Αν πιστέψουμε τα λόγια του ίδιου του Ozz το συγκεκριμένο LP είναι “μια αλκοολική μαλακία”:
Αφοριστικά λόγια ίσως, όμως όχι αβάσιμα. Το “The Ultimate Sin” με αλλαγές και πάλι στο line up της μπάντας επιχείρησε ανερυθρίαστα να συμπλεύσει με την επίκαιρη τότε glam/ hair metal σκηνή έχοντας κάποιες εντυπωσιακά ρηχές συνθέσεις, με τον Madman να βρίσκεται ξανά στη δίνη των εξαρτήσεων του και την γελοία του κόμμωση να μην διευκολύνει καθόλου την κατάσταση!
είναι ένας γαμάτος hard rock δίσκος με μεγάλο κιθαρίστα , όπως πάντα , να πετάει φλόγες απ την ταστιέρα του
Θέλω να πω άποψη για το φετινό του .
Ρε γαμώτο, ο παππούλης μας όλο για το θάνατο και την κόλαση τραγουδάει σε αυτό τον δίσκο . Θα μου πείτε κατά 99% τελευταίος είναι οπότε μας αποχαιρετά και δισκογραφικά
Καλός είναι , ξεχώρισα Goodbye & Ordinary Man με τον μεγάλο Ελτον Τζον
Απο παπαρολογίες ο Ozzy … έχει μέσα Killer of Giants, Shot (και ας μην είναι ακριβώς δικό του), ομώνυμο, Secret Loser κτλ. να κανε τέτοιες “μαλακιές” γενικά … πχ θεωρώ τα δυο επόμενα απείρως κατώτερα. Αντέ το NMT είχε το ομώνυμο, αλλά αυτή η παπα@#@ με το glam hair πρέπει να τελειώσει. Τα μεγάλα γκρουπ του είδους ήταν καραεμπορικά, και δεκάδες κορυφαίοι κιθαρίστες και τραγουδιστές παίζανε σε αυτά και κομματάρες με το τσουβάλι γράψανε. Bon Jovi, Motley, Warrant κτλ, αλλα ακόμα και τα 90ς Tyketto, Firehouse κτλ και παιχτούρια είχαν, και γκομενάρες τράβαγαν στη φάση. Αλλιώς οι μόνες γυναίκες που θα ασχολούνταν με το ροκ σήμερα θα ήταν αυτές που έπαιζαν στις πρώτες περιοδείες των κραίστ, που τις περιγράφανε και ως κακοτράχαλες.
Προφανώς καλύτερο από προηγούμενα, απλά από εκείνη την εποχή έχω την αίσθηση ότι ότι του γράφανε οι μουσικοί του έπαιζε, άντε να γραφε και κάνα στίχο. Εκείνα τα ανέκδοτα, ότι ο Ozzy έγραψε το δίσκο στο πιάνο κτλ, μόνο για γέλια ήταν. Και για κλάματα.
KiIler, Shot, Secret Loser (τι υπέρτατη εισαγωγή είναι αυτή) υπερτραγουδάρες που απλά δεν υπάρχουν λόγια. Είναι χαλάρα στο Top-10 του Ozzy. Επίσης στα 10 καλύτερα τραγούδια του Ozzy είναι και το I Just Want You (ναι ξέρω αυτό είναι στο Ozzmosis).
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι με το Ultimate Sin είχε βγει σε περιοδεία ο Ozzy με support τους Metallica που εκείνη τη χρονιά είχαν βγάλει το Master of Puppets.
Και για να πάμε στο σήμερα το αγαπημένο μου τραγούδι από το νέο δίσκο είναι το All My Life με δεύτερο το Goodbye.
Εγώ θα έλεγα ότι το “Ultimate sin” είναι αρκετά καλύτερο από το “No rest for the wicked”. Γενικά όμως μέχρι και το “Ozzmosis” ο Ozzy ήταν αλάνθαστος, έστω και κατά τύχη - αν δεχτούμε ότι όλα τα κομμάτια του τα έγραφαν άλλοι, συνήθως οι κιθαρίστες τη μουσική και οι μπασίστες τους στίχους.
Πάντως 25 χρόνια (1970-1995) χωρίς ούτε ένα μέτριο δίσκο δεν είναι και εύκολο κατόρθωμα. Άντε να πεις ότι το “Never say die” και το “No rest for the wicked” είναι 7άρια, παρακάτω δεν πάει.
Το καινούργιο είναι ευτυχώς ένας καλός αποχαιρετισμός. Η δήλωσή του ότι έβαλε “his heart and soul” σε αυτό το άλμπουμ μου φαίνεται πέρα για πέρα ειλικρινής. Του πέτυχε και η χημεία της μπάντας που δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι απλοί session-άδες.
Ξέρω ότι έχει πέσει τρελό κράξιμο σε αυτό το άλμπουμ επειδή και αυτό όπως επίσης και τα άλμπουμ των άλλων μεγάλων Βρετανών του χώρου εκείνης της χρονιάς, των Judas Priest και των Iron Maiden. Επειδή ακολούθησαν τις τάσεις της εποχής, χωρίς να χαραξουν δική τους πορεία, όπως με τις παλαιότερες δουλειές τους. Ανήκω στους λάτρεις του Ultimate Sin γιατί, είναι από τα άλμπουμ του Ozzy όπου μπορώ να ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να πηδαω κομμάτι και βεβαίως, έχει Killer stuff μέσα. Επικά solo, το ρυθμικό σκέλος άψογο, οι φωνητικές μελωδίες άκρως επικές, σου καρφώνονται κατευθείαν στο μυαλό, δυνατά hooks δηλαδή και το γεγονός ότι κάθε τραγούδι έχει από μία τέτοια φράση, κάνει το δίσκο κλασσικό, άσχετα που διαφέρει από τους προηγούμενους και έχει φάει κράξιμο, είναι καλός δίσκους
Μέχρι το Ozzmosis κατ’εμε ο Ozzy ήταν κορυφή, μετά χάλασε η δουλειά…
EDIT: Στο σόλο του Ultimate Sin, ακούω κάτι από το solo του No More Tears οπότε, συμπεραίνω στο ότι τελικά, επηρέασε και τις επόμενες δουλειές του Ozzman, δεν ήταν τόσο αδιάφορο τελικά. Όπως επίσης και σε ένα κομμάτι του νέου δίσκου ακούω κάτι από Ultimate Sin.
Μιλώντας για τον καινούριο δίσκο, όσες περισσότερες φορές τον ακούω, τόσο πιο πολύ μου αρέσει και δεν πηδαω κομμάτι. Δεν με ενοχλεί η darkιλα του άλμπουμ, ίσα ίσα, γουστάρω που ο Ozzy έχει τα κότσια να διαπραγματεύεται τέτοια θέματα. “Everything you are, can’t take it when you go”. Αν αυτό δεν είναι φιλοσοφία, τι είναι; Έχουμε ένα δυνατό δισκάκι τελικά, μυρίζει από παντού κλασσικό Ozzy, δυνατές μελωδίες στα φωνητικά, άκρως ear worm stuff, δυνατά κιθαριστικά solo όπου και ο Slash και ο Watt δίνουν ρέστα, μ’αρέσει ο πειραματισμός για το διαφορετικό, το Take What You Want ο Ozzy το απογειώνει αλλά, έχει και καταπληκτικό ρεφρέν το κομμάτι. Όσο περισσότερο ακούω τον δίσκο, ανακαλύπτω και κάτι καινούριο και αυτό κάτι δείχνει…
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν φανταστικά τραγούδια και στα επόμενα άλμπουμ. Ας πούμε στο Down to Earth υπάρχει ο ύμνος που λέγεται “Dreamer”. Υπάρχει κι ένα “Facing Hell” που είναι τέρμα γαμηστερό κομμάτι.
Σαφώς και υπάρχει αξιόλογο υλικό στα τρία άλμπουμ των 00’s αλλά, είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι καλές στιγμές ενώ μέχρι και το Ozzmosis, χάνεις την μπάλα με τις κορυφαίες στιγμές, έκανε δυνατό σερί ο Ozzman μέχρι εκείνο το σημείο με δίσκους όπου είχαν πολύ δυνατό υλικό και δεν μιλάμε μόνο για μεμονωμένα τραγούδια, μιλάμε για ολόκληρους δίσκους όπου ακούγονται χωρίς να πηδας κομμάτι. Ναι, φυσικά υπήρχαν και τα filler αλλά και πάλι, δεν ήταν τόσο φόλα για να τα προσπεράσεις. Στα τρία άλμπουμ των 00’s, πολύ filler κατ’εμε και τα τραγούδια, δεν έφερναν και πολύ σε Ozzy, ήταν αρκετά generic για Ozzy θαρρώ…
Θαρρώ όμως ότι φωνητικά ο Ozzman, δεν έχει τα φωνητικά προσόντα να υποστηρίξει κάτι πιο heavy στο στυλ οπότε, το hard rock του ταιριάζει γάντι πιστεύω οπότε, δεν βρίσκω κακό το ότι τα μετά του Bark At The Moon άλμπουμ στρέφονται σε πιο hard rock μονοπάτια όταν σε αυτό το ύφος, έχουμε κορυφαίο υλικό, ολόκληρο το No More Tears πχ.
Λειτουργει ρομποτικα πλεον,δηλαδη θα ηχογραφησει τα φωνητικα,θα γινουν επεξεργασια εκει που πρεπει και μετα τελειωνει ο ρολος του εκει.
Καταρχην δεν εχει καποιον κιθαριστα που να γραφει αυτος ιδεες και να συνθετει,ναι μεν ο Wylde γυρισε αλλα δεν συμμετειχε καπου,απλα επαιξε οτι του δωσανε ετοιμο.Το ιδιο εκανε με τον GUS G πιο πριν.
Ο slash θα σου δωσει 1-2 καλα σολακια,κλασσικα για το ειδος και το υφος του που θα κολλησουν με καποια power ballad οπως εγινε στο νεο δισκο.
Ρε παίδες διαβάζω θετικά σχόλια εδώ μέσα και πραγματικά απορώ. Το μόνο που ένιωσα ακούγοντας το άλμπουμ ήταν “λύπηση” γιατί νιώθω σα να “εξαναγκάζουν” τον Ozzy να κυκλοφορήσει κάτι που δεν συνάδει με την μουσική αξία του ανά τα χρόνια.
Όσο κατάφερα να το ακούσω το βρήκα τζούφιο και “ψεύτικο”, τόσο συνθετικά όσο και ηχητικά, με υπερβολικό autotune και μια φωνή που θα μπορούσε να είναι προσομοίωση από pc.
Και στα 2 προηγούμενα δεν βρίσκω κάτι που να μου αρέσει αλλά αυτό μου παραφάνηκε κακό.
Σαφώς και δεν περιμένω από τον Ozzy του παρόντος να είναι καινοτόμος και να εφεύρει τον τροχό η να ανοίξει τον δρόμο. Σαφώς και το νέο άλμπουμ δεν είναι ισάξιο με τα παλιά. Απλώς για την παρούσα φάση, διατηρεί τον θρύλο του Ozzy σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Ναι, σαφώς και υπάρχει έντονη ανακύκλωση από τραγούδια της δισκογραφίας του Ozzman αλλά, κάτι αντίστοιχο δεν έγινε και με το “13”; Για μένα προσωπικά, είναι μια καλή εναλλακτική για να ακούσω Ozzy, ειδικά όταν δεν θέλω να ακούσω για πολλοστή φορά Crazy Train, No More Tears, Bark At The Moon. Όπως αντίστοιχα από Metallica έχω μπουχτίσει με όλα τα κλασσικά και προτιμώ να ακούσω κάτι στο στυλ Load/Reload, έτσι και με τον Ozzy. Στην τελική, το Ordinary Man, σαφώς και μυρίζει Ozzy από όλες τις απόψεις οπότε, γιατί να μην ακούσω κάτι νέο το οποίο παράλληλα έχει και το επιθυμητό για μένα στυλ και ύφος;
Μέτριος μου φάνηκε κι εμένα ο δίσκος αλλά αυτό είναι το σύνηθες μετά το Ozzmosis οπότε καμία έκπληξη . Το πραγματικά μελανό σημείο του δίσκου είναι οι δύο αηδίες στο φινάλε αλλά οκ τον συγχωρώ λόγω ηλικίας.
Δεν κρίνω το άλμπουμ ούτε με όρους καινοτομίας, ούτε καν σε σύγκριση με το παρελθόν του. Προσπαθώ να το κρίνω αυτόνομα.
Επίσης, χωρίς φυσικά να είναι στο ίδιο επίπεδο, δεν μου άρεσε ούτε το “13” για Sabbath.
Η άποψή μου θα ήταν να επενδύσεις σε νέες μουσικές προτάσεις από νέα συγκροτήματα. Είναι πολλές και υπάρχουν αρκετές πραγματικά αξιόλογες, ακόμα και στον δρόμο που άνοιξαν οι Sabbath και ο Ozzy. Έτσι, κάποια στιγμή όταν θα θες να ακούσεις Ozzy θα βάλεις το “No More Tears” ή το “Ozzmosis” ή όποιο άλμπουμ σου έχει λείψει.
Μακάρι να είχε βγάλει ο Ozzy ένα σπουδαίο άλμπουμ. Επίσης, η θέση του στην ιστορία της μουσικής δεν θα αλλάξει ό,τι κι αν βγάλει, καθώς αυτή θα καθορίζεται πάντα από τις κορυφές της καριέρας του.
Αλλά νιώθω έναν μικρό ψυχαναγκασμό να βγάλει νέο άλμπουμ (και να είναι καλό) όταν είναι πλέον φανερό ότι ότι δεν μπορεί ούτε καν να σταθεί στα πόδια του. Και να τον καταλάβω από την πλευρά της Sharon και της “βιομηχανίας” που είναι πίσω από τον καλλιτέχνη. Αλλά, από τους οπαδούς, γιατί να υπάρχει κάτι τέτοιο;
Γιατί κάποιος που θα ακούσει μια και μόνο νέα μουσική πρόταση να μείνει στο νέο άλμπουμ του Ozzy και να μην αναζητήσει μια καλή νέα κυκλοφορία; Ας ακούσει και τα δυο ας κρίνει τουλάχιστον. Αυτό πάει ως γενικότερος προβληματισμός κι όχι σε εσένα. Απλά, αφορμή πήρα από την κουβέντα.
