όπως είχε αναφέρει και στη συνέντευξη ο Daniel, τα τραγούδια γράφτηκαν ουσιαστικά όλα μαζί και όπως χαρακτηριστικά λέει συχνά είναι το ίδιο “τέρας” (beast), οπότε συνοχή υπάρχει, αλλά υπάρχουν και διαφορές σε σημεία.
τώρα, επέτρεψέ μου να μου δημιουργεί απορία η ύπαρξη “κριτικών”, γνωρίζοντας το πότε δόθηκε σε διαθεσιμότητα το άλμπουμ από την InsideOut.
[B]Road Salt Two - Limited Digipack Edition[/B]
01
Road Salt Theme
02
Softly She Cries
03
Conditioned
04
Healing Now
05
To The Shoreline
06
[B]Break Darling Break (Bonus track)[/B]
07
Eleven
08
1979
09
[B]Of Salt (Bonus track)[/B]
10
The Deeper Cut
11
Mortar Grind
12
Through the Distance
13
The Physics of Gridlock
14
End Credits
να και η επίσημη άποψη για το άλμπουμ, με την οποία συμφωνώ απόλυτα.
http://www.rocking.gr/reviews/album/Pain_Of_Salvation_-_Road_Salt_Two/3675/
Τα κομματια της Limited τα εχετε ακουσει μηπως;
όπως και στο RS1 δεν περιέχονται στο πρόμο (ούτε στο βινύλιο δυστυχώς).
Can’t wait!!Ωραίο το κείμενο Πάνο!!
εδω μπορειτε να ακουσετε 30 δευτερολεπτα απο το καθε κομματι 8)
εθιστικο απλα θελω να το ακουσω ΤΩΡΑ!
Νταξ ειμαι συγκινημενος απτα 30’’ καθε κομματιου.
Και δε το λεω φανμποικα,το RS1 μαρεσε πολυ αλλα το ηθελα ενα κλικ παραπανω,κατι που υποψιάζομαι οτι θα συμβεί εδώ.
Οι φωνητικές μελωδίες-ερμηνείες,οι περισσοτερες αποσες ακουγονται,ειναι για ανατριχιλες και οι folk πινελιες με τρελενουν.
ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ ΜΠΑΝΤΑΡΑ! :vibrate:
Υς Ωραιο review επισης 
ακριβως!!
φαινετε απο αυτο το μικρο δειγμα οτι αυτο που ελειπε στο RS1 ισως ειναι εδω!
Θενξ χοκαμ, κήπερ.
Καταπληκτικός δίσκος, ταξιδιάρικος, μελωδικός και έστω και μισό βήμα παραπάνω από το RS1.
Πχ Healing Now, To The Shoreline τέλεια μέσα στην απλότητά τους. Και Physics Of Gridlock ιδανικό κλείσιμο.
ίσως αυτό που γράψω είναι λίγο βέβηλο, αλλά θεωρώ πως το Road Salt One είναι το αντίστοιχο The Wall (Pink Floyd) και Night At The Opera (Queen). σε αυτή την κατηγορία το εντάσω. συμφωνώ με τους περισσότερους σχετικά με τις απόψεις σας για το πρώτο μέρος.δεν θα τον ήθλεα ενα κλικ παραπάνω το δίσκο γιατί θεωρώ πως θα χαβόταν η αίγλη του με τόσα πράγματ απο πίσω και θα θαβόταν η ουσία του. εύχομαι το δεύτερο μέρος να είναι εξίσου καλό αν όχ ικαλύτερο…εξάλλου δεν μπορω να πω οτι εχω παραπονο απο αυτή τη μπάντα γενικα…ανυπομονώ για το δίσκο και για την συναυλία τους!!!:)
Λοιπόν, αφού ο Πάνος στην κεντρική ουσιαστικά εκπροσώπησε και σε μένα ως προς το πόσο καλός είναι ο δίσκος και επ’ ευκαιρίας του Conditioned που έχουν δώσει προς ακρόαση οι POS [U]εδώ[/U], ας πω μερικές σκέψεις έχοντας ακουσει το άλμπουμ πολλές φορές πλέον.
Δεν είναι εύκολο να το δεις χωρίς να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου το RS1, καθώς αποτελούν μέρη του ίδιου concept. Μόνο που του RS2 βρίσκει στρωμένο το δρόμο από το RS1 και αυτό έχει ένα καλό κι ένα “κακό”. Το καλό είναι πως το άλμπουμ για όσους χώνεψαν (πόσο δε αγάπησαν) το πρώτο μέρος θα κυλήσει νεράκι, θα το ευχαριστηθούν και δεν θα θέλουν χρόνο να καταλάβουν που το πάει ο Daniel όπως έγινε με τον προκάτοχό του. Από την άλλη, μέχρι να “χωνευτεί” το RS1, τελικά ακούστηκε τόσες φορές που γιγαντώθηκε μέσα μέσα μου, με αποτέλεσμα το δεύτερο, όπως σχεδόν κάθε δεύτερο μέρος δύσκολα θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο.
Εδώ όμως μιλάμε για όμορφη μουσική, απλά κι ωραία. Μιλάμε για ένα vintage συναίσθημα που βγάζει περισσότερη μελαγχολία σε σχέση με το πρώτο μέρος. Πάλι θα βρούμε πρωταγωνιστές σε δύσκολες καταστάσεις (“Softly She Cries”), αλλά κυρίως ένιωσα ότι ο Daniel αναζητά κάτι αγνό από το παρελθόν. Η μελωδία του “To The Shoreline” είναι ένα ταξίδι από μόνη της, ενώ έχω λατρέψει ήδη το “1979” που στα 2 λεπτά του, σχεδόν με γωνατίζει από την απλότητα τη μελωδία του.
Το “Healing Now” είναι σχεδόν βγαλμένο απο το OST του “Oh Brother, Where Art Thou” ενώ στο “Eleven” κατάλαβα τι εννοούσε στη συνέντευξη που μου είχε δώσει ο Daniel όταν μίλαγε για Sabbath/Zeppelin επιρροές. Τέλος, το “Physics Of Gridlock” είναι αυτό που λέει ο Πάνος, ένα prog διαμαντάκι.
Φυσικά, η φωνή και οι ερμηνείες του Daniel κάνουν το εντυπωσιακό εντυπωσιακότερο, αλλά αυτό είναι γνωστό.
Για μια ακόμα φορά δίσκος για βραδιές βινυλίου, δίσκος για περπάτημα, δίσκος για σκέψεις, δίσκος για να συγκινεί progressivάδες με την απλότητά του.
2 νέα κομμάτια live 
Κράτησα μερικές συγκεκριμένες προτάσεις απο την κριτική σου οι οποίες μου άρεσαν πολύ:
[COLOR=“DarkOrchid”][FONT=“Century Gothic”]Summary: Pain of Salvation strip their music off ALL “prog fat”, yet once again they deliver an overwhelming listening experience.
The drums, the bass, the guitars and the keyboards work for the song, not for themselves.
The vocals of Daniel Gildenlow deserve a separate description. Is it really necessary to say that he is one of the top rock vocalists of his/our time? It is hard to describe with plain words the emotional depth of his voice.
Except from the good music, this record succeeds big time in making the anticipation for the second part, Road Salt Two, even more intense. No one knows what to expect. Isn?t that the very essence of prog music after all?[/FONT][/COLOR]
Πολύ καλό review, μου θύμισε ευχάριστες στιγμές RS1 κάποιον καιρό πριν τον Ιανουάριο…
Τι άλλο να πει κανείς γι’αυτόν τον αντικειμενικά εξαιρετικό δίσκο… Συνθέσεις, στήσιμο, ισορροπία, μουσική, ρυθμός… ενέργεια… και πάνω απ’ολα… η ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΗ φωνή και ερμηνεία του Daniel…
Πολύ ωραίο το κείμενο Πάνο.
Διαβάζοντάς το γέμιζα ρίγη…
οκ… η ανυπομονησία έχει φτάσει στο ζενίθ… … … … … … …
Μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό με το RS1, πόσο πιο ψηλά θα βάλλουν τον εαυτό τους στα μάτια μας??? !!! Oι Pain of Salvation άλλαξαν μεν ακομπλεξάριστα και άφοβα τον ήχο τους σε πιο ροκ αύρα, αλλά το σημαντικότερο που τελικά μας αποδεικνύει ακράδαντα ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ μεγάλη μπάντα, είναι το ότι αυτή την αλλαγή την κάνουν ΚΑΛΑ! Εννοώ ότι, είναι αντικειμενικά ΕΠΙΤΥΧΗΣ η αλλαγή του ήχου τους.
Τι να πω… Άπειρα respects σε όλους τους, και στον Daniel, αλλά και σε όλο τα τα παιδιά του group, δείχνουν τι σημαίνει να ξέρουν επαγγελματίες μουσικοί να συνεργάζονται, και πόσο μάλλον όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι τέτοιου επιπέδου…
Επίσης, θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτό:
"φαίνεται να βρίσκονται σε μια παρατεταμένη αναγέννηση και αυτό μεταφέρεται πλέον πεντακάθαρα και επί σκηνής. "όντως πέρα απο το μεγαλείο της μουσικής, η εμπειρία μου στο live ήταν το κάτι άλλο.
Είναι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ επαγγελματίες… άψογοι… όχι μόνο τους αγαπώ…> τους σέβομαι!
[CENTER]
[/CENTER]
To [B]Conditioned[/B] (έφτασε σχεδόν τα 8000 plays ^^ κι εγώ προσωπικά το’χω λιώσει) μου έφερε στο μυαλό Tell me you don’t know+linoleum+κάτι απ’ολο το RS1… ΠΟΡΩΣΗ!!! έχει να πέσει πολύ κοπάνημααααα!!!
Τι ωραία που δένουν οι αντιθέσεις… τόση συσσωρευμένη και εκρηκτική ενέργεια σε συνδυασμό με τα υπερευαίσθητα φωνητικά (αχ αυτές οι πολυφωνίες)… και στο τέλος η φωνή του Daniel τόσο “κοντινή” λες και ψιθυροτραγουδάει μες στ’αυτί σου… ανατριχίλα…! <3
Επίσης, κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου όσα αναφέρεις για το κάθε συγκεκριμένο κομμάτι, και περιμένω με ανυπομονησία να τα ακούσω κι εγώ…
Και εδώ θα αναφερθώ ξανά στη φωνή του Daniel (ναι… το λένε όλοι… το λέω κι εγώ… και θα το λέω-λέμε 1000δες άλλες φορές… δεν γίνεται αλλιώς… δεν μπορούμε αλλιώς)…
Ακούγοντας αυτόν τον άνθρωπο να τραγουδάει, έρχεται στο μυαλό μου ο λόγος που λίγοι μόνο καλλιτέχνες το καταφέρνουν πάνω μου… να με ΚΑΘΗΛΩΝΟΥΝ με τη φωνή τους… γιατί? επειδή μέσα απο την φωνή τους ακούμε μια ψυχή… μια ψυχάρα ΝΑ!.. και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να το’χει ένας τραγουδιστής… πολλοί είναι απλά καλοί ερμηνευτές… τραγουδάνε σωστά και τεχνικά τέλεια… αλλά ΛΙΓΟΙ αγγίζουν την δική σου ψυχή με τη φωνή τους, μόνο εκείνοι που βάζουν και τη δική τους ψυχή εκεί… μόνο αυτοί καταφέρνουν να μπούν μέσα μας και να μας κάνουν κομμάτια… και να φτάνουμε στο σημείο να λέμε ότι τους ανήκουμε… <3
[B]
Through the distance:[/B] ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑ!.. ορίστε λοιπόν, για όποιον έχει απορία “πως φτιάχνονται τα τραγούδια”… ορίστε… πάρε 2 νοτούλες… ένα μι ένα ρε… λίγη σιωπή… κι αυτό ήταν… ομορφιά…
[B]1979: [/B]… ξέμεινα απο λέξεις… … θα δανειστώ και θα συμμεριστώ εκείνες του outshined πιο πάνω γι’αυτό το τραγούδι <<έχω λατρέψει ήδη το “1979” που στα 2 λεπτά του, σχεδόν με γωνατίζει από την απλότητα τη μελωδία του.>>
Ειλικρινά πάντως θα σε προέτρεπα να διαβάσεις τη [U]συνέντευξη[/U] που κάναμε με τον Daniel πριν ένα περίπου χρόνο. Ίσως, η καλύτερη συζήτηση που έχω κάνει ποτέ με μουσικό.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά έρχεται και δεύτερο μέρος ενόψει της επερχόμενης συναυλίας.8)
πως τα καταφερνεις καθε φορα και μας εχεις να περιμενουμε σε αναμμενα καρβουνα 
ποτε βγαινει? δεν αντεχω!!!