Πάντως το post μου παρεξηγήθηκε. Φυσικά και δεν είχε σκοπό να δομήσει μία αντικειμενική αλήθεια, δε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Ούτε είχα σκοπό να εντυπωσιάσω ή κάτι παρόμοιο. Απλά βλέπω ότι αυτό το πράγμα, η μουσική των Paradise Lost, σηκώνει πάρα πολύ κουβέντα και συζήτηση, και… σε forum είμαστε βασικά. Υπεραναλύω κάποια πράγματα (κι άλλοι, όχι μόνο εγώ) γιατί υπάρχει ζουμί, τόσο απλά. Δε με ενδιαφέρει να πω ένα “είναι σκατά το “Medusa”, να πάνε γαμηθούν οι Lost”. Θέλω να θίξω συγκεκριμένα πράγματα που με ενοχλούν σε αυτούς, και όσο μπορώ προσπαθώ να τα περιγράψω, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο αυτό.
Η έλλειψη έμπνευσης, για την οποία έκανα λόγο, είναι δύσκολο να ξεφύγει από τον υποκειμενισμό, σ’ αυτό εν μέρει συμφωνώ. Δυσκολεύομαι, παρ’ όλα αυτά, να πιστέψω ότι “τυχαία” όλοι ξεχωρίσαμε το “Beneath broken earth” από το “The plague within”, το “Tragic idol” από το “Tragic idol”, το “Your own reality” από το “In requiem” κ.ο.κ. Οφείλεται στο ότι είναι τραγούδια που ξεφεύγουν από τη ροή του δίσκου; Κι αυτό οφείλεται μόνο σε μουσικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται ή στην ποιότητα της σύνθεσης γενικότερα (δηλαδή την έμπνευση); 'Ισως κάτι και από τα δύο. Καταλήγω, όμως, ότι δεν είναι τόσο απλό να πεις “ο Mackintosh έχει έμπνευση, αφού εγώ είμαι ευχαριστημένος με αυτό που ακούω”. Δεν είναι όλα τόσο υποκειμενικά πιά.
Το post του pao1979 είναι καλό γιατί, παρ’ όλες τις διαφωνίες, θίγει κάποια σωστά ζητήματα. Δε θα διαφωνήσω ότι και το “In requiem” είναι δίσκος με πολλές αδυναμίες, με τίποτα δε θα το συμπεριελάμβανα στα καλύτερα τους. Παρ’ όλα αυτά, τα ίχνη του πρόσφατου παρελθόντος είναι ακόμα ορατά (“Unreachable”, “Your own reality”). Κυρίως, όμως, ο Holmes τραγουδάει ακόμα, κι αυτού του προσθέτει πολλούς πόντους. Είναι σίγουρα ένας μπερδεμένος, μουσικά, δίσκος, γιατί θέλησαν να γίνουν gothic metal (εννοώ στο στυλ των Moonspell π.χ.) ενώ ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο, κι αυτό βγάζει μία επιτήδευση σε πολλά σημεία.
Αυτό που με ενοχλεί στο “Faith divides us-Death unites us” (και από τότε υπάρχει συνεχώς στους δίσκους των Lost) είναι οι κιθάρες και τα riffs που σκληραίνουν σε τόσο βαθμό που άνετα θα μπορούσαν να βρίσκονται σε δίσκο των Kreator. Δε μιλάω για όλα τα κομμάτια, αλλά για πάρα, ΠΑΡΑ πολλά σημεία. Αυτό ήταν κάτι ξαφνικό και πρωτόγνωρο για τους Lost, αφού ούτε στο “Shades of god” δεν παίζανε έτσι (πρόκειται για τον πιο ξερό και κιθαριστικό τους δίσκο, αλλά η ατμόσφαιρα βρωμάει Sabbath-ίλα, όχι γκάζια). Είναι riff “και καλά heavy”, μπουκωμένα με διπλομποτιές, κάνα ξύσιμο που και που, δηλαδή πράγματα αρκετά πεζά και συνηθισμένα. Προφανώς, πάνω από αυτά που να τραγουδήσει ο Holmes, αναγκαστικά κι αυτός θα κάνει τα δικά του.
Γενικά, πάντως, όλα τα παραπάνω δεν τα λέω καθόλου υποτιμητικά προς όσους γουστάρουν τους τελευταίους δίσκους και λυπάμαι που κάποιοι “θίχτηκαν” και ειρωνεύτηκαν για σεντόνια κλπ. Πουθενά δεν άφησα να εννοηθεί τίποτε τέτοιο. Αντίθετα, στην αρχή-αρχή του post μου έγραψα ότι καταλαβαίνω απόλυτα κι αυτούς που γουστάρουνε τους τελευταίους δίσκους.
Κι όσο γι’ αυτούς που “απόρησαν” γιατί ασχολούμαι με ένα συγκρότημα που δε με ικανοποιεί τα τελευταία 10 χρόνια, μάλλον δε διάβασαν την πρώτη πρόταση του post μου: αγάπησα τη μουσική τους, με ενδιαφέρει το τι κάνουν και γιατί το κάνουν, και σαν junkies αναζητάμε κι εμείς καμιά τζούρα απ’ τα παλιά!
!