από τη πρώτη νότα μέχρι τη τελευταία, συμπεριλαμβανομένων και των κενών ενδιάμεσα από τα τραγούδια
1 Like
Μερακλωμένος από την αναζωογόνηση του θρεντ, είπα σήμερα να ξαναβάλω να ακούσω την μπαντάρα (είχα πολύ καιρό). Επειδή όμως δεν είχα πολύ χρόνο, έβαλα να ακούσω μόνο το ομότιτλο από This Godless Endeavor.
Το οποίο τελικά ίσως και να είναι ό,τι καλύτερο έγραψαν ποτέ, κατά τη γνώμη μου - ομολογουμένως με ισχυρό ανταγωνισμό από διάφορα άλλα κομμάτια, κυρίως από Politics, Dead Heart και Dreaming.
Αλλά διάολε δεν ξέρω αν υπάρχουν 9 λεπτά άλλης μέταλ μουσικής που να περνάνε τόσο γρήγορα.
11 Likes
2 Likes
O warrel λογικά τα πήγε σερί τα ξίδια μέχρι το λάηβ.
1 Like
Οποτε ηταν μεθυσμενος εβγαινε καλυτερο αποτελεσμα
1 Like
Σε εκείνο το λάηβ σίγουρα όχι, αλλά είχε τη φάση του.