Τόση απογοήτευση ε; Κι εμένα ο δίσκος άργησε να με πιάσει, αλλά τον ακούω πολύ ευχάριστα, δείχνει μια γενικότερη ευδιαθεσία και μια προσοχή στη λεπτομέρεια που έλειπε από το Sorceress, και μπορώ να βρω στιγμές που με αγγίζουν.
Τώρα το τι θα φέρει ο καιρός, ποιος το ξέρει, μακάρι τα επόμενα Opeth να είναι ακατέβατα 10άρια, αλλά δεν το πολυπιστεύω
Ναι, ναι, τόση απογοήτευση. Είναι ο πρώτος δίσκος Opeth που δεν μπορώ να ακούσω.
Μου φαίνεται πραγματικά flat και πραγματικά ανεμπνευστες οι φωνητικες γραμμές, που ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά (είδικα όταν υπήρχε μιξ φωνών) των Opeth: οι εντυπωσιακά καλές φωνητικές μελωδίες.
Προσωπικά μιλώντας, δεν μου λείπουν καθόλου τα brutal φωνητικά (αν και μέχρι το Watershed ήταν εξαιρετικός ο ΜΙχαλάκης, μετά στα λάιβ, τα παράτησε και ακούγονται ελαφρώς γελοία), αλλά μου λείπει το παραπάνω distortion και η ένταση(δεν είναι τυχαίο το πόσο καλό ακουγεται το Devils Orchard live ή η αλλαγή από το Cusp στο Heir, που δεν βλέπεις ουσιαστική διαφορά στον ήχο ).
Εμένα προσωπικά δεν μου φάνηκε η φλατ φωνητική μελωδία. Ίσως αν το προσέξω να αρχίσει να με ενοχλεί κι εμένα (αλίμονό σου τότε!). Κι εμένα η έλλειψη άγριων φωνητικών δεν είναι το κύριο πρόβλημά μου. Πιο πολύ με ενοχλούν κάτι ‘‘αναγεννησιακά’’ περάσματα που κάνουν, που τώρα δεν έχω συγκεκριμένο παράδειγμα. Το Charlatan δεν σου άρεσε; Ήταν αν θυμάμαι καλά το πιο βαρύ.
Οπως και δηποτε.
Δυστυχως δε με εχει αγγιξει. Ισως πρεπει να του δωσω αλλη μια ευκαιρια.
Καλό είναι το storm corrosion, ωραίος δίσκος. Αλλά τα heritage και the raven that refused to sing που βγήκαν την ίδια περίοδο μου αρέσουν περισσότερο
Είναι πολύ διαφορετικά για να τα συγκρίνω, να σου πω την αλήθεια. Αλλά είναι μία μικρή όαση 70’s prog στην δεκαετία των '10s, που αν δεν υπήρχε παίζει να μην μάθαινα ποτέ τι μουσική βγήκε τον προηγούμενο αιώνα
To Storm Corrosion το θεωρώ εκπληκτικό για αυτό που είναι, δηλαδή ως ένα ατμοσφαιρικό και ιδιότροπο μουσικό πείραμα, αλλά και ως μια σύμπραξη δύο απλησίαστων μουσικών μυαλών και φίλων που κάνανε την κάβλα τους και παίξανε μπάλα αδιαφορώντας για τις όποιες προσδοκίες των fans τους.
Και μιας και μιλάμε για τους Opeth, επηρέασε κόσμο και κοσμάκη το Blackwater Park.
Από το νέο (πολύ καλό) album των Harakiri for the Sky (έβαλα το link να παίζει ακριβώς στο κατάλληλο σημείο και για τα 2 κομμάτια):
Αφού δεν μπορούμε να ακούσουμε νέα μουσική από αυτούς, ας ακούσουμε απλώς μουσική από αυτούς
Ενα ωραιο bootleg, με Gene Hoglan στα τύμπανα, εποχη Ghost Reveries
Κρατώ μικρό καλάθι, γιατί κάτι τέτοια έβγαζαν και με το Pale Communion …
… αλλά απ’ την άλλη η αλλαγή της φωτό της μπάντας είναι ένδειξη ότι όντως πάμε για single και νέο δίσκο! Hype!
Το οποίο αν ήταν το εξώφυλλο του δίσκου, θα ήταν μακράν από τα καλύτερά τους.
Δεν πειθομαι. Μπορεί το αυθεντικό να είναι μέτριο, αλλά και το fan made είναι αρκετά generic
Πάντως, το συγκεκριμένο φέρνει και στο εξώφυλλο του “Station” (χαρμάνι δίσκος) των Russian Circles.
Το πρώτο που σκέφτηκα 
Για την ώρα, τζίφος σε όλες τις πλατφόρμες.
Νέο Opeth, με brutal φωνητικά?!? 
