Moυ θυμίζει ελληνική ταινία του 80 που τρέχουν και αγκαλιάζονται ξέρω γω 
Limited Edition;
thats the point.!
(όχι η ελληνική ταινία…ο χρόνος…και πιο πίσω)
επίσης, Morricone
τα εχω ποσταρει πιο πανω…
Προφανώς δεν έχεις ακούσει Έννιο Μορρικόνε ή alternative country (πχ Τarnation)
Eντιτ: με πρόλαβε ο Λαρισαίος:p8)
Ο δίσκος ΣΚΙΖΕΙ και πάει, και θα γράψω αναλυτικότερα κάποια άλλη στιγμή.
Προς το παρόν αγαπημένες στιγμές: το τζαμάρισμα στη μέση του Eleven (γαμώ!), η ανατολίτικη ψαλμωδία του Daniel προς το τέλος του Softly she cries, το 1979, το Το the Shoreline…έπεται συνέχεια…
Το The Deeper Cut μεχρι τη μεση ειναι το καλυτερο κομματι του δισκου. Μετα οταν αρχιζει τα into the wild γινεται το χειροτερο
Το main riff του Conditioned μοιάζει υπερβολικά με το Sleep now in the fire των RATM ή ιδέα μου?
RATM
PoS
ο ηχος βασικα θα λεγα μοιαζει παρα η μελωδια
συμφωνω…η μελωδια ειναι διαφορετικη…
Σε γενικές γραμμές το άλμπουμ τα σπάει. Αυτά που με συγκινούν λίγο παραπάνω εκτός της δομής που είναι χτισμένος ο δίσκος και το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, είναι μερικές λεπτομέρειες στο καθε ένα που τα κάνουν όλα “διαμάντια”. Χαίρομαι ΠΑΡΑ πολύ όταν ακούω τέτοιους δίσκους, γιατί ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς! Επίσης, μέσα αναγνώρισα πολλά πράγματα, εκτός απο το στυλ των Pain of salvation του Entropia, 12:5 και Be, βρήκα και “μυρωδικά” που με οδήγησαν σε ροκ μουσική των 70’s αλλά και συγκεκριμένες μπάντες από τότε μέχρι και σήμερα (σε κάποια ίσως συμφωνήσουν πολλοί, γιατί είδα ότι έχουν προαναφερθεί, όπως και στην κριτική του Πάνου στα rocking reviews, αλλά κάποια είναι καθαρά υποκειμενικές και προσωπικές μου σκέψεις) όπως: Led Zeppelin, Pink Floyd, Kansas, Tori Amos, Bjork, Loreena Mc Kennitt, Alice in Chains, Muse, Savatage.
Θυμάμαι αυτό που’χα διαβάσει απο τον Οutshined, ότι δηλαδή το Road Salt two, βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα απο το One, όχι σαν αξία (δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ αν κάποιο είναι καλύτερο απο το άλλο), αλλά σαν ιδέα. Το πρώτο μέρος του project είναι κάτι καινούργιο για μας σαν στυλ (δεν κινούνταν εδώ προηγουμένως οι pain), έχει μια δραματικότητα και παράλληλα έναν hot και πολύ κλασάτο αισθησιασμό που μας αρέσει ιδιαίτερα. Οπότε αφότου οι Pain μας έχουν παρουσιαστεί μ’αυτήν την καινούργια σέξυ ροκ ιδέα, έρχονται τώρα με το δεύτερο μέρος του και την ολοκληρώνουν. Και δεν έχουμε το σοκ που είχαμε με το πρώτο, πολύ απλά επειδή πλέον τα μονοπάτια είναι γνώριμα για μας.
Δυστυχώς δεν έχω ακούσει ακόμα τα bonus tracks-το “αδερφάκι” του Of Dust, και το “break Darling break”. Οπότε έχοντας λιώσει την κανονική έκδοση του RS2, αγαπημένα ως τώρα είναι τα Through the Distance, 1979 και The Deeper Cut.
[B]Road Salt Theme:[/B]
Ξεκινάει το άλμπουμ με φόλκ άρωμα να αναδύεται απο μια υπέροχη κυματιστή legato μελωδία με ανατολίτικη διάθεση στον ήχο των “έγχορδων-πλήκτρων”.
Λεπτομέρεια: Χρησιμοποιούν τον ίδιο ήχο (+διάθεση +ίσως και λίγη ομοιότητα) με τα strings που χρησιμοποιεί η Tori Amos στο [U]“Star of Wonder”[/U] (από το Midwinter Graces).
[B]Softly She Cries:[/B]
Κι εδώ ουσιαστικά ξεκινάει ο δίσκος. Καταλαβαίνουμε ότι είμαστε στο “Road Salt” … και μετά ότι είναι το δεύτερο μέρος του, καθώς υπάρχει πάλι η ίδια σεξυ ροκ διάθεση που υπήρχε και στο πρώτο μέρος RS1. Για μένα το Softly She Cries είναι παράλληλο του “She likes to hide”, μόνο που εδώ είναι πιο δυναμικό, και το ότι ακούμε ξανά την μελωδία με τα ανατολίτικα έγχορδα του Road Salt Theme, διαπιστώνουμε ότι είμαστε ένα βήμα παραπέρα.
Λεπτομέρεια: Πολύ ωραία η “σιωπηλή” επανάληψη του ρεφραίν με τις πολυφωνίες στο 3:05, αμέσως μετά την χρήση του ανατολίτικου θέματος, πιστεύω ότι μπαίνει πολύ όμορφα, και είναι πολύ σημαντικό στοιχείο το οποίο κάνει το κομμάτι ακόμα πιο ιδιαίτερο.
[B]Conditioned:[/B]
ΚΟΠΑΝΗΜΑΑΑΑ!!! ΠΟΡΩΣΗ! Όπως είχα ξαναπεί σε προηγούμενο ποστ, το Conditioned είναι το “Linoleum” του Road Salt 2. Κι εδώ υπάρχει ατμόσφαιρα “Βe”.
Λεπτομέρεια: Ακούμε και τη φωνή του Hallgren στις δεύτερες.
[B]Healing now:[/B]
Κλασσικοί Pain of Salvation του 12:5. Ακουστικά παιγμένο με απίστευτο ρυθμό και μελωδία! Πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Λεπτομέρεια: Είναι απίστευτο πως μέσα σ’ενα τραγούδι μπορεί κανείς να ακουσει τόσα πράγματα. ^^ Ήχος κέλτικης μπαλάντας “τύπου” Loreena Mc Kennitt που η αρχή θυμίζει “Dust in the Wind” των Kansas, αλλά και λίγο το “Devils and Gods” της Tori Amos, και τα φωνητικά του daniel σε σημεία να παραπέμπουν σε Jeff Buckley…όλα αυτά όμως με την ταυτότητα Pain of Salvation, μιας μπάντας που γνωρίζουμε πλέον.
[B]To the Shoreline:[/B]
Εδώ υπάρχει η επικότητα του “Be”. Υπέροχο… ! Αν και η ταχύτητα που δίδεται απο τα drums δίνει την εντύπωση του γρήγορου, και του “τρέξιμου”… του κυνηγητού… τα πλήκτρα και τα φωνητικά που συνοδεύουν τη μελωδία το δένουν σε μια κίνηση πιο ομαλή και πιο ρευστή, δηλαδή ενώ ο ρυθμός σε κάνει να έχεις την αίσθηση ότι “είσαι πάνω σε άλογο που τρέχει”, τα φωνητικά και τα πλήκτρα “μαζεύουν” την κίνηση σε μια “άμαξα με ρόδες που κυλάνε”.
Λεπτομέρεια:
-οι 2 νότες που παίζουν στο τέλος κάθε στίχου στο κουπλέ μ’αρέσουν ΠΑΡΑ πολύ!
[B]Eleven:[/B]
Rock rock rock! Η Ζέπελιν επιρροή τους.
(βέβαια, εγώ ακούω εδώ μέσα και Pink Floyd και Alice in Chains)
Θα έλεγα ότι το παράλληλο τραγούδι του “Τhis Darkness of Mine” του RS1.
Φανταστική η γέφυρα με τα σόλα απο το 3:50 μέχρι το 5:43, που απο τη μία, δεν έχει και πολλή ποικιλία στις νότες (καθώς χρησιμοποιούν μόνο 4: σολ-λα-ντο-ρε), κι απο την άλλη είναι τοσο ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ χτισμένη που δεν κουράζει ΚΑΘΟΛΟΥ και μάλιστα προσφέρει μοναδικές στιγμές πορωτικού τζαμαρίσματος!
Λεπτομέρειες:
-H γρατσουνιστή κραυγή-κορώνα του Daniel πριν τη γέφυρα, που φτάνει το G5 (sol5). Κι έπειτα μετά ακριβώς απο τη γέφυρα την ακούμε ξανά με λιγότερη γραίζη να αγγίζει A6 (la6) ! ! !
-H μελωδία του κουπλέ είναι ίδια με το “[U]wishing on a star[/U]” των Rose Royce. Αλλά δε μας χαλάει, είναι γραμμένη μέσα σε ένα prog rock κομμάτι, και παραμένει pain of salvation. ^^ Επίσης, είναι ωραία η επανάληψη σε στυλ “κανόνα” αυτής της μελωδίας από τα backing vocals και τον Daniel.
[B]1979:[/B]
Υπέεεροχοι υπέεεροχοι στίχοι!!!.. και αντίστοιχα υπέροχη επίσης μελωδία. <3
Το 3ο αγαπημένο μου μέσα στον δίσκο! Ένα τραγούδι με απίστευτη ομορφιά που αναβλύζει μέσα απο την εκπληκτική απλότητά του, αλλά και απο τη μικρή διάρκειά του.
Λεπτομέρεια: Αυτό το τραγούδι μουσικά μου κάνει για αδερφάκι του “Through the Distance”.
[B]The Deeper Cut: [/B]
Το 2ο αγαπημένο μου απο τον δίσκο.<3
Κι εδώ μου’ρχεται ένας αέρας “Be”. Μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που δυναμώνει το τραγούδι ξεκινώντας απο τον “ύπουλο” ήρεμο σχετικά τόνο της αρχής και μετά χώνει… !!! Καταπληκτική δομή.
Λεπτομέρειες:
-η φωνή του Daniel παίζει μαζί με τα όργανα στο 1:25, πριν μπει το δεύτερο κουπλέ.
-μέσα στα 2 τελευταία λεπτά του κομματιού, το “γύρισμα”+κλείσιμο φράσης της κυρίαρχης φωνής ενώ ακούγονται και οι υπόλοιπες. (συγκεκριμένο σημείο που ακούγεται είναι στο 4:41-4:45).
[B]Mortar Grind:[/B]
Σκοτεινή σεξυ ατμόσφαιρα, ωραία ροκ εισαγωγή, όμορφα στοιχεία ξανά τα νέα “αλά Jeff Buckley” γυρίσματα του Daniel, και ρεφραίν σε ύφος κλασσικών prog Pain of Salvation.
Λεπτομέρειες:
-τα ωραία “deep purple” πλήκτρα που συνοδεύουν την κιθάρα στην εισαγωγή (0:15)
-Εκείνη η απίστευτη καθαρή κορώνα του Daniel στο 3:52 που πατάει ακριβώς G5(σολ5) και γλιστράει μέχρι το D5(ρε5).
-τα backing vocals απο υπόλοιπους POS members, ειδικότερα ξεχωρίζω και τη φωνή του Johan Hallgren. ^^
-τα brutal φωνητικά που ταιριάζουν υπέροχα και έχουν ταυτότητα POS.
[B]
Through the Distance:[/B] <3 <3 <3
Το αγαπημένο μου!!! Είναι συγκινητικά όμορφο… απλά δεν έχω λόγια… Στίχοι τόσο αληθινοί και φορτισμένοι συναισθήματα… Υπέροχα φωνητικά. Εξαιρετική χρήση στοιχείων όπως “σιωπή”, “κραυγή”, και μινιμαλιστική επιλογή στις νότες. (κάτι που είδαμε και στη γέφυρα του “eleven”)
Λεπτομέρεια:
-η στροφή απο την δυναμικότερη κορύφωση του τραγουδιού, ξανά στη σιωπή…
[COLOR=“DarkRed”]“come and reach… … me through the distance”[/COLOR]
[B]The Physics of Gridlock:[/B]
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του RS2 (σχεδόν 9 λεπτά). Μουσικά είναι χωρισμένο σε 2 μέρη.
Τα πρώτα 4 λεπτά του έχουν την prog ταυτότητα των Pain με ένα ρεφραίν που παρουσιάζεται με έναν αέρα που θυμίζει Savatage του “When the Crowds are gone”.
To δεύτερο μέρος ξεκινάει μετά το 4ο λεπτό, με ένα ιδιαίτερο εφέ στη χαμηλή “πρωταγωνιστική” φωνή, που της προσθέτει μέταλλο και την κάνει πιο ηχηρή για τ’αυτιά παρά το χαμηλό της τονικότητας στην οποία διαμορφώνει τη μελωδία της, προσθέτει μια “σκληράδα” η οποία αρχικά μ’εκανε να αναρωτηθώ μήπως ακούω γερμανικά… αλλά όχι αγγλικά ήταν. ^^ Όσον αφορά τα “γαλλικά”, για μένα είναι πολύ καλή κίνηση που χρησιμοποίησαν αυτά αντί των αγγλικών, γιατί ταιριάζουν γιατί είναι σαν ένα “ρομάντζο”, πολύ αισθησιακή ατμόσφαιρα, δράμα, έρωτας και μοιραίο πάθος… Αρχικά μου ακούστηκε κάπως βέβαια… ναι, είχα διαβάσει μεν στην κριτική του Πάνου ότι “ο daniel εξασκεί τα γαλλικά του”… αλλά δεν ξέρω γιατί μου προκλήθηκε έκπληξη… Η προφορά μου φάνηκε ίσως λίγο υπερβολικά σκληρή αρχικά, αλλά μετά απο δεύτερο και τρίτο άκουσμα του τραγουδιού, κατάλαβα ότι οφείλεται στο εφέ που ανέφερα και προηγουμένως, το οποίο εφέ έκανε και τα αγγλικά πριν να ακουστούν περίεργα.
Λεπτομέρεια: ο τρόπος που μένει αποτυπωμένο μέσα σου το “LA VIE” που ακούγεται στο τέλος του τραγουδιού είναι τόσο haunting … ! Νομίζω αν έλεγε “The Life” θα ήταν λίγο ξενέρωμα… Ενώ το “la vie” έχει πιο εκλεπτυσμένη ηχώ… <3
[B]End Credits:[/B]
Η ολοκλήρωση του ταξιδιού μας. Ωραία μουσικά μοτίβα χρησιμοποίησαν για το άνοιγμα και το κλείσιμο της ιστορίας. Το κομμάτι είναι χωρισμένο σε 2 μέρη. Το πρώτο αποτελεί το “κλείσιμο” και την “εξοδο” απο την ατμόσφαιρα του προηγούμενου τραγουδιού, και το δεύτερο μέρος μπαίνει ομαλά με μια άνετη φυσικότητα επαναφέροντας τα ανατολίτικα “έγχορδα” του αρχικού θέματος της εισαγωγής του δίσκου, του “road Salt Theme”.
Λεπτομέρεια:
-Τα “βιολιά” στην αρχή του End Credits, αλλά και στο τέλος του πρώτου μέρους του κομματιού (συγκεκριμένα 1:15-1:29), ακριβώς πριν μπουν τα ανατολίτικα legato Strings του αρχικού θέματος, θυμίζουν τα “βιολιά” στο τέλος του [U]“5 Years”[/U] της Bjork.
Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει την συνέντευξη αυτή, και νιώθω ότι θα έπρεπε τόσον καιρό να το είχα δει… 
Υπάρχει thread αφιερωμένο στη συνέντευξη?
Γιατί έψαξα στον “σχολιασμό κειμένων” και δεν βρήκα σχετικό.
(και επειδή είχα πολλά να πω πάνω σ’αυτή, είπα να μην το βάλλω εδώ και “κουράσω” με πολλά πολλά… θα ήταν εξάλλου πιο σωστό να μαζεύονται κάπου όλα μαζί τα σχόλια που αφορούν τη συγκεκριμένη συνέντευξη… -θα’θελα να δω τι έχουν πει κι άλλοι πάνω στο θεμα-… είναι κρίμα να χάνονται διάσπαρτα σε διάφορα threads)
Ανυπομονώ πάντως για δεύτερο μέρος παράλληλο του δεύτερου μέρους Road Salt…! ^^
[quote=“Storm,post:60,topic:18804”]
1.δεν εχει τοσο μεγαλη ποικιλια οσο το 1 αλλα μεγαλυτερη συνοχη οποτε μπορεις και να το πεις αυτο
2.Αυτο ειναι γνωστο εδω και χρονια…Σαν διπλος δισκος θα κυκλοφορουσε το Road Salt αλλα υπηρχαν διαφορα προβληματα με την εταιρεια τοτε.
3.Διαφωνω…απλα τα σπαει…
4.Διαφωνω ξανα και στα δυο…ακουσε το Break Darling Break πχ…συναισθηματικα φορτισμενο ειναι απο την αρχη ως το τελος
5.Διαφωνει κανεις οτι σε ολους τους δισκους ο Daniel κλεβει την παρασταση;[/QUOTE]
[quote="“crimson_Idol,post:62,topic:18804”]
thats the point.!
(όχι η ελληνική ταινία…ο χρόνος…και πιο πίσω)
[/QUOTE]
θα συμφωνήσω και με τους 2.
@[B]storm[/B]: συμφωνώ μαζί σου σε όλα, εκτός απο το 4, γιατί δεν έχω ακούσει το Break darling break, αλλά θα διαφωνήσω με τον [B]HopeRidesAlone[/B] κι εδώ, γιατί -για μένα- εκτός του ότι όλος ο δισκος έχει συναίσθημα, συγκεκριμένα θα φέρω σαν παράδειγμα το “through the Distance” που τσακίζει κόκκαλα.
Και όσον αφορά το 5: ο Daniel πάντα θα κλέβει την παράσταση γιατί είναι ο leader της μπάντας, γιατί τα άλλα μέλη τον δέχονται ως leader, και γιατί… γιατί είναι ένας χείμαρρος δημιουργικότητας και ταλέντου… (δεν είναι όλοι το ίδιο “δυναμικοί” και leader χαρακτήρες), και… στην τελική WHY NOT? ^^
Το Deeper Cut για μένα είναι τέλειο από την αρχή μέχρι και το τέλος.
Τα τραγουδια θέλουν τον χρόνο τους για να “κάτσουν” μέσα μας. όπως είπε ο Daniel στην συνέντευξη του Outshined, ετσι είναι ολόκληρη η μουσική των Pain of Salvation, θέλει τον χρόνο της, αν με το πρώτο άκουσμα σου ακουστεί μέτρια, αργότερα ίσως διαπιστώσεις ότι σου αρέσει πάρα πολύ, και το καταλαβαίνεις καλύτερα.
Ελπίζω με περισσότερα ακούσματα να αλλάξεις γνώμη για το κομμάτι οπότε.
όντως η μελωδία είναι σαν παραλλαγή της εισαγωγής του Conditioned. 
(lol… κι εσύ εντόπισες ομοιότητα μέσα στον δίσκο με κάποιο απο τα δικά σου ακούσματα… Ωραία, δεν νιώθω τόσο κακιά τότε για όσες ομοιότητες έγραψα πιο πάνω στα σχόλια μου πάνω στο RS2)…
Αλλά ας μην είμαστε αυστηροί… ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν το καταλαβαίνουν όταν πάνε να κάνουν κάτι που θυμίζει τελικά σε μας κάτι άλλο… στην τελική όλοι είμαστε ίδιοι αλλά πάλι όλοι διαφέρουμε, πόσο μάλλον η μουσική. Δηλαδή, μπορείς να πεις ότι όλα είναι ROCK συγκροτήματα που γράφουν ροκ μουσική (όλες οι μουσικές ροκ)… αλλά ο ένας πάντα διαφέρει απο τον άλλον.
εγω πάλι στο Eleven ακούω λιγο απο αυτό…
το break darling break είναι κλασικό κομμάτι Γκιλντενλοϊκού οτινανισμού, με την καλή έννοια.
αλλά στο of salt λύγισα, νομίζω έπρεπε να είναι τελευταίο κομμάτι του δίσκου, της διλογίας, το τέλος του δρόμου.
αν επρεπε να βρω “αρνητικα” στο RS2 θα ελεγα τα εξης δυο:
1ον: οπως και στο RS1 δεν μου αρεσει να παιζει ο Daniel ολα η σχεδον ολα τα οργανα σε ενα κομματι…Πχ στο "To the shoreline"που παιζει τα παντα ή στο “Through the distance” που παιζει τα παντα εκτος των τυμπανων… οχι οτι δεν ειναι κομματαρες αλλα ειναι διαφορετικο να ηχογραφει καθενας το μερος του και να βαζει την πινελια του κατα καποια εννοια…
2ον: Προσωπικα θα εκανα “τραμπα” το Conditioned με το Gone…Νομιζω κολλανε περισσοτερο στο Linoleum EP το πρωτο και στο RS2 το δευτερο…
Λεπτομερειες βασικα…οπως και να το κανουμε ειναι δισκαρα…καλυτερο θεωρω το Physics…απο τα καλυτερα κομματια που εχει γραψει ο Daniel και που θελει αρκετα ακουσματα για να το εκτιμησεις…Απο εκει και περα 1979,Shoreline, και Break Darling Break…
Κανενα κομματι δεν το θεωρω φiller,ολα ειναι καταπληκτικα…Ειμαι περιεργος πως θα ηταν αν ειχε κυκλοφορησει τοτε ως διπλος δισκος…Ειμαι σιγουρος οτι θα χαναμε την μπαλλα…Πιστευω παντως οτι το 2ο ειναι ανωτερο του 1ου…
Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ.Θα ήταν το ΑΠΟΛΥΤΟ κλείσιμο για τα δίδυμα
Πολύ καλύτερο του RS1, το φχαριστιέμαι περισσότερο. Θα το πώ όπως το είπα σε ένα φιλαράκι. Οι PoS έχουν αλλάξει οριστικά. Δεν είναι άσχημα, είναι απλά διαφορετικά μετά το BE. And we’re fine with that. Ο Daniel στους “παλιούς” PoS είχε ανησυχίες και αισθήματα που ήθελε να βγάλει προς τα έξω με το καλύτερο μέσο, τη μουσική. Τώρα, με τους “καινούριους” PoS πιστεύω ότι έχει αποκτήσει εμπειρία και ικανότητες να φτιάχνει καλή μουσική. Όχι οτι η νέα μουσική στερείται συναισθημάτων - βρίσκονται εκεί στη φωνή του. Απλά δεν είναι η κινητήρια δύναμη. Γενικά ευχάριστο άλμπουμ και θα έχουμε και σε λίγες μέρες τη χαρά να τους δούμε πάλι από κοντά. Αναμένομεν.
Αυτά. Κι ο Leo είναι μάγκας.
Να πω και γω την άποψη μου για τον δίσκο, αλλά πρώτα για την μπάντα.
Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Θεωρώ ότι δεν έχουν βγάλει μέτρια δουλειά, πέρα από τα One Hour και Scarsick που είναι ένα σκαλί κάτω από τα υπόλοιπα. Φοβερες ατμοσφαιρες, προσεγμένα τραγούδια, γενικά μια από τις τοπ μπάντες τα τελευταία 10+ χρόνια που κυκλοφορούν εκεί έξω. Τα λέω σχετικά περιληπτικά για να μην κουράσω βασικα, με λίγα λόγια είμαι φανμπόυς.
Όπως είπε επιτυχημένα κάποιος πιο πάνω, από το BE και μετά έχουν μετατραπεί σε Daniel Gildenlow & Friends, το οποίο κατ ανάγκην δεν είναι κακό και δεν το αναφέρω για κακό σε αυτό το σημείο. Ο ανθρωπας είχε ανάγκη για πειραματισμο, να ηγηθεί του όλου εγχειρήματος. Από το BE και μετά άρχισε να πειραματίζεται, άλλωτε πετυχένοντας τον στόχο του (BE kai Road Salt One) και άλλωτε όχι τόσο πολύ (Scarsick-περισσότερο γιατί εστίασε στο ήχο παρά στις συνθέσεις, που αν και υπάρχουν υπέροχα κομμάτια εκεί μέσα, ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε αρκετές μέτριες στιγμές σε έναν δίσκο τους/του).
Στην τελευταία στροφή που έκανε (Road Salt One), έκανε ένα πολύ ωραίο γύρισμα προς τα πίσω καθώς μπόρεσε να χωρέσει αυτό που θα μπορούσε να λέγεται “ατμοσφαιρα PoS” με τα 70s. Πραγματικά πολύ όμορφος δίσκος, με ταιριαστές συνθέσεις που είχαν τον κατάλληλο ήχο.
Πάμε στο Two όμως τώρα. Όταν κάνεις έναν δίσκο ο οποίος είναι το 2ο μέρος ενός κονσεπτ και το πρώτο μέρος είναι ο ακριβώς επόμενος δίσκος, τότε περιμένεις και παρόμοια συνθετική αντίληψη αλλά και ήχο. Καμία σχέση δηλαδή με το Perfect element part 1 & 2. Ωραία, αυτό το αναμέναμε όλοι και τελικά δεν μείναμε απογοητευμένοι στο ότι δεν πέσαμε μέσα.
Ο δίσκος πως τα πάει? Δεν ξέρω, ειλικρινα δεν ξέρω. Πρώτη φορά στα χρονικά που παρακολουθώ αυτή την μπάντα, ακούω έναν δίσκο της με το βλεμα “μα καλά τι προσπαθεί να κάνει εδώ?”. Όχι ότι δεν κατάλαβα τι ήθελε να κάνει ο ποιητής, αλλά για πρώτη φορά μου φαίνεται ότι εγκλωβίστηκε σε έναν ήχο, χωρίς να θέλει να δεί αν ταιριάζει ή οχι με αυτά που έχει συνθέσει. Ο τύπος έχει γράψει ωραίες συνθέσεις, αρκετό συναίσθημα, ωραίες μελωδίες, αλλά. Αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν ακούω το πάθος που άκουγα πριν. Ακούω τραγούδια που δεν έχουν ταιριαστό ήχο. Μάλλον κάπου χάθηκε η μπάλα με το αλλάζωήχοσεκαθεδίσκο.
Τα κομμάτια είναι χωρισμένα σε 2 κατηγορίες. Σε αυτά που ταιριάζουν σε αυτόν τον ήχο (conditioned,healing now, to the shoreline) και σε αυτά που δεν ταιριάζουν καθόλου (softly she cries, eleven, the deeper the cut, mortar grind, the physics of gridlock ακόμα και το ήρεμο through the distance). Η δεύτερη λίστα δυστυχώς είναι τεράστια. Εξηγούμαι: To ύφος, η λογική, η νοοτροπία, η αντίθεση των συναισθημάτων που θέλουν να περάσουν αυτά τα κομμάτια αν τα ακούσει κανείς προσεκτικά είναι σχεδόν ίδια με αυτή που είχε η μπάντα στα Perfect element/Remedy Lane. Εκεί που είχες θολές ατμόσφαιρες και βαριές(αναλογικά με το ύφος) κιθάρες έκαναν όλη την δουλειά. Όταν λοιπόν πάρεις αυτό το ύφος και το ξεγυμνώσεις από ένα συστατικό του, η μαγία χάνεται. Δεν το λέω αυτό γιατί ήθελα ένα Perfect Element 3 (το οποίο συμφωνα με αυτά που έχει πεί είναι το επόμενο ή το μεθεπόμενο) ή ένα Remedy Lane 2, καθώς είναι φανερό σε όποιον έχει ακολουθήσει την μπάντα, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Αλλά όταν επιλέγεις να ξαναεπισκεφτείς εκείνο τον ήχο, είτε πρέπει να το κάνεις από άλλη οπτική γνωνία, είτε να το αναπαράγεις. Οι κιθάρες που υπάρχουν σε αυτά τα κομμάτια, φωνάζουν για όγκο, φωνάζουν ότι θέλουν να οδηγήσουν τα κομμάτια σε μια κορύφωση, αλλά ο ήχος δεν τις αφήνει.
Είναι κρίμα γιατί τα κομμάτια φαίνονται αρκετά όμορφα, δεν είναι αυτό όμως που ζητάει κάποιος από αυτή την μπάντα. Φαίνεται πως ο Gildenlow, αυτή τη φορά εγλωβήστηκε μόνος τους, εις το όνομα του πειραματισμου, καθώς δεν είδε ότι τα κομμάτια που γράφει “επιβάλλουν” κάτι άλλο από αυτό που θέλει να κάνει. Όχι ότι τον ενδιαφέρει η άποψη μου, αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω δίσκο από αυτή την μπάντα και είμαι απογοητευμένος.
Προσπαθώ να καταλάβω τι γράφεις αλλά…
Εδώ ας πούμε με βάση τα γραφόμενά σου…
…δεν το κάνει ο Daniel από άλλη οπτική γωνία;
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να αρέσει σε κάποιον παρα πολύ το Road Salt 1 και να απογοητευτεί στο Road Salt 2. Δεν ακούω καμιά συνταρακτική διαφορά ούτε στην ποιότητα ούτε στην προσέγγιση (πέρα απο κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις).
Εντιτ: θεωρείς μάλλον ότι είναι ένα απογυμνωμένο Perfect Element/Remedy Lane ηχητικά; Αμα είναι ωραίες οι συνθέσεις όμως…δεν ξέρω…πάλι απλότητα εντοπίζω εγώ, δεν υπάρχει η prog νοοτροπία των παραπάνω δίσκων με τις πολύπλοκες ενορχηστρώσεις…Δεν εντοπίζω καμιά ασυμβατότητα με αυτό που ήθελε να πει ο Daniel με τον δίσκο. Και δεν καταλαβαίνω απο που συμπεραίνεις ότι ήθελε να ξαναεπισκεφτεί εκείνο τον ήχο, όταν συνθετικά ακολουθεί την ίδια νοοτροπία με το Road Salt One.
Τα κομμάτια που είναι στην δεύτερη παρένθεση, είναι αυτά που έχουν το “πρόβλημα” γιατί το ύφος που είναι γραμμένα “απαιτούν”(για τα αυτιά μου πάντα), πιο δυναμική παραγωγή, πιο δυνατές κιθάρες. Άκου το 1+52 του Soflty she cries για παράδειγμα,όπως και ακριβώς μετά το ρεφραίν. Ακούς παντού κοφτές κιθάρες οι οποίες δεν έχουν όγκο, δεν κάνουν αντίθεση. Αυτό το πράγμα δεν υπήρχε στο road salt one, εκεί είχε επικεντρωθεί σε πιο ήρεμα πράγματα(συνολικά στο δίσκο), σε μελωδίες και όχι σε ρυθμικές κιθάρες. Στην φαντασία μου τουλάχιστον ένας πιο βαρύς ήχος (η παραμορφωση μου φαίνεται αναιμική και δεν είμαι και κανένα σουπερντουπερ μεταλλο ε) θα το έστελνε αλλού το κομμάτι, θα το έβαζε σε μια άλλη διάσταση.
Το κάνει από άλλη οπτική γωνία, όμως από πλευράς ήχου και όχι από πλευρά νοοτροπίας. Είναι σαν να μου λες ότι θέλει να γραψει το BE με την μουντάδα που είχε το Perfect Element. Μα εκεί ήταν η μαγεία του κάθε αλμπουμ από τα 2 παραπάνω: βρήκε τον ταιριαστό ήχο. Το road salt αν και ίδιο σε ήχο, δεν μου φαίνεται καθόλου ίδιο σε νοοτροπία. Ήταν πολύ πιο ήρεμο, εστίασε σε διαφορετικά πράγματα. Εδώ ο δίσκος είναι πιο σκληρός και αυτή είναι η βασική διαφορά τους. Άκου το conditioned και μετά το mortar grind ή το physics. Δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Άκου από το 2+32 του eleven και άστο να πηγαίνει. Έχει προσπαθήσει να παίξει μεταλ(κιθαριστικαλι σπικινγκ) μέσα από 70s ήχο ο ανθρωπος και αυτο για μένα δεν ταιριάζει. Συνέχισε στο eleven στο 5+03 και πεσμου τι σου θυμίζει από προηγούμενα άλμπουμ τους.
Τέσπα, δεν τα λέω αυτά για να επιβάλλω γνώμη ή οτιδήποτε, απλά αυτή είναι η εντύπωση που μου έχει αφήσει το άλμπουμ. Δεν έχει να κάνει με απλότητα ή όχι, έχει να κάνει ότι μια μπάντα που την παρακολουθώ πολλά χρόνια και κάθε φορά που την άκουγα μου προκαλούσε πολλά όμορφα συναισθήματα, αυτή την φορά δεν το καταφέρνει και προσπάθησα να προσεγγίσω το γιατί έγινε αυτό για εμένα.
Μονο εγω το θεωρω κατωτερο του RS1 ;
Όλος ο δίσκος έχει κάτι το επικό. Το βρίσκω λιγότερο “συναισθηματικό” από το road salt one, αλλά κάτι μου λέει πως θα το αγαπήσω το ίδιο κι αυτό, ίσως θα χρειαστεί να δώσω περισσότερα ακούσματα όμως.
road salt theme: κατατοπιστικότατη εισαγωγή. Μπαίνουμε ακριβώς στο κλίμα του δίσκου. Κομμάτι σε πλήρη αρμονία με κάθε κομμάτι που ακολουθεί.
softly she cries: αγαπάω το ρεφραίν! απίστευτα πορωτικό. κολλάει στο μυαλό.
conditioned: ανεβαστικό
[B]healing now[/B]: το αριστούργημα του δίσκου. το διαμάντι! απίστευτη μελωδία που επαναλαμβάνεται. δημιουργεί απίστευτη μελαγχολία… επαναλαμβανεται και δεν ολοκληρώνεται… ειδικά το σημείο στο 1:20 που ξαναρχίζει η μελωδία είναι θεϊκό! και μετά “πανηγύρι” κιθάρας… για να ξαναρχίσει στο 4:14… απλά παραδίνεσαι!!!
to the shoreline: ΛΟΛ! η αρχή θα μπορούσε να είναι ελληνικό τραγούδι του 90.
Eleven, The Deeper Cut:: πολύ ωραία!
1979: από τα πιο “συναισθηματικά” τραγούδια του δίσκου! αντάξιο του “where it hurts” , “road salt” και “sisters”.
Mortar Grind: δεύτερο αγαπημένο τραγούδι του δίσκου! Αποθέωση ντάνιελ!
Through The Distance: νανούρισμα με την καλή έννοια. Πολύ πολύ πολύ γλυκό, ήρεμο, χαλαρωτικό.
The Physics Of Gridlock: 2:28 - 3:10 απόλαυση! Υπέροχη η ψιλή φωνή που ακούγεται.
End Credits: τέλος με ανάμνηση όλων των τραγουδιών. Τέλειο.
Αη μπεγκ γιορ παρντον?
Η αρχή το μόνο που θα μπορούσε να σου κάνει είναι να σε κάνει να περιμένεις να βγει ο χετφηλντ με τον ουλριχ και την παρέα επί σκηνής.