[SIZE=“5”]Στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα[/SIZE]
θα προτιμουσα να μας γραψεις για ποιον λογο δεν σου αρεσε απο το να γελας με τα δικα μου σχολια.Δεκτον να μην σου αρεσει αλλα θα ηταν καλο να σεβεσαι και αποψεις που δεν συμφωνουν με τις δικες σου 
είμαι στις πρώτες ακροάσεις ακόμα αλλά φαίνεται πως μιλάμε για εξαιρετικό δίσκο!
ομολογώ πως δεν το περίμενα.είναι ο pain of salvation δίσκος που είναι πιο κοντά στα γούστα μου.
το sisters μου θυμίζει ένα νορβηγικό τραγούδι πο είχε κερδίσει στη eurovision στις αρχές των 80’s.:-k
πάντως ο gildenlow κάνει τις ερμηνείες της ζωής του.
O δίσκος σκίζει και πάει, και χωρίς προφυλακτικό μαμάει!!
Ρε σεις τι είναι αυτο το Of dust? Σεληνιάστηκα8O
+1000
Mε αυτό εχω κολλήσει από χθες.
Στο στυλ του Νauticus μου φέρνει.
Ωραιος ο δισκος.Το “Of Dust” φερνει λιγο σε “Which side are you on” ή ειναι ιδεα μου;
πολυ ο,τι να ναι ο δισκος. δεν ξερω. ψιλοαδιαφορος ως τωρα.
Εγώ τώρα τον κατεβάζω. Βλέπω ότι διίστανται οι απόψεις :-k Για να δούμε
Εμενα μ’αρεσει! Ειναι πολύ καλος δίσκος!
Και αυτοί που λένε μ@λ@κιες περί ό,τι να ναι μάλλον τους έχει πειράξει για τα καλα το κακό Scarsick
Πολύ συναίσθημα…
Έτσι κι έτσι… Κάποια πολύ καλά κομμάτια αλλά τελείως διαφορετικός απ’ότι μας έχουν συνηθίσει… Θα δούμε ακόμα είναι νωρίς για να καταλήξω σε τελικό συμπέρασμα…
1+
me too…
Εγώ δεν έχω ακούσει νότα απ’τον δίσκο αλλά αυτά που διαβάζω με ιντριγκάρουν απίστευτα…άντε να κυκλοφορήσει:):!:
είσαι άνθρωπός μου εσύ τελικά!
Οι Pain ακολουθούν ένα πιο άμεσο δρόμο στα τραγούδια με εμφανής 70’ς επιρροές παρεμβάλοντας σε κλασικά ροκ θέματα τις ιδιαίτερες (συναισθηματικές - ευθραυστες) μελωδίες τους (οι οποίες είναι ιδιαίτερα προσεγμένες αυτή τη φορά). Το δε στιλ βγαίνει αβίαστα με οργανικό ήχο και πηγαιες ενσωματώσεις χαρακτηριστικών κλισέ του είδους που πείθει ότι είναι κτήμα των Pain και όχι ότι απλά βρήκαν ένα ακόμα μουσικό χωράφι για να παίξουν…
Το μειον του δίσκου έγκειται στο αξίωμα πως κανένας προγκρεσιβας δεν είναι ιδιαίτερα καλός στο άμεσο πέσιμο σε γκόμενα… θα βγάλει λίγο κλάψα παραπάνω λίγο ακαδημαικό ύφος στην προσέγγιση κάπου τελος πάντων θα κρατήσει ένα μπακ απ “ευαισθησίας-ανωτερότητας” και η αμεσότητα δεν γίνεται κτήμα του (αν και θα μπορούσε να γράψει άνετα μια σελίδα για τους λόγους της αποτυχίας του)… Η φωνή του Gildenglow είναι πιο έυθραυστή για να τραγουδήσει χαλαρά 4/4 (αν και παραμάνει χαμαιλέοντας στις ικανότητες του) και πιο περιγραφική απο την ωμή που απαιτέιται για να χαλιναγωγήσεις την αθώα “ζωική” έκφραση του ροκ. Ήδη έβαλα και εγώ πολλές λέξεις για να τη περιγράψω οπότε σταματώ εδώ.
εχω και εγω μια ακαδημαική ερωτηση…
ΤΕΛΙΚΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΟΧΙ…???
Μου αρέσει (περισσότερο από το προηγούμενο!) αλλά γράφω και πιο πάνω κάποιους λόγους για τους οποιούς σε αυτό το στιλ oi pain μπορούν να γράψουν πολύ καλά κομμάτια αλλά όχι κομματάρες (κατ’εμέ). Θα δείξει βέβαια δεν το έχω ακούσει αρκετές φορές ακόμα…απλά όπως έγραψα νομίζω ήταν στις προθέσεις του Gildenglow να ακουστεί πιο πηγαιός και πιο ροκ αλλά νομίζω ότι το “φοράει” περισσότερο αυτό σαν στιλ παρά είναι…
οκ…
πάντως είναι δίσκος για πολλές συζητήσεις… αυτό είναι σίγουρο
εγώ πάντως θεωρώ πως αυτός ο δίσκος περιέχει 12 ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ.το ότι βγάζει ένα πιο 70’s αέρα μ’αρέσει πάρα πολύ.gia na pv thn al;hueia δε μου πολυάρεσαν οι pain of salvation αλλά αυτός ο δίσκος με κέρδισε.ο gildenlow βγάζει απίστευτο συναίσθημα και γράφει για μια ακόμη φορά εξαιρετικούς στίχους.
τώρα επειδή έγινε λόγος για αμεσότητα, σχεδόν ποτέ δε μου άρεσε στη μουσική και γι’αυτό μάλλον μου αρέσει και ο δίσκος και η φωνή του gildenlow…
μια φορα τον ακουσα το δισκο, δεν βγαζω ακομα συμπερασματα…το μονο που ξεχωρισα ειναι οι κομματαρες σιστερσ και οφ νταστ και οτι το road salt στη eurovision μου αρεσε ποιο πολυ απο οτι στουντιο…