Κοιτα να δεις εγω συμφωνω και με τις δυο αποψεις. Ο καθενας ακουει και κρινει την μουσικη με διαφορετικο τροπο. Αλλα περα απο την πλακα θα ηθελα να δωσετε μερικα παραδειγματα πολυπλοκης μουσικης και οι 2 για να δω τι εχετε στο μυαλο σας.
Εγώ γέλασα φίλε μου με το πολύπλοκη μουσική που έγραψε ο τύπος και συνέχισα στο ίδιο στυλ…
αγαπαμε moon madness 8)
Ακούω το δίσκο όλη μέρα σήμερα ασταμάτητα και νομίζω ότι εδώ και αρκετή ώρα έχω διαμορφώσει άποψη πια.
Πρώτα απ’ όλα η παραγωγή είναι όντως εξαιρετική, αν και όχι τόσο δύσκολη όσο σε παλιότερες δουλειές τους. Ο ήχος στις κιθάρες θυμίζει το φανταστικό neo-vintage του Gildenlöw στους PoS, διατηρώντας το χρώμα της PRS του Åkerfeldt και χαίρομαι πολύ για όλα αυτά.
Περνώντας στην ουσία του πράγματος, η ομώνυμη εισαγωγή με το πιάνο του Joakim Svalberg είναι φανταστική και πειστικότατη, αλλά η συνέχεια δε νομίζω ότι ανταποκρίνεται στις υποσχέσεις που αφήνει. Το “Folklore” και το “Slither” είναι κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα κομμάτια, χωρίς να φτάνουν σε επίπεδα Damnation. Γενικά το συνθετικό επίπεδο νομίζω πως είναι αρκετά χαμηλό σε σχέση με τις προσδοκίες πολλών (και εμού) από αυτό το album.
Το τελικό αποτέλεσμα δείχνει πια ότι οι Opeth από μελωδική Death metal μπάντα με διαλείμματα (Damnation και διάσπαρτα κομμάτια) αποφάσισαν (ο Åkerfeldt εννοώ βέβαια) να το γυρίσουν στο progressive rock, με αρκετά 70s ατμόσφαιρα και να περιορίσουν το metal σε μία επιρροή στη μουσική τους. Η γνώμη μου είναι ότι στο νέο γήπεδο που πάνε να παίξουν μπάλα οι απαιτήσεις είναι πολύ υψηλότερες και το κοινό μεγαλύτερο σε ηλικία. Ένα σόλο φλάουτο ή τα μοναδικά κρουστά του Alex Acuña (ναι, αυτός των Weather Report) δε μπορούν να σώσουν την παρτίδα, όταν οι μελωδίες δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το “Marrow Of The Earth” είναι ένα ατμοσφαιρικότατο κλείσιμο, αλλά τόσο απλοϊκή μελωδία δεν πείθει, κακά τα ψέματα.
Στα θετικά του album είναι κάποιες κιθαριστικές εμπνεύσεις του Åkerfeldt, π.χ. στο τέλος του “Haxprocess” (σπουδαίος κιθαρίστας με πολύ ιδιαίτερο παίξιμο), αλλά η μετριότητα της φωνής του δεν κρύβεται με τίποτα. Στα μείον του δίσκου είναι επίσης ότι για να αποδοθεί ζωντανά θα πρέπει το κοινό να μένει βουβό όσο παίζουν, καθώς πολλά σημεία βασίζονται στην υποτονικότητα και τις ακουστικές μελωδίες με ήπια φωνητικά. Με τέτοιο υλικό τα μεγάλα φεστιβάλ καλό είναι να τα ξεχάσουν.
Για να μην παρεξηγηθώ (επειδή λίγο πριν είχαν ανέβει οι τόνοι, γαμώ τις φάσεις δε λέω), δεν είμαι πολέμιος των Opeth, κάθε άλλο, η στροφή τους τελευταία και τα μουσικά γούστα του ηγέτη τους με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Περισσότερο απ’ όλους θα ήθελα το Heritage να είναι αριστούργημα, αλλά δυστυχώς δεν είναι (σε αντίθεση με το Damnation).
Μολις βρω χρονο θα το τσεκαρω κι εγω.Παντως απο αυτα που γραφετε καταλαβα περιπου τι να περιμενω.
^ Μεγάλη αλήθεια πιστεύω το παραπάνω…
Χωρίς να έχω ακούσει διεξοδικά το δίσκο, συμφωνώ με αυτά που έγραψες DeKay.
Κι εμένα μού άφησε την εντύπωση ότι κάπου χωλαίνει συνθετικά.
Ας μην παρεξηγηθώ, εντάξει για Opeth μιλάμε, δεν θα ακούσεις φτηνά τραγούδια.
Ο δίσκος έχει ποιότητα και αυτό φαίνεται. Δουλεμένο προσεκτικά υλικό, άρτια εκτελεσμένο και με πολύ ωραία παραγωγή. Είναι τελειομανής και control-freak o Åkerfeldt άλλωστε. Συνθετικά όμως περίμενα κάτι περισσότερο.
Συμπαθητικός δίσκος πάντως, σίγουρα θα συνεχίσω να τον ακούω.
Πάντως είχα την εντύπωση πως αυτός ο δίσκος θα ήταν ένα διάλειμμα και πως με την επόμενη δισκογραφική δουλειά θα επέστρεφαν στο γνώριμο στυλ τους.
Μετά από ένα γρήγορο ψάξιμο όμως μάλλον έκανα λάθος…
Åkerfeldt said, ?and if the fans don?t enjoy it, that?s their problem.? The frontman also said that he?s been tired of ?extreme metal? since the 90s, but could not explain why. At this point in time, as far as Opeth is concerned, the death metal sound is over.
[I]http://www.inferno.fi/blogi-opeth-heritage-ilm-20-9-4914/[/I]
Για να το πω όπως το νοιώθω, κατά τη γνώμη μου (αν αληθεύει το παραπάνω), ο Åkerfeldt πετάει τον άσσο που έκρυβε στο μανίκι του τόσα χρόνια. Ο signature ήχος τους, η ιδιαίτερη μίξη prog metal με death ήταν αυτή που τους έκανε ξεχωριστούς στα αυτιά μου. Με τη στροφή στο prog rock αποκλειστικά, χάνουν αυτό το στοιχείο της μοναδικότητας για μένα. Με άλλα λόγια, κάτσε στα αυγά σου, καλά τα πήγαινες. Σε αυτό το τερραίν υπάρχουν άλλες μπάντες που τα λένε (ή λέγανε έστω) καλύτερα, υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός.
[SPOILER]Ναι, ok μη μου την πέσετε τώρα οι οπεθάκιες. Τη γνώμη μου είπα.[/SPOILER]
Δεν έχω ακούσει ακόμα τον δίσκο επαρκώς ώστε να εκφράσω άποψη.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι ότι έχει αναφερθεί πάρα πολλές το damnation, που πραγματικά δεν έχει καμία σχέση σαν άλμπουμ με ετούτο εδώ. Ούτε στον ήχο, ούτε στην νοοτροπία, ούτε τίποτα. Μόνο και μόνο επειδή και στα 2 δεν έχουμε ντεθ μεταλ φωνή? Αδικούμε και τα 2 άλμπουμ με αυτή την σύγκριση. Το ένα ήταν κάτι το ξεχωριστό για όπεθ τότε, αυτό είναι μια διαφορετική πορεία που χαράζουν.
Η αλλαγή σαν ήχος, μου φαίνεται καλή. Οι Όπεθ εδω και 2 άλμπουμ αν και εγραφαν καλή μουσική είχαν καλλήσει. Η πατέντα death metal-ακουστικό κόψιμο-whatever είχε καταντήσει λίγο κουραστική. Το ότι αποφάσισε να σταματήσει την πατέντα του, μόνο ως θετικό μπορεί να θεωρηθεί.
:lol::lol::lol:
εντάξει ο τύπος που το έφτιαξε πρέπει να είχε τρελό κόλλημα με τον παλιό ήχο των opeth
με πειραξε το γεγονος οτι σχολιαζεις ενα δισκο ενος συγκροτηματος το οποιο στην ουσια δεν σου αρεσει.
και το heritage δεν εχει καμια σχεση με το damnation
νταξει ολοι βγαζετε σχετικα Πανευκολα συμπερασμα
εγω εχω να πω ,πως η συγκριση με damnation ειναι Επικα ατυχης.καμια σχεση και ο ηχος και το concept ολο και τα παντα
ας μην βγαλουμε γρηγορα συμπερασματα.θεωρω πως η μουσικη του δομη ειναι ΠΟΛΥ διαφορετικη και αρκετα μακρια απτις μουσικες προτιμησεις των περισσοτερων
οποτε προτεινω οτι θα ηταν καλυτερο να περιμενουμε καπως να ωριμασει λιγο ,να γινουν και περισσοτερα τα ακουσματα,γιατι μπορει να γινουν πολλες κωλοτουμπες 
ΟΚ, διευκρινίζω τη θέση μου, γιατί στην άποψή μου για το album ανέφερα το Damnation. Ο λόγος που το έκανα αυτό δεν είναι φυσικά ότι θεωρώ το Heritage συνέχεια του Damnation. O δίσκος του 2003 είχε εντελώς άλλη λογική, ήταν κάτι εκτός του γνωστού στυλ και ύφους των Opeth (τότε), με πολύ σημαντική συμβολή του S. Wilson σε παραγωγή, πλήκτρα και σύνθεση σε κάποια σημεία. Το Heritage είναι κανονικότατος δίσκος των Opeth, όπου ο Wilson έχει κάνει τη μίξη, όπως και σε προηγούμενους δίσκους και το sound engineering ο εξίσου σημαντικότατος Jens Bogren.
Έκανα αναφορά στο Damnation (χαρακτηρίζοντάς το αριστούργημα) απλά γιατί θεωρώ πως είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Opeth μέχρι σήμερα, είτε τα φωνητικά ήταν brutal είτε όχι, είτε ήταν death ο δίσκος είτε όχι. Δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί. Θεωρώντας τον πάντως κορυφαίο νομίζω πως δικαιολογείται η λογική να αποτελεί μέτρο σύγκρισης για εμένα, όχι σαν μουσικό ύφος, αλλά σαν επίπεδο συνθέσεων.
Επίσης, η μουσική που παίζουν τώρα οι Opeth είναι ακριβώς μέσα στις μουσικές προτιμήσεις μου και κωλοτούμπες από εμένα μην περιμένετε. Ο δίσκος είναι ευχάριστος ως άκουσμα και αρκετά φιλόδοξος, αλλά τελικά μέτριος και όχι όσο βαθύς θα ήθελε ίσως ο Åkerfeldt.
Μετά από πολλές ακροάσεις μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τον προτιμώ από το watershed ,αλλά δεν αγγίζει τους προηγούμενους δίσκους. Πάντως με τίποτα ο δίσκος δεν μπορεί να θεωρηθεί μέτριος ή αριστούργημα.
Η σύγκριση damnation , heritage είναι άκυρη τελείως. Το μόνο κοινό που έχουν αυτοί οι δίσκοι είναι τα καθαρά φωνητικά και το όνομα των Opeth στο εξώφυλλο.
Εύχομαι ο Μιχαλάκης να καταλάβει τα λάθη αυτού του δίσκου και να βγάλει το prog rock αριστούργημα που προσπαθεί να δημιουργήσει.
Αφού λύσαμε τα θέματα για την κακή φωνή του Άκερφελντ, το πως το Damnation είναι ο καλύτερος Οπεθ δίσκος κ.ο.κ. να πούμε για τους King Crimson στο Heritage; Ή μπα;
Ο δίσκος θέλει ακροάσεις, όπως κάθε δίσκος που βασίζεται στην ατμόσφαιρα και όχι σε κυρίαρχες μελωδίες/ριφφς. Παρόλα αυτά, ένα είναι σίγουρο:
Και το λέω ενώ αγαπώ Watershed και Ghost Reveries.
Αμπαλος ειναι , γιατι λεει οτι οι BTBAM “sound like a piece of crap”!:!:
agree με μανος
θεωρω οτι χρειαζωταν στους opeth αυτο.
ωραιοι ολοι οι δισκοι τους καθωτι σαν μπαντα υπαρχει ενα επιπεδο
αλλα ποσο να τραβηξει αυτο το σκηνικο?
δοκιμασανε μεχρι και blastbeat με καθαρα φωνητικα!!
και κυριως ποσο να τραβηξει τη στιγμη που ο ακερφελντ ΛΙΩΝΕΙ καθε μερα με progressive rock???
το αλμπουμ θελει ακροασεις
κρυβει πολλα πραγματα
signal-05, δεν μπορείς να απαγορέψεις σε κάποιον να σχολιάσει οτιδήποτε, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, αν και λογικά το ξέρεις, απλά ήθελες να γράψεις κάτι. Και ναι, το ξαναλέω, επειδή την φράση “πολύπλοκη μουσική” την ανέφερες πρώτος, την έγραψα κι εγώ για να καταλαβαινόμαστε!!! Ή μάλλον για να πάω με τα νερά σου.
Η σύγκριση με το damnation έγινε μόνο επειδή το νέο άλμπουμ έχει καθαρά φωνητικά και επειδη ο προαναφερθείς δίσκος ήταν φοβερός, περίμενα κάτι ανάλογο αλλά απογοητεύτηκα. Αυτό είναι όλο.
Εκ πρώτου ακούσματος, ο δίσκος είναι υπέροχος, αλλά πολύ διαφορετικός. Εχει υπέροχα σημεία και όμορφα κομμάτια, αλλά για όσους περίμεναν μεταλ στοιχείο, αυτό δεν θα το βρουν. Θα τον λιωσω ακόμη πολλές ώρες τον δίσκο και θα αποφανθω πιο εμπεριστατωμενα.
εγω ειμαι της αποψης παιδια οτι ολοι οι προγκ δισκοι θελουν πολλα ακουσματα,οποτε τα λεμε σε κανα 2μηνο
Μετά από μπόλικες ακροάσεις, καλό μεν σαν γενική εικόνα, αλλά δεν είναι ο δίσκος που θα χαρακτηριστεί και αριστούργημα σε καμία περίπτωση.
Έχει μερικές γαμάτες στιγμές, γνήσιας prog αυθεντίας (που θέλει να γίνει ο Mike), αλλά σε σημεία χάνεται στο δρόμο της “κατ’ανάγκη” vintage-οποίησης.
Περισσότερα στο review.