Ωρέ… Τι είναι τούτο;;;
Κόλαση…
έλα ρε, το Ironbound το άκουσα 1 φορά και σκυλοβαρέθηκα, μου την έσπασε βασικά η παραγωγή.
αυτό εδώ όμως σπέρνει ε! από την μέση και μετά και γαμώ και έτσι
Επειδή εγώ δεν τρελάθηκα κιόλας με το τραγουδάκι, πάρτε ένα ανεκδοτάκι από τον συμπαθέστατο Blitz :
[I]http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=vDFkKIBRaM0#t=14s[/I]
(ρε πούστη, κάθε φορά που ακούω το γέλιο του με πιάνει κι εμένα κολλητικό…:D)
αληθεια το βαρεθηκες ?? τον βρισκο πολυ δυνατο δισκο, νταξει και μενα μα ξενερωνει η μοντερνα παραγωγη αλλα τι να κανουμε, δεν περιμενω να βγαλουν τον ηχο του feel the fire… σαν συνθεσεις ομως αληθεια δεν σου αρεσαν ? ironbound, bring me the night, endless war, δεν σου εκαναν τπτ ?? εντυπωση μου κανει, γιατι σαν τραγουδια ειναι σε πολυ παραδοσιακομεταλ φορμες…
Γενικά πιστεύω ότι τέτοιες συνθέσεις χάνουν ΠΟΛΥ με την πλαστικούρα
Άντε ρε π@&$#η μου να τους φέρουν πάλι επιτέλους! Συναυλία σαν αυτή που δώσαν στο Ρόδον δεν υπήρξε άλλη στην δεκαετία! Όλεθρος!
^^^
Κάτι ειπώθηκε χθες στο σχετικό thread με τις φήμες. Μακάρι, τους θεωρώ από τα ποιοτικότερα thrash συγκροτήματα και νομίζω τους ακούει αρκετός ψαγμένος κόσμος εδώ πέρα.
[FONT=“Verdana”]
^ Επειδή εγώ το είχα πει αυτό κι επειδή [I]κάποια ζώα δεν με πιστεύανε, τώρα θα με πιστέψουν ευτυχώς και τα ζώα[/I]… ;p
Πάμε λοιπόν ένα μικρό ρηβιού σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σας αλλάξω τη γνώμη, με αφορμή και την ανακοίνωση των επερχόμενων συναυλιών τους στη χώρα μας.
[CENTER][B][SIZE=“4”]The Years of Decay[/SIZE][/B] (1989)
[/CENTER]
Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα και την εφηβική αδρεναλίνη του “Feel the Fire”, τον speed/thrash δυναμίτη “Taking Over” και το ελαφρώς πιο αδύναμο “Under the Influence”, φτάνουμε στο '89 και το “The Years of Decay”.
Στην καρέκλα κάθεται ο μάγκας Terry Date (υπεύθυνος για τους κλασικούς δίσκους των Pantera…) και ως αποτέλεσμα έχουμε μια από τις καλύτερες παραγωγές σε album των Overkill (και όχι μόνο θα έλεγα εγώ).
Μπορεί ο συνιδρυτής της μπάντας Rat Skates να αποτελεί παρελθόν από τον προηγούμενο δίσκο, εδώ όμως έχουμε ίσως το καλύτερο lineup της μπάντας στο peak της δημιουργικότητας και της έμπνευσης του.
Ο Blitz σε διαολεμένη φόρμα αποτυπώνει μερικές από τις αρτιότερες ερμηνείες του, ο DD δίνει ηχηρό “παρών” όπως πάντα με το “τσιμπητό” love-it-or-hate-it μπάσο του, η δουλειά του Gustafson στις κιθάρες είναι σεμιναριακή (πραγματικά απορώ πως ένας τόσο ταλαντούχος κιθαρίστας δε μνημονεύεται ποτέ) και ο “αντικαταστάτης” Sid Falck είναι εξίσου άψογος και υποτιμημένος drummer.
Πάμε track-by-track λοιπόν με μικρές στάσεις σε ένα top-10 εντυπωσιακών σημείων που θα υποδεικνύω στις παρενθέσεις.
Δυναμικό μα όχι τόσο τυπικό άνοιγμα για το genre, με το [B]“Time to Kill”[/B] να ξεπερνά τα 6 λεπτά, δίνοντας έτσι μια πρόγευση για τις απειλητικές διαθέσεις της τρελοπαρέας από το Νιού Τζέρζυ.
Πρώτη στάση κάνουμε στο βαρύ break στη μέση του κομματιού που σταδιακά ανεβάζει tempo ([B]1[/B]).
Στο no.2 έχουμε το “χιτάκι” του album [B]“Elimination”[/B] που με το ασπρόμαυρο, γοητευτικά ρετρό videoclip του (που θυμίζει σκηνοθετικά το αξέχαστο One των Metallica που είχε κυκλοφορήσει μόλις πριν ένα χρόνο…γκουχ,γκουχ), τούς έμπασε σαν Δούρειος Ίππος στο MTV.
Ας πάρουμε μια ιδέα για τις ικανότητες του κυρίου Gustafson ([B]2[/B]) ο οποίος με το look του μοιάζει σα να ξεπήδησε από το [I]Blue Oyster bar[/I] (χοχο).
Συνεχίζουμε με την τσαντίλα που ακούει στο όνομα [B]“I Hate”[/B]. Απλοϊκοί, μα άμεσοι στίχοι και ένα ρεφραίν που σου κολλάει στο μυαλό.
[I]"…I hate people that make you feel small, I hate having my back against the wall…"[/I] ([B]3[/B]).
Περνάμε στο αγαπημένο[B]“Nothing To Die For”[/B]. Αξιολάτρευτο ξεκίνημα με το μπουκωμένο ριφάρισμα και το signature μπάσο μέχρι να μπει ο Blitz και τα τύμπανα να αγριέψουν ([B]4[/B]). Πολύ εμπνευσμένο σπάσιμο στη μέση με ταχύτατο duo κιθάρας/μπάσου, στη συνέχεια funky (ω γιέα!) σόλο μπάσο και μετά κόλαση με δικασιές ([B]5[/B]).
Και φτάνουμε στο τέλος της πρώτης πλευράς με το επικό (και από πλευράς διάρκειας) [B]“Skullkrusher”[/B].
Τρελιάρικη, σύντομη εισαγωγή με το “Playing with Spiders” για να βουλιάξουμε ξαφνικά στο βάλτο… Υπερ-χιέβη κόμματος με ασυνήθιστα αργό tempo για Overkill που μετρά 10 λεπτά!
Speed-άτο ξέσπασμα στη μέση για να κουνηθούν τα κεφάλια ([B]6[/B]).
Γυρνάμε ανάποδη πλευρά και τρώμε ένα ανάποδο χαστούκι με το [B]“Birth of Tension”[/B].
Αφηνιασμένο δικασίδι στη μάπα από τον Falck ([B]7[/B]) !
Και περνάμε σε άλλο ένα λατρεμένο κομμάτι. [B]“Who Tends The Fire”[/B].
Clean κιθάρα για ήπια εισαγωγή και mid-tempo συνέχεια με ωραίο μπάσιμο και τον Blitz να ερμηνεύει υπέροχα, κοφτά και με ξεκάθαρη άρθρωση. Μαντέψτε! Ναι, kinder-έκπληξη στη μέση ([B]8[/B]).
Προτελευταίο τραγούδι, η ομώνυμη κομματάρα: [B]“The Years Of Decay”[/B].
Power-ballad ίσως θα τη λέγαμε, αλλά με κάτι @@ ΝΑ !
Ξεχειλίζει συναίσθημα στα ήρεμα σημεία, αλλά βγάζει δόντια όταν εναλλάσσεται με τα άγρια, χέβυ χωσίματα.
Άψογη ερμηνεία ξανά από τον Blitz, με προσωπικούς στίχους που όμως αγγίζουν μεταφορικά. Κιθαριστικά solos που ξεχωρίζουν. Ειδικά το πρώτο, το ακουστικό είναι σκέτη ομορφιά ([B]9[/B]).
Φτάσαμε στο τέλος λοιπόν. [B]“E.vil N.ever D.ies”[/B].
Ένα κλασικό τραγούδι των Overkill που δε λείπει από τις συναυλίες τους μιας και συμπυκνώνει την ουσία του συγκροτήματος μουσικά.
Άρρωστο intro σαν εφιάλτης και ΜΠΑΜ :!:
Βίαιο ξέσπασμα που Slayer-ίζει λιγάκι, με τον Blitz να τρέχει να προλάβει τους στίχους σαν άλλος Araya… Σήμα κατατεθέν το ρεφραίν με την εμβόλιμη clean κιθάρα.
Ένα ακόμη γαμάτο σημείο στη μέση που βάζει το αλατοπίπερο στο τραγούδι ([B]10[/B]).
Αυτά είχα να πω γι’αυτό το αριστουργηματικό album που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να αναφέρεται μαζί με δίσκους όπως Master of Puppets, Fabulous Disaster, Among the Living, Rust In Peace, The New Order, Survive κλπ…
Ο πιο ώριμος δίσκος των παλιών Overkill που σήμανε σιγά-σιγά μια στροφή στον ήχο.
Δεν είναι τυχαία ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις τους. 4 εκατομμύρια λέει.
Τόσος κόσμος δε νομίζω να κάνει λάθος…
Εσείς τί λέτε ? Δώστε του μερικές ευκαιρίες και θα σας ανταμείψει σίγουρα.
Η λιωμένη κασσέτα από το σχολικό μου walkman το ξέρει καλά αυτό…[/FONT]
[SPOILER][FONT=“Lucida Sans Unicode”]A lemon ate the right
A lemon ate the wrong
A lemon ate the weak
A lemon ate the strong
A lemon ate your feelings
A lemon at too late
A lemon ate the hope
A LEMON ATE A LIMONADE!![/FONT]
:):p[/SPOILER]
:bow2::bow2:
αχαχαχ…A LEMON ATE A LIMONADE λέει…αχαχαχ
Σηκωθείτε από χέστρες, κρεβάτια κλπ και πάρτε το ακούστε το ΤΩΡΑ
…και με καινούριο δίσκαρο, απ’ότι ακούω-διαβάζω:):!:
Είναι πραγματικά από τις φορές που ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να αποτυπώσει απόλυτα το feeling του πως μιλάει και πως τα λέει ο άλλος.
Ξέραμε ότι είναι θεούλης ο Blitz, αλλά ο τύπος έθεσε benchmark.
Τρελό αλάνι και η συνέντευξή του για όσους δεν την έχουν διαβάσει [U]εδώ[/U].
[I]“Συνηθίζω να λέω πως το καλύτερο μέρος από το εγκεφαλικό είναι ότι δεν θυμάσαι τίποτα μετά”[/I]
hall of fame
νταξει οκ ειναι θεος ο τυπος…
και βγαλαν και ΔΙΣΚΑΡΑ για οσους δεν ξερουν…
…έχουν γνώση οι…metalheads:p 
:!:
Αν και οι ερωτήσεις δεν ήταν και οι πλέον εμπνευσμένες, ο Blitz έδωσε ρέστα στη συνέντευξη:
^ Από τα πιο ειλικρινή πράματα που έχω ακούσει από καλλιτέχνη. Θεός.
Ο Blitz πρέπει να είναι ο απόλυτος τύπος για να κάνεις παρέα !
Και αυτό το γέλιο του…ακόμα και από το γραπτό ακούγεται !
Έλα μωρέ με το γέρο, σε λίγο θα μας πεις ότι κάνει και [I][U]αστειάκια[/U][/I].
Πέρσι στη συναυλία τους στο Βερολίνο σε κάποια φάση κι ενώ έσπερναν κανονικά εξαφανίστηκε ο δεύτερος κιθαρίστας από τη σκηνή. Φεύγει κι ο Μπόμπι να δει τι γίνεται, επιστρέφει να τελειώσει το κομμάτι, ξαναφεύγει για λίγο κι έρχεται να μας πει ότι ο άλλος δεν την πάλευε, λιποθύμησε και τον πάνε στο νοσοκομείο.
Χωρίς να σταματήσει να κουνάει τα χέρια του ζωγραφίζοντας τα λόγια του μας κάνει αφοπλιστικά: “Ε, εντάξει, μεταλάδες είμαστε, θα το ξεπεράσουμε”.
Και μερικά γκιφάκια για τον μπρειντεντ επειδή είναι μερακλής.
[SPOILER]
[/SPOILER]
:oops:
Xαχα ναι, το είχα ποστάρει κι εγώ νομίζω πιο πίσω αυτό το βιντεάκι.
Γέλιο (πικρό) έχει και το άλλο που περιγράφει το εγκεφαλικό που έπαθε κατά τη διάρκεια ενός live —> [I]http://www.youtube.com/watch?v=R0U4y363h6o[/I]
Τι εγκεφαλικά, τι καρκίνοι, τίποτα δεν τον σταματά τον τρελάρα!
Θυμάμαι τη συναυλιάρα στο Ρόδον το 2003 (όπου με την εκρηκτική εμφάνισή τους είχαν αφήσει πίσω τους καμένη γη για τους Destruction που έπαιζαν μετά) και το stagediving του στο τέλος.
Πάντως αυτόν τον δεύτερο κιθαρίστα, ποτέ μου δεν τον χώνεψα. Άμπαλος είναι, τί τον θέλουνε ?
Για τον Derek Tailer λέω, ο άλλος ο Dave Linsk είναι μια χαρά παικταράς.
εχω καει πολυ ασχημα ξανα!! με τους θεους [B][COLOR=“Lime”]OVERKILL[/COLOR][/B] μιλαμε κολλημα οχι αστεια…!!!
αφου δεν εχω γραψει γνωμη ακομα να πω οτι ειναι η αγαπημενη μου θρας μπαντα ειναι πραγματικα ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ και οσοι τους παρακολουθουν απο κοντα ξερουν…!!!
φυσικα σαν το feel the fire δεν εχει μιλαμε για καυλα ατελειωτη οχι αστεια…Blood and iron ρεεεεεεε :bow2::bow2:
απο κοντα taking over και years of decay ΕΠΗ…τι να λεμε τωρα…:drunk:
αλλα αυτο που τους κανει μοναδικους εκτος απο τον χαρακτηριστικο ηχο το μπασο και τη φωναρα ειναι τα ΛΑΙΒ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ…ΤΑ ΛΑΙΒ…!!!
αυτοι οι τυποι ανεβαινουν στη σκηνη και εχουν πιο πολλες καυλες απο το κοινο μετα απο τοσα χρονια!!!
τους βλεπεις και λες ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΛ!!!
Βobby blitz ρε μουνι@…!!!
πολλες καυλες βραδιατικα… 
Overkill - Feel the Fire
Μια είναι η μπάντα που αξίζει να φέρει νεκροκεφαλή με φτερά νυχτερίδας στο λογότυπο της και αυτή δεν είναι παρά οι Overkill. Με 35 χρόνια ιστορία και 17 δίσκους στο ενεργητικό τους, πλέον θεωρείται μια από τις μακροβιότερες και ενεργητικότατες thrash μπάντες . Και παρόλο που είχαν σαν συγκρότημα μια ποιοτικά δισκογραφική κοιλιά στα 90ς, έχουν επιστρέψει δυνατοί και ακμαίοι χωρίς βέβαια να γίνεται ουδεμία σύγκριση με κυκλοφορίες τους όπως το ??Feel The Fire???
Βρισκόμαστε στο 1985, ο αρχικός κιθαρίστας Gustafson είναι ακόμα μέλος των Overkill (όπως και ο drummer Skates) και το νεογνό thrash έτοιμο να σκάσει σαν υπερπληρωμένο μπαλόνι που συνεχίζει να φουσκώνει. Στο ??Feel The Fire?? πραγματικά νιώθεις την φωτιά τους να σου καίει τα σωθικά. Ένα κράμα power/thrash/speed με τις ριφάρες να καμακώκουν καμαρωτά βρίσκοντας στόχο κάθε φορά. Πορωτικοί γρήγοροι ρυθμοί, ζυμωμένες συνθέσεις με ζωοτόκους ρυθμούς και ευδιαθεσία. Τα φωνητικά του Blitz καθαρά και ευθερμαγωγά, μεταφέρουν την κάψα των σωθικών του. Πολλά δεύτερα φωνητικά (δικά του και αυτά) προσθέτουν επιπλέον ενδιαφέρον. Οι ευθύνοντες για την ίδρυση των Overkill οι οποίοι αποτελούν και το ρυθμικό μέρος της τετράδας δεν σε αφήνουν δευτερόλεπτο χωρίς να εκβιάζουν το σβέρκο σου στο προσκύνημα των ρυθμών τους.
Εννιά ογκόλιθοι κατρακυλάνε με κάθε στιγμή να αυξάνουν ταχύτητα, ορμή και να γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνοι. Όσο περνά ο χρόνος, όλο και πιο πολύ χάνεσαι στο λαβύρινθο τους και αναγκάζεσαι να ενεχυριάσεις την ψυχή. Kάθε νότα του ??There?s No Tomorrow??,??Hammerhead?? , ??Rotten To The Core ?? και από όλα τα υπόλοιπα καλούδια, συντέθηκε μόνο για ενεδρεύσει τον ανυποψίαστο ακροατή. Οι τέσσερις σκοτεινές φιγούρες του εξώφυλλού, μοιράζουν πόνο ατέρμονα και για όσο διαρκεί η φωτιά που καίει στα αυλάκια του φορμάτ που το απολαμβάνεται. Ενδεικτικό της όλης κατάστασης το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου που ενθρονίζει τον δίσκο στα καλύτερα τραγούδια που έχουν νοηθεί ποτέ στο είδος. Ενστάλαξη καυτού μέταλλου σε ορθάνοιχτο στόμα. Βγάλσιμο υποδημάτων και τρέξιμο σε ηλιοκαμμένη άσφαλτο.
Όσο για το ομώνυμο ??Overkill?? τραγούδι είναι όπως γράφουν και οι ίδιοι στο οπισθόφυλλο τους :Over-kill=the capacity to obliterate and destroy with more force than required. Τι άλλο να προσθέσει κανείς για το ποιόν τους που να μην συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν την πρόταση; Το ντεμπούτο τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μαντέμι που σε χτυπά μανιακά στο πρόσωπο και σου αφήνει παντοτινές ουλές για να το θυμάσαι?.
1 Like