BIG NEWS! Opeth are pleased to present you with the title and tracklisting for their awaited 13th observation!
“In Cauda Venenum”, is due out this fall on Moderbolaget Records / Nuclear Blast Entertainment.
Recorded last year at Stockholm’s Park Studios, In Cauda Venenum will be released in two versions, in both Swedish and English languages. Various physical and digital formats will be available and additional details will be announced in the coming months.
In anticipation of the impending release, OPETH will be performing shows around the world through the end of the year. Dates are and ticketing info can be found here: www.opeth.com/tour-dates or on the "Dates, Tickets’ tab on this Facebook page. Additional touring will be announced soon.
In Cauda Venenum Tracklisting:
Livet’s Trädgård / Garden Of Earthly Delights (Intro)
Ωραίο νέο, κι αυτό με το “observation” πολύ ψαρωτικό, μόνο που… το σκέφτηκαν άλλοι πριν από 40 (σαράντα) χρόνια!
Ούτε κι αυτό είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο! Στον metal χώρο αντίστοιχη κίνηση είχε γίνει και από τους σπουδαίους Γάλλους Sortilège στα 80’s.
Συγκεκριμένα, τα δύο LPs τους είχαν κυκλοφορήσει εκτός από την γαλλική έκδοση και σε αγγλικό στίχο! Το “Métamorphose” είχε βγει και σαν “Metamorphosis”, ενώ το “Larmes des Heros” της επόμενης χρονιάς εμφανίστηκε και ως “Hero’s Tears”!
Τότε όμως υπήρχε η σκοπιμότητα να ακουστούν στην κυρίαρχη γλώσσα του rock ‘n’roll προκειμένου να γίνουν ευρύτερα γνωστοί, άλλο αν οι γαλλόφωνες εκδόσεις αποδείχτηκαν - αναμενόμενα - ανώτερες!.
Οι Opeth τι λόγο έχουν; Άσε τον παραπανίσιο κόπο να γράφεις στίχους σε δύο γλώσσες!
Σε ο,τι αφορά το “observation” κομμάτι της κουβέντας, είναι γνωστό ότι ο Akerfeldt είναι μεγάλος prog rock ρεκτης και δανείζεται ενίοτε διαφορά στοιχεία από γνωστές και άσημες μπάντες του είδους (βλέπε τον τίτλο του Blackwater Park άλμπουμ και την ομώνυμη μπάντα, το τραγούδι Goblin κι επίσης την ομώνυμη μπάντα κλπ)
Το ίδιο κάνει κι εδώ, όχι όμως μονάχα στο “observation” στοιχείο, αλλά ακόμη περισσότερο στον ίδιο τον τίτλο του άλμπουμ, που κάτι μου λέει πως εμπνεύστηκε /δανείστηκε από το άλμπουμ των Ιταλών occult/prog rockers Jacula, “In Cauda Semper Stat Venenum” (εδώ λίγο αναλυτικότερα για το ποιόν των Ιταλών)
Για μένα, πάντως, κακό δεν είναι απαραίτητα. Έχει τη φάση του όλο αυτό, μοιάζει με prog trivia και σε βάζει στο κλίμα ακόμη περισσότερο.
Γενικά νομίζω ότι ο Akerfeldt ψάχνει αφορμές στους δίσκους τους να περάσει με “υποχθόνιο” τρόπο την αγάπη του για αφανείς ιταλικές μπάντες του παρελθόντος. Κάτι σαν το προσωπικό του μουσικό δόγμα. Το είχε κάνει και στο “Pale Communion”, εισάγοντας τον τρόπο έκφρασης πολυεπιπεδικών φωνητικών των Il Paese dei Balocchi.
Από ‘κει και πέρα, από άποψη αισθητικής, τα σουηδικά στη μουσική έχουν κάποια αίγλη. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Για παράδειγμα, μπορεί να μην καταλαβαίνω τίποτα σε θέμα ερμηνείας, αλλά μου αρέσει ν’ ανατρέχω στη διασκευή τους “Den Standiga Resan”. Τώρα, από την άλλη πλευρά, αν η δίγλωσση κυκλοφορία δίσκων είναι μια μόδα που ξεκινάει η Nuclear, ως τάση εμπορική, τι να πω… Η αίγλη θα ξεθωριάσει, αφού από απροσδόκητη κίνηση της εκάστοτε μπάντας θα γίνει “κίνημα”.
Όχι ότι έχω ιδιαίτερες προσδοκίες, αλλά ο Akeferldt σε μια συνέντευξή του προ διετίας, αν δεν απατώμαι, κάτι είχε πει για μια προδιάθεσή του να γράψει έναν “άρρωστο” Opeth δίσκο. Οψόμεθα…
Και όχι μόνο από ιταλικές, σε κάθε κυκλοφορία των Opeth (από ένα σημείο κι έπειτα, έστω) ο Μιχάλης “κλείνει το μάτι” στις επιρροές του. Προκαλεί, τρόπον τινά, το κοινό του να βρει από πού προέρχονται οι διάφορες αναφορές.
Π.χ. στο “Deliverance” υπάρχει το “For Absent Friends”, σαφής αναφορά στο ομώνυμο τραγούδι των Θεών Genesis από το υπέροχο “Nursery Cryme” LP, όπως και το “Master’s Apprentices” που παραπέμπει κατ’ ευθείαν στους Αυστραλούς heavy ψυχεδελο-proggers με το ίδιο όνομα.
Πλέον τα… υπονοούμενα περάσανε και στα δελτία Τύπου, αυτό επεσήμανα! Και εξακολουθώ να είμαι επιφυλακτικός σχετικά με την… διγλωσσία στο album και το κατά πόσον θα είναι επιτυχημένη.
Το γνωρίζω, αλλά δεν υπάρχει έμπνευση από αυτά που ακούω. Δεν είναι θέμα στροφής ήχου. Το να αντιγράφεις πχ τους King Crimson ή τους Camel ή ξερώ γω ποιον άλλο δε μου λέει τίποτα. Οι Opeth ήταν μοναδικοί μουσικά, αντλώντας έμπνευση από τις επιρροές τους μεν, φιλτράροντάς τες υπό το δικό τους πρίσμα δε. Προσωπικά με αφήνουν παντελώς αδιάφορο από το Heritage και μετά.
Οκ, το “αντιγράφει” είναι υπερβολικό, το παραδέχομαι. Το point μου είναι ότι προσπαθεί να αναπαράξει έναν ήχο τον οποίο αγαπάει, αλλά στα δικά μου αυτιά φαίνεται ότι δεν το έχει καθόλου. Μου ακούγεται ανέμπνευστο και επιτηδευμένο. Αυτή είναι η γνώμη μου. Και δε μιλάω απαραίτητα για τα growls τα οποία έχει κόψει στους δίσκους - γιατί δε μπορεί πια ή απλά τα βαρέθηκε (όποια κι αν είναι η δικαιολογία του), το Damnation για παράδειγμα το λατρεύω.
Προφανώς δε μιλάω για τον δίσκο που ΘΑ βγει, αναφέρομαι στους προηγούμενους. Μακάρι τα νέα τραγούδια να αλλάξουν τη γνώμη μου.
Όντως, δεν είναι ζήτημα στροφής ήχου – αν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα είχε τόση αποδοχή το Damnation όπου περιέχονται εξ ολοκλήρου ήπιες, απογυμνωμένες από τον metal χαρακτήρα συνθέσεις.
Αντίθετα, εύκολα θα διέκρινε κάποιος ότι τα ακουστικά περάσματα και οι ήρεμες progressive rock μελωδίες υπήρχαν και σε παλιότερα κομμάτια τους. Μια προσεκτικότερη ακρόαση μάλιστα, καταδεικνύει πως τα θέματα και η σκοτεινή ατμόσφαιρα ενός “Death Sings A Lullaby” ή ενός “Closure” π.χ. με (αρκετή) παραπάνω παραμόρφωση στις κιθάρες θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται σε κάποια προηγούμενη, “καθαρόαιμη” metal κυκλοφορία τους. Ή ακόμη, ότι τελικά οι progressive rock ρυθμοί ήταν ανέκαθεν παρόντες στους Opeth, μεταμφιεσμένοι κάτω από ανελέητο distortion και τους βρυχηθμούς του τραγουδιστή τους .
Βέβαια, στα τρία τελευταία εκδηλώνεται εντονότερα ο “αναχωρητισμός” των Σουηδών, και η πληθώρα των 70’s επιρροών του Μιχάλη βγαίνει ξεκάθαρα στην επιφάνεια.
Και αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά το να παίζεις ένα είδος death metal με στοιχεία από progressive 70s rock και λοιπές επιρροές, από το να παίζεις σκέτο 70s progressive rock. Τώρα, αν αυτό αρέσει σε κόσμο, χαίρομαι. Αλλά εμένα πλέον δε μου κάνει. Όχι επειδή “δεν είναι οι Opeth μου”, αλλά επειδή το θεωρώ άνοστο και λάθος εκτελεσμένο. Είναι θέμα προσωπικού γούστου.
Καταλήγουμε και πάλι όμως, ότι δεν είναι θέμα εμπνευσης το ότι δεν σου αρέσει αυτή η στροφή. Μπορεί να το βρίσκεις άνοστο (γούστα είναι αυτά και σε αυτό δεν μπορεί να πεί κανείς τίποτα), αλλά ο χαρακτήρας της μπάντας είναι εκεί όπως πάντα. Είναι πολλά τα ριφφ που μπορώ να βρω που απλά με παραπάνω distortion θα ήταν σε άλλο δίσκο.
