Για παμε λοιπον ενα αναλυτικο review για την συναυλια των Paradise Lost στις 22 Δεκεμβριου 2018. Τελευταια συναυλια του 2018 για εμενα και οπως ειχα γραψει σε αυτο το thread την περιμενα πως και πως και στο μυαλο μου ηταν σαν η ιδανικη εναρξη της εορταστικης περιοδου των Χριστουγεννων. Αυτο μαλλον σκεφτηκαν και πολλοι ακομα και προς μεγαλη μου εκπληξη οταν μπηκα στον χωρο, ειδα οτι ηταν παντου γεματος, ευτυχως σε ανεχτα ορια. Ειναι γνωστη η αγαπη και το δεσιμο του ελληνικου κοινου με τους Paradise Lost αλλα με εντυπωσιασε η προσελευση για πολλους λογους. Κατα πρωτον επειδη ερχονται συχνα στην χωρα μας τα τελευταια χρονια, κατα δευτερον εκεινη την ημερα ειχε αλλες 2 συναυλιες στην Αθηνα που θα εβαζαν τον κοσμο σε διλημματα, τους Gerry McAvoy’s Band Of Friends στην τελευταια δυστυχως οπως αποδειχτηκε εμφανιση του Ted Mc Kenna στην χωρα μας (R.I.P.) και τους Dead Congregation, κατα τριτον η τελευταια τους κυκλοφορια το Medusa ηταν μετριοτατο γενικα και ανισο και τελος οι συζητησεις για μετρια και κακα live των Paradise Lost σε συνδυασμο με το ψιλοακριβο εισιτηριο που μπορει να αποθαρρυναν καποιους που ηταν σε σκεψη για το αν θα πανε ή οχι. Οποτε βλεποντας τον χωρο γεματο χαρηκα πολυ και αυτο το γεγονος ηταν και μια σαφης απαντηση στην ερωτηση “γιατι φερνουν συνεχεια οι διοργανωτες καποιες συγκεκριμενες μπαντες”, τις φερνουν γιατι εχουν μεγαλο κοινο και παντα εχουν μεγαλη προσελευση, τοσο απλα.
Οπως ειπα ευτυχως δεν ημασταν ασφυκτικα στριμωγμενοι αλλα αυτο που δεν παλευοταν με τιποτα ηταν η καπνα, υπηρχαν συννεφα καπνου παντου, αν ησουν μακρια απο την σκηνη εβλεπες πολυ θολα και γενικα αθλιες συνθηκες οσον αφορα τον εξαερισμο του χωρου. Δεν ειδα το support μπηκα κανα 20λεπτο πριν ξεκινησουν οι Paradise Lost και πηγαμε με την παρεα και κατσαμε καμμια 10αρια μετρα απο το καγκελο στα δεξια οπως βλεπεις την σκηνη στην μερια του Aaron Aedy για πρωτη φορα. Ολες τις προηγουμενες φορες που τους εχω δει ημουν τις περισσοτερες προς τα αριστερα στην πλευρα του Mackintosh και καποιες προς το κεντρο. Με το που ακουστηκαν τα πληκτρα της εισαγωγης του Enchantment που ανοιξε την εμφανιση τους επικρατησε ενας γενικοτερος ενθουσιασμος και γενικα το συγκεκριμενο κομματι το θεωρω πολυ ταιριαστο και ιδιαιτερο για εναρκτηριο… Ο ηχος ειχε πολλα θεματακια αλλα ενταξει πρωτο τραγουδι το δικαιολογεις… Δυστυχως τα προβληματα στον ηχο δεν διορθωθηκαν ποτε και ειδικα σε καποια κομματια ηταν ακομα πιο εντονα. Εκει που καθομουν τα μπασα ηταν υπερβολικα ψηλα και δημιουργουσαν μια βαβουρα και ακουγαμε περισσοτερο την κιθαρα του Aedy απο εκεινη του Greg Mackintosh που ηταν θαμμενη οπως και η φωνη του Holmes σε πολλα κομματια. Ο μετριος προς κακος ηχος κυριολεκτικα χαντακωσε την συναυλια γιατι απο πλευρας αποδοσης και setlist προσωπικα δεν εχω παραπονο.
Ξεκινωντας απο το setlist θεωρω οτι εκαναν καλες επιλογες χωρις την τεραστια εκπληξη αλλα επαιξαν και καποια πιο σπανια κομματια. Παιρνοντας τους δισκους τους χρονολογικα ακουσαμε το As I Die απο το Shades Of God, το Embers Fire απο το Icon που προσωπικα ειναι το αγαπημενο μου Paradise Lost τραγουδι ever, τα Enchantment, Forever Failure και Shadowkings απο το Draconian Times στα οποια δεν γινεται να μην ανατριχιασεις απο το μεγαλειο τους, την υπερ-χιταρα Say Just Words απο το One Second που ηταν και το τελεταιο κομματι της βραδιας, το Erased απο το Symbol Of Life, το Requiem απο το In Requiem, τα 2 ομωνυμα απο τα Faith Divides Us - Death Unites Us και Tragic Idol, ενω το υπεροχο The Plague Within εκπροσωπησαν τα No Hope In Sight και Beneath Broken Earth. Απο το μετριοτατο Medusa στα πλαισια της προωθησης του οποιου ηταν και αυτη η συναυλια ακουσαμε τα From The Gallows, The Longest Winter, Medusa και Blood & Chaos. To From The Gallows δεν λεει και πολλα αλλα τα αλλα 3 ειναι με διαφορα τα καλυτερα του δισκου, οποτε οι επιλογες τους ηταν επιτυχημενες. Ειδικα το Blood & Chaos ηταν φοβερο και live οπως και στον δισκο και θεωρω οτι θα ειναι μεσα στις επιλογες τους και στο μελλον. Ακομα και η ροη του setlist ηταν ιδανικη και εξυπνα δομημενη.
Οσον αφορα τωρα την αποδοσης της μπαντας, αυτη ηταν παρα πολυ καλη και προσωπικα δεν εχω κανενα παραπονο απο την αποδοση κανενος. Ο πιτσιρικας Waltteri Vayrynen στα ντραμς ηταν αψογος και σταθερος, ο καραφλας πλεον Steve Edmondson στο μπασο σωστος παικτικα και με την γνωριμη διακριτικη του παρουσια χωρις πολλα, πολλα στην σκηνη, ο Aaron Aedy στην ρυθμικη κιθαρα γνωστη πηγη ενεργειας με συνεχες χτυπημα και μεγαλη διαθεση οπως παντα, ο λατρεμενος Greg Mackintosh καλος και αυτος χωρις λαθη τουλαχιστον οταν μου επετρεπε ο ηχος να τον ακουσω και με αρκετο παθος αν και γενικοτερα εχει μεγαλωσει και τα τελευταια χρονια φαινεται να εχει “βαρυνει” σε γενικες γραμμες στην σκηνικη του παρουσια. Καποτε τον εβλεπες να παιζει και να κανει headbanging συνεχεια και γενικα να μην μενει στιγμη ακινητος, τωρα το ολο του στησιμο ειναι πιο στασιμο αλλα τα χρονια περνανε και οι αντοχες ειναι λογικο να μην ειναι πλεον οι ιδιες. Ας ειναι αψεγαδιαστος παικτικα και ας ειναι και καθιστος. Για να κοτσομπολεψουμε και λιγο ακομα θεωρω οτι τα μαλλια που ειχε στο live με την μακρια μοϊκανα του πανε πολυ και ειναι τα καλυτερα απ’ οσα ειχε δοκιμασει τα τελευταια χρονια (μακρια ραστα dreadlocks, κοντα ξανθα πλατινε, ξυρισμενα, μοϊκανα με καρφακια) απ’ οταν αραιωσαν τα μαλλια του και δεν μπορουσε να τα εχει ισια μακρια οπως τα προηγουμενα χρονια. Και γυρνωντας στο θεμα μας ο επισης αγαπητος Nick Holmes στα φωνητικα ηταν σε φοβερη μερα και σε πραγματικα μεγαλα κεφια. Ναι σε καποια κομματια ειχε τα θεματακια του και η φωνη του δεν ηταν παντα τελεια αλλα στο συνολο ηταν παρα πολυ καλη και συνεχεια εκανε χαβαλε με το κοινο αναφεροντας σε πολλες περιπτωσεις την εορταστικη περιοδο οντας σε Christmas Mode και ο ιδιος, μηπως για αυτο δεν επαιξαν το No Celebration που θα κολλαγε στην περισταση? Ειχε γελιο που αλλαζε τους τιτλους στα κομματια οταν τα προλογιζε, Faith Divides Us - Christmas Unites Us, The Longest Christmas και διαφορα τετοια. Εκτος απο κανα δυο ενστασεις π.χ. το γεγονος οτι επαιξαν τo Embers Fire σε πιο αργο τεμπο, δεν εχω παραπονο απο την αποδοση της μπαντας. Επαιξαν το κλασικο 90λεπτο, κομπλε διαρκεια. Πολλοι τους κατηγορουν οτι ειναι αυστηρα επαγγελματιες και ναι θα μπορουσαν να παιξουν λιγο παραπανω αλλα και παλι προσωπικα δεν θα γκρινιαξω για αυτο. Γουσταρα πολυ οσο επαιζαν και αυτο μετραει.
Αυτα τα οποια ηταν το μεγαλα αγκαθια της βραδιας ηταν ο ηχος σε πρωτο επιπεδο και σε δευτερο επιπεδο ο φωτισμος που ηταν αρκετα σκοτεινος και σε συνδυασμο με τα συννεφα καπνου δεν εβλεπες οπως θα επρεπε. Για το δευτερο δεν ριχνω ευθυνη στην μπαντα, ειναι καθαρα θεμα του χωρου, θεμα του εξαερισμου και υπευθυνοι ειναι ο διοργανωτες αλλα και το κοινο αφου εχει καταντησει αηδια να καπνιζουν ολοι συνεχεια σε κλειστους χωρους. Για το θεμα του ηχου ομως θεωρω οτι εχει και η μπαντα ευθυνη γιατι οπως σωστα ειχε γραψει και ο pantelis79 οι μπαντες αυτου του επιπεδου οφειλουν να εχουν δικο τους ηχοληπτη ωστε ο ηχος που θα εχουν στις συναυλιες τους να ειναι αυτος που αρμοζει στο επιπεδο τους.
Στο συνολο περασα πολυ καλα βλεποντας μια τοσο αγαπημενη μου μπαντα να ειναι ζωντανη και να παιζει μπροστα σε τοσο μεγαλο κοινο αυτες τις συγκλονιστικες κομματαρες που λατρευω τοσα χρονια, αλλα ειναι απο αυτες τις συναυλιες που ο ηχος και καποιες αλλες παραμετροι (ο καπνος στην συγκεκριμενη περιπτωση), δεν τις αφησαν να απογειωθουν και στο τελος μενει ενα “καλη, αλλα οχι οσο καλη θα μπορουσε να ειναι”… Υπηρχαν ολες οι συνθηκες να εξελιχθει σε μια αξεχαστη συναυλια, καταμεστος χωρος, κοινο που λατρευει την μπαντα, σε ωραια χρονικη περιοδο, μπαντα σε καλη μερα, αλλα δυστυχως δεν εξελιχθηκαν ολα οπως επρεπε. Ευχομαι μπαντα και διοργανωτες να διδασκονται απο τα λαθη τους, την επομενη φορα να μην επαναληφθουν και να ειναι μια τελεια συναυλια.
