Ψάχνοντας για κανένα βίδεο, λάιβ κλπ. έπεσα πάνω σ’ αυτό
όπα, λέω, ωραίος τίτλος! Και ψήθηκα υπερβολικά για να προσέξω το εξώφυλλο ή να τσεκάρω το τρακλιστ…
εισαγωγή, οκ, θα μπορούσε και να ήταν με λίγη φαντασία.
και στο 0:40 μου κόπηκαν τα ήπατα. Στα διάλα μαλακισμένα…
Δε σε καταλαβαίνω μαν. ΟΚ, θες προσωπικό χαρακτήρα, ανθρώπινο. Να μου λεγες ξέρω γω για τους Confessor, τη μοναδική μπάντα στην ιστορία που κατάφερε να παίξει doom ΧΩΡΙΣ να θυμίζει Σάμπαθ, θα το καταλάβαινα. Αλλά εσύ μου λες για τους Lamp of Thoth, μία από τις πιο σαμπαθικές μπάντες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια (απλά έχουν και πολύ Witchfinder General μέσα τους), τους Lord Vicar που ουσιαστικά συνδυάζουν Sabbath με Count Raven και Reverend Bizarre, και τους Electric Wizard που κάθε ριφφ τους μοιάζει να χει ξεπηδήσει από το Master of Reality ξέρω γω (απλά με πολύ περισσότερο distortion, ΟΚ). Ε sorry αλλά τώρα οι Orchid σε χάλασαν ας πούμε;
Κακά τα ψέμματα, στο ντουμ ΔΕΝ μπορείς να πρωτοτυπήσεις. Ή τέλος πάντων συμβαίνει μια φορά στα 10 χρόνια ξέρω γω. Το θέμα είναι να έχεις γαμηστερές συνθέσεις. Αυτό κοιτάμε, και οι Orchid σ’ αυτό είναι απ’ τους καλύτερους.
[SPOILER]έντιτ γιατί καμιά φορά πρέπει να εξηγούμε τα αυτονόητα: προφανώς και όλες οι μπάντες στις οποίες αναφέρομαι γαμάνε.[/SPOILER]
Ναι, οκ όλα αυτά, αλλά ειλικρινά, υπάρχει περίπτωση να ακούσεις [B]Reverend Bizarre[/B], [B]Electric Wizard[/B] και [B]Witchcraft [/B]και να τα μπερδέψεις? Τρεις doom μπάντες των τελευταίων χρόνων που προσκυνάνε τους Sabbath και καλά κάνουν, αλλά έχουν απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα και δική της ‘σχολή’ η καθεμία με μπάντες που τους ακολουθούν. Τυχαία παραδείγματα που σκέφτηκα σε 1" και χωρίς να πιάνω ούτε το doom προηγούμενων δεκαετιών, ούτε sludge, ούτε stoner, ούτε άλλες sabbath-influenced μπάντες (π.χ. Metallica). Μόνο doom από τα τελευταία 10-15 χρόνια.
Το καλό των [B]Orchid [/B]είναι ότι αυτό που κάνουν το κάνουν καλά, όμορφα και πορωτικά. Παίζουν με εικόνισμα τους [B]Black Sabbath[/B] και τους [B]Pentagram [/B](που ήδη οι δεύτεροι έχουν γενναία ‘δάνεια’ :roll: από τους πρώτους).
Το κακό είναι ότι το έχουν κάνει ένα εκατομμύριο άλλοι και αν δεν κάνουν μια προσπάθεια στο μέλλον να βάλουν προσωπικό χαρακτήρα θα έχουν την τύχη που είχαν πριν καμιά δεκαπενταετία οι [B]sHeavy[/B] (τους θυμάται κανείς?), οι οποίοι είχαν συγκινήσει πολύ κόσμο με το πιο_σάμπαθ_δε_γίνεται στόνερ τους και τον τραγουδιστή που ακουγόταν ίδιος με τον Όζυ, αλλά σήμερα αφορούν μόνο στονεροπατέρες και αποτελούν πηγή ιντερνετικών φαρσών με “ακυκλοφόρητα κομμάτια σάμπαθ”.
O δίσκος μ’άρεσε αρκετά, δε γινόταν να μη μ’αρέσει, αλλά βάζω αστερίσκο γιατί στο επόμενο δε θα υπάρχει το στοιχείο της ευχάριστης έκπληξης που υπάρχει εδώ οπότε θα πρέπει να δείξουν χαρακτήρα.
Ειλικρινά μου κάνει εντύπωση γιατί πάνε να βγάλουν τέτοιο όνομα εδώ μέσα οι Orchid, δηλαδή του συγκροτήματος που “παίζει ωραία αλλά δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα”. Τί έκανε λέει, ένα εκατομμύριο μπάντες έχουν ήδη κάνει αυτό που κάνουν αυτοί σήμερα; ΠΟΥ’Ν’ΤΕΣ;
Σοβαρά πάντως, το εύκολο στο ντουμ είναι όντως να πάρεις πέντε σαμπαθοριφφς, έναν κλώνο του Όζζυ και μια πεντάλφα και να βγάλεις κάνα ντέμο ή album που τ’ ακούς και γουστάρεις, αλλά μετά από κάμποσους μήνες παίζει και να το χεις ξεχάσει. Δε θεωρώ όμως τους Orchid τέτοια περίπτωση. Δεν κάνω κωλοτούμπα, επιμένω ότι στο ντουμ τα περιθώρια πρωτοτυπίας είναι πεπερασμένα (με ελάχιστες -σχετικές- εξαιρέσεις, όπως αυτές που ανέφερες, και μία και μοναδική απόλυτη: τους Confessor όπως έγραψα πιο πάνω). Εξακολουθώ μολαταύτα να πιστεύω ότι οι Orchid δεν είναι “μπάντα της σειράς”. Αλλιώς γιατί να ασχοληθούμε μ’ αυτούς και όχι με τόσες άλλες μπάντες της σειράς; Η απάντηση, το υποψιάζομαι, θα μπορούσε να είναι “γιατί αυτοί το κάνουν με γούστο και φινέτσα, αλλά έτερον εκάτερον, the clock is still ticking”. Και πάλι δεν πολυσυμφωνώ. Ακούω στους Orchid πράγματα που in the fullness of time θα μπορούν να χαρακτηρίζονται “Orchid-esque”. Το μειονέκτημα στο point μου είναι ότι δεν μπορώ να τα προσδιορίσω… δεν ξέρω, τί να πω, μπορεί να μιλάει και ο ενθουσιασμός. Αλλά κι αυτό ψιλοαπίθανο μου φαίνεται, γιατί δεν είναι ότι αυτό είναι και το “πρώτο σοκ” ή κάτι τέτοιο, από πρόπερσι εκσπερματώνω για χάρη τους, από το Through the Devil’s Doorway ep, και περίμενα με αγωνία αυτό το πρώτο full-length.
Τεσπα, ό,τι και να λέμε έχεις δίκιο στο ότι μόνο ο χρόνος μπορεί να δικαιώσει ή να απαξιώσει τους Orchid. Αν και έχω την εντύπωση ότι ακόμα και αν σε λίγα χρόνια ξεχαστούν από σας τους υπόλοιπους και γίνουν κι αυτοί αντικείμενο “διαδικτυακού χαβαλέ” όπως οι sHeavy που λες, εγώ κι ο Ποτ πάλι θα τους προσκυνάμε. Άλλωστε και τους sHeavy τους παρακολουθώ και τους γουστάρω σταθερά. Όπως και ο Ποτ! Ναι, είμαστε γραφικούληδες, το αναγνωρίζω.
Πφφφφ… ρε ασταδιάλα! Σχεδόν με προβληματίσατε με τις γκρίνιες και τις επιφυλάξεις σας. Πάω να ξανακούσω το Capricorn και να μη με νοιάζει τίποτα απ’ αυτά που λέτε. =Ρ
τώρα για καλό το γραψες αυτό? 
Ναι ρε άπιστο σκυλί!
Όχι, το γραψα για να δείξω ότι εγώ στο ντουμ ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνω από λεπτομέρειες όπως “προσωπικός χαρακτήρας” και τέτοια περίεργα.
Το παρόν μετράει. Το ότι οι Orchid πολύ πιθανώς να μην κάνουν το μπαμ, δεν αναιρεί το γεγονός πως το “Capricorn” είναι δισκάρα, όπως και το “The Electric Sleep” άσχετα που οι sHEAVY κατέληξαν ανέκδοτο για μερικούς.
Σημασία έχει επίσης πως δεν έπαιξαν εκ του ασφαλούς με συνθέσεις μικρής διάρκειας όπως στο EP, αλλά τις μεγάλωσαν αρκετά και το κυριότερο πως σε σύνολο 13 τραγουδιών δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο, αλλά πολλά που θα έμπαιναν στο best of τους αν κυκλοφορούσε ποτέ κάτι τέτοιο.
Γραφική μου αγάπη εσύ…
Έχει ποσταριστεί ήδη.
Δεν μπορώ να το πάρω και πολύ στα σοβαρά να πω την αλήθεια.
Καιρο ειχα να ακουσω κατι ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ σε Sabbath,αντιγραφη που δεν ενοχλει,αντιθετως ειναι πορωτικα ομορφη…
Αγαπημενο το He Who Walks Alone
Τα φωνητικα σε καποια σημεια μου θυμισαν τον Steve Hennessy(Sheavy)
“Μετά απ’αυτό το δίσκο, οι Sabbath θα πρέπει να το σκεφτούν πολύ σοβαρά να ΜΗΝ βγάλουν νέο δίσκο ως Black Sabbath (με Ozzy)… ποτέ…”
Σωστός.
Το “Eyes behind the wallls” και το “Black funeral” υπέροχα.
έχω 3-4 τραγούδια περασμένα στο player του κινητού και σήμερα τα φέρε έτσι η τύχη (βασικά το random playing που έχω βάλει) και βομβαρδίσαν τα αυτιά μου .
Εντάξει εξακολουθεί να σπέρνει και να είναι α-ν-ε-τ-ό-τ-α-τ-α μέσα στο top-3 (μην πω το νο.1) για τα καλύτερα albums του 2011.
ολοταχώς “φόρτωμα” για ολόκληρο το Capricorn .
Ούτε θυμόμουν ότι είχα ποστάρει σ’αυτό το θρεντ να τους υποτιμήσω γιατί μοιάζανε τόσο με Sabbath, ούτε θυμόμουν ότι είχα ακούσει έστω και νότα. :roll:
Τον έχω λιώσει τον δίσκο, έχουν πιάσει το νόημα της Sabbath-ιλας για τα καλά σε μια εποχή που οποιαδήποτε μπάντα έχει occult στίχο, vintage feeling και ήχο αποθεώνεται χωρίς να ναι κάτι ιδιαίτερο. Ολα τα κομμάτια ένα και ένα.
Απαράδεκτος άλλη μια φορά. Αντε να δούμε και το καινούργιο!
Και το καινούργιο έχει τραγουδάρες μέσα (κι όχι κομματάρες). Σε περίπτωση που δεν έχετε αντιληφθεί:
[B][U]“The Mouths of Madness”[/U][/B]
Προσοχή στα σχόλια, παίζει και περίπτωση καρδιακού :lol:
To καινούριο το ακούσατε; Όταν αποτραβιούνται απο την δομή των σαμπαθικών κομματιών, δίνουν πολύ ωραία κομμάτια όπως το leaving it all behind!
