Πάμε στην γενική εικόνα και λίγο αναποδα: πραγματικά progressive, ο Gildenlow κάνει ένα τεράστιο βήμα σε καινούργιους ήχους και του βγαίνει. Είναι άλλωστε η πρώτη φορά που γίνεται σε τόσο πετυχημένο βαθμό, καθώς όσο καλό και να ήταν το road salt, “ετυχε” να είναι την ίδια περίοδο που ανθιζε το retro rock οπότε όσο αυθεντικός και να είναι, πραγματικά δεν πιστεύω ότι του βγήκε τόσο ακούσια. Το πολύ καλό scarsick από την άλλη, είναι απλά πολύ καλό, γιατί πιστεύω πως σε αυτόν τον δίσκο αν και υπάρχουν πολλά διαμάντια, υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία αναλώθηκε στον ήχο σαν ήχο, παρά στο αποτέλεσμα του. Στο passing day είχαμε μια ξεκάθαρη αλλαγή για την μπάντα σε πιο σκληρά ηχητικά μονοπάτια, την κιθάρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, παιχνίδια με τον ήχο της που εδώ του βγήκαν πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, που όμως για μένα έπασχε στον τομέα των synth.
Πάμε πάλι στο σήμερα. O Gildenlow πειραματίζεται για πρώτη φορά τόσο πολύ και του βγαίνει. Δεν είναι θέμα ότι πειραματίζεται με ηλεκτρονικούς ήχους, αλλά το γεγονός ότι τους ενσωματώνει πλήρως στο ύφος των PoS και δεν ξενίζει καθόλου το αποτέλεσμα.
Ο δίσκος για μένα χωρίζεται σε 3 μέρη, όχι θεματικά, αλλά ηχητικά, καθώς οι διαφορές είναι ευδιάκριτες. Τα πιο πειραματικά (accelerator, restless boy, panther), τα “κλασσικά” (Unfuture, wait,keen to a fault ) και τα ενδιάμεσα (species, icon).
Παρόλο που τα “πειραματικά” έχουν τα δικά τους θεματάκια, είναι ίσως αυτά που μέχρι στιγμής έχω απολαύσει περισσότερο από όλα, καθώς πνέουν έναν φοβερό αέρα ανανέωσης. Συνεχίζω να πιστεύω ότι το restless boy αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς, καθώς πάνω που πάει να αγγίξει την τελειότητα, τελειώνει. Για κάποιον λόγο περίεργο γίνεται αυτό το τελειωμα και με κάνει να απορώ, καθώς στον προηγούμενο δίσκο είχαμε μεγάλη ανάπτυξη ιδεών, ενώ στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το ακριβώς αντίθετο. Από την άλλη το Panther (με την εντελώς korn αρχή του και που για κάποιο λόγο μου θυμίζει το baby got back), αν και σκουπιδίζει στην αρχή μου, με κάνει πολύ ωραία να αισθάνομαι να κυλιέμαι στην λάσπη :D.
Το accelerator ΑΨΟΓΟ. Εδώ κάπου πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον Margarit καθώς το drumming του είναι εξωπραγματικό.
Αυτά που χαρακτήρισα ως “κλασσικά”, για κάποιον λόγο με γύρισαν στην PE1/RL περίοδο, καθώς οι δομές οι παρόμοιες, ο ήχος πλησιάζει πάρα πολύ τον τότε ήχο με τις ανάλογες ενέσεις του σήμερα και γενικά το vibe που βγάζουν είναι πολύ γνώριμο. Σαν να βλέπεις ένα παλιό φίλο που δεν είχες καταφέρει να δείς πολλά-πολλά χρόνια. Το unfuture πολύ καλό, αλλά δεν με συγκλόνησε, το wait ακόμα καλύτερο αλλά έχει εκείνο μέρος στην μέση που με κάνει να απορώ τι τον έκανε να βάλει αυτό το μέρος αλλά συγχρόνως αποφάσισε να κόψει το restless boy. Το keen to a fault είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι με καταπλητικά σημεία (η Mastodon κιθάρα, το πολύ όμορφο μπάσο, οι RL μελωδίες στην φωνή).
Και πάμε στα ενδιάμεσα. Ενδιάμεσα γιατί το ένα (species) είναι μια μείξη της γνωστής κορυφαίας περιόδου τους και του προηγούμενου δίσκου, ενώ το icon είναι ξεκάθαρα βγαλμένο από το in the passing light of day.
Το species είναι ίσως από τα κορυφαία του δίσκου.
Θα περίμενα να πω το ίδιο για το icon, το οποίο ξεκινάει υπεροχα, έχει εκπληκτικές φωνητικές μελωδίες και και και, αλλά δεν με έπεισε. Δεν με έπεισε γιατι ακολουθεί το in the passing light of day σχεδόν κατα γράμμα (τελευταίο κομμάτι, μεγάλο κομμάτι, σπαρακτικό κομμάτι, πολύ προσωπικό κομμάτι κλπ κλπ). Γενικά η τοποθέτηση εκεί, το στήσιμο του και η αναπτυξή του με “αποστρέφουν” για κάποιον λόγο, παρόλο που το κομμάτι είναι πραγματικά ωραίο(και τα σολο θυμίζουν τον υπέροχο ήχο του PE1).
Μπορεί με τα παραπάνω να φαίνεται ότι δεν μου αρέσει, αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Είναι εξαιρετικός δίσκος, ο καλύτερος ίσως από το BE και δώθε (κονταροχτυπιέται με το road salt 1), είναι πραγματικά προοδευτικός και έχει μαγικές στιγμές μέσα του.
Για κλείσιμο μόνο να πω, ότι βρήκα διάσπαρτα ανατολίτικα στοιχεία μέσα του και μου έφεραν στο νου τους Tea Party. Αυτά.
