24 μερες μετα για να μπορεσω να βρω λιγο χρονο να γραψω ηρεμα την γνωμη μου… Πολυ πιεσμενη περιοδος…
Λοιπον χωρις πολλα, πολλα η συγκεκριμενη συναυλια ειναι με διαφορα η καλυτερη φορα απο οσες εχω δει τους Paradise Lost. Πραγματικα ενιωθα απιστευτη χαρα μετα το live που καταφερα επιτελους να τους δω και να τους ευχαριστηθω οπως το ηθελα. Επιτελους μια εμφανιση ανταξια του ονοματος και της κληρονομιας τους.
Ας τα παρουμε απο την αρχη. Η μπαντα ηταν ορεξατη και σε πολυ μεγαλη βραδια παικτικα και σε δεσιμο πανω στην σκηνη. Ο Adrian Erlandsson οπως παντα χαμηλων τονων κραταγε τα μποσικα, κρυμμενος στις σκιες, ενω και ο πιτσιρικας session-ας drummer για τα live Waltteri Vayrynen ηταν σταθερος και με πολυ καλη αποδοση. Ο Aaron Aedy φουλ στην ενεργεια και με συνεχες headbanging οπως παντα, αν και αυτη την φορα εδειχνε να γουσταρει ακομα περισσοτερο. Ο [B][SIZE=3]ΘΕΟΣ[/SIZE][/B] Greg Mackintosh ηταν πραγματικα αψεγαδιαστος παικτικα και με ολες τις κινησεις του και τις εκφρασεις του προσωπου του εδειχνε το παθος και την αγαπη του για την μουσικη. Οπως μου ειπε πολυ ευστοχα η κοπελα μου ηταν τοσο “χωμενος” μεσα στην ατμοσφαιρα της μουσικης που ηταν λες και επαιζε μονος του στο δωματιο του, ηταν “στον κοσμο του” με την καλη εννοια. Και παμε στον Nick Holmes που ηταν η μεγαλη εκπληξη της βραδιας. Επιτελους ρε φωναρα, επιτελους… Με κεφια, φανερη ορεξη και σε εξαιρετικη μερα απο αποψη φωνης εδωσε ρεστα. Η φωνη του και αλλες φορες ηταν πολυ καλη αλλα εδειχνε να βαριεται καπως, ηταν βαρυς γενικα. Αυτη τη φορα μεχρι και αστειακια εκανε σε αρκετες φασεις. Η φωνη του αψογη και στα καθαρα και στα πιο brutal σημεια και γενικα η εμφανιση του πληρης και πληθωρικη. Βασικα αυτο που φανηκε ξεκαθαρα ειναι οτι το κριτηριο και ο καταλυτης για το αν θα ειναι καλη μια συναυλια των Paradise Lost ειναι αποκλειστικα και μονο ο Holmes και η διαθεση του. Αν αυτος ειναι σε καλη μερα οι υπολοιποι ειναι παντα ετοιμοπολεμοι να ακολουθησουν.
Στα του setlist επαιξαν 7 κομματια, βασικα 7 κομματαταρες απο το εκπληκτικο τους τελευταιο πονημα The Plague Within, τα Enchantment και The Last Time απο τον κορυφαιο τους δισκο Draconian Times, τα Praise Lamented Shade και Requiem απο το In Requiem, Widow απο το Icon, As I Die απο το Shades Of God, κλασικα το Say Just Words απο One Second, Erased απο Symbol Of Life, το ομωνυμο απο το Faith Divides Us - Death Unites Us και το The Painless απο το Gothic που ηταν και το κομματι που παιζεται πιο σπανια απο οσα επαιξαν απο τους παλιους δισκους. Ακομα και σε αυτο ο Holmes ηταν τρομερος στα φωνητικα, κατι που ειναι αξιο λογου για το απλουστατο γεγονος οτι μεχρι και την προηγουμενη περιοδεια ειχε σταματησει να τραγουδαει με αυτο τον τροπο για πολλα χρονια. Θυμιζω οτι ακομα και οταν επαιζαν κομματι απο το Gothic προσαρμοζε τα φωνητικα στα δεδομενα της εκαστοτε περιοδου και δεν απεδιδε τα τραγουδια οπως στους δισκους. Περυσι στην επετειακη περιοδεια επαιξαν live τα Gothic και Rotting Misery με τα σωστα φωνητικα μετα απο χρονια και ηταν πολυ καλος, οπως και στις επανηχογραφησεις του Gothic και του Our Saviour για το Tragic Illusion 25 αλλα και παλι το φετινο δεν συγκρινεται… Οποιος δεν ηταν εκει δεν μπορει να το πιστεψει αλλα ναι ο Holmes το εχει ακομα και στα brutal φωνητικα. Θεωρω οτι το ιδανικο ειναι να εναλλασει τα φωνητικα του οπως στην συγκεκριμενη συναυλια, αλλα και στο The Plague Within και για να εχει ποικιλια και για να μην κουραζει την φωνη του.
Μονο αρνητικο της βραδιας ειναι οτι δεν ειχαν βγαλει merchandise, καποιος μου ειπε οτι επειδη ηταν η τελευταια συναυλια της περιοδειας τους ειχαν μεινει μονο καμμια 20αρα t-shirt και δεν τα εβγαλαν καν. Κριμα γιατι ηθελα πολυ κατι απο αυτη την συναυλια και με την εξωφυλλαρα απο την δισκαρα The Plague Within. Βρηκα ομως μια εβδομαδα μετα t-shirt στο κεντρο οποτε κομπλε.
Η μπαντα ζει μια δευτερη νιοτη στουντιακα εδω και πολλα χρονια αλλα επιτελους δειχνει να περνα μια περιοδο δευτερης νιοτης και συναυλιακα. Αν επαιζαν καθε φορα ετσι θα ηταν τεραστιοι… Νικολακη μην αδικεις τον εαυτο σου και την μπαντα αφου το εχεις… Αξεχαστη βραδια, απο τις περιπτωσεις που δεν μπορω να βρω σοβαρα αρνητικα και εχω ενα συνεχες χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο μου.
Νιωθω ακομα και τωρα ευτυχισμενος που το γραφω. Ειδα live τους Paradise Lost και περασα τελεια χωρις “ναι μεν αλλα”, “ισως”, “αν” κτλ…
Ειδα τους Paradise Lost σε συναυλια ανταξια του ονοματος τους. 
