και σε περιπτωση που δεν εχεις ακουσει Viper,δωσε μια ευκαιρια στο Theatre of Fate,μιας και σου αρεσουν τα πιο στρειτ παουερ αλμπουμς.Βεβαια ακουγονται πιο πολυ σαν Maiden(ειδικα λογω φωνης αλλα οχι μονο) με τις κλασσικες Helloween επιρροες.Θα σου αρεσει:wink:
Theatre of Fate μέσα στα 10 καλύτερα power albums όλων των εποχών ε, από οποιαδήποτε ήπειρο και οποιαδήποτε τεχνοτροπία. Έχοντας απόλυτη συναίσθηση του τί γράφω.
αν ειναι να παμε “εκει”, πρεπει να πω οτι προτιμω το Soldiers of Sunrise περιπου 10 φορες απο το Theater, που ομως θεωρω κ αυτο μεγαλη δισκαρα… το πρωτο ομως βγαζει εναν αυθορμητισμο που στο δευτερο δεν υπαρχει. σαφως και το Theater ειναι πιο δουλεμενο…
με κανετε κ εμενα να ξανακουσω το Angels Cry! 8)
Τώρα ξέρω τι θα ακούω στο Σ.Π.Ε.Ν. 
Πάντως επειδή έχω ακούσει κι άλλες φορές για το Matos ότι θυμίζει στη φωνή τον Dickinson, δε θα πολυσυμφωνήσω. Όχι μόνο επειδή θεωρώ ότι παραέχει δική της ταυτότητα η φωνή του αλλά και επειδή έχει λιγότερο όγκο, όντας ίσως και λίγο πιο υψίφωνος. Είναι σαφώς πιο λυρικός από το Dickinson ο οποίος στο μυαλό μου είναι η επιτομή του δραματικού τενόρου στο metal.
Πιο πολύ θα τον παρομοίαζα (τον Matos) με τον
Kiske από ‘‘αρχετυπικές’’ φωνές. Ένα άλλο πολύ πετυχημένο σχόλιο που είχα διαβάσει κάπου ήταν ότι θυμίζει μια metal εκδοχή του Steve Perry!
Soldiers of Sunrise; Ε, έχει κάποιες κομματάρες, αλλά δε φανερώνει ούτε το 10% του ταλέντου του Matos. Το Theatre ήταν ένα πραγματικά γιγάντιο άλμα, μπροστά του το Soldiers ακούγεται πραγματικά μέτριο και με πολύ λιγότερη προσωπικότητα. Βασικά είναι σαν τη μετάβαση από το Rocka Rolla στο Sad Wings of Destiny ξέρω γω.
Σωστός ο Πόζερ.
Και σίγουρα ο Μάτος είναι η δεύτερη καλύτερη φωνή στο “ευρωπαιοπρεπές” power, αν μπορούσα να το πω έτσι (μια που οι Angra/Viper/Shaman δεν είναι ευρωπαϊκά σχήματα).
ερμηνειες οπως αυτη στο stand away απλα στεκουν αξεπεραστες ε.
Οπως επίσης και στο κορυφαίο για μένα κομμάτι του δίσκου… Lasting Child.
Να πεις τα κριτηρια.Γιατι αν μη τι αλλο,παιζει οπωσδηποτε κλωτσομπουνιδια με Khan και Heiman(http://www.youtube.com/watch?v=3AqHtBLUjgo&feature=related XD).
Μετά το ξέθαμα του θρεντ έγινε και ξέθαμα δισκογραφίας. Πρώτον πρέπει να ακούσετε τον γέροντα, που μέσα στην υπερβολή του, λέει αλήθειες για Theatre of fate των Viper. 43 λεπτά σεμινάριο για το πώς παίζεται το power metal. Βέβαια κατά τη γνώμη μου δεν ξεπερνάει τα δύο άλμπουμ των Angra που ακολούθησαν. Οι viper συνέχισαν και μετά την φυγή του Matos. Έχει ακούσει κανείς τίποτα?
Κατά τα άλλα αυτό που κατάφεραν οι Angra με το ντεμπούτο τους είναι φανταστικό. Όπως λέει ο POSER πήραν το power των Helloween και το έφεραν σε άλλο επίπεδο. Πιο ντελικάτοι σίγουρα από τη μέση γερμανική power μπάντα, με ένα κιθαριστικό δίδυμο φωτιά και την κλασική παιδία των μελών (και κυρίως του Matos) να λειτουργεί μόνο θετικά. Οι Angra ήταν οι πιτσιρικάδες που είχαν καβλώσει με το 80s metal, αλλά πριν από αυτό είχαν λιώσει στα ωδεία. Εκτός βέβαια από συμφωνικές επιρροές γίνετε φανερή και η αγάπη τους στο progressive rock και γενικά σε πράγματα που δεν άκουγε ο μέσος μεταλλάς (διασκευή Kate Bush). Καλά όλα αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μου τεράστια μπάντα έγιναν για το holy land. Ανήσυχοι για τη μουσική τους δεν ακολούθησαν την πεπατημένη, χωρίς όμως να γκρεμίσουν ότι είχαν δημιουργήσει. Το πάντρεμα τόσων επιρροών σε έναν δίσκο που είχε ως βάση ένα από τα πιο άκαμπτα είδη του μέταλ (όπως αποδείχθηκε μετά από κάποια χρόνια) είναι αξιοθαύμαστο. Η συνέχεια με το Fireworks είναι για μένα ιδανική. Ξέροντας ότι δεν θα μπορέσουν να επαναλάβουν τέτοιο αριστούργημα επαναφέρουν την μέταλ πλευρά τους και κάνουν έναν πολύ πολύ καλό δίσκο. Το τέλειο θα ήταν μετά να επανέλθουν με το επόμενο αριστούργημα τους, το οποίο ήρθε αλλά χωρίστηκε στα δύο. Όπως λέγαμε με το Γρακχο, το άλπμουμ των Shaman τα είχε όλα εκτός από τις κιθάρες που τις ακούμε να μαγεύουν στο Rebirth. Κάπου εδώ τελειώνει και το παραμύθι. Ο Matos δεν καταφέρνει να κάνει ποτέ κάτι αντάξιο του ονόματός του και οι Angra βγάζουν το πολύ καλό Temple, με την βοήθεια του Αη Γιώργη στο εξώφυλλο και μετά αρχίζουν να φθίνουν και αυτοί.
Τα κριτήρια σ’ αυτή τη μουσική είναι γνωστά ρε συ: χροιά, εύρος, αισθαντικότητα. Τώρα τους αγαπάω και τους δύο που λες σίγουρα, αλλά θεωρώ ότι ο Matos υπερτερεί - του μεν Khan σε εύρος (άρα και γενικότερη “ψαρωτικίλα”), του δε Heiman σε χροιά και αισθαντικότητα (όντας έτσι πιο ζεστός και συγκινητικός). Ο Heiman πάντως είναι σίγουρα ο καλύτερος της εποχής της παρακμής του είδους, από 00’s και μετά.
Α, και ωραίο ποστ από όψιμο γαμωσταυρέητορ.
Πωωω, με την κουβεντα ψηθηκα να ξανακουσω το Holy Land. Το Fireworks ειχα λιωσει επισης οταν ειχε βγει ενω το Angels Cry ενω μου αρεσει δεν το ειχα ακουσει τοσο εξαντλητικα οσο τα 2 επομενα. Μπανταρα γαμωτο, κριμα που επρεπε να να σπασουν στα 2.
ωπα.ΩΠΑ.
βλεπω κατι για viper εδω και ειναι κριμα που δεν εχουν δικο τους thread.
μαλλον θα κανω εγω ενα.αν δεν υπαρχει.
λοιπον.
το soldiers ειναι raw,χυμα,η παραγωγη και για την εποχη ηταν μετρια, ΑΛΛΑ
εχει ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ,παθος,πορωση,και ενα ματος αγνωριστο.
η ποιο χυμα,ατεχνη ερμηνεια του αλλα και η ποιο πορωμενη!
και το wings of the evil ειναι Υμνος.
απο οτι ξερω οι κλασικομεταλλοι και οι τρου επικαδες αγαπανε το δισκακι παρα πολυ.
το theater ειναι ΕΝΤΕΛΩΣ αλλη φαση.
καλη παραγωγη,τραγουδαρες απο την αρχη μεχρι το τελος, ενας ματος μελωδικος αλλα και δυναμικος,και ενα κονσεπτ που θυμιζει crimson idol και streets αλλα βγηκε ο δισκος το 89.οι κιθαρες ειναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.μελωδιαρες,ριφφαρες ολα τα εχει το μενου.
οι στιχοι απλοι αλλα ειλικρινεις και σιγουρα με πειθουν απο βραζιλιανους που εχουν φαει στην μουρη ενα σωρο δυσκολιες.
στο δικο μου γουστο το theater ειναι ο μονος δισκος που κοιταζει στα ματια το keeper και για μενα το ξεπερναει κιολας.(οριακα)
και ας φαω μπινελικι γιαυτο.
τωρα ειδα τον deckard απο πανω.συμφωνω 100000%
α γεια σου.οντως ΕΤΣΙ πρεπει να παιζετε το euro power.
euro POWER,οχι στρουμφοpower που εγινε μετα.
οσο αφορα angra,αδυναμια μου το angels cry.
το holy land δισκαρα,αλλα με τον πρωτο δισκο εχω δεσιμο.
ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ
:lol::lol::lol:
nop.
δεν κανω.
παω δουλεια τωρα:D
να ανοιξεις! μπανταρα, αν και δεν τα εχω ακουσει ολα οσο θα ηθελα. 2 πρωτα σπερνουν
Και το 3ο ακουγεται.Παντως το Coma Rage ειναι πολυ μεγαλη παπαρια,δεν τρωγεται με τπτ
Edit:για τους Viper παει το σχολιο μου
Παιδιά έχει μέσα Petrified Eyes,τι να λέμε.
δεν θέλω να γίνω πάλι γραφικός για το πόσο δισκάρα είναι το fireworks
τσεκαρε οπωσδηποτε το all my life(2007)!
ειναι σε ΠΟΛΥ κοντινο υφος με το theater.
καμια σχεση με τις πανκοχαρντκοριες που επαιζαν στα 90ς.
σε ενα τραγουδαει και ο ματος lead vocals.
πιθανοτατα θα σου αρεσει ο δισκος αυτος.