Opeth

Groups & Artists
#281

Συναντήσαμε τον Μιχαλάκη στην Αθήνα και νομίζω πως η συνέντευξη που προέκυψε είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.

Την βρίσκεται στην κεντρική μας σελίδα (ή κατευθείαν εδώ)

#282

Αν και αρχίζω να βαριέμαι κάπως:

‘Deliverance & Damnation’, a double album almost 15 years in the making. Originally released separately in 2002 and 2003 respectively, these sessions were written and recorded together and it?s time for Music for Nations to present the album as a complete piece.

MFN will be releasing the double album in two beautifully reissued formats that includes new stereo and 5.1 mixes, with artwork redesigned by original designer Travis Smith. Liner notes by Mikael Åkerfeldt and Jerry Ewing of Prog in a lavish four disc bookset. As well as triple vinyl on classic 180 gram black vinyl.

http://www.omerch.eu/shop/musicfornations/proddetail.php?prod=MFN_Opeth_ddCD

#283

Και που είναι τα βινύλια;

#284

Βαριοσουν να κάνεις μισό τικ δίπλα ? :stuck_out_tongue:

http://www.omerch.eu/shop/musicfornations/proddetail.php?prod=MFN_Opeth_ddlp&cat=4192

#285

Α δεν το ειδα. Thanks

#286

Τους είδα χθες στο 25th anniversary tour… Ανάμεικτα συναισθήματα μου άφησαν.

Καταρχάς έπαιξαν 2 ώρες και 40 λεπτά, άρα repsect. Έπαιξαν ολόκληρο το Ghost Reveries άρα διπλό respect. Εδώ όμως τελειώνουν τα καλά.

  • Best of χωρίς καμμία αναφορά σε δίσκους πριν το BlackWater park? Φάουλ, αν και ξέρω ότι ο Μίκαελ τα έχει στην… oblivion αυτά τα άλμπουμ.

  • Κακός ήχος (ειδικά για το venue αυτό με την τέλεια ακουστική) στο πρώτο μισό του σετ. 2ο φάουλ.

  • Πρώτη φορά τους είδα με κανέναν παρόντα από την παλιά/καλή σύνθεσή τους, και απογοητεύτηκα λίγο τόσο από την “προσωπικότητα” της υπόλοιπης μπάντας στη σκηνή και στα όργανά τους (ειδικά ο ντράμερ, αρκετά κακός με επανειλημμένα κακά μετρήματα). 3ο φάουλ.

  • Medley 20 δευτερολέπτων σε κομμάτια τους - σταθμούς όπως The Drapery Falls, Deliverance, κτλ. Δηλαδή παίζεις ανούσια σφηνάκια (χωρίς τη συνοδεία όλων των οργάνων) από τα καλύτερά σου κομμάτια, για να χωρέσεις κομμάτια από τα τελευταία 2 άλμπουμ; 4ο φάουλ.

  • Και φτάνουμε στο The Leper Affinity το οποίο το παίζουν κομμένο και με διπλή ταχύτητα! Χάνεται όλη η μαγεία/ατμόσφαιρα του κομματιού… Απαράδεκτη συμπεριφορά για επαγγελματικό συγκρότημα… 5ο φάουλ, αποβολή και τεχνική ποινή στον πάγκο!

Κρίμα γιατί παραμένουν πολύ ψηλά στη λίστα μου με αγαπημένα συγκροτήματα αλλά όσο πάνε και κουράζουν με την εμμονή τους να θάβουν τα παλιά τους άλμπουμ…

Τέλος, στο merchandise είχαν αρκετά cd από παλιότερες κυκλοφορίες αλλά κανένα βινύλιο. Τα επετειακά μπλουζάκια ήταν αρκετά ωραία (t-shirts 25e, hoodies 55e).

#287

Από περιέργεια ρωτάω, είσαι ντράμερ;

#288

Ντράμερ όχι, αλλά παίζω κιθάρα.

Αλλά και κάποιος που δεν παίζει όργανα, νομίζω μπορούσε να ακούσει ότι στα σημεία που έπαιζαν όλοι μαζί, αυτός έχανε το ρυθμό και στα σημεία που αυτός έπαιζε μόνος ή “σόλαρε”/έδινε ρυθμό, έχανε το μέτρημα (σε σχέση με το δίσκο).

#289

Εγω που ειμαι ντραμμερ και τον εχω δει δυο φορες μπορω να πω οτι εμεινα μαλακας. Αλλα μπορει να μην ηταν στη μερα του…

#290
1 Like
#291

Εχθές στο Prog in park

1 Like
#292

Από το still life μέχρι και το watershed βγάζανε μόνο δισκαρες. Τα προηγούμενα έχουν και φοβερές στιγμές αλλά μέτριες παραγωγές και άγουρο ήχο. Από τα πιο τελευταία το μόνο που μου άρεσε αρκετά ήταν το heritage, και το in cauda το έχω ακούσει ελαχιστα. Ελπίζω καποια στιγμή να το ξαναγυρίσουν στον πιο σκληρό ήχο, τους πήγαινε περισσότερο

#293

Μετα απο 5-6 ακροασεις του In Cauda με εχει απογοητευσει αρκετα, το θεωρω ανετα το χειροτερο αλμπουμ τους.

Ολα τα αλλα post-waterhed albums ως τωρα τα βρισκω αξιολογα, αλλα το In Cauda το βρισκω τοσο flat και βαρετο που με το ζορι το ακουσα ακομα και αυτες τις 5-6 φορες, και αυτο επειδη οι Opeth ηταν και ειναι απο τις αγαπημενες μπαντες μου. Υπαρχει αραγε καποιος που βρηκε αυτο το album πολυ καλο?

#294

Εγώ είμαι της άποψης ότι είναι πολύ μέτριος, αν και έχει πάρει πολύ καλές κριτικές γενικά.
Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου σε αυτό τον δίσκο, παρόλο που έχει πολύ καλή μουσική, με εκνευρίζει αφάνταστα το γεγονός ότι σχεδόν παντού ο Μιχαλάκης ακουλουθεί με την φωνή του, τις κιθάρες και τα πλήκτρα. Εξαιρετικά μονότονη ερμηνεία και δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια πράγματα.
Δεν ξέρω που θα πάνε μετά από αυτό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω πίσω τις ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ φωνητικές γραμμές που γράφει. Είτε αυτό είναι καθαρά, είτε brutal.

1 Like
#295

Εκτος απο αυτο ειναι και λιγο “σουπα” δεν εχει ups and downs, αυτο με χαλαει ακομα περισσοτερο. Ενω η μουσικη που εχει σε πολλα σημεια του δισκου θα μπορουσε να αποτελεσει υλικο για κατι πολυ καλυτερο.

Εχω μια κρυφη ελπιδα πως οταν ξεπερασει την κριση της μεσης ηλικιας θα θυμηθει τα νιατα του και τα growls ή εστω το πιο intense ροκ υλικο του παρα πολυ καλου heritage, θα δουμε

#296

Δεν έχω καταφέρει να τον ακούσω από τέτοια άποψη. Με ξενερωσαν τόσο οι φωνητικές γραμμές που δεν μπορούσα να εστιάσω κάπου αλλού.

#297
2 Likes
#298

νομιζω στην τυπισσα που εκανε τα death φωνητικα επεσε κατω απο τα γελια και απλα το εκοψε…

2 Likes
#299

Τι λέει, ας κάνουμε καμιά κουβέντα για Opeth με αφορμή αυτό:

Και συγκεκριμένα το σημείο από το 56:20 που κλείνουν το Cusp of Eternity και μπαίνουν στο Hair Apparent

1 Like
#300

Δεν υπαρχει καλυτερος τροπος να ζωντανεψεις ενα τοπικ απο μια λιστα

Παμε λοιπον στη σημερινη λιστα Opeth, χωρισμενη και σε 5 tiers με κατηγορια αριστουργημα, πολύ αξιόλογο, καλος δισκος, μετριος δισκος και παπαρια αντιστοιχα

  1. Blackwater park- ας μην γραψω τιποτα, τα λεγαμε και στο “με λιγα λογια”
  2. Still life- ο δισκος που με εισηγαγε στη μουσικη των Opeth, 7 ισαξιες κομματαρες, με τα the moor, serenity painted death και white cluster να ειναι τα αγαπημενα μου
  3. Deliverance- ενα πολυ σκοτεινο αριστουργημα, με αγαπημενο κομματι το ομωνυμο, το master’s apprentices και το by the pain I see in others
  4. Damnation- το τελευταιο αριστουργημα της μπαντας, ενας δισκος που εχει σημαδεψει ολοκληρη περιοδο στη ζωη μου στην οποια τον ακουγα καθημερινα. Και ο πρωτος δισκος τους οπου οι φορμες δεν ειναι metal. Αγαπημενες στιγμες: windowpane, death whispered a lullaby (ανατριχιαστικος στιχος), to rid the disease.
  1. My arms your hearse- νομιζω οταν κυκλοφορησε αυτος ο δισκος στους πιο διορατικους θα επρεπε να ειναι σαφες πως αυτη η μπαντα θα κανει μεγαλα πραγματα. Αγαπημενες στιγμες: April ethereal, amen corner, demon of the fall, credence
  2. Ghost reveries- ενας συμπαγεστατος δισκος με κορυφες τα ghost of perdition, reverie/harlequin forest και το hit-ακι the grand conjuration
  3. Morningrise- Ο δευτερος δισκος της μπαντας. Μετρια παραγωγη, αλλα οταν οι συνθεσεις ειναι διαμαντια, οπως το Advent και το Black rose immortal παντα θα ξεχωριζουν
  4. Heritage- Ο πρωτος δισκος (με την εξαιρεση του damnation) που η μπαντα εχει απομακρυνθει απο το metal και πλεον παιζει prog rock. Ομολογω πως χρειαστηκαν παρα πολλες ακροασεις και πολυς χρονος για να το “αγαπησω”, αλλα πλεον το θεωρω ενα σπουδαιο δισκο.
  1. Watershed- Ο πιο “αναποφασιστος” δισκος της μπαντας, με παρα πολυ ετεροκλητες επιρροες και μεγαλη ποικιλια ηχων. Μεσα σε ολη την περιεργεια του ομως αναδεικνυονται διαμαντια οπως τα burden, heir apparent, the lotus eater και porcelain heart
  2. Orchid- To ντεμπουτο που παρα του οτι ειναι ελαφρως αγουρο και πρωιμο σε σχεση με οσα ακολουθησαν, ακουγεται πολυ ευχαριστα ακομα και σημερα. Αγαπημενες στιγμες: In Mist She Was standing, under the weeping moon, forest of october
  1. Pale communion- Μετριο 70s-based prog rock με καποιες λιγες στιγμες (eternal rains will come, qusp of eternity, goblin) να ξεφευγουν λιγο απο τη μετριοτητα. Παρα πολυ κακο replayability
  2. Sorceress- Περιπου τα ιδια που ισχυουν και για το pale communion. Τα sorceress, will o the wisp και the wild flowers ξεχωριζουν λιγο.
  1. In cauda venenum- Φλυαρια και βαρεμαρα, πληξη και ανια . Το εχω ακουσει πολυ λιγες φορες σε σχεση με ολα τα υπολοιπα, αν εχετε ξεχωρισει καποια κομματια πειτε μου και εμενα δεν αντεχω να το ξανακουσω ολοκληρο!
1 Like