Να γράψω και εγώ την ταπεινή μου άποψη…Έχω ακούσει τον δίσκο 2 φορές με αρκετή προσοχή…Δυστυχώς για μένα οι Pain τελείωσαν κάπου εκεί, στην κυκλοφορία του scarsick…όπως έχω ξαναπεί πολλάκις οι pos είχαν καταφέρει σε ένα τρομερά προβλέψιμο και χωρίς φρέσκιες ιδέες είδος, να κάνουν κάτι τόσο προσωπικό, τόσο καινοτόμο με μια μουσική που κυρίως έβγαζε το συναίσθημα του δημιουργού και τα βιώματα του…και ήταν τόσο έντονα που με περίσσια ευκολία και μέσω των υπέροχων μελωδιών περνούσε και σε εμάς και γινόταν κτήμα μας…
Τώρα έχουν χαθεί όλα αυτά μια για πάντα…είναι απλό…μου μοιάζει περισσότερο με τζαμάρισμα ο δίσκος παρά με ένα ολοκληρωμένο έργο…blues απο εδώ, 70’s απο εκέι κάποιες εμπνευσμένες στιγμές, κάποιες όχι και τόσο και τσουπ τελείωσε ο δίσκος…σίγουρα κάποια κομμάτια ακούγωντας τα θα με κερδίσουν ενδεχωμένως αλλά γνώμη δεν αλλάζω…
Οι pain που λάτρεψα μεγαλούργησαν με 3 άλμπουμ την πενταετία 2000-2004 (συν το εντρόπια) και μετά ακολούθησαν αυτό που τους εκφράζει…μαγκιά τους και δικαίωμα τους να παίζουν ότι νιώθουν, όμως εγώ δεν το νιώθω πια…Συνεχίζω να τους λατρεύω απλά δεν θα έχω να περιμένω απο αυτούς πια να μου σκίζουν την ψυχή μου στα δύο με τα μουσικά δημιουργήματα τους…
αυτά! μην πέσετε να με φάτε, μιλάω για την πάρτυ μου και για ένα γκρουπ που έχω λατρέψει…
Λοιπον μετα απο 4 απανωτες ακροασεις ας πω και γω την αποψη μου…
Ενα μεγαλο μπραβο απο μενα στους POS,γιατι ειχαν τα @@ να κανουν κατι εντελως διαφορετικο,να τολμησουν,να πειραματιστουν και ρε γαμωτο αν αυτο δεν ειναι το νοημα του prog,τοτε ποιο??Το να παιζεις απλα παπαδες και να γραφεις μακροσκελη και δαιδαλωδη κομματια και να διωχνεις γκομενες απ το ακροατηριο??Για μενα οι POS ειχαν τελειωσει ηδη απ το ΒΕ…(ναι ξερω δε θα συμφωνησουν και πολλοι,αλλα dont care…:))εναν δισκο σκετο μπαχαλο,που στιχουργικα αναθεμα αν και ο ιδιος ο Ντανιελ ηξερε τι σκατα ηθελε να πει.Μουσικα ηταν οκ σε στιγμες.Με το Scarsick επιασαν δημιουργικο πατο…οποτε προσωπικα ειχα παψει να ελπιζω.
Με το Linoleum EP φανηκαν καποιες 70’ς καταβολες που εδειχναν ενδιαφερουσες αν μη τι αλλο.Και μ αρεσε που αυτη η “χαλαροτητα” του ΕP βγηκε και στον δισκο.“Vintage” παραγωγη,κομματια με χαλαρες δομες που ισως γινουν και μακροσκελη jams στα live,ενας Daniel ερμηνευτικα απιαστος,μια beatl-οειδης ατμοσφαιρα σε καποια τραγουδια,ομορφες μελωδιες,μικρες σε διαρκεια συνθεσεις,που δεν χανουν ομως σε συναισθημα ή τεχνικη(για τους παπαδοφιλους πιουριστες…).
Πραγματικα δεν ξερω αν εκαναν την πλακα τους στο στουντιο,οπως ειπε ο φιλος πιο πανω,αλλα και να την εκαναν,ευγε απο μενα,γιατι εχουν το θαρρος-θρασος να το κυκλοφορησουν και να μην επαναπαυθουν σε οσα κατεκτησαν ως τωρα και αυτο ειναι το μεγαλυτερο στοιχημα για εναν μουσικο,ειδικα σε ενα ειδος οπως το prog metal(?),που ως αντιεμπορικο απ την φυση του,δεινοπαθει σε μια αντιεμπορικη εποχη γενικοτερα.Κατι τετοιες κινησεις απο καταξιωμενα γκρουπ στον χωρο να τις βλεπουν καποιοι Dream Theater και να παραδειγματιζονται,μπας και βγουν απ την αεναη επαναληψη των ιδων riff και ξαναγινουν πραγματικα προοδευτικοι…
Ευελπιστω οτι το 2ο μερος θα ναι εξισου καλο και μακαρι και καλυτερο.Ως τοτε το Sisters,το Of Dust,το where it hurts θα ειναι καθημερινη σχεδον παρεα στο στερεοφωνικο και πολυ χαιρομαι που μετα απο τοσα χρονια συμβαινει και παλι αυτο με τους POS.
λοιπόν προσπάθησα πραγματικά να ξανακούσω το δίσκο, καταβάλλοντας υπέρτατη ψυχική ενέργεια και η άποψή μου παραμένει : ο δίσκος είναι η νύστα η ίδια και οι καλές του στιγμές είναι τόσο λίγες που χάνονται μέσα σε αυτόν τον αχταρμά από κακές ιδέες.
καταρχάς ο δίσκος ξεκινάει με 2 τραγούδια που ανάθεμα αν μπορεί να πει κάποιος ότι γουστάρει να ακούει και δεν νιώθει την ανάγκη να πάει κατευθείαν στο sisters, το οποίο ίσως είναι και η μοναδική πραγματικά καλή στιγμή του δίσκου. από εκεί και πέρα η μπάλα χάνεται με ένα σωρό αδιάφορα τραγούδια που δεν διαθέτουν δείγμα χαρακτήρα αλλά αναμασούν ιδέες πεπερασμένες που έχουν χιλιοπαιχτεί από άλλους στο παρελθόν και με καλύτερο τρόπο. μέχρι να λήξει λοιπόν αυτό το ψυχαναγκαστικό ηχητικό μαρτύριο σου κάνουν εντύπωση άλλα δύο τραγούδια, το linoleum και το road salt. εντάξει, θρίαμβος, 3 τραγούδια συνολικά που έχουν κάτι να πουν.
ίσως να μην μπορώ να νιώσω την φάση που περνάνε με αυτή την προσέγγιση στα 70s (αν αυτό είναι που πραγματικά στοχεύουν και δεν τους έχει πάρει η κάτω βόλτα), ίσως πάλι να μην τρελάθηκα ποτέ πραγματικά με τους pos και να τους θεωρούσα μια χαζοχαρούμενη progressive μπάντα που πρωτοτύπησε με το να εισάγει στον χώρο τα κλαψομούνικα φωνητικά, αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι το road salt one παραμένει μια μετριότητα στην καλύτερη των περιπτώσεων και άμα όντως θέλουν να παίζουν 70ίλες από δω και πέρα, ας ξανακούσουν μια φορά το in rock των deep purple και το larks tongues in aspic των king crimson μπας και συνέλθουν, γιατί με το να τζαμάρουν ασυναρτησίες σε ένα studio και να βάζουν τις μάπες τους σε στυλ rainbow στα εξώφυλλα, καταντάνε γραφικοί.
Το εχω ακουσει 2 φορες και δεν μπορω οτι με ενθουσιασε…θα του δωσω και αλλες ευκαιριες πάντως…δεν μου αρεσει η κατευθυνση που πηραν…ναι μεν μαγκια τους που για αλλη μια φορα αλλαξαν υφος και δεν κινουνται στα τετριμμενα αλλα το ποταμι μετα το remedy lane δεν γυριζει πισω…
Βασικά οι Pain θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάνουν πάλι κάτι νέο(γι’αυτούς έστω).Απλοποιούν τις δομές των κομματιών τους,και κοιτάνε προς τα 70s,πιο πολύ από ποτέ.Το θέμα για μένα είναι τι ζητάς από αυτούς πλέον ή καλύτερα αν ζητάς κάτι συγκεκριμένο.Εγώ που δεν περίμενα κάτι από αυτούς πέρα από πολύ συναίσθημα (το Sisters με έψησε να το ακούσω) το λιώνω πάαααααααααααρα πολύ ευχάριστα.Ίσως να φταίει βέβαια κι αυτό που είπα για τα 70s και ότι τα γουστάρω πολύ και να με κάνει να το βλέπω διαφορετικά το θέμα,δεν ξέρω.
Μόλις ανέβηκε και στο Youtube παιδιά.Μετά από 10 ακροάσεις νομίζω ότι όσο πιο πολύ το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει.Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως είμαι καμμένος P.O.S-άκιας οπότε ίσως η άποψη μου να μην είναι ιδιαίτερα αντικειμενική.Sisters (έπος) -Innocence- Sleeping under the stars (απίστευτο κομμάτι!)- Of Dust- Where it hurts τα πρώτα που ξεχώρισα.Σίγουρα πολύ ιδιαίτερος δίσκος και μακριά από τα metal δεδομένα, αλλά όποιος το προσεγγίσει ανοιχτόμυαλα πιστεύω ότι θα γουστάρει. Πάντως ο DG πρέπει να είναι ο μοναδικός μουσικός που ξέρω που δεν “πατάει” πάνω σε παλαιότερς επιτυχίες του.Διαλέγει το δύσκολο δρόμο πάντα.
