Λειτούργησε τονωτικα το άλμπουμ για μένα καθώς, μου κίνησε το ενδιαφέρον να ακούσω και πάλι όλη την υπόλοιπη δισκογραφία του Ozzy, μου αναθερμανε το ενδιαφέρον και με την ευκαιρία, θα ακούσω και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα μαζί τους. Γενικότερα, σαν ακροατής, πρέπει να σιχαθω να ακούω κάτι συγκεκριμένο για να αναζητήσω κάτι άλλο να ακούσω. Ανά εβδομάδα περίπου, ακούω τη δισκογραφία ενός συγκεκριμένου συγκροτήματος, την προηγούμενη πχ άκουγα Scorpions.
Σαφώς και έχει βελτιωθεί η συμπεριφορά μου ως ακροατή, έπαψα να είμαι snob, έχω όμως δρόμο ακόμα και γι αυτό, εκτιμώ ιδιαιτέρως συμβουλές όπως η δική σου και σ’ευχαριστώ. Πρώτα έχω ως στόχο να ασχοληθώ με το έργο των “μεγάλων” του είδους και αφότου επιτελέσω το σκοπό μου, θα πάω και σε πιο άγνωστα νερά…
Ενώ συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες κι είμαι ψυχαναγκαστικός στο να ακούω μόνο καινούρια πράγματα, το να ακούς το νέο άλμπουμ Ozzy έχει να κάνει με το feeling. Δεν περιμένω ποιότητα αλλά το feeling, ίσως; Έστω και λίγο; Λιγουλάκι;
Δεν ξέρω αν θέλω να ακούσω το καινούργιο αλλά μπήκα να πω ότι το Ultimate Sin ΓΑΜΑΕΙ. Έχει κάτι ρεφρέν χαρντροκάδικα/ποζεράδικα, οκ, αλλά αποζημιώνουν τα καυτά ρυθμικά και γενικά ο Jake που ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ αυτός. Συμφωνώ με προλαλήσαντες για ομώνυμο, shot και φυσικά Killer fo Giants αλλά επουδενί δεν μένω εκεί.
Και εγώ το βάζω ισόπαλο με το No More Tears και από πάνω είναι τα τρία πρώτα ΕΠΗ, όπου το Blizzard/Diary είναι ντέρμπυ τύπου Melissa/Oath και μετράει μόνο το βίωμα και τίποτα άλλο, 2 11άρια να πούμε, αν και στα γεράματα καταλήγω τελικά ότι θα βάλω προσωπικά Diary από πάνω συγκεκριμένα για το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου που γάμησέ μας.
Α, και να τα λέω και αυτά, προσωπικά μεγάλωσα με σόλο Ozzy και όχι Sabbath και πάντα μέσα μου η σόλο καριέρα του με καυλώνει πιο πολύ από τους ιερούς κατά τα άλλα Sabbath. Και φυσικά μιλάμε για τεράστιο σερί και με τους Sabbath και “μόνος” του (χαχα, ναι, καλά). Αλλά βέβαια δεν είναι το σερί από το πρώτο Sabbath μέχρι Ozzmosis, ας χαλαρώσουμε λίγο, βγάλανε και 2 μετριάτζες οι Sabs μετά τα 6…
Μία μετριάτζα αγαπητέ (το “Never say die”, κι αυτό ένα 7αράκι το παίρνει στις καλές μέρες). Τo “Technical ecstasy” είναι δισκάρα.
Και το “Ultimate sin” είναι δισκάρα επίσης και ακούγεται σαν η φυσική συνέχεια του “Bark at the moon”. Απλώς το ένα ακούγεται σαν 1983 και το άλλο σαν 1986. Όπως και ο υπερδίσκαρος το “Ozzmosis” ακούγεται σαν 1995 και τα γράφω αυτά γιατί το χαρακτηριστικό της προσωπικής καριέρας του Ozzy ήταν η “προσαρμογή” στην εκάστοτε εποχή αλλά χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα. Μέχρι το 1995…
Ανασκευάζω για το “Ordinary man”, ξεφούσκωσε γρήγορα… Έχει 4-5 καλά κομμάτια πάντως, ίσως αυτά και οι χαμηλές προσδοκίες από τα προηγούμενα να με έκαναν αρκετά θετικό αρχικά. Εξακολουθώ να το θεωρώ καλύτερο από τα 3 προηγούμενα, αλλά μέχρι εκεί.
All my life, Goodbye, Ordinary man, Today is the end. Άντε και λίγο το Straight to hell, παρόλο που εκνευρίζομαι όταν τον βάζουν να λέει “all right now” επειδή-είναι-η-ατάκα-του-Ozzy.
Εμμένω στην άποψή μου για τα 2 Σάμπαθ και σίγουρα αφαιρώ 1-2 μονάδες αλλά δεν πειράζει!
Δεν κατάλαβα τι εννοείς ότι το ένα ακούγεται '83 και το άλλο '86. Kαι αν μου λέγανε '86 το Bark θα το πίστευα, είναι μια 80ς (καλή) παραγωγή) και οι 2 θεωρώ ότι είναι πολύ ζεστές παραγωγές, όμορφες, δεν με ενοχλεί να αντανακλάται η εποχή και σίγουρα όχι πιο σύγχρονος ήχος = καλύτερος ήχος. Και το songwriting επίσης χαρακτηρίζει την δεκαετία.
Ότι ο άνθρωπος συμβάδιζε με την εποχή εννοείται (και οι Priest εννοείται), μάλλον η ομάδα υπό την επίβλεψη της Sharon φρόντιζε να ακολουθεί το ρεύμα, αν και νομίζω ότι οι παίχτες που είχε τους έβγαινε φυσικά και μπορείς να πεις ότι ανήκαν και στην πρώτη γραμμή του είδους άνετα.
Mετά το 1995 (που προσωπικά το θεωρώ απλώς καλό, όχι ΤΟΣΟ καλό) που γίνεται το διάλειμμα μεσολαβεί το Ozzfest, όπου πραγματικά δεν τους ξέφυγε τίποτα από τον σύγχρονο ήχο (και πρέπει να αναγνωριστεί πόσο σημαντικό βήμα έδωσε σε όλους η φαμίλια) και αυτό νομίζω τίλταρε την ομάδα (ποιος ξέρει ποια ομάδα, πλεόν σε αυτό το επίπεδο δεν εμπιστεύομαι τίποτα από κρέντιτς, ειδικά με Sharon) όταν γύρισε να ξαναγράψει δίσκο και αρχίζει αυτό το πάντρεμα Ozzy με το ζόρι μονδέρνο συνοθύλευμα εν μέσω κυριαρχίας nu metal, tool, soad και Meshuggah, όπου μετά έπρεπε να πουλήσει και στο κοινό των Osbournes οπότε ποπ σε γενικές γραμμές (δηλαδή νερωμένο όλο το προηγούμενο) και καληνύχτα, απλά χάσανε την μπάλα για μένα και τον παλμό του κοινού του και τα πάντα όλα, αχταρμάς κανονικός, autotune και ανικανότητα να πειστεί κανείς με τη συνοδεία του reality (πάει ο 4ος τοίχος αλλά μιλάμε σε ακραίο βαθμό, τσιτωμένα κιόλας στην υπερβολή, τον έδειχνε ακόμα πιο καμμένο από ότι ήταν), τι να ακούσεις μετά; Black Rain και να σκέφτεσαι έναν γέρο που τραυλίζει στο στούντιο που του λένε τι να πει και πότε και μετά το μαγειρεύουν να ακουστεί “καλά”; Γατάκι το SKOM μπροστά του σαν ξενερωτικό φάκτορ (δεν συγκρίνω περιεχόμενο).
Αδιάφορο του κερατά μου φάνηκε και το Scream και δεν έχω καμία όρεξη να ακούσω το καινούργιο αν και λογικά θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή…
Δεν ξέρω γιατί έγραφα αλλά ΟΖΖΑΚΛΑ, τα άφησε τα ένσημά του για 2 ζωές. Τον λυπάμαι μόνο στην ταλαιπωρία που τρώει και που ξέρει ότι είναι σκλαβάκι της άλλης. “You’re a millionaire though” του λέει η κομμώτρια/φωτογράφος τι ήταν (όταν παραπονιόταν για το τι μαλακίες κάνω) και λέει “well, there’s that…”
That makes us too. Τον προτιμώ από Never Say Die. Καλά και τα κλασσικά 4 αλλά τό Technical Ecstasy, είναι από τα πιο easy listening albums τών Sabbath και δεν είναι κακό αυτό…
Βγαίνουμε off topic αλλά τό Disturbing The Priest καί μόνο, διαλύει όλο το Never Say Die…
Όντως, είναι έξι τά κλασσικά, sorry my bad, χωρίς βέβαια να διαγράφουμε ότι έχει βγεί μετά από εκεί…
Εγώ προσωπικά, προτιμώ Black Sabbath τα άπαντα μετά τόν Όζι και από Όζι, προτιμώ τη solo καριέρα του χωρίς φυσικά να σνομπαρω τη δουλειά του Με τούς Sabbath. Εξάλλου, αν δεν υπήρχε τό διαζύγιο, δεν θά ακούγαμε Heaven & Hell, Headless Cross, Shot In The Dark, Bark At The Moon. Βγήκαμε κερδισμένοι ως ακροατές από όλο αυτό, αναμφισβήτητα…
Για τα Sabbath εντάξει, δε θα τα χαλάσουμε για 1-2 μονάδες!
Για το “Technical ecstasy” με κάλυψε ο @Grul. Το πρωτοάκουσα γύρω στο 1995-96, αφού είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα δισκογραφίας των Sabbath στο Hammer από το Χάκο - με αφορμή την τότε κυκλοφορία του “Forbidden”. Θυμάμαι του είχε βάλει 6, το οποίο ήταν ο χαμηλότερος βαθμός από όλα (ίσως να είχε βάλει 6 και στο “Dehumanizer”, δεν είμαι σίγουρος). Οπότε, όταν τελικά το αγόρασα, ήταν μόνο για να συμπληρώσω το κενό στη συλλογή μου και ξαφνιάστηκα με το πόσο μου άρεσε! Ίσως επειδή τότε ήμουν και σε γενικό “70’s mood”, έψαχνα σαν τρελός εκείνη τη δεκαετία, και δε με ενδιέφερε αν ο δίσκος έχει τις “παχιές” κιθάρες των 3-4 πρώτων.
Π.χ. από Zeppelin μου αρέσει πάρα πολύ και το “Presence”, επίσης 7ος δίσκος κι επίσης όχι τόσο δημοφιλής. Κανείς δε θα το έλεγε κλασικό. Τέλος πάντων, απλώς το αναφέρω.
Δεν είχε κάποια αρνητική χροιά η αναφορά μου στο 1983/1986. Ίσα-ίσα μου αρέσουν πολύ οι παραγωγές 80’s και γενικά εκείνος ο ήχος, αν εξαιρέσεις τα πλαστικά drums που πολλοί μπήκαν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν, ευτυχώς όχι ο Ozzy περί ου ο λόγος. Με το “όχι πιο σύγχρονος ήχος = καλύτερος ήχος” συμφωνώ απολύτως.
Αυτό λοιπόν που εννοούσα ήταν ότι στα δικά μου αυτιά το καθένα από αυτά τα 2 άλμπουμς αντανακλά τη χρονιά στην οποία βγήκε. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω με μουσικούς όρους. Σα να λέμε “Piece of mind” = 1983, “Somewhere in time” = 1986. Ή “Shout at the devil” versus “Theater of pain”, αν και σε αυτή την περίπτωση υπάρχει και διαφορά ποιότητας.
Το “Ultimate sin” έχει όλη αυτή την ατμόσφαιρα, από τον ήχο των drums μέχρι τις κιθάρες που κεντάνε αλλά δεν είναι “κοφτερές” που φωνάζει 1986. Ακόμα κι η φωνή του Ozzy είναι λίγο διαφορετική. Το “Bark at the moon” από την άλλη μου βγάζει ένα early-80’s feeling. Τα θεωρώ ισάξια, ακριβώς γιατί δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον ποζεράδικο ήχο. Δώσε μου “Hysteria” και πάρε μου την ψυχή χαχαχα!
Με λίγα λόγια, συμφωνώ ότι ο Ozzy ήταν spot-on στην κάθε χρονιά που κυκλοφορούσε δίσκο, ίσως περισότερο από οποιονδήποτε άλλο και με καλύτερα αποτελέσματα από τους Priest στα 80’s. Για το τί οδήγησε στις μετριότητες μετά το Ozzfest και το Sabbath reunion, μου αρέσει πολύ η ανάλυσή σου. Στον τελευταίο είναι 2-3 κομμάτια που δε μπορεί ούτε να αρθρώσει καλά, σαν να του λείπει η κάτω οδοντοστοιχία! Λυπάμαι που το γράφω έτσι και δεν είναι από έλλειψη σεβασμού.
Θεωρώ πάντως ότι δεν τον “ανάγκασαν” να βγάλει άλλο ένα δίσκο, ότι ήθελε ένα τελευταίο “ένσημο” μετά τα τελευταία προβλήματα της υγείας του. Μακάρι να αράξει τώρα και να μην πεθάνει στο σανίδι, δε υπάρχει κανένας λόγος για άλλες περιοδείες. Άντε μια one-off συναυλία στο Birmingham με τον Μπιλάρα στα drums για την ιστορία. Και μετά όλοι τσαγάκι και βόλτες στο πάρκο.
Νομίζω ότι το “Technical Ecstasy” είναι για τους Sabbath ότι και το “Jazz” για τους Queen. Ένας δίσκος όπου η απόπειρα διεύρυνσης των επιρροών που λειτουργούσε θετικά έως τότε (βλ. το θεϊκό “Sabotage”) πλέον, αντί για ανήσυχη δημιουργικότητα, περισσότερο έλλειψη προσανατολισμού προδίδει.
Σίγουρα είναι άδικο να το συγκρίνουμε με τα έξι αξεπέραστα μνημεία που προηγήθηκαν, όμως παρά τις αρκετές καλές στιγμές του, το “Technical Ecstasy” δείχνει ένα συγκρότημα που έχει περάσει την εποχή της ακμής του και πλέον διάγει μια δυσλειτουργική φάση.
Το χειρότερο είναι που δεν βρέθηκε κάποιος να πει στον Ward να μην ξαναεπιχειρήσει να τραγουδήσει σε δίσκο και το κακό δεν σταμάτησε εκεί!
Αγαπάμε Οζζάκλα, οπωσδήποτε είναι υπερβολή το “αλάνθαστος μέχρι το 1995” (ούτε με τους Sabbath, ούτε στη solo καριέρα του), αλλά αδιάφορο αυτό, αγαπάμε!
Στο It’s alright (το οποίο ΑΓΑΠΩ επειδή πολύ απλά ξεφεύγει από τη φόρμουλα τών Sabbath και επειδή πολύ απλά είναι ένα όμορφο κομμάτ), η ερμηνεία του Ward ήταν αρκετά καλή και μπορώ να πω ότι Με εξέπληξε. Δεν έχω ακούσει κάτι από την σόλο δουλειά του αλλά πιστεύω ότι αυτά τα χαλαρά κομματάκια, ταιριάζουν στη φωνή του. Στο swinging The chains του Never Say Die είναι τό θέμα. Ακόμα θυμάμαι τά φάλτσα faltsetto και ανατριχιαζω Με την κακή έννοια δυστυχώς…
Επίσης, όσον αφορά τις παραγωγές σε Bark At The Moon καί Ultimate Sin, συμφωνώ επακριβώς Με τά σχόλια που έχουν γίνει. Παραγωγές πού ακολουθούσαν το πνεύμα τής εποχής και νομίζω ότι ανέκαθεν ό Ozzy στη σόλο καριέρα του ακολουθούσε τίς όποιες τάσεις. Κατ’ εμέ, το Blizzard Of Ozz, μυρίζει 80’s καί πιο συγκεκριμένα, μου θυμίζει η αύρα το NWOBHM ιδίωμα της εποχής, λες και βγήκε από το ίδιο καλούπι από τό οποίο βγήκε και το British Steel. Το ίδιο ισχύει και για το Ozzmosis τό οποίο ακολουθεί στυλιστικά τα χαρακτηριστικά της Grunge καί γι’αυτό το λόγο μου αρέσει ή σόλο καριέρα του Ozzy, επειδή ακολουθούσε μεν τό πνεύμα της εποχής αλλά δεν έχανε και την ταυτότητα του. Ήταν αρκετά relevant στα τεκταινόμενα και δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι το Ozzmosis, είχε διαρκώς παρουσίες στα charts, σέ ψηλές θέσεις κιόλας, επειδή ακολουθούσε το ρεύμα, ήξερε τι γουστάρει τό κοινό νά ακούσει, γειά σας…
Αν ήταν όλοι οι ‘αποπροσανατολισμένοι’ δίσκοι να έχουν την ποιότητα του Jazz, χαλάλι!
Η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα δεν ήταν και στην καλύτερη φάση του (για να το θέσω κομψά) κατά τη δημιουργία του εν λόγω δίσκου, αφού και ‘κομμάτια’ από τις καταχρήσεις ήσαντο, και οι σχέσεις μεταξύ των μελών είχαν αρχίσει να τσακίζουν. Υπό αυτό το πρίσμα, και το ότι προέκυψε άλμπουμ το λες ένα μικρό θαύμα! (Αν δεν κάνω σοβαρό λάθος είχα διαβάσει σε παλαιότερες συνεντεύξεις ότι δεν θυμούνται τίποτα από τις ηχογραφήσεις του, σαν να βγήκε στον αυτόματο ένα πράμα!)
Και εννοείται ότι είναι υποδεέστερο των 6 προκατόχων του, ούτε λόγος γι αυτό. Απλά δεν αξίζει το ξύλο που συνήθως τρώει και τις τόσο χαμηλές θέσεις που έχει στα διάφορα rankings που βλέπω κατά καιρούς.
Γιατί φοβάμαι ότι θα φάμε φόλα όπως με Load/ReLoad τών Metallica. Καλό υλικό είχαμε αλλά και πάλι, δεν ήταν αρκετό για δύο δίσκους οπότε ή δήλωση του Όζι, δεν ξέρω κατά πόσο είναι θετική…
Και μετά όλοι τσαγάκι και βόλτες στο πάρκο.