Τις προάλλες είδα το πολυαναμενόμενο (για μένα), No Country For Old Men των αδερφών Κοέν με τους Τζος Μπρολίν, Χαβιέ Μπαρντέμ και Τόμι Λι Τζόουνς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα του Κόρμακι Μακάρθι.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Οι Κοέν επανέρχονται δυναμικά (μετά το μετριότατο Ladykillers) και μεγαλουργούν. Εντυπωσιακή σκηνοθεσία, υπέροχη φωτογραφία και εξαιρετικό γράψιμο.
Οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές. Ο Μπρολίν σε ένα μάλλον απαιτητικό ρόλο τα πάει περίφημα και ο Τζόουνς είναι ο κλασσικός εξαιρετικός Τζόουνς που ξέρουμε. Αυτός όμως που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα είναι ο απίστευτος Χαβιέ Μπαρντέμ ο οποίος ερμηνεύει αριστουργηματικά τον κορυφαίο κακό από την εποχή του Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη του Κιούμπρικ. Τεράστιο φαβορί για μένα (εκτός όλων των άλλων βραβείων που σίγουρα θα προταθεί η ταινία) για το όσκαρ β’ ανδρικού ρολού.
Πάμε στα αρνητικά τώρα. Ή καλύτερα στο ένα αλλά πολύ σημαντικό αρνητικό. Από τις 2 γεμάτες ώρες που διαρκεί η ταινία, η 1,5 πρώτη ώρα είναι δυναμίτης. Συνεχής δράση, πολύ βία, απίστευτη αγωνία. Πρεσβεύει όλα εκείνα που αναζητάω σε μια ταινία. Στο τελευταίο μισάωρο όμως πέφτει κάθετα ο ρυθμός. Έχω την εντύπωση ότι οι Κοέν ήθελαν να μας βάλουν να σκεφτούμε κιόλας και όχι να μας παραδώσουν το τέλος έτσι χύμα. Κάτι φυσικά που δεν είναι κακό απαραίτητα. Και όταν λέω να σκεφτούμε εννοώ να αρχίσουμε να συμπεραίνουμε κάποια πράγματα χωρίς μας τα δείχνουν on screen. Το τέλος δεν είναι κακό. Για να μη παρεξηγηθώ. Τέλειο είναι το τέλος. Απλά του λείπει η κορύφωση και είναι απόρροια του αργού ρυθμού που έχει επιβληθεί στο τελευταίο μισάωρο.
Η ταινία είναι προτεινόμενη για 8 όσκαρ μεταξύ αυτών, καλύτερης ταινίας, καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, σκηνοθεσίας και β’ ανδρικού ρόλου όπως είπα και πριν.
Εν κατακλείδει, πρόκειται για μια πραγματικά απίστευτη ταινία και θα πρέπει κανείς να είναι πολύ ιδιότροπος στα γούστα του για να μην του αρέσει.
Περιμένω με πολύ αγωνία τα There Will Be Blood του Πολ Τόμας Άντερσον και Sweeney Todd του Τιμ Μπάρτον με τους Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Τζόνι Ντέπ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αντίστοιχα για να δούμε ποια θα είναι η κορυφαία ταινία του 2008 (ή του πρώτου εξαμήνου τουλάχιστον, αν και για μένα δύσκολα θα τις συναγωνιστεί κάποια άλλη πιο μετά).
Με 4 όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου και β’ ανδρικού ρόλου για τον Μπαρντέμ) βραβεύτηκε λοιπόν τούτο εδώ το αριστούργημα αποδεικνύοντας περίτρανα ότι πρόκειται για την ταινία της χρονιάς.
Αρχές Μαρτίου βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες. Άντε, περιμένω σχόλια.
είδα το there will be που αναφέρεις, το οποίο αν κ έχει φοβερές ερμηνείες κ φωτογραφία, ΔΕΝ έχει σενάριο. υπερεκτιμημένο, αν κ το έχουν αποθεώσει όλοι.
Το είδα επιτέλους. Εντάξει τυπικό και αρκετά συμπαθητικό, αλλά αν αυτό είναι η ταινία της χρονιάς φαντάσου πόσο χάλια είναι οι άλλες.
Είδα και το There Will Be Blood μια και το αναφέρατε εδώ, και συμφωνώ πάνω κάτω με τον γραφικό μοδεράτορα. Υπερεκτιμημένο και κουραστικό. Ανύπαρκτο σενάριο. Αλλά δεν βαριέσαι…
Το Ladykillers δεν μου άρεσε. Αναμφίβολα η πιο αδύναμη στιγμή στην καριέρα των Κοέν.
Για μένα το Big Lebowski είναι από τις κορυφαίες κωμωδίες όλων των εποχών.
Όφτοπικ: Vic Vega, περιττό να σου πω πόσο πολύ τα σπάει το nick και το άβαταρ σου…
Μα, ο Vic Vega φυσικά… ή αλλιώς Mr. Blonde ή αλλιώς Μάικλ Μάντσεν από το Reservoir Dogs του Ταραντίνο. Από τις εκπληκτικότερες μορφές κουλ κακών στην ιστορία του σινεμά.
Το πρωτο πραγμα που καναμε οταν βγηκαμε απο την αιθουσα ηταν να σκεφτουμε εξισου “καλους κακους” με τον Μπαρδεμ. Λιγους βρηκαμε. Δικαια το οσκαρ.
Κατα τ’αλλα πολυ καλη η ταινια, φευγω και τα πολλα θα τα γραψω αλλη φορα. 8/10.
Η ταινια ηταν εκπληκτικη.Και την εκτιμησα ποερισσοτερο οταν καθησα και τη σκεφτηκα το βραδυ μου αρεσε ΠΟΛΥ περισσοτερο απο οτι οταν βγηκαμε απο την αιθουσα.Το τελευταιο ονειρο ειναι ζωτικης σημασιας για το νοημα της ταινιας,και δεν το ειχα προσεξει και εβαζα το Ronnie να μου το διηγηθει και ο βλακακος εκανε λαθη και δεν μπορουσα να το πιασω.Αναγκαστηκα να ψαξω στο νετ να βρω ακριβως τα λογια του Tomme Lee Jones
ή αλλιώς Mr. Blonde ή αλλιώς Μάικλ Μάντσεν από το Reservoir Dogs του Ταραντίνο. Από τις εκπληκτικότερες μορφές κουλ κακών στην ιστορία του σινεμά.