Eγώ να ρωτήσω ακόμα μια φορά πως διαχωρίζει κανείς το metal από το rock; Ποιό στοιχείο ακριβώς των Opeth για σένα σου φέρνει περισσότερο σε rock και όχι σε metal; Η θεματολογία των στίχων, οι παραμορφώσεις στις κιθάρες, τα φωνητικά, τι ακριβώς; Δηλαδή το Morningrise είναι “σκεπτόμενο, μελωδικό rock”; Εκτός και αν μιλάμε μόνο για το Watershed και όχι γενικά για τους Opeth. Και πάλι δηλαδή, για σένα το Heir Apparent είναι ένα “σκεπτόμενο, μελωδικό rock” τραγούδι; :-k
Βασικά δεν υπάρχει λόγος διαφωνίας…οι Mikael Akerf…εεεεε…οι Opeth έχουν ξεφύγει από ταμπέλες και δείχνουν στον απλό κοσμάκη ,και προπάντων στους μεταλλάδες, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ, …απλά πράγματα…μουσική…μελωδίες…συναισθήματα…δύναμη… enjoy them…
:thumbup: Ωραια τα λες!
είσαι πολύ θεούλης όμως…:bow2::bow2::bow2:
κατά τα άλλα οι opeth metal παίζουν… και είναι συνεχώς σε πολύ υψηλό επίπεδο, όλα αυτά τα χρόνια…
Έσκασε χθες το Watershed και το άκουσα μια φορά. Φαίνεται πως έχει ανέβει πολύ το παίξιμο, τα riffs είναι πιο γυαλιστερά και proggy από ποτέ, και εναλάσσονται με πιο δεξιοτεχνικό τρόπο. Νομίζω ότι τα brutal φωνητικά έχουν περιοριστεί και επίσης τα σημεία με καθαρά φωνητικά (εκτός του ότι είναι πιο φωναχτά) βγάζουν κυρίως ελπίδα και όχι μελαγχολία όπως παλιά. Τι έγινε μήπως μειώθηκε το σκότος αισθητά ή λέω μαλακίες?
Έχει μια πιο “αισιόδοξη” αύρα, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο δισκάρα απ`όσο είναι 
Πιστεύω πως καλώς μειώθηκαν τα brutal φωνητικά, πείτε με παράξενο αλλά πιστεύω πως τα καθαρά του είναι πολύ εκφραστικά ενώ τα brutal του πολύ μονότονα-και καλά, σε τίποτα Bloodbath είναι παλέψιμα αλλά στους Opeth είναι ξεκάρφωτα πλέον. Δείτε ας πούμε το “The Lotus Eaters”, πόσο θεϊκά ακούγονται τα καθαρά πάνω στο ταχύτατο riff…Καταπληκτικός δίσκος, πραγματικά.
Just wondering… To ακούτε ακόμα, 7 μήνες μετά την κυκλοφορία του;
Ναι. Εν αντιθέσει με το “Ghost Reveries” και τo “Deliverance”, το καινούριο έχει τις προοπτικές να γίνει διαχρονικό. Φοβερή δισκάρα.
ΑΝΕΤΑ.
burden και pocelain heart βρίσκονται συνεχώς σε κάποια playlist.
και εμένα μου φαίνεται ελαφρώς καλύτερο από Deliverance και Ghost Reveries (όχι ότι δε μ’αρέσουν).
Προσωπικά με κούρασαν λίγο τα πολλά καθαρά φωνητικά κλπ. στα οποία δεν μας είχαν συνηθίσει… μέχρι να τα συνηθίσω.
Καταπληκτικός δίσκος… το βάζω στα ίδια επίπεδα με Ghost Reveries και εννοείται πάνω από Deliverance (που ήταν το άλλο άκρο σε σχέση με το Watershed…).
Δυστυχώς εμένα δε με κέρδισε… Ήταν μια μικρή απογοήτευση, περίμενα παραπάνω… Σε αντίθεση μ’ εσάς, το Ghost Reveries είναι ήδη κλασσικό για μένα…
Υπάρχει τραγούδι ανάλογο του Deliverance στο Watershed; Θα μου πείτε είναι δίσκος που ακούγεται ολόκληρος βέβαια, αλλά κι έτσι…
Πέρασαν 7 μήνες ε?8O
Πωωω…
Και ναι το ακούω!!!
Και αν όχι όλο , τότε τα Lotus Eater , Hex Omega , Hair Apparent ξεχωριστά (αν και ο δίσκος είναι ενιαίος θα λεγα).
Το θεωρώ ισάξιο και ίσως (λίγο) καλύτερο του Ghost (που το θεωρώ και αυτό δισκάρα).
Για μένα το Deliverance είναι το 2ο αγαπημένο μου Opeth album (μετά το My Arms…) και το χω πολύ πολύ ψηλά.
Πιστεύω ότι όλα έχουν γίνει ή θα γίνουν διαχρονικά.
Στο top-3 μου για φέτος.
Γενικά η μπάντα έχει ξεφύγει.
Από τις κορυφαίες στον χώρο γενικότερα σήμερα.
Στην περιοδεία παίζουν τα Lotus , Hair Apparent από αυτό.
Και αυτό, και το Ghost Reveries.
γιατί ρε παίδες…ημερομηνία λήξης έχει??..κι εγώ το ακούω…άψογο άλμπουμ
Αν δεν ακούμε αυτό το άλμπουμ που ξαναθύμισε σε πολλούς ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗΗΗΗΗΗ δηλαδή τί να ακούμε? Metallica? (ναι ήταν μπηχτή το παραδέχομαι!!)
Τώρα αυτό ακούω. Η αλήθεια είναι ότι με τις τόσες καινούριες κυκλοφορίες το είχα αφήσει στην άκρη για περίπου δύο μήνες.
Γνωρισα και εκτιμησα καποτε τους Οpeth απο το Still Life και μεχρι και τωρα τους παρακολουθω διακριτικα. Το τελευταιο το εχω ακουσει αρκετες φορες, και η γνωμη στην οποια εχω καταληξει ειναι οτι ειναι ενα πολυ καλο album οσον αφορα στα προγκ ροκ σημεια του, κι ενα πολυ μετριο αλμουμ οσον αφορα στα πιο death σημεια. Αυτο το εξηγω μονο κανοντας το συνειρμο οτι με τα πρωτα ο Akerfeldt την εχει ψαξει παρα πολυ.Στα δευτερα πιστευω οτι οι ιδεες του ανακυκλωνονται ολο και περισσοτερο απο δισκο σε δισκο…
Λοιπον, δε το εχω ακουσει ακομα. Με ψησατε ομως με οσα γραφετε. Οι Opeth ηταν μια πολυ αγαπημενη μπαντα καποτε, αλλα μετα το Blackwater Park με απογοητευουν σταδιακα. Ωραιο το Deliverance δηλαδη, αλλα δεν ειναι αυτο που τους εκανε μεγαλη μπαντα–> Still Life, Morningrise και Blackwater Park. To hype εννοειται πως καμια φορα δημιουργει υψηλες απαιτησεις. Δε λεω, καλο και το Damnation, ωραιο albumακι και το Ghost Reveries, αλλα απο το Blackwater και πισω, οι δισκοι τους ειχαν αυτο το ΚΑΤΙ που τους εκανε μεγαλη μπαντα. Το ιδιο παει και για τις live εμφανισεις, που ουτε εκει πλεον μου δινουν οσα ζητω. Ολα αυτα απλα ενημερωτικα, οι επομενες μερες θα δειξουν κατα ποσο και προς τα που ενδεχεται να αλλαξει η αποψη μου.
εγώ πάλι πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.
μέχρι το Still Life ήταν πραγματικά καλή μπάντα.
από το Blackwater και μετά απέκτησαν αυτό το κάτι παραπάνω που τους κάνει να ξεχωρίζουν.
βεβαίως ως μη οπαδός του death metal έχω πάνω από όλα το Damnation και όσο μειώνει τα brutal, τόσο τους προτιμώ.