Έλα να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά!! Παίρνω πάσα από την λανθασμένη - σαφώς σαφώς - λίστα του Rider και γράφω τα δικά μου:
Blackwater Park: δίσκος ορόσημο. Αποτελεί την ολοκλήρωση του ήχου τους σε μία εξαιρετική ισορροπία, που ξεκίνησε φυσικά με το Still Life, αλλά εδώ βρήκε την φωνή της. Δεν υπάρχει ούτε ένα περιττό σημείο, με κορυφαίο σημείο τις μπλουζ ασυμφωνίες, από το τέλος του Lepper Affinity μέχρι το σόλο του Harvest. Αισθητική τελείωση από το πρώτο δευτερόλεπτο. (10/10)
Still Life: μπορεί να μην έχει την κρυστάλλινη παραγωγή του εξίσου υπέρτατου Ghost Reveries, αλλά το κερδίζει στην ολοκληρωμένη του ιστορία. Δεν θα μπορούσε να είναι ένα γοτθικό παραμύθι τρόμου χωρίς να επιτίθεται στην οργανωμένη θρησκεία. Οι συνθέσεις μπορεί να έχουν μια πειραματική ανισορροπία σε μερικά λίγα σημεία, αλλά είναι η πρώτη φορά που οι Opeth ξέρουν 100% πού πατάνε. Με το Still Life ξεκινάει για εμένα η δεύτερη εποχή των Opeth, που κράτησε μέχρι το Ghost Reveries. (9/10)
Ghost Reveries: θα ήταν δύσκολο να γραφτεί μία δισκάρα που να εμπνέεται από τον ρομαντισμό και το γοτθικό τρόμο, κι όμως οι Opeth έγραψαν δύο με έξι χρόνια απόσταση. Οι 70’s prog επιρροές τους που μερικοί μπορεί να είχαν ανιχνεύσει κάποτε στο Benighted, τώρα έρχονται σε πρώτο πλάνο με εισαγωγές α λα Led Zeppelin (Beneath the Mire), τις αναφορές στους Comus και τις Deep Purple-ικές μπαλάντες. Το όλο concept έμεινε ατελές, αλλά ο δίσκος μας χάρισε μερικούς από τους καλύτερους στίχους των Opeth (Isolation Years) (9/10)
Ηeritage: η τρίτη εποχή των Opeth όπου οι νεανικές επιρροές του Akerfeldt έρχονται στο προσκήνιο. Η καλλιτεχνική ειλικρίνεια είναι πανταχού παρούσα, μιας και οι συνθέσεις όχι μόνο δεν θυσιάζουν τίποτα από τη συνθετότητά τους, αλλά αντιθέτως είδαμε έναν πειραματισμό με τις σιωπές και τα κενά που οι Opeth πάντα έκαναν, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Οι Opeth των προηγούμενων ετών δεν θα διανοούνταν να γράψουν ένα Haxprocess, ή ένα Nepenthe, διότι αυτό το παιχνίδι με τις δυναμικές δεν ήταν ποτέ με αυτόν τον τρόπο στο ρεπερτόριό τους (και οι τζαζ καταβολές του Axenrot ήταν απαραίτητες). (9/10)
My Arms Your Hearse: από τα black/doom άλμπουμ της πρώιμης εποχής τους, οι Opeth αρχίζουν να κλίνουν προς το progressive death. Η πιο σκληρή και τραχιά παραγωγή ακόμη δεν έχει εγκαταλειφθεί, αλλά οι συνθέσεις αλλάζουν χαρακτήρα. Είναι ένα μεταβατικό άλμπουμ με εξαιρετικό horror concept, που είναι ενδεικτικό ακόμη και της αλλαγής στο λυρικό θέμα (από τη νατουραλιστική γλώσσα για φεγγάρια, νερά και άνθη, στο προσωπικό δράμα, το στοίχειωμα και τον θάνατο). (8/10)
Damnation: το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μας κάνουν οι Opeth, ένα άλμπουμ ακουστικό στον πυρήνα του, κι όχι μια προσπάθεια να ‘‘ξεγυμνωθούν’’ ήδη γνωστά κομμάτια τους σαν acoustic compilation. Οι Opeth αγκαλιάζουν την απαλή πλευρά τους, την ντύνουν με την κλασικά σκοτεινή στιχουργία τους, και φτιάχνουν ένα άλμπουμ με prog μπαλάντες, folk ύμνους και άρρωστους πειραματισμούς, χωρίς να αντιγράφουν κανέναν. (8/10).
Watershed: ίσως το πιο πολύμορφο άλμπουμ των Σουηδών, όπου κάθε τραγούδι έχει δική του δομή, προσωπικότητα, ύφος. To funky ξέσπασμα του Lotus Eater, το folk εισαγωγικό Coil με τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά, το bluesy Burden, το διασκορπισμένο και αποδομημένο Porcelain Heart στέκονται επάξια δίπλα σε progressive death ύμνους! όπως το Hair Apparent, το Hessian Peel και το Hex Omega. Αν και δεν παρουσιάζει τίποτα καινούργιο, παραμένει μια εξαιρετική ανθολογία όλων των επιρροών του συγκροτήματος, καθώς και όλων των δυνατοτήτων τους. Ακόμη και η είσοδος δύο νέων βασικών μελών αναδεικνύεται εμβληματικά, αντί να προσπαθήσουν να θάψουν το γεγονός κάνοντας κάτι από τα ίδια. (8/10)
Orchid: μία από τις πιο ολοκληρωμένες προτάσεις που θα μπορούσε να μας δώσει ένα συγκρότημα για να μας συστηθεί. Παρόλο που οι συνθέσεις μπορεί να έχουν περισσότερες ομοιότητες απ’ όσες θα ήθελα, είναι ένα άλμπουμ τρομερής ατμόσφαιρας και ηχοτοπίων, όπου τα καθαρά σόλο του Twilight συνυπάρχουν αρμονικά με τα black ξεσπάσματα και τα ατμοσφαιρικά περάσματα του Under the Weeping Moon. (8/10).
Deliverance: αδικημένο σίγουρα, αλλά επίσης ενδεικτικό των εσωτερικών αναταράξεων που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο συγκρότημα. Ενδεικτικό πώς; Όχι ίσως στην ποιότητα των συνθέσεων,που όλες είναι μία και μία, αλλά με την αποπνικτική τους αίσθηση και την επιθετικότητα που αυτή τη φορά μοιάζει να προσπαθεί να καλουπωθεί μαζί με την ήρεμη εναλλαγή. Συγκρινόμενο με το δίδυμό του Damnation βγαίνει μάλλον χαμένο, καθώς κομμάτια που θα ήταν φαντασμαγορικά σε live εκτελέσεις, δεν μπορούσαν να κερδίσουν την συναισθηματική ευαλωτότητα που βρίσκουμε στο Damnation. (7/10)
Morningrise: ίσως ο δίσκος που έχω ακούσει λιγότερο από τους Opeth. Χωρίς να του λείπει τίποτα - αντιθέτως μας χαρίζει συνθέσεις-θηρία - είναι πολύ χαωμένο για να με συγκρατήσει και οι μερικές εκλάμψεις του ακόμη δεν με έχουν κάνει να το αγαπήσω. Καλλιτεχνικά άρτιο, ασυζητητί, αλλά μάλλον για άτομα που κινούνται με άνεση σε αυτόν τον σκοτεινό χώρο του black/doom, κι όχι για όσους ερωτεύτηκαν την prog/death πλευρά του συγκροτήματος (7/10)
In Cauda Venenum: θα μπορούσε να είναι και ένας δίσκος της ύστερης περιόδου, αλλά ίσως να βρίσκεται στο ενδιάμεσο μεταξύ της '70s prog φάσης τους με κάτι επόμενο, πιο συμφωνικό και λυρικό. Οι συνθέσεις είναι πιο βραδυφλεγείς, παρά τα πομπώδη σημεία τους, δείχνουν μια φροντίδα που έλειπε από τα δύο προηγούμενα, αλλά και μία συνεκτικότητα. Η παραγωγή είναι πλούσια και ζουμερή, υπάρχουν διάφορες λεπτομέρειες να συγκρατήσεις και θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ορισμένα σημεία ακόμη και ως συγκινητικά. Έχω την αίσθηση πως ο λιγότερο ισχυρός κρίκος είναι πια ο Akesson, μιας και η συνθετική του ικανότητα υπολείπεται της τεχνικής του, κι αυτό φαίνεται σε χαμένες ευκαιρίες όπως το σόλο του Lovelorn Crime/Minnets Yta. Βέβαια με τον συγκεντρωτικό Akerfeldt δεν ξέρω καν τι περιθώριο έχει έτσι κι αλλιώς. (7/10).
Sorceress: με βαρίδι την μουντή παραγωγή και με την ξινίλα ότι δεν θα έχει άγρια φωνητικά, το άλμπουμ στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερο απ’ ό,τι περίμενα. Η ποικιλομορφία είναι ξανά παρούσα, ίσως ακόμη περισσότερο από το Watershed, με ανατολίτικα ιντερλούδια, folky μπαλάντες, ροκιές και ψυχεδέλεια. Οι συνθέσεις καμιά φορά δυσκολεύονται να υπερβούν την αμηχανία τους, που οφείλεται ίσως και στην ταχύτητα που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε ο δίσκος. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι σαν να ηχογραφήθηκε αυτό που υπήρχε διαθέσιμο στο συρτάρι, αντί να χτιστεί κάτι προσεκτικά και με επιμέλεια. Ο δίσκος δεν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να μας δώσουν, αλλά σίγουρα δείχνει μια συνέπεια σ’ όλη του τη διάρκεια, και τα κομμάτια είναι άπειρα διασκεδαστικά, ακόμη κι αν είναι πιο εύπεπτα. Μεγάλο μου παράπονο που το The Ward δεν ήταν στο επίσημο tracklist. (7/10)
Pale Communion: είναι κρίμα που αυτό το άλμπουμ είναι τελευταίο στην κατάταξη, διότι έχει δύο από τις αγαπημένες μου στιγμές σε όλη τους τη δισκογραφία: το Eternal Rains Will Come και το Faith in Others. Από εκεί και πέρα, νιώθω ότι είναι ο δίσκος που οι Opeth παίζουν με autopilot. Δεν υπάρχει καν η ακουστική συνέπεια πως πρόκειται για έναν δίσκο, πιο πολύ ακούγεται σαν μία συλλογή τραγουδιών b-sides. Ακόμη και τα μακροσκελή έπη του δίσκου μου αφήνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ωστόσο είναι ενδεικτικό πως αν το χειρότερο άλμπουμ που μπορεί να βγάλει ένα συγκρότημα είναι αυτό, τότε μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει κεντήσει το όνομά του στο υφαντό της ιστορίας με χρυσή κλωστή. (6/10)
Διαφωνώ και με τους 2 σας (μερικώς) καθώς ο μεν @RiderToUtopia βάζει χαμηλά το Ghost Reveries (το Powerslave τους τρόπον τινά, δλδ όχι απαραίτητα το καλύτερο άλμπουμ τους αλλά αυτό που κατάφεραν να χωρέσουν μέσα τα πάντα, το quintessence τους -> 9/10) κι ο @ManosOrffβάζει 7/10 σε ένα αδιαπραγμάτευτο 10άρι με φοβερή ατμόσφαιρα.
Το εξώφυλλό του είναι τόσο ταιριαστό: Διαφορετικές σκιές του μαύρου (όσες και τα μαύρα έπη του) σε ένα πλάνο στατικό μεν αλλά που καταφέρνει να σε μαγνητίζει/ρουφάει για 62 λεπτά.
Δεκτό χαχα. Η αλήθεια είναι ότι παρά το τρομερό μουσικό του βάρος, το Deliverance άργησα πολύ να το συμπαθήσω και ακόμη και τώρα δεν είναι το go-to άμπουμ (όπως είναι το GR ή το Watershed).
@plex27 Ναι ρε, για ανέβα κι εσύ στην πίστα να δούμε τι θα πεις! (άλλη δουλειά δεν έχεις, θα μας πεις, ισχύει, έστω ένα ranking βρε παιδί μου)
Δε μ’ αρέσουν οι βαθμολογίες σε δίσκους, οπότε δε θα πέσω στο επίπεδό σας (χαχαχα αλήτες).
Θα μείνω σε τέσσερις συγκεκριμένους δίσκους, που τους έχω πολύ ψηλά στην δισκογραφία των Opeth. Βασικά, είναι οι τέσσερις αγαπημένοι μου. Οπότε και χωρίς συγκεκριμένη σειρά:
Watershed: Δέχομαι τον όρο ποικιλόμορφος. Είναι και δεν το αρνιέμαι, διότι εδώ ο μάστορας επιχειρεί να μπλέξει, ίσως πιο έντονα από κάθε άλλη του προσπάθεια, το χρωματισμό των χαρούμενων ακουσμάτων του με το σκοτάδι των Opeth. Δεν είναι άγριος δίσκος, αλλά ας πούμε ότι είναι ο πιο μεστός τους.
Deliverance: Ο πιο τεχνικός τους. Ο πιο σκοτεινός τους. Μπορεί να βίωναν τη χειρότερή τους περίοδο, αλλά η καλλιτεχνική τους έκφραση τούς έκανε να δούνε που πατάνε ως άνθρωποι προτίστως και εν συνεχεία ως μουσικοί. Όλα τα άσματα είναι ένα κι ένα. Ακόμη και το “By the Pain I See in others” που μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος, κάνει τον δίσκο να είναι σφιχτός και άριστα δουλεμένος.
Pale Communion: Είναι ο αγαπημένος μου εκ των τεσσάρων της μεταγενέστερης και σημερινής τους εποχής. Έχω την αίσθηση ότι θα του πάρει ακόμη καιρό του Μισέλ να συνθέσει το άσμα που θ’ ακολουθήσει επαξίως το “Faith in Others”. Το θεωρώ ιδιαίτερο δίσκο, μέσα στον οποίο κάνει αρκετά εμφανείς τις επιρροές του, όπως το έκανε έντονα και στο “Heritage”, αλλά έχει άλλη αίσθηση.
Ghost Reveries: Καταρχήν, έχει μέσα τα “Hours of Wealth” και “Isolation Years”, μπροστά στα οποία σιγησάτω πας κριτικός βρωτός. Από ‘κει και πέρα, πιστεύω ότι είναι ο δίσκος που γεφυρώνει τα “Deliverance” και “Watershed”. Δεν το θεωρώ ανώτερο. Έχει, όμως, την τελευταία prog metal συνεισφορά του Lopez στα τύμπανα, ο οποίος ουκ ολίγες φορές μ’ έχει κάνει ν’ ακούω τραγούδια τους αποκλειστικά και μόνο για να ακούω το ρυθμό του (λέγεται κι εθισμός).
είσαι από τους ελάχιστους δύο που έχω ακούσει να αποθεώνουν το Pale Communion. Για το Ghost Reveries τα είπες πολύ καλά, ειδικά για τις δύο θεϊκές μπαλάντες του.
Still Life: Eκτός του δεσίματος λόγω πρωτοδισκακισμού (βλέπε αντίστοιχο thread), έχει μέσα ακριβώς τα πάντα όσα είναι οι Opeth. Έχει εξαιρετικές ριφφάρες που μόνο ο Μιχαλάκης είχε γράψει μέχρι εκείνη την στιγμή, έχει εξαιρετικές εναλλαγές από σκληρά σε ακουστικά μέρη, έχει φοβερή brutal φωνή, έχει αυτή την απίστευτη χροιά στα καθαρά. Αψεγάδιαστος δίσκος, φοβερή ατμόσφαιρα, απίστευτα ταιριαστό με τον ήχο του, το χρώμα του εξώφυλλου, φοβερές lead κιθάρες, με την διαφορά ότι εδώ υπάρχει και ο Lindgren που κάνει τα πράγματα λιγότερο shred-dy, υπάρχει ο καταπληκτικός Lopez (ο οποίος έδειξε την αξία του σε άλλο δίσκο) και φυσικά ο Mendez. Ξεκάθαρο αριστούργημα. Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσουμε κομμάτια, όλα είναι ένα και ένα. Αλλά πρέπει να μιλήσω για το The Moor με το καταπληκτικό riffing του. Kαι σίγουρα για Godhead’s Lament με ένα από τα καλύτερα ακουστικά σημεία που έχουν γράψει οι Opeth. To benighted? E, τι στην απ έξω θα μείνει? Με τις φοβερές μελωδίες του? Το moonlapse vertigo με τις καταπληκτικές μελωδίες του? Face.of.Melinda. (τελεία). Το παρανοικό Serenity Painted Death? Ή το απίστευτο κλείσιμο με το White Cluster?Oh wait, τα είπα όλα.
Blackwater Park: Λίγο πιο γκρίζος ήχος, όπως και το εξώφυλλο, λίγο πιο “ψυχρός” ήχος σε σχέση με το προηγούμενο, ελαφρώς πιο riff-οriented, με τα κλασσικά Opeth ριφφ του Μιχαλάκη, λίγο πιο απότομες αλλαγές από το προηγούμενο, αλλά συνολικό εξαιρετικό. Εκτός από το Dirge for November που το βαριέμαι και έχει και την ατυχία να είναι μετά το Drapery falls.
-2. (<όχι δεν έγινε λάθος). Deliverance/Damnation. Aυτούς τους δύο δίσκους δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω - δεν ξέρω γιατί, αλλά αποτελούν ένα δίπολο εξαιρετικό. Το deliverance από την μια, με - σε σημεία - τους πιο σκληρούς Opeth ως τότε, με τις απίστευτες ριφφαρες του (όχι όμως το κλασσικό Akerfeldt riffing, είναι λίγο πιο ordinary η φρασεολογία του εδώ, αλλά είναι τόσο καλές οι κιθάρες που δεν είναι αρνητικό). Μόνο αρνητικό σημείο, το σαυρέ σημείο (Vincent φάση?) όταν μπαίνει η φωνή στο By the Pain i See in Others. Μετά βέβαια έχει ΤΗΝ ριφφάρα.
Για το Damnation, τι να πω? Xμ, όταν είχε πρωτοβγεί είχα απογοητευτεί (λίγο), γιατί διάβασα σε συνεντεύξεις " TO DAMNATION ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΚΟΥΣΤΙΚΌ!!!111!~" και το πήρα της μετρητοίς και περίμενα γύρω στα 8 ακόμα Face of Melinda με ΜΟΝΟ ακουστικές κιθάρες. Μετά το πρώτο “σοκ” και αφού πήρα απόφαση ότι απλά εννούσε “όχι distortion”, ο δίσκος σε ρουφάει. Ο Lopez εδώ έδειξε τι πραγματικά αξίζει, καθώς παιζει ΜΟΝΑΔΙΚΑ,ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ,ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Μόνο μελανό σημείο η φωνή, η οποία όχι πλήρως ελεγχόμενη, όπως στο Heritage για παράδειγμα, οπότε πραγματικά θα το είχα απορία να το ακουγα με την τωρινή του φωνή.
-2. (< χουεχουεχουε). Ghost reveries. Εδώ λοιπόν, δεν έχουμε εκπλήξεις και είναι το μόνο του αρνητικό. Εδώ έχουμε ένα ρεζουμε των Opeth ως τότε συν την ευχάριστη προσθήκη του απίστευτα ταιριαστου Wiberg. Αλλά ρε παιδιά, δεν μπορώ να βρω ένα γαμημένο μέτριο σημείο σε όλο τον δίσκο. Είναι πραγματικά ο τέλειος Opeth δίσκος, χωρίς να είναι ο καλύτερος τους.
Οrchid. Για κάποιον λόγο μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο δίσκος. Αγουρος ακόμα, όχι τόσο μεγάλη πρωτοτυπία στον ήχο, αλλά πραγματικά μου αρέσει.
Watershed. Δεν τον βρίσκω καθόλου αναποφάσιστο. Ίσα ίσα ακριβώς το αντίθετο. Ο σκοπός του είναι να κάνει ένα βήμα (μικρό) παραπέρα από τον τέλειο Opeth δίσκο και τα καταφέρνει. Φοβερές συνθέσεις και επίσης έχουμε ένα ελαφρώς πιο παρανοικό riffing από τον Μιχαλάκη.
Heritage: Eξαιρετικός δίσκος. Πολύ καλή η πρώτη “καθαρή” προσπάθεια, με την παράνοια να είναι εκεί, παρόλο που το distortion έχει πέσει. Και πως να μην αγαπήσεις το Devils Orchard με το φοβερό του main theme? Πως να μην αγαπήσεις το ΚΑΤΑΠΛΗΤΙΚΌ Τhe Lines in My Hand?
Μόνο του αρνητικό, οι πιο απότομες αλλαγές, οι οποίες καποιες φορές φαίνονται “κάπως” στη ροή (ακριβώς το αντίθετο με το still life δηλαδή).
Sorceress. Δεν είναι φοβερός δίσκος. Εχει πολλά καλά τραγούδια, αλλά το τρώει η παραγωγή.
My Arms, your Hearse. Έχει κάποια απίστευτα κομμάτια (και όχι το Demon of the fall, δεν μου αρέσει), δείχνει τον δρόμο για το Still Life, αλλά συνολικά δεν είναι κάτι συγκλονιστικό
Pale Communion. Καλούλης, αλλά δεν συγκλονίζει. Εχει πολλές καλές στιγμές, αλλά δεν φτάνει κορυφές, έστω και μερικώς.
In cauda venenum. θα μπορούσαν να μην το γράψουν καθόλου. Άνευρο, επίπεδο, πρώτη φορά ο Μιχαλάκης συντονίζει τόσο πολύ την μουσική με την φωνή που είναι κάτι πλήρως βαρετό. Πλήρως.
Είναι και ο καλύτερος, κι ας μην έχω ακούσει τίποτα απ’ το Watershed και ύστερα - αν κρίνω από τα σχόλια εδώ μέσα και ό,τι έχω διαβάσει πριν δεν χάνω και τίποτα
Το σερί απ’ το Morningrise (εμένα μ’ αρέσει αρκετά) μέχρι και το Ghost Reveries λίγοι το έχουν κάνει πάντως
Αναποφασιστος ειναι ενας δισκος οταν συνδυαζει τοσους πολλους ηχους (τα coil, heir apparent, burden και hex omega για παραδειγμα απεχουν τοσο πολυ μεταξυ τους σε στυλ) ωστε να “αραιωνει το statement ρε φιλε” οπως θα μπορουσαμε να πουμε. Ενα statement που ηταν προφανεστατο στους καλυτερους δισκους της μπαντας που ηταν πολυ πιο συμπαγεις. Κατα τ’ αλλα οι επιμερους στιγμες ειναι τοσο καλες που στο συνολο μιλαμε για εναν πολυ καλο δισκο. Επισης αναποφασιστος ειναι ο χρηστης που τοποθετει 4 δισκους στο νουμερο 2 της λιστας του
Μα καθολου αγαπη πια για το MAYH*? Ηδη απο τα april ethereal και when δινει σχεδον ολες τις πρωτες υλες για τους δυο επομενους δισκους, τα τεραστια βαρια ριφ, τα πιο κοφτα, τις αποτομες αλλαγες, τις εναλλαγες σε διαθεσεις, τα χαρακτηριστικα σκασιματα των drums, τα μελωδικα και ατμοσφαιρικα riff/leads που ακουγονται πανω απο βαρια ρυθμικα (κατι που στο BWP τελειοποιησαν). Τα εξαιρετικα amen corner και karma ειναι επισης στο ιδιο μοτιβο, με το credence να ειναι μια καταπληκτικη μπαλαντα και το demon of the fall να ξεχωριζει για την αμεσοτητα του σε εναν ποιοτικοτατο δισκο.
Σε καμια περιπτωση δεν ειναι ο καλυτερος δισκος τους, αλλα υπηρχαν ολα ηδη εκει και με καποιες μικρες βελτιωσεις, οπως τις ακομα πιο δουλεμενες αλλαγες, τις περισσοτερες εναλλαγες με ηρεμα/ψυχεδελικα μερη, την βελτιωση των φωνητικων του Μιχαλακη και την μεγαλη βελτιωση στην παραγωγη οδηγησαν στα αριστουργηματα των επομενων χρονων.
Το MAYH ειναι σαν ενα πολυ ωραιο δωρο σε ασχημο περιτυλιγμα, ενας δισκος που θελει αρκετες ακροασεις για να ξεδιπλωσει τις χαρες του, σε αντιθεση με τα Still life, Blackwater park, Deliverance, Damnation, Ghost Reveries που προσωπικα θυμαμαι απο την πρωτη κιολας ακροαση να εχει πεσει το σαγονι μου στο πατωμα.
*Ok, ας δωσουμε ενα credit στον @ManosOrff που και αυτος το αγαπησε. Και ενα ακομα credit επειδη παρατηρησε και το pattern στην αλλαγη των στιχουργικων θεματων που προσωπικα δεν το ειχα παρατηρησει τοσο συστηματικα!
Το Ηeritage, αν και αρκετα στριφνο και δυσπεπτο στις πρωτες ακροασεις για μενα ειναι αρκετα αξιολογο και αξιζει να το ακουσεις αφου σου αρεσουν οι Opeth
Αν αραίωνε το statement θα συμφωνούσα μαζί σου. Αλλά δεν λες ότι είναι κι ένας μπουφές ιδεών με ασύνδετες γεύσεις (ξέρω 'γω, γαρίδες με γιαούρτι και μέλι), αλλά μία καλλιτεχνική πρόταση που με μαεστρία συνδυάζει πολλά ηχοχρώματα. Θέλει να ξέρεις πολλά καντάρια μουσική για να γράψεις έναν δίσκο με τόσες κατευθύνσεις που να μην ακούγεται παράταιρο, και πόσω δε μάλλον να γράψεις ένα Zapp-ικό διάλειμμα σε ένα 8λεπτο death prog κομμάτι κι ο κόσμος να το ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.
Edit: thanks @RiderToUtopia για το credit, η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν σίγουρος αν θα τη βρίσκατε υπερβολική την παρατήρηση! Και προφανώς το MAYH είναι δισκάρα, με καταπληκτικές στιγμές, απλώς κάπου χάνει σε σχέση με τα υπόλοιπα. Άλλα συγκροτήματα θα είχαν έναν τέτοιο δίσκο ως την κορύφωση της καριέρας τους.
Είναι να χτυπάς το κεφάλι σου που το Blackwater Park το ηχογράφησαν σε 12 μέρες…
Ουσιαστικα δεν διαφωνουμε και πολυ εχοντας το ο ενας στο #7 και ο αλλος στο #9. Και ο @Sevek στο #7 το εχει ουσιαστικα (4+3 λογω καραμπολας στη θεση 2 ) Αυτο που για μενα ειναι (το μονο) αδυναμο σημειο του watershed ειναι η (λιγο υπερ του δεοντος για μενα) ανομοιογενεια αναμεσα στα διαφορα κομματια του, μεταξυ διαφορετικων κομματιων δηλαδη. Εντος καθε μεμονωμενης συνθεσης δεν βρισκω τιποτα που να μην ειναι απολυτα ταιριαστο και απολυτα Opeth. To “αναποφασιστος” δισκος ηταν λιγο overstatement αλλα με κατι τετοια ξεκινανε ωραιες συζητησεις.
ΓΑΜΑΕΙ το περασματακι στο 5.50-6.20 περιπου του lotus eater υποθετω αυτο εννοεις (απο zappa δεν εχω ακουσει ουτε το 5% της δισκογραφιας του)
Edit: @Sevek τωρα παρατηρησα πως εκανες skip τελειως το Morningrise!
@manos87 και @RiderToUtopia πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι δεν έχω ακούσει τίποτα από Opeth μετά το Watershed, με έπιασε μια άρνηση μ αυτήν τη στροφή αν και ακούω (από άλλες μπάντες), 70s prog rock. Νομίζω όμως ότι πρέπει να βάλω σύντομα στη λίστα μου το Heritage.
Με αυτό το δεδομένο, θα συμφωνήσω πιο πολύ με την κατάταξη του sevek με τη διαφορά ότι θα έβαζα νο1 το Blackwater Park και νο2 το Still Life.
Το Heritage έκατσε να είναι το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ από Opeth που άκουσα και έτσι η απόσταση από τη δισκογραφία τους δεν με ξένισε. Ομολογώ όμως ότι παραμένει αυτόφωτο, ζωντανό και γεμάτο ενέργεια, ακόμη και μετά από 10 χρόνια που έχω μάθει απ’ έξω τη δουλειά τους. Νομίζω θα βρεις καταπληκτικές συνθέσεις αν δώσεις χρόνο, και θα δεις ότι η αρρώστια του Storm Corrosion τρυπώνει σε ανύποπτο χρόνο μέσα του. Δεν είναι τυχαίο ότι Storm Corrosion, Heritage και Grace for Drowning είναι τριλογία.
Επίσης, είναι ο πιο αυθόρμητος δίσκος τους, από την άποψη ότι έχει σημεία (όπως η τρέλα του Nepenthe) που μοιάζουν να χάνουν τον έλεγχο, και το οργανωμένο χάος είναι πολύ δύσκολο να βγει σωστά.
Φυσικά να μη ξεχάσουμε το “Folkore” με το επικό τελείωμά του, που ακόμη κι αν κράταγε άλλα πέντε λεπτά δε θα χάλαγε κανέναν. Όταν ειδικά μπαίνει το μπάσο και μετά ξεσπάνε όλοι μαζί είναι η λεγόμενη “απογείωση” που χρησιμοποιούμε ως όρο σε περιγραφή μουσικής. Βασικά, είναι ο ορισμός αυτής τη λέξης το συγκεκριμένο σημείο στο συγκεκριμένο άσμα.
Προσωπικά μιλώντας, μετά τη φυγή του Lopez οι Opeth που αγάπησα αυτοκτόνησαν. Το Watershed πλέον μου αρέσει αρκετά, αλλά θα ομολογήσω ότι πιέστηκα για να μου αρέσει και του έδωσα αρκετό χρόνο. Το σερί Still Life - Blackwater Park - Deliverance/Damnation - Ghost Reveries το θεωρώ ένα από τα θαύματα της ανθρωπότητας. Με το Blackwater Park, για 'μένα, να βρίσκεται έτη φωτός μπροστά από τα υπόλοιπα.
Από εκεί και πέρα, αν και έχω ακούσει όλους τους δίσκους τους, είναι άλλη μπάντα. Και δυστυχώς, από εκεί που ήταν οι Opeth, πλέον μου ακούγονται ως μια μπάντα χωρίς ταυτότητα που κοπιάζει να παίξει μια μουσική που αρέσει στον Akerfeldt, αλλά δε με πείθει με καμία Παναγία.
Κι αυτό δεκτό. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που πέτυχαν εκείνη την δεκαετία δύσκολα το κατορθώνεις δεύτερη φορά ως συγκρότημα, έστω και με έναν δίσκο. Όμως νομίζω επίσης ότι κανένα συγκρότημα με τέτοιες κορυφές δεν μπορεί να κρατιέται εκεί ψηλά για πάντα.
Οι Opeth θα ξαναλλάξουν πρόσωπο, θα βρουν ένα plateau που λένε και στο χωριό μου, και από εκεί θα συνθέσουν όμορφα, καλύτερα τραγούδια από τα τωρινά, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας. Το In Cuada Venenum θα μπορούσε να είναι η ένδειξη μιας τέτοιας εποχής, μιας και τα τραγούδια είναι πολύ δουλεμένα, όμορφα και με καλή παραγωγή, αλλά σίγουρα ασφαλή.
Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο, καθώς θεωρώ πως αυτός ο δίσκος, δεν θα έπρεπε να έχει βγεί, είναι πλήρως ανούσιος, πλήρως φλατ, πλήρως ανεμπνευστος.
Αν είναι ένδειξη τέτοιας εποχης, τότε μας έχασε ο Μιχαλάκης.
