Όταν γεμίζουν οι Coldplay γήπεδα δεν θα γεμίζουν οι Oasis;;
Είναι σαν να βλέπεις να γεμίζουν γήπεδο οι In Flames αλλά να αναρωτιέσαι γιατί γεμίζουν οι Metallica.
Εγώ θυμάμαι να τους ακούω στα 15 μου σε κασέτα σε καράβι. Το ίδιο έκανε και η αδερφή μου τότε και ο κολλητός μου.
Δεν με τρελαίνουν τόσο πλέον αλλά μάλλον αυτή ήταν η οδός για αυτούς που δεν άκουγαν και τόσο Ελληνικά τότε. Ελαφρά αργότερα τα ίδια έγιναν και με τους Blur.
Εχμ, πολλοί γεμίζουν στάδια, οι Oasis δυο χρόνια μπάντα και μαζεύει 250 χιλιάδες κόσμο σε δυο βράδια. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη μπάντα που έχει κάνει κάτι τέτοιο, αυτή είναι η διαφορά 
Βρε ναι, δεν αντιλέγω ούτε για τη δημοτικότητά τους, ούτε για τον αριθμό των hits τους στα δύο πρώτα.
Η αρχική απορία μου (όπως και έγραψα) είχε περισσότερο να κάνει για παράγοντες που εκτείνονται πέρα από το προφανές των “ωραίων τραγουδιών με 5 ακόρντα και 2 καλές φωνές”. Συνήθως αυτοί οι παράγοντες υπάρχουν και σχετίζονται με το γενικότερο ψυχοκοινωνικό πλαίσιο της κάθε εποχής, τον ρόλο των Μ.Μ.Ε., το μέγεθος της μουσικής βιομηχανίας, τις νεανικές υποκουλτούρες που εμπορευματοποιούνται απότομα κ.ά.
Ώντας σε γενικές γραμμές ψιλο-άσχετος για το τι έπαιζε (ειδικά στη Βρετανία) σε σχέση με όλα αυτά στη μετα-Νirvana εποχή (για την οποία νομίζω πως με ασφάλεια μπορούμε να ισχυριστούμε πως σφράγισε την περίοδο της λεγόμενης “generation X”, την άνοδο του M.T.V. και του ανεξάρτητου/εναλλακτικού ήχου -πράγματα που όλα μαζί π.χ. μπορούν μέχρι έναν βαθμό να εξηγήσουν και γιατί αυτό το συγκρότημα (σέρνοντας μαζί του και δεκάδες άλλα) έφτασε εκεί που έφτασε πέρα και από τα καλά τραγούδια του), ήμουν απλά περίεργος για να το αν υπάρχουν τέτοιοι “εξω-μουσικοί” παράγοντες που να έχουν αναγνωριστεί σ’ ένα βάθος χρόνου πια και να εξηγούν την επιτυχία των Oasis τότε (και γιατί π.χ. να μην πέτυχαν κάτι αντίστοιχο οι Smashing Pumpkinks π.χ. -τυχαία η αναφορά), αλλά και την παράκρουση για το reunion τώρα που, προσωπικά, μόνο με αυτήν για τη one-off εμφάνιση των Led Zeppelin το 2007 μπορώ να συγκρίνω (κι ούτε καν μάλλον απ’ ό,τι καταλαβαίνω).
Φταίει π.χ. (πέρα από τα τραγούδια, εντάξει, το ξεπερνάμε αυτό λέμε) ακόμα και η καταγωγή του συγκροτήματος και μία υποτιθέμενη “απάντηση” στον αμερικανοκρατούμενο rock ήχο που έπαιζε μέχρι τότε; Είναι η πολυετής απουσία τους και το αναπάντεχο του reunion; Ήταν ένα lifestyle που έδινε τροφή και ταίριαζε με μία trash κουλτούρα της 90’s tabloid δημοσιογραφίας που κατασκεύαζε μ’ ευκολία stars;
Δεν ξέρω, απλά ρωτάω και μου αρκεί κι ένα “όχι, μαλακίες λες και μιλάμε για 5 ωραία ακόρντα και 2 καλές φωνές”.
Ε αυτό που λες κι εσύ είναι νομίζω, η britpop ήταν κατά κάποιον τρόπο η βρετανική απάντηση στο grunge. Οπότε οι Oasis και τα υπόλοιπα συγκροτήματα εκείνης της σκηνής, και με τα χιτάκια τους και με το ίματζ τους και με την όλη παραφιλολογία/μυθολογία γύρω τους, βλ. μπουνιές μεταξύ των αδερφών Γκάλαχερ κ.ο.κ., ανάχθηκαν και σε πολιτισμικό φαινόμενο.
Ένα παράδειγμα είναι ότι στη σειρά My Mad Fat Diary (ευχάριστη, δείτε την) οι Oasis παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή, που ξεκινά στην Αγγλία κάπου στα μέσα των 90s. Τύπου οι έφηβοι χαρακτήρες της σειράς πάνε να τους δουν στο Glastonbury, συζητάνε για τους δίσκους τους όλη την ώρα κ.λπ.
Ή π.χ. στην υπεργαμάτη σειρά Undeclared ένας δευτερεύων χαρακτήρας, από τα θεωρούμενα ως “σούργελα” της όλης ιστορίας, λέει σε έναν άλλο ότι θα τους κουφάνει όλους λέει στο επόμενο πάρτι με το dj-ιλίκι του γιατί λέει θα μιξάρει κλασικά χιπχοπάκια με britpop και κάτι τέτοια.
edit
Και να μην ξεχάσω φυσικά το Yesterday (υπερμούφα ταινία αλλά τέλος πάντων) όπου επίσης αναφέρονται αρκετά οι Oasis - ο πρωταγωνιστής παίζει κάμποσες φορές το Wonderwall (τι βρίσκει σ’ αυτό το κομμάτι τόσος πολύς κόσμος, δεν μπορώ να το καταλάβω, τεσπά #2), πέφτουν και τα αναμενόμενα αστειάκια τύπου no Beatles = no Oasis κ.λπ.
Εν ολίγοις, μια μερίδα της νεολαίας ειδικά στη Βρετανία των 90s ένιωθε τους Oasis και άλλα τέτοια συγκροτήματα ως πολύ “δικά” της.
Λοιπόν θα προσπαθήσω να απαντήσω, αν και το βασικό επιχείρημα είναι πάντα αυτό:
Δεν είναι “καλή” φωνή ακριβώς, είναι μοναδική φωνή του Liam και είναι φοβερή φωνή του Noel.
Σα γενικά φασαίος στη μουσική που ακούω, και συνυπολογίζοντας πως όταν βγάζανε το πρώτο τους album έβγαζα τις πάνες μου και δεν ήμουν στην Αγγλία να ξέρω τι γίνεται, εγώ θα πω ότι είναι πολύ προσβάσιμη η μουσική τους. Ναι, είναι τραγούδια που η ποιότητα ξεχειλίζει, αλλά είναι απλή.
Αν παρατηρήσετε, τα τραγούδια που γενικά κάνουν πάταγο, οι στίχοι είναι απλοί. Τα λόγια βγαίνουν εύκολα, μπορείς να το τραγουδήσεις κατευθείαν, χωρίς πολλά πολλά. Επίσης το νόημα τους είναι και αυτό απλό, μιλάνε για νιότη και πράγματα που είτε κάποιος πιτσιρικάς τα νιώθει εκείνη τη στιγμή, ή οι πιο μεγάλοι νιώθουν νοσταλγία για κάτι.
Ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα είναι οι Arctic Monkeys (και στα δύο points αποπάν), στο πρώτο τους album που ακολούθησε παρόμοια πορεία με το Morning Glory, για τι μιλάγανε? Για γκόμενες, για ξενύχτια, για πιώματα και γενικά μια reckless αισθητική που αυτό ακριβώς νίωθουν οι περισσότεροι όταν είναι νέοι. Δηλαδή το πιο καλό τους τραγούδι (μάλλον) λέει στο ρεφραίν “I bet that you look good on the dancefloor I don’t know if you’re looking for romance or I don’t know what you’re looking for”.
Άποψή μου, δεν έχει να κάνει τοοοοσο πολύ με κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κλπ, κάθε εποχή έχει τέτοια συγκροτήματα, προσαρμοσμένα στην εποχή του (πχ, μια χαρά πάνε οι Maneskin τώρα στα πιτσιρίκια, τι κάνανε οι ΑΜ στην αρχή κλπ). Ντάξει, τότε είχαμε περισσότερες κιθάρες και rock, και οι Oasis ήταν κατ’εξοχίν μπάντα για στάδια (σε αντίθεση με τώρα που λίγο πολύ ό,τι “πρέπει” να έχει παιχτεί, έχει παιχτεί), αλλά όλα καταλήγουν σε αυτό με λίγα λόγια, τέλεια τραγούδια, μελωδίες, νοσταλγία και προσβασιμότητα. Ο περισσότερος κόσμος (φασαίος που χρειάζεται για να στείλει στη στρατόσφαιρα ένα συγκρότημα), τη μουσική την ακούει για να περάσει καλά και οι Oasis το βγάζουν εντελώς αβίαστα αυτό το συναίσθημα.
Θα ρωτήσω και τον θείο μου κάποια στιγμή, ήταν στο Λονδίνο τότε (αν και είναι φουλ Pulp) και παραδόξως δεν τον έχω ρωτήσει ποτέ, απλά του έκλεβα τα σιντί
Πιστεύω έπαιξε ρόλο και το θράσος τους να επιχειρήσουν να γίνουν Beatles της γενιάς τους. Ξεκάθαρα εκεί στόχευαν , φαίνονται οι επιρροές , και τα πήγαν και υπερβολικά καλά
Προφανώς ταυτίστηκε ο κόσμος από το image τους , παιδιά της διπλανής πόρτας αλλά ταυτόχρονα και ακραία ροκσταριλικια επηρεάζοντας lifestyle, μόδα κλπ
Και τα τραγούδια ήταν υπερβολικά catchy και ευχάριστα, εμφανώς λιγότερο σκοτεινά από την αμερικανική πλευρά
Αναρωτιόμουν πόσο πάνε τα εισιτήρια. Η απάντηση…
How much will Oasis tickets cost?
Oasis will play five nights at London’s Wembley Stadium where seats begin at £74.25, with the most expensive ticket a £506.25 pre-show party, exhibition and seated package.
The cheapest seats are Cardiff’s Principality Stadium shows, which will set fans back £73, and Edinburgh’s Murrayfield Stadium at £74, according to Manchester-based promoter SJM Concerts, which runs the website Gigs And Tours.
Before the announcement for UK shows, Irish promoters MCD said on its website that the price of both of the two Croke Park gigs in Dublin will start at 86.50 euros (£72.75) without booking fees.
In the band’s home city of Manchester, tickets start from £148.50, with only standing available alongside a number of hospitality and luxury packages.
Standing tickets at Wembley will cost fans £151.25, with the same tickets in Cardiff and Edinburgh slightly cheaper at £150 and £151 respectively.
Έχω φίλο που είχε δει direct quote: ‘Gurtu και McLaughlin στο Λονδίνο και μου πήγε όλο το ταξίδι ~200 ευρώ’. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν θα γίνει σε αυτή την περίπτωση.
Τα αεροπορικά μόνο είναι από 200κάτι ευρώ και άνω εκείνη την περίοδο. Γενικά μόνο τα εισιτήρια (συναυλία + αεροπορικά) 400 ευρώ θα βγουν απ’οτι φαίνεται.
Πολύ απλά, οι Oasis υπήρξαν το πιο δημοφιλές βρετανικό συγκρότημα των '90s. Δεν υπάρχει κάτι άλλο από πίσω. Έχουν ένα δίσκο που έχει πουλήσει 22.000.000 αντίτυπα (πέμπτο πιο εμπορικό άλμπουμ στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου) και δεν είναι καν ο καλύτερος τους, τι να λέμε τώρα; Δεν υπάρχει σύγκριση με κάτι στα 90s πλην των Nirvana και 1-2 ακόμη. Το Mellon Collie and the Infinite Sadness πχ μιας και ανέφερες τους Pumpkins δεν έχει πουλήσει ούτε τα μισά.
Εκείνος κι εκείνος πολύ ανώτεροι.
Χαζευoντας αρκετα σχoλια για να περασει η ωρα διαβασα παρα πoλλα τoυ τυπoυ ΄΄Τo κανoυν για τα λεφτα΄΄ κλπ και συνεχως σκεφτoμoυν ε και; Γιατι ειναι κακo αυτo δλδ η βασικα γιατι εσενα ιντερνετακια σε πειραζει; Ετσι κ αλλιως oυτε Pantera ειναι να πoυλανε δηθεν legacy oυτε καμια αλλη μπαντα με εκλιπoντα μελη.
Δεν έχω ιδέα ποιοι είναι αυτοί, αλλά θα πω:
Από αριστερά, ο γιος του Λαρς και του Κιρκ του 93, Kevin Bacon, Σάββας Κωφίδης, Rufus Scrimgeour και κάτω ο Steven Seagal
Περιεργη επιλογη το να παιξουν στο Μαρακανα του 1950 για την επανενωση τους.
Για το Knebworth λέει το 1996 και στην ουσία ήταν όντως 2 χρόνια μπάντα (το ντεμπούτο τους βγήκε το 1994). Δυο βράδια στο Knebworth από 125k κόσμο η βραδιά.
4% του πληθυσμού της Βρετανίας είχε κάνει αίτηση για εισιτήρια. Και εδώ μιλάμε για hardcore καταστάσεις με το να κάθονται στο τηλέφωνο για ώρες, όχι να μπαίνουν στο queue του Ticketmaster με το καφεδάκι τους δίπλα.
Επειδη γράφτηκε παραπάνω κάτι για Oasis vs Coldplay, και μου έκατσε η μπουκια
Αν εχετε ζησει Αγγλια/πάει σε Pub, αποκλειεται να μην πεσετε πάνω σε κομμάτι oasis.
τα κομματια του morning glory, ειναι τα 90s του Βρετανικου ροκ/ποπ. δεν ειναι κομματι των 90s. ειναι τα 90s τα ιδια.
Να μπαινουν στην ιδια φραση με τους Βρετανους πυξ λαξ με τα λαμπακια/elevator music ειναι λιγο ατυχες
Τι θες να πεις, Βίρνα; Μήπως δεν υπήρξαν οι ΠΥΞ ΛΑΞ τα ελληνικά 90’s τα ίδια;;;
Ρε τους άχρηστους, μόνο 3 άλμπουμ στο top 5 των αγγλικών charts…
Καιρό είχα να δω πάλι δηλητήριο να βγαίνει στα ελληνικά ΜΜΕ για τους αδερφούς “Γκάλαχερ” (sic).
Κλασσικά το θυμήθηκαν τώρα με το reunion και πρέπει οπωσδήποτε να μας πουν τη γνώμη τους (γιατί είναι σημαντική), γιατί δεν γουστάρουν τη συμπεριφορά τους. Για το πόσο επιδραστικό συγκρότημα ήταν και πόσες μπάντες (που γουστάρουν οι ίδιοι) τους αναφέρουν ως επιρροή, φυσικά ούτε λόγος.
Ξυδάκι θα πω και πάλι. Τι Γκάλαγκερ τί Γκάλαχερ, τα αδέρφια στο τέλος νικάνε.