Εγω πάλι που δεν ειμαι καθολου fan της Death, δηλώνω ότι μπήκα στον κόπο να ακούσω το album (όπως και άλλοι φαντάζομαι μετά από τόσο ντόρο). Τα κομμάτια που μου άρεσαν ήταν τα:
- Coil
- Burden
Καλα το Burden ειναι το αγαπημενο μου απο το αλμπουμ. Μαγικο κομματι.
Τα πιο φλώρικα δηλαδή.
:lol::lol::lol:Πλάκα κάνω , γαμάτα είναι τα κομμάτια.
Εγώ τον τελευταίο καιρό έχω πορωθεί με το Porcelain Heart , δεν το χα και πολύ ψηλά στην αρχή.
Αγαπημένο από την αρχή ήταν και είναι το Hex Omega.
Το τελευταίο riff είναι απίθανο!!
Στα “b’sides”:
Και το Derelict Herds είναι σπουδαίο κομμάτι.
Το Bridge Of Sighs επίσης πολύ καλό, αν και δεν έχω ακούσει την αυθεντική εκτέλεση.
Το Den Ständiga Resan αδιάφορο προσωπικά.
Εγώ γουστάρω Heir Apparent γιατί είμαι κάφρος! 
Δεν αλλάζει τίποτα…
Το αναθεματισμένο Would? τελικά το έβγαλαν; Άντε γιατί αρχίζω και τα παίρνω…
Heir apparent με χίλια ρε! Αμέσως μετά Porcelain heart και Bridge of sighs. Τραγουδάρες…
Το Damnation εν το μεταξυ ειναι εντελως “θελουμε να γινουμε Porcupine Tree, στη θεση των Porcupine Tree”. :lol: Ωραιος δισκος, αλλα δε μ αρεσει τοοοσο επειδη αλλοι εχουν επιχειρησει το ιδιο και το πετυχαν (κατ εμε) καπως καλυτερα. Κι αν δε κανω λαθος, ο Wilson εχει βοηθησει στους στιχους του Death Whispered A Lullaby
Νομίζω είναι εξ ολοκλήρου δικοί του…
Έχεις υπ ’ όψιν σου άλλο δίσκο στο ύφος του Damnation;
damnation = φορος τιμης στους camel
μετα πανε ολοι οι αλλοι
Mιας και το λιώνω τελευταία
Όχι ακουστικό, αλλά στην ίδια νοοτροπία
Μπα, πολύ λιγη σχέση με Porcupine Tree έχει…δεν καταλαβαίνω πως τα ταυτίζεις τόσο πολύ…Το Damnation αν και όχι κανα τρελό αριστούργημα είναι δίσκος πολύ ξεχωριστός ως άκουσμα και δε μοιάζει με κάτι άλλο πέραν των επιρροών βέβαια και των αναφορών στο στυλ των γκρουπ των 70’s…
Από τα καλύτερα συγκροτήματα! Οργασμός ψυχής και σκέψης! Φοβεροί!
Το καλύτερο τους, Blackwater Park…
Ναι τελείως, αλλά και παλιότερα έδειχναν σημάδια ότι θέλουν κάτι τέτοιο…
Σε όλους τους δίσκους είχαν σημεία που λες δεν παίζει ακούω Porcupine Tree τώρα :b
Στο Bleak πχ, εκεί που κάνει γύρισμα και λέει “Devious movements in your eyes - Moved me from relief” μου χε τύχει πραγματικά να νομίζω ότι ακούω Porcupine Tree
ακουστε αυτο
και δειτε ποσο πολυ ρολο εχουν παιξει οι camel στους opeth
Και εγω θυμαμαι τον Akerfeldt να λεει για τις 70’s επιρροες της μπαντας γενικα.
Απλα επειδη υπηρξε η συνεργασια με Porcupine Tree υπαρχει ολο αυτο το κλιμα.
καλα ναι
την εποχη που γινε η συνεργασια τους
υπηρχε αμοιβαια ανταλλαγη “συναισθηματων”
οχι μονο απο την πλευρα των opeth αλλα και απο την πλευρα των p.tree
αφου στο lamentations ο akerfeldt λεει πως το ending credits ειναι ‘totally ripped off from a band called camel’ 
Θα έλεγα συνολικά πως είναι ο πιο περιπετειώδης δίσκος των Σουδών, σε προκαλλεί να τον εξερευνήσεις όχι εγκεφαλικά, αλλά κυρίως λόγω συναισθήματος. Όλα τα κομμάτια έχουν να σου πουν κάτι και θα έλεγα πως λειτουργούν ως ενιαία ενότητα.
Το Watershed είναι ένα μίγμα από μοντέρνο metal, prog rock, jazz και folk αλλά όλα αυτά περασμένα από το μοναδικό πρίσμα των Opeth. Οι δαιδαλώδεις συνθέσεις είναι εδώ, όμως μειώθηκαν αισθητά τα brutal φωνητικά, αυξήθηκαν οι ακουστικές κιθάρες, προστέθηκαν περισσότερα 70’s στοιχεία. Προσωπικά το θεωρώ ένα αριστούργημα του ατμοσφαιρικού ήχου.
Το Burden από τα τραγούδια της χρονιάς. Για μένα η καλύτερη μπαλάντα τους.
Διαβαζα ενα αρθρο στο σπορ-φμ #-o και ο θεος συντακτης ειχε βαλει το αποπανω βιντεο
στο τελος του αρθρου.
Τι τραγουδαρα ειναι αυτη ρε!Το ειχα ξεχασει.Ειδικα το σημειο που ξεσαλωνει ο Per στα πληκτρα
ειναι μαγικο.
Eίσαι για περιοδικό ρε φίλε χεχε…Σοβαρά κάνε καμιά αίτηση στο Hammer ποτέ δεν ξέρεις:)