Εγώ προσωπικά που τους ακούω ακόμη περισσότερο καιρό μπορώ να σου πω με ΚΑΘΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ πως - παρότι μου αρέσουν όλοι δίσκοι τους ανεξαιρέτως- πως με είχε κουράσει η όλη φάση της αναζήτησης με τα μελωδικά και τις ακίνδυνες συνθέσεις. Ήθελα επιτέλους να επιστρέψουν σε αυτό που κάνουνε καλύτερα από τον καθένα, να το επεξεργαστούν και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα …
Για αυτό πιστεύω ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο.
Ρε συ Isis, αφού το περίμενες, αφού όλοι το περιμέναμε, προς τι οι στενοχώριες? Να φανταστώ είναι εκείνος ο οπαδός των λοστ μέσα σου που αρνείται να δεχτεί πως το αγαπημένο του συγκρότημα δεν είναι πρωτοπόρο όπως παλιά? (και γω είχα γράψει πριν βγει ο δίσκος πως ήλπιζα σε κάτι πειραματικό, ανεξαρτήτως ήχου, αλλά άλλο ελπίδα και άλλο πραγματικότητα…).
αν και μία είναι η ελπίδα μου, να συνειδητοποιήσουν πως βάδιζαν σε σφαλερό δρόμο εδώ και χρόνια και να το γυρίσουν στον ήχο του πρώτου τους demo. 8)
Εξάλλου κύκλοι είναι αυτοί. Οι Lost “έπρεπε” να κυκλοφορήσουν έναν τέτοιο δίσκο, σε αυτή τη φάση τους. Ευτυχώς, έχει πολλές καλές στιγμές μέσα σαν άλμπουμ. Τώρα αν συνεχίσουν σε αυτό το στυλ, θα έχουμε να λέμε όντως πως κάθετι πρωτοπόρο σε αυτούς έχει πλέον τελειώσει και πως επαναλαμβάνονται. Αλλά όχι ακόμα. Για μένα, χρειαζόταν ένα άλμπουμ back to the roots, που θα θύμιζε στον κόσμο τον ήχο που οι ίδιοι σχημάτισαν.
Μακάρι η συνέχεια να μας θυμίσει άλλη μια φορά γιατί τους γουστάρουμε. 8)
Έτσι όπως το πάνε ο επόμενος δίσκος θα είναι ακόμα πιο ακραίος από το Lost Paradise…
morbid angel φαση με θρηνητικά leads και βαθια γκοθικ φωνητικά και κάποιες industrial επιρροές ! γαμω θα είναι
Εγώ πάντως θυμάμαι ότι και με το In Requiem είχε γίνει ανάλογος χαμός (μου αρέσει περισσότερο από το φετινό) και άμα πήγαινες να πεις ότι έχει κάποια μειονεκτήματα έπεφταν πάνω σου να σε φάνε που τόλμησες να αμφισβητήσεις το “αριστούργημα”. Σήμερα η πλειοψηφία λίγο-πολύ δέχεται ότι το In Requiem είναι απλά ένας πολύ καλός δίσκος, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Ξαναλέω, για μένα δεν είναι θέμα το ύφος, το πόσο heavy είναι και αν το έκαναν επιτηδευμένα ή όχι. Το θέμα είναι οι συνθέσεις, οι τραγουδάρες για να το πω πιο λαϊκά. Κάποτε οι δίσκοι των Lost ήταν γεμάτοι τραγουδάρες σαν το Enchantment, το Ember’s Fire, το One Second ακόμα και το Pray Nightfall. Αυτοί είναι οι πραγματικοί Lost, αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους και όχι πόσο doom ή death είναι τα riffs τους ούτε τα πλήκτρα και τα μπλιμπλίκια…
Μαθηματικα ομως οταν δεν εχουμε τι να πουμε πεφτει το “επιχειρημα” του Hammer, κλασσικα.
Ε ναι λοιπον, ειμαι false fan και θυμα του hammer, παω να αυτοκτονησω.
Α και μια παρατηρηση μπορω και εγω να χρησιμοποιησω ΚΕΦΑΛΑΙΑ ωστε η αποψη μου να εχει βαρος. Το νεο Λοστ λοιπον ειναι ενας ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ δισκος, ο,τι καλυτερο εχουν βγαλει μετα το One Second. Ειμαι σωστος και τα caps με επιβεβαιωνουν8)
Over the madness, Requiem, Horizons End και ναι το έχουμε κουράσει…
Συμφωνώ απόλυτα!
@ lostparadise: μαζί σου κι εγώ και με brutal φωνητικά ε! Χαμός!
Ειναι η πρωτη μου επαφη με τους paradise lost (shame on me) και ο δισκος μου φαινεται αρκετα καλος χωρις να τον εχω ‘χωνεψει’ ακομα. Θελω να ακουσω τα icon, draconian times που μου εχουν πει οτι ειναι τα καλυτερα τους, θα τους δω και live οποτε θα ειμαι κομπλε, πιστευω!
Καλώς όρισες στον μοναδικό κόσμο των Paradise Lost!!! (στα αριστερά σας βλέπετε το μνημείο των δρακόντιων καιρών, στα δεξιά στο βάθος το περίφημο εικόνισμα κλπ, την είδα ξεναγός)
Ψάχνοντας το παρελθόν τους, μη ξεχάσεις να ρίξεις μια αυτιά και στο One Second, ή και στο Host, πέρα απο τα άλμπουμ που ανέφερες! Then you’ll see what’s the fuss all about… 8)
νομίζεις…
ακούς τα πάντα (απο τα cd ε…όχι downloads), τα αφομοιώνεις…εννοείται πως πας στο live, αγοράζεις μπλουζάκι…διαβάζεις interviews…αυτά για αρχή και μετά βλέπουμε
Το Draconian εκτος του οτι ειναι το προσωπικο favourite ειναι ισως και το πιο “προσιτο” (με την καλη εννοια) απο τα αριστουργηματα τους οποτε αυτο θα σου προτεινα ως επομενο σκαλοπατι 
Βαλε ακου το Lost Paradise!
Και μετα χωσου στα demos!
τι λες μωρέ!αμέσως στα ακυκλοφόρητα.τι λέτε στο παιδί…:lol::lol:
Now playing: Epica - Our Destiny
via FoxyTunes
μα γιατί? αφού έχει δίκιο ο συνάδελφος
ναι μωρέ πλάκα του κάνω για να τον πειράξω.
τέλος με το off topic.
Now playing: Epica - Kingdom of Heaven
via FoxyTunes
Πάντως, όσο και να γαμεί ο δίσκος, πράγμα στο οποίο διαφωνούν αρκετοί βέβαια, το επιχείρημα που έθεσε παραπάνω ο Isis μεταξύ άλλων, είναι σωστό.
Οι Paradise Lost καλώς ή κακώς, μέχρι το “Symbol Of Life” είχαν πάντα κάτι καινούριο να επιδείξουν, μια αλλαγή κατεύθυνσης και γενικώς ο οπαδός τους δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτό το συγκρότημα.
Χάθηκε εν ολίγοις το στοιχείο της έκπληξης σε κάθε δίσκο τους. Βέβαια, όταν ξεκίνησαν από ατμοσφαιρικό doom/death metal και κατέληξαν να παίζουν electro pop, είναι μια μεγάλη στροφή που σημαίνει ότι ήδη έχουν περάσει από πολλά στάδια.
Από την άλλη όμως, η επιστροφή τους σε πιο “Shades Of God” φάσεις, ήταν κιαυτή ψιλοαναπάντεχη πχ την εποχή του “Believe In Nothing”, παρόλο που μετά το ομώνυμο άλμπουμ τους, αυτό φαινόταν. Ίσως κάποια στιγμή να ξανακάνουν στροφή σε άλλα πράγματα και ο Holmes ξανατραγουδήσει στο φανταστικό ύφος του “One Second” πχ.Γιατί προφανώς όπως φαίνεται στις πιο μελωδικές στιγμές των τελευταίων δίσκων, το κατέχει (βλ. Unreachable, In Truth, Sedative God). Όχι ότι σε κάτι Never For The Damned ή The Rise Of Denial δεν τα καταφέρνει καλά.
λεπόν αυτό που πιστεύω πως συμβαίνει όχι μόνο με τους PL είναι το εξής.
οι συνθέσεις από το s/t και μετά είναι για αυτούς πιο “εύκολες” για αυτούς. Δεν χρειαζονται καινούργια ακούσματα, δεν χρειάζονται καινούργιες προσεγγίσεις, δεν απαιτούν καινοτομίες.
Είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετική αντίληψη σύνθεσης της μουσικής από αυτή που είχαν πριν 10 χρόνια.
Τους νεωτερισμούς και τις διαφοροποιήσεις που είχαν να κάνουν πρακτικά τις έκαναν. Αν αυτό ξανασυμβεί θα είναι απλώς ευχάριστη εξαίρεση (κάτι που προσωπικά δε βλέπω).
Ως εκ τούτου τις νέες δουλειές καλό είναι να τις κρίνουμε βάσει της ποιότητας των συνθέσεων και όχι των άλλων παραμέτρων με τους οποίους τους κρίναμε παλιότερα.
Δεν γίνεται μια μπάντα να επαναπροσδιορίζει συνεχώς τον εαυτό της.
Σε αυτό που έγραψα νομίζω πως μπορείτε να αντιπαραβάλετε ένα σωρό παραδείγματα, από τους Metallica, τους Dream Theater, τους Iron Maiden μέχρι και τους Kreator.
μου ηρθε η deluxe εκδοση!!!τα σπαει!!καλο μου λιωσιμο!!!
μονο που οι αιρον ποτε δεν διαφοροποιησαν σε μεγαλο βαθμο τη μουσικη τους. και οι κρεατορ νομιζω πως δεν μπορουν να μπουν σε αυτη τη συγκριση μιας και μονο γ ενα διαστημα διαφοροποιηθηκαν απο το θρας κ μετα απλως επεστρεψαν σε αυτο.