Και ενώ ο ενθουσιασμός του “In Requiem” έπεσε μετά από λίγο καιρό, εξαιτίας κάποιων μέτριων στιγμών, το καινούριο φαίνεται να εξισορροπεί την κατάσταση. Είναι Paradise Lost δίσκος από τα παλιά, με συνοχή, heavy προσανατολισμό και μερικά νέα στοιχεία. Ναι, ακόμα και μετά από τόσους πειραματισμούς, στροφές και επιστροφές, οι Paradise Lost συνεχίζουν να εμπλουτίζουν τον ήχο τους με νέα στοιχεία. Πχ Frailty και Living With Scars, είναι κάτι που δεν έχουν ξαναεπιχειρήσει.Όπως επίσης και η εμφάνιση της 7χορδης. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιον η επιστροφή σε παλιά γνώριμα λημέρια, οι Paradise Lost δημιούργησαν ένα δίσκο που περιέχει μερικές συγκλονιστικές στιγμές και δείχνει την μπάντα σε τρομερή φόρμα. Επιτηδευμένο ή όχι, το νέο άλμπουμ είναι το αποτέλεσμα της σταδιακής επιστροφής τους από το ομώνυμο. Ο Mackintosh απλά είναι πολύ μεγάλος συνθέτης, και δεν περιμέναμε το Faith… φυσικά, αλλά κάθε φορά που ηχογραφεί ένα lead ή αποφασίζει να σολάρει και να χώσει πλήκτρα ως background το κάνει με τόση μαεστρία που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Το artwork συνολικά είναι πανέμορφο και ό,τι καλύτερο μετά το Symbol ας πούμε. Και πάντα το artwork στην συγκεκριμένη μπάντα έπαιζε τεράστιο ρόλο.
Κομμάτια σαν το As Horizonds End, I Remain, Last Regret, Universal Dream πχ δεν γράφονται από τυχαίους. Γράφονται μόνο από τους Paradise Lost και εκμηδενίζουν κάθε προσπάθεια να τους πλησιάσει άλλη μπάντα του χώρου.
καμία αντικειμενικότητα.ο δίσκος γαμάει και είναι καλύτερος από τα 2 προηγούμενα.
:!:
Πιστεύω ότι το Symbol Of Life είναι ΔΙΣΚΑΡΑ και μάλιστα έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο με αυτό τον δίσκο, αλλά θεωρώ πως το καινούριο συνθετικά είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει από την εποχή του One Second! Για μένα ήδη δίσκος της χρονιάς!
Στην ιδια συζητηση βεβαια αναφερω χρησιμες πληροφοριες για οποιον ενδιαφερεται να αγορασει οποιαδηποτε εκδοση, αλλα βλεπω πως το προσπερνας. :-s Βtw, δεν ειναι κακο να πεφτουν οι τονοι καμια φορα, αρκει να γινεται σε λογικα πλαισια.
Επι του θεματος, θα κοιταξω να παρω απ ευθειας τη limited εκδοση, αν μου αρεσει το Cardinal Zero. Διαφορετικα 10ευρακι, η διαφορα ειναι μεγαλη για να τα σκασω για ενα αδιαφορο κομματι. Οσες φορες το εχω ακουσει ηταν μεσω myspace, συνηθισα και το Living With Scars, δεν ειναι τοσο κακο τελικα.
μπα… εγω θυμαμαι κανα δυο τελειως οφ τοπικ ποστ σας τα οποια τωρα προφανως σβησατε. ηταν πολυ μικρα τ καθενα αλλα τωρα δ τα βλεπω. κανενα προβλημα με τον χαβαλε απλως η να σβηνονται -οπως κ γινεται γενικοτερα- τα ποστ η οχι. απλως τ ειπα…
υπαρχουν καποιοι δισκοι οπου σου κανουν εντυπωση στην αρχη και μετα τους βαριεσαι…υπαρχουν και δισκοι που στην αρχη δε σου κανουν εντυπωση αλλα μετα απο 5,6 ακροασεις καταλαβαινεις την πραγματικη ποιοτητα τους…
οποτε μετα απο 5 ακροασεις μπορω να πω πως ο δισκος επιασε τα στανταρ των προσδοκιων μου για paradise lost και δε θα κατσω να κρινω αν ειναι κατωτερος η οχι του προηγουμενου η αμα ο καινουριος ηχος τους ταιριαζει…οι λοστ με τις συνεχομενες αλλαγες ηχου στους δισκους,μετα απο καθε κυκλοφορια διχαζαν τους οπαδους τους…οι μισοι τους αποθεωναν και αλλοι μισοι ελεγαν τους εριχναν…ομως ολοι οι δισκοι τους εχουν κατι κοινο,το οποιο μονο οι οπαδοι οι οποιοι εχουν σταξει αιμα στο αφτι τους απτα ακουσματα των λοστ, μπορουν να καταλαβουν
Λοιπον το πηρα το αλμπουμ σήμερα και ας πω τα εξης διοτι σας το υποσχέθηκα:p:
Φωνητικά: Κατα τη γνώμη μου, ο Νικ έκανε πολύ καλή δουλειά από τις εποχές Draconian Times και Icon σλλά βάζοντας και τη μελαγχολική του φωνή. Μουσική: Ενα μεγάλο μέρος του άλμπουμ,ισως, μπορεί να συγκριθεί με τη ιδέα του once solemn και enchantment (γρήγορες ή απότομες εναλλαγές),όμως όλο το άλμπουμ είναι διαφορετικό με το καθε ένα τραγούδι να έχει τη δικιά του ιδέα και βαρύτητα. Artwork: Τσίμπισα το limited και μπορω να πω ότι είναι πολύ καλό (λες και ανοιγεις το δικό τους βίβλο:D:p).Πολύ καλή ιδέα να βάλουν διάφορες εικόνες περι πιστης.Αν πιστευεις στον εαυτό σου και αυτό που μπορεις να κανεις όλα τα άλλα είναι περιττα.
Ο 2ος δισκος για μένα είναι για τα σκουπίδια.Κανανε το ίδιο πραγμα περίπου και στο PLX.[-X.
Το ότι δε βγάλανε κάποιο άλλο δικό τους τίτλο για να ονομάσουν το άλμπουμ σημαίνει ότι θέλουν να επικεντρωσουν στην ιδέα του να μη “σκοτώνουμε” ανθρωπους που αφορά ισως,εξαρταται από πως το παίρνει ο καθένας, μόνο στο ομόνυμο κομμάτι.( Είδα επίσης και κάποια βιντεάκια για review και σχόλια του Νικ και του Γκρεγκ που πάνω κατω αυτά λένε).
Γενικά,
χαίρομαι που επέστρεψαν στο heavy ήχο τους γιατι εκεί έχουν εδραιωθεί και επίσης χαίρομαι που (προς το παρον γιατι ποτέ δε ξέρεις από αυτούς) έχουν εγκαταλείψει την ιδέα του host.Το αλμπουμ είναι αρκετά καλό πιο φωτεινό διοτι είναι πιο μελωδικό από το In requiem.Είναι ότι περίμενα.
