Ναι ρε παιδες, τι ξεπουληματα και μαλακιες ακουω. Ενα album ειναι το οποιο συνδυαζει πολλα ειδη και φυσικα αυτο σε καποιους δεν αρεσει. Δεν ειναι ουτε οι πρωτοι ουτε οι τελευταιοι που το κανουν. Εμενα προσωπικα αυτος ο δισκος με φτιαχνει πολυ και δεν μπαινω στην διαδικασια να το συγκρινω με παλαιοτερες κυκλοφοριες τους. Το θεωρω ανουσιο…Επισης, δεν θεωρω τους Pain Of Salvation μπαντα που να ειναι φτιαγμενοι για μεγαλες σκηνες και αυτο για μενα ειναι θετικο. Αλλωστε αυτο ειναι το τελευταιο πραγμα που πρεπει να απασχολει εμας.
Οι pain of salvation είναι ανάμεσα στα λατρεμένα μου συγκροτήματα, θέση που ελάχιστα άλλα συγκροτήματα κατέχουν στην καρδιά μου. Είναι ίσως το μόνο συγκρότημα που μου προκαλεί τόσα έντονα συναισθήματα και τόσες στιγμές ενδοσκόπησης καθώς ακούω τους δίσκους τους μόνος το βράδυ, διαβάζοντας με ευβλαβική προσχή τα booklets. Είναι ίσως το μόνο συγκρότημα που μοιάζει να ξέρει τι θέλω να ακούσω, πριν το μάθω καν εγώ ο ίδιος, το μόνο συγκρότημα που μοιάζει να με ξέρει τόσο καλά. Όσες φορές και να ακούσω τα Remedy lane (ο πρώτος τους δίσκος που άκουσα ολόκληρος) και το Perfect Element πάντα θα ανακαλύπτω καινούρια πράγματα είτε μουσικά είτε στιχουργικά. Το βάθος τους είναι απύθμενο. Και τι να πω για το Be… Δεν περίμενα ποτέ να θεωρήσω έναν τόσο πρόσφατο δίσκο, έναν από τους 2 πιο αγαπημένους μου ever (όσο και αν αυτό φαντάζει μέγιστη ιεροσυλία στα αυτιά των μεγαλύτερων-μεταλλοπατέρων, η καρδιά μου λέει το αντίθετο και εγώ αυτήν θα ακολουθήσω δίχως ενδοιασμό). Από τη στιγμή που το αγόρασα (με το που βγήκε) μέχρι και σήμερα δεν έχω καταφέρει να τον κατανοήσω στην ολότητά του. Σε κάθε ακρόαση όμως, ανακαλύπτω ένα μικρό λιθαράκι του ψηφιδωτού του, ένα στοιχείο του που ενώ ήξερα ότι υπήρχε δεν το είχα προσδιορίσει μέχρι τότε.
Μεγαλεπήβολα λόγια; Σαφέστατα, αλλά από τη στιγμή που δεν το κάνω σχεδόν ποτέ, δικαιούμαι να φυλάω αυτά τα λόγια για κάποιες εξαιρετικές, κατά τη γωμη μου, περιπτώσεις. Το γεγονός ότι υπάρχουν μερικοί που τις ενστερνίζονται με χαροποιεί ιδιαίτερα. Ίσως είναι γιατί πιστεύω ότι ακουγοντας τον ίδιο δίσκο με αυτούς μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα.
Ειπώθηκαν πράγματα για αγία τετράδα του progressive metal. Δεν υπήρχε καν λόγος να περιμένουμε το scarsick για να το πούμε αυτό, οι PoS την έχουν κερδίσει αυτήν τη θέση. Όπως επίσης έχουν κερδίσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης ένα φανατικό-αφοσιωμένο κοινό, κάτι που ελάχιστα άλλα συγκροτήματα το έχουν καταφέρει. Το κοινό αυτό σιγά-σιγά στη χώρα μας μεγαλώνει και τώρα τελευταία έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να ξεπροβάλλουν οι γνωστοί-άγνωστοι, που αρέσκονται να αποδεικνύουν ότι έχουν γνώμη κράζοντας οτιδήποτε ακούν πολλοί. Ω ναι, πόσο μούρη πουλάς όταν βλέπεις κάτι κακό σε ένα συγκρότημα όταν οι περισσότεροι δεν το βλέπουν!!! Πόσοι (μικροί ηλικιακά ως επί το πλείστον) μεταλλάδες δίχως καν άποψη γουστάρουν να απαξιώνουν Iron Maiden ή Metallica για να το παίζουν γαμάτοι!!! Πόσοι (μεγάλοι ηλικιακά ως επί το πλείστον) μεταλλάδες γουστάρουν να κοροιδεύουν και να κοιτάζουν αφ’ υψηλού οτιδήποτε καινούριο κάνει επιτυχία. Πόσο στενόμυαλοι είναι όμως, για να μην μπορούν να κάνουν μια υποθετική σκέψη: τι θα άκουγαν αν είχαν γεννηθεί 15 χρόνια μετά. Δεν τους λέει κανείς να ακούσουν System of a down, αλλά ας πάψει αυτή η εριστική συμπεριφορά…
Επειδή ξεφύγαμε όμως, εγώ θα ήθελα να γίνουν όλα αυτά γιατί τότε θα σήμαινε ότι οι PoS κάνουν μεγάλη επιτυχία -και στο μέλλον πολλά από τα χαζά-ανίδεα 15χρονα που θα ακούν PoS θα φτιάξουν μουσική επηρεασμένη από αυτούς. (όνειρα θερινής νυκτός, μου το αναγνωρίζω, δεν πρόκειται ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνει κάτι τέτοιο)
Και φτάνωντας στο προκείμενο. Scarsick. Πρώτη ακρόαση: υπάρχει ακόμα ο ενθουσιασμός και η πεποίθηση ότι θα πρόκειται για ένα ακόμα masterpiece. Στις επόμενες ακροάσεις ακολουθεί η αμφιβολλία, το δίλλημα και μια υποψία φόβου μήπως με απογοητεύσουν. Υπήρχαν στιγμές που ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα, αλλά ήταν πολύ λίγες. Ασχολήθηκα πάρα πολύ με αυτόν το δίσκο, υπήρχαν φάσεις που μου άρεσε και φάσεις που τον θεωρούσα απλά συμπαθητικό (που σημαίνει μεγάλο ξενέρωμα για μένα). Τον παράτησα λοιπόν για πάνω από 20 μέρες. Πάτησα σήμερα το play και ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα:
Για να κατανοήσεις κάθε δίσκο των PoS πρέπει να καταλάβεις το χαρακτήρα του. Δεν είναι απλά μια συλλογή τραγουδιών. Αυτό φαίνεται σε όλούς τους δίσκους αλλά κυρίως στο Be, τον οποίο με την καμία δεν μπορείς να τον πεις "δίσκο", αλλά μάλλον μια ακολουθία προβληματισμών. Το remedy lane μια απόπειρα να κατανοήσουμε και να βιώσουμε τις φοβίες και τις ουλές (scars) που μας έχουν στιγματίσει.
Το scarsick, εκ πρώτης όψεος μοιάζει να έχει διδακτικό χαρακτήρα. Κατακρίνει τη σημερινή κοινωνία και ειρωνεύεται ό,τι θεωρεί ψεύτικο. Και αυτή είναι όντως η μία πλευρά του. Οι στίχοι σε αυτήν την πορεία είναι όπως πάντα άκρως εμπνευσμένοι και ο Daniel αποδεικνύει ότι μπορεί να πει τις ίδιες βλακείες που λένε όλοι, αλλά με το σωστό τρόπο. Αυτό το τελευταίο, μας δίνει ένα στοιχείο για τη δεύτερη ταυτότητα του άλμπουμ, η οποία γίνεται φανερή σε ορισμένες στιγμές όπως στο Spitfall (με τα πολλά yo) και το Disco queen...
Ναι λοιπόν, ο Daniel, ως νέος mike patton/ian anderson [B]μας κοροϊδεύει όλους[/B] και του αρέσει. Περιμένει από εμάς να τον κατανοήσουμε, πράγμα ως συνήθως καθόλου εύκολο. Και ηδη έχει καταφέρει να κοροϊδέψει πολύ κόσμο, πράγμα που είμαι απόλυτα σίγουρος θα φανεί σε όλο του το μεγαλείο στο επόμενο άλμπουμ. Και τότε θα κλείσουν πολλά στόματα.
Ναι λοιπόν, πατάω το play μετά από 20 μέρες αποχής και ακούω το ομώνυμο που με αφήνει αποσβολωμένο!!! Τελικά είναι φοβερή κομματάρα (θυμίζει ashes σε ορισμένες στιγμές) και το ανατολίτικο ρεφραίν όλα τα λεφτά καθότι έχει ταιριάξει απρόσμενα υπέροχα με το υπόλοιπο κομμάτι.
Spitfall και ο Danieminem τα χώνει χοντρά. Αλήθεια πόσοι από εσάς δώσατε ιδιαίτερη προσοχή στο τι παίζεται από πίσω καθώς ραπάρει;;
Το cribcaged ήταν από τα κομμάτια που μου άρεσαν από την αρχή. Φοβερή μπαλάντα που άνετα θα κόλλαγε σε οποιοδήποτε από τους προηγούμενους δίσκους τους.
Και αν και το είχαμε υποψιαστεί από την αρχή, ήρθε η ώρα να επιβεβαιωθούμε ότι και αυτός ο δίσκος δε θα έχει καμία σχέση με τους άλλους! Ο Gildenlow συνεχίζει να ψάχνεται και είμαι σίγουρος ότι το κομμάτι America το έχει φτιάξει απόλυτα συνειδητά και μετά από πάρα πολύ σκέψη και κατεργασία. Το ίδιο και με το Disco Queen!! Αλήθεια τι σύλληψη πρέπει να είχε για να γράψει το συγκεκριμένο κομμάτι; Τρανό παράδειγμα-σεμινάριο για την αληθινή έννοια του progressive στις μέρες μας!!!
Και φτάνουμε στην πιο μεγαλειώδη στιγμή του άλμπουμ. Kingdom of loss. Σαν να είναι βγαλμένο από το Remedy Lane, με στίχους που τσακίζουν κόκκαλα. Υπάρχει κάτι όμως που υπονοούν οι στίχοι, αλλά δεν το λένε πουθενά:
[I]Someone sells us a cd[/I] (ναι σε ένα προϊόν που αγοράζουμε, γράφει να μην αγοράζουμε όλα αυτά που επιβάλλει η κοινωνία-βρε λες να μας κοροϊδεύει τελικά;)
Το mrs modern mary είναι η πρώτη σχετικά μέτρια στιγμή του δίσκου, αλλά το idiocracy που ακολουθεί βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Δυστυχώς ακολουθεί και η δεύτερη μέτρια στιγμή με το flame to the moth, το οποίο παρόλα τα σκληρά φωνητικά που δε μας έχει συνηθίσει ο Daniel, δεν έχει να προσφέρει τίποτα.
Το enter rain που κλείνει το δίσκο στην αρχή δε μου άρεσε καθόλου. Τώρα όμως θεωρώ ότι ταιριάζει μια χαρά , δίνοντας στο δίσκο μια πιο ψυχεδελική χροιά και δημιουργόντας την εντύπωση ότι τίποτα απ' ο,τι κάνουν οι PoS δεβ υπάρχει τυχαία, αλλά όλα υπάρχουν για ένα συγκεκριμένο σκοπό.
Συνοψίζοντας, θα πω ότι οι PoS δε με απογοήτευσαν όπως αρχικά νόμισα! Το scarsick είναι δισκάρα και είναι λίγο πιο κάτω από τα προηγούμενα μόνο εξαιτίας των δυομιση μέτριων στιγμών. Αν είναι πάντως αυτός ο δίσκος να τους βοηθήσει να κάνουν μεγαλύτερη επιτυχία, ας προσευχηθούμε όλοι στο Θεο που μας δημιούργησε με σκοπό να καταλάβει τον εαυτό του να τα καταφέρουν!
Υ.Γ.: Ok, όποιος καταφέρει και κάτσει να το διαβάσει όλο είναι respect
Εγώ από το συνοψίζοντας και κάτω κατάφερα να διαβάσω! 
Εγώ πάλι, το διάβασα όλο γιατί μ’αρέσουν οι PoS. Μάνο, τι κερδίζω;
Συμφωνώ σε όλα πάνω κάτω… καλά τα λες. Μόνο που δε βρίσκω το “Cribcaged” τόσο δυνατή μπαλάντα, και μου αρέσει το “Flame to the Moth” περισσότερο, χωρίς βέβαια να φτάνει παλιότερες στιγμές τους. Το “Mrs Modern Mother Mary” δε μ’ αρέσει… Μπορεί όντως να έχει μέτριες στιγμές ο δίσκος, αλλά ο Daniel δεν παύει να έχει έμπνευση, και οι PoS είναι :respect:
Ένα γερό πονοκέφαλο ίσως??:-k
__ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΑΝΟ!!
__Το ποστ σου πραγματικά μίλησε στην καρδιά μου… δεν ξέρεις σε πόσα συμφωνώ και ΠΟΣΟ στα πρώτα που γράφεις. Εγώ το Be το λάτρεψα με την πρώτη!! Δε το λέω για να κάνω τον σπουδαίο, αλλά αυτό που πραγματεύεται είναι πολύ στο στιλ μου και μουσικά έπαθα πλάκα με το τι άκουγα και το βάθος σε στοίχους και μουσική. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ, όχι επιφάνεια, δύσκολες λέξεις και σοβαρά νοήματα. ΒΑΘΟΣ, ΩΡΙΜΩΤΗΤΑ.
__Ισως βοήθησε βέβαια, πως το be ήταν το πρώτο μου PoS album.
__Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω, νομίζω πως καταλαβαινόμαστε (απο αυτά που έγραψες) επί του θέματος με πολύ λίγα λόγια. Χαίρομαι που διάβασα το post σου.
μου βγήκε η πίστη, αλλά διάβασα όλο το thread κ κατέληξα σε 2-3 πράγματα, μάλλον άσχετα με το scarsick. ( για το οποίο η άποψή μου δεν έχει αλλάξει χιλιοστό από την αρχή του χρόνου κ που το τοποθετεί στην κορυφή του 2007)
1ον, αν σε κάποιον αρέσει/δεν αρέσει κάτι είναι αδύνατο να τον πείσεις για το αντίθετο, που να χτυπιέσαι.
2ον, οι progsters είναι/είμαστε οι πιο συντηρητικοί ακροατές στον κόσμο. ο καθένας έχει δημιουργήσει στο μυαλό του ένα prog-πρότυπο (τόσο μα τόσο αυτοαναιρούμενες έννοιες) κ αν κάτι δε συνάδει με αυτό, τότε δεν είναι prog. “το scarsick είναι metal/disco/numetal/avant garde, αλλά όχι prog!” κ ποιός είπε οτι είναι κάτι από οτιδήποτε από τα προηγούμενα? αν στο επόμενο album ο gildenlow βγει με ποντιακή λύρα, θα το θεωρήσουμε prog metal με επιρροές από πόντο ή ποντιακή prog μουσική με στοιχεία metal? έλεος δλδ…
3ον, απορώ πως, όσοι μιλάτε για concept, δεν έχετε καταλάβει οτι ο gildenlow έχει στο μυαλό του concepts κ μουσική για τουλάχιστον 2 (κ βάλε) albums μπροστά κ αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει κ θα δουλεύει εσαεί. το be άρχισε να το αναπτύσσει από το '96 (προφανώς παράλληλα με άλλο/άλλα concepts). το one hour, επομένως που βγήκε το '98 ή άρχισε να το δουλεύει από τα 11 του ή το συνέλαβε αργότερα. που θέλω να καταλήξω? οτι στο μυαλό του daniel δεν υπάρχει σειριακός τρόπος ανάπτυξης των concepts, οπότε είναι τουλάχιστον άκυρο να λέμε οτι “το one hour είναι πιο αφελές concept, αφού το 98 σκεφτόταν αλλιώς, ενώ στο be ωρίμασε, μπλα, μπλα…”.
4ον κ τελευταίο. δε γίνεται με τους PoS να λες οτι μου αρέσει αυτό το album κ δε μου αρέσει το άλλο. απλά δε γίνεται. ή τους θεοποιείς ή τους απορρίπτεις συλλήβδην. ή συμβιβάζεσαι με το οτι είναι ασυμβίβαστοι στη Τέχνη τους ή είσαι ασυμβίβαστος ο ίδιος. μετριότητες δε χωράνε σ’αυτή τη μπάντα.
εδω καλα τα λες
εδω διαφωνω
γενικώς καλά τα λές.
Αλλά αυτό εδώ το τελευταίο δεν κάθεται και πολύ καλά. Οι PoS μου αρέσουν πάρα πολύ, χωρίς να είμαι fanboy , αλλά πάντα μου άρεσαν. Από την εποχή του One Hour By The Concrete Lake μέχρι και το Remedy Lane που τους παρακολούθησα ήταν συγκλονιστικοί. Το Be, χωρίς να είναι κακό άλμπουμ, είναι πολύ ιδιαίτερο και είτε σου αρέσει με την πρώτη είτε όχι. Το 12:5 ήταν ψιλοαρπαχτούλα. Το Be dvd επίσης συγκλονιστικό, με εκπληκτική απόδοση και γενικώς απολαυστικό να το παρακολουθείς ενώ το album θέλει περισσότερη προσοχή.
Το Scarsick το βρήκα τελείως ό,τιναναι. Πέραν δύο-τριών άντε κομματιών, σαν σύνολο δεν είπε τπτ. Ή μάλλον υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του ο Daniel ή απλά κάνει αυτό που του βγήκε και έπρεπε να συνεχιστεί το concept.
Τεσπα, είναι τόσο ιδιόμορφη μπάντα που ενώ αξίζει την προβολή και τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους, οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν ως η ελπίδα του prog κτλ κάπου υπήρξαν υπερβολικές.
πανω στο scarsick.
μου αρεσε πολυ. εγω εκανα και το review για το rocking. ο καιρος περασε, ο χρονος επεδρασε καθως το ακουσα πιο πολύ και εχω πλεον πιο κατασταλαγμένη γνωμη.
σιγουρα μου αρέσει περισσότερο το πρωτο μισό του album. δε μου αρεσαν τελικά τα cribcaged και mrs modern mary τόσο, και το enter rain μπορουσε να ναι καλυτερο. τα υπόλοιπα γ@μουν. ίσως ο δίσκος χάνει επειδη οι μέτριες στιγμές είναι πιο πολλές απ’ όσες είχαν τα 3 προηγούμενα albums. παντως δε πεφτω στην παγιδα να συγκρινω. ειναι ενας δισκος πολυ αμερικάνικος στον ήχο του, και το θεωρω κατι διαφορετικό απο τα άλλα, όπως διαφορετικό θεωρω και το Be.
το “Be” παντως δε το φτανει με τίποτα. ειναι με τεραστια διαφορά το αγαπημένο μου PoS, και αμφιβάλλω οτι θα το ξεπεράσουν επειδη:
σιγουρα εγινε αυτο. το πιστευω και φαινεται απο συνεντευξεις. καλους εως γαματους δισκους οκ, θα βγαζει, αλλα αν δε κατσει λίγο να το δει, η ποιότητα του BE δεν ξαναβγαίνει. είναι στους δίσκους της δεκαετίας για μένα μαζί με το Monotheist…
Δεν ειναι ολα τα πραγματα ασπρο-μαυρο στη ζωη ομως ρε συ και συνεπως και στην Τεχνη.Ολα γινονται και ολες οι αποψεις χωρανε.Δηλαδη εμενα που το Be μου φανηκε τεραστια πατατα ενω σχεδον ολα τα αλλα τους τα θεωρω απο πολυ καλα ως θεικα τι παει να πει?Οτι ειμαι λαθος ή μηπως οτι τους απορριπτω?Τιποτα απο αυτα δε συμβαινει.Το ιδιο και με ολους τους καλλιτεχνες που ακουω και σεβομαι.Το scarsick επισης μου φανηκε μια μετριοτητα,αρα για μενα χωρανε και οι μετριες στιγμες στη μπαντα.Ας μην ειμαστε απολυτοι.
καταρχήν να δηλώσω τα σέβη μου στο Vangelis για α) το avatar του κ β) τον περιεκτικό λόγο του. 
για να μην κάνω quote σε όλους (επειδή βαριέμαι κ επειδή θα έπρεπε να διαβάζω java κ όχι να κω…βαράω) θα απαντήσω το κατά δύναμιν συνολικά.
εννοείται οτι δεν είμαι απόλυτος κ πάντα θέτω υπό αμφισβήτηση ακόμη κ τα λεγόμενα τα δικά μου. αλλά, αυτό που ήθελα να πω στην περίπτωση των PoS, είναι, οτι σε μένα τουλάχιστον, ο τρόπος που επέβαλαν/επιβάλλουν τη μουσική τους ήταν/είναι απόλυτος. δε νομίζω να υπάρχει άλλη μπάντα, που να αφήνει τόσο ελάχιστα περιθώρια στον ακροατή κ γι’αυτό ή θα τους λατρέψεις ή θα τους απορρίψεις. κ αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που διέπει κάθε album τους. μάλλον έχει να κάνει με το οτι όλα είναι concept κ αυτό, ίσως, να προδιαθέτει τον ακροατή. σε μένα πάντως αυτό λειτουργεί μιας κ,ενώ πάντα ξεχωρίζω αγαπημένα κομμάτια, στο τέλος κρίνω κάθε δισκογράφημά τους ως σύνολο, μη μπορώντας να το διασπάσω κ να πω οτι αυτό είναι καλό τραγούδι, ενώ το άλλο όχι. μου δημιουργούν την εντύπωση οτι το κάθετί μέσα σε ένα δίσκο εξυπηρετεί ένα σκοπό, αποτελεί μια γέφυρα για κάτι που θα ακολουθήσει κ η μαγεία της υπόθεσης είναι οτι πρέπει να ψάξεις να βρεις αυτό το λόγο ύπαρξης του κάθετι (λέγε με progressive).
όσον αφορά τα του scarsick, πάλι θεωρώ οτι ο gildenlow λειτούργησε 1000% συνειδητά για να βγάλει αυτόν τον αμερικάνικο ήχο κ να ενσωματώσει “ξένα” προς το prog στοιχεία. ήταν κάτι που απαιτούσε το concept. πως θα μπορούσε να χλευάσει καλύτερα τους rap super stars, από το να τους ξεφτιλίσει μέσα στο ίδιο τους το τσιφλίκι. κ το disco queen, πέρα από καταπληκτική σύνθεση, είναι σοφά καμουφλαρισμένη η κριτική κατά της μουσικής βιομηχανίας, που στα 70’s-80’s, τότε που η disco ήταν στα φόρτε της δλδ, αναδύοταν “καλλιτέχνες” κατά παραγγελία με τη συχνότητα που αναδύονται τα σκ…τα στο θερμαϊκό. κάπως έτσι θα μπορούσα να αναλύσω όλο το δίσκο, αλλά ελέω java δε θα το κάνω. σε γενικές γραμμές θα πω, οτι μια κριτική ματιά απέναντι στην κοινωνία κ στο δυτικό lifestyle ειδικότερα (λέγε με δλδ αμερικάνικο rolemodel), χρειαζόταν κ μια αντίστοιχη αμερανιά στο το θέμα του ήχου.
τελειώνοντας, να πω οτι όπως συμβαίνει ή μάλλον συνέβαινε με τους theater, έτσι κ με τους PoS δε μπορώ να συγκρίνω τα albums τους μεταξύ τους. όλοι έχουν να πουν κάτι εντελώς διαφορετικό κ ως επί τούτου μου είναι ανούσιο να μπω στην διαδικασία, να συγκρίνω το υπαρξιακό be λόγου χάρη με το αυτοκαταστροφικό perfect element ή το κοινωνοπολιτικό scarsick ή το καμμένο remedy lane ή…
βέβαια, από την άλλη μπορεί όλα αυτά να είναι ένας αυνανικός μονόλογος ενός οπαδού, που του αρέσει να σκαρώνει μακροσκελείς προτάσεις κ να μπουρδουκλώνει όλους τους γραμματικούς κ συντακτικούς κανόνες, μόνο κ μόνο για να σκέφτεται μετά από καιρό τί έκατσε κ έγραψε κ να γελάν τα μουστάκια του (που δεν έχει).
cheers!
Συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λές, όχι κατ’ ανάγκην επειδή έχεις δίκιο σε όλα, αλλά επειδή έχεις επιχειρηματολογία αν και οπαδική.
Βασικά θα το θεωρήσουμε καρα-κίτς αλλά ας πάμε στο βασικό θέμα.Ο συντηρητισμός φαίνεται ακριβώς από το ότι δεν δέχεστε την κριτική στο “θεϊκό” αγαπημένο σας γκρούπ!Εγώ δεν ισχυρίστηκα ότι δεν είναι καλό άλμπουμ το Scarsick ,αλλά απλά ότι δεν είναι του γούστου μου αυτό το συνονθύλεμα ήχων.Αντιθέτως,μου αρέσει π.χ ,αυτό που έκαναν οι Mekong Delta ,Cynic,Mind over Four. Από κει και πέρα,επειδή ακούω prog/fusion κλπ,από το 1986,ωομίζω πως έχω το δικαίωμα να έχω την άποψή μου περί prog-METAL.Είπαμε,άλλο το prog-metal,άλλο το prog-ROCK,άλλο το avantgarde ,άλλο…το τουρλού-τουρλού-το οποιίο μπορεί να μου αρέσει αλλά δεν είναι prog,τι να κάνουμε…)
Όσο για τους PoS ,δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά φοβάμαι πως το Scar είναι η αρχή της πτώσης τους…δυστυχώς…
Καλά μπάνια βρε!!!40 βαθμοί και μεις συζητάμε για μουσική!Έλεος!Πόσο μαζόχες είμαστε;;;!!!
Βασικα, προοδευτικη μουσικη ειναι μια και ο ορος prog κανονικα θα επρεπε να δινεται σε πολυ συγκεκριμενους καλλιτεχνες και οχι να γινεται κατηγορια (ας βαλουμε εκει οσους δεν χωρανε στις υπολοιπες). Και κανονικα δεν θα επρεπε να εχει καμμια διαφορα απο το avant-garde, που βασικα σαν εννοια δεν εχει. Αν ειναι να αναλυσουμε το τι ειναι πραγματικα prog τοτε θα καταληγαμε σε 10 το πολυ καλλιτεχνες ανα 10ετια αλλα τεσπα.
βασικά δεν είδα κανένα να διαμαρτύρεται για την κριτική οποιουδήποτε, οπότε από που παίρνεις το έρεισμα κ λες οτι δε δεχόμαστε κριτική στο, κατά τα άλλα όντως θεϊκό αυτό, συγκρότημα? σαφώς κ έχεις το δικαίωμα να διαφωνείς μαζί μου κ στο κάτω κάτω έτσι πρέπει να γίνεται. να έρχεται ο καθένας με επιχειρήματα, αντεπιχειρήματα κ κόντρα επιχειρήματα κ στο τέλος ο καθένας να πιστεύει αυτό που πίστευε απ’την αρχή, χωρίς να έχει αλλάξει η γνώμη κανενός. το παιχνίδι είναι , όμως, που έχει ενδιαφέρον κ όχι το αποτέλεσμα, σωστά?
στο θέμα της ταμπέλας του progressive από την άλλη συμφωνώ απόλυτα με το Vangelis. κ για να το προεκτείνω κ λίγο, το progressive, δλδ το προοδευτικό κατ’εμέ αποτελείται από 2 συνιστώσες: α) είναι κάτι που αλλάζει τα υπάρχοντα δεδομένα, αδιαφορώντας για το μέσο με το οποίο θα το κάνει, είτε είναι με 2 κιθάρες κ 250 νότες/sec, είτε είναι με ποντιακή λύρα. β) είναι κάτι που απαιτεί βάθος χρόνου για να αποδειχθεί αν είναι προοδευτικό. το να παίζεις πειραματική μουσική, δοκιμάζωντας ήχους κ όργανα, δε σε κάνει αυτομάτως προοδευτικό. ο χρόνος σε κάνει.
Υ.Γ. αυτή τη στιγμή μπορεί το σώμα να κάθεται πάνω από ένα πληκτρολόγιο, αλλά το πνεύμα ήδη βρίσκεται στη σάρτη. το σώμα, θα ακολουθήσει κ αυτό εντός ολίγων λεπτών.
SARTANS
today
we
dine
at
goa!
Υ.Γ2. καλό Σ/Κ σε όλους κ καλές βούτες!